02/10/2025
“Sa Likod ng Pintuan”
✍🏻 Miss J Diaries
May amoy ang gabi na ’yon. Hindi amoy ulan, hindi amoy lupa—amoy luma. Amoy ng damit na hindi naisuot ng matagal, amoy ng kahoy na kinain na ng panahon. Nasa boarding house ako noon, second year college, sa may likod ng simbahan sa San Pedro. Anim kaming nakatira sa lumang bahay na ’yon, pero ako lang ang nasa unit sa likod. Sabi ng landlady, dating bodega raw ’yon, pero pinarenovate para may masulungan ang mga estudyante. Mura kasi, kaya kahit medyo tago, kinuha ko na.
Unang gsabi pa lang, may naramdaman na ako. Hindi ko agad pinansin. Akala ko pagodt lang ako, o baka dahil sa tahimik masyado. Pero habang tumatagal, parang may bumibigat sa hangin. Parang may nakatingin. Hindi ko maipaliwanag, pero hindi siya basta takot. Parang may humihinga sa likod ng tenga ko tuwing pipikit ako.
May isang gabi, habang nagre-review ako para sa exam, bigla kong narinig ’yung tunog ng kutsara na tumama sa tasa. Tapos katahimikan ulit. Wala namang tao sa unit ko. Wala rin akong tasa sa lamesa. Tumayo ako, binuksan ang ilaw sa kusina—wala. Pero may tubig sa sahig. Parang may tumulo. Parang may nagkape.
Kinabukasan, tinanong ko si Ate Lorna, ’yung landlady. Sabi niya, baka daga lang. Pero may sinundan siyang tanong na hindi ko inaasahan: “May naririnig ka na rin ba?” Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pero hindi ko na tinuloy. Ayoko nang malaman.
Lumipas ang mga linggo, mas lumala. Tuwing alas-tres ng madaling araw, nagigising ako. Hindi dahil sa ingay, kundi dahil sa panaginip. Pare-pareho ang tema—may babae sa dilim, nakatayo sa may pintuan ng banyo. Hindi ko makita ang mukha, pero alam kong nakatingin siya sa akin. Hindi siya gumagalaw, pero parang hinihila ako papunta sa kanya. Isang beses, nagising ako na nasa sahig ako ng banyo, basa ang paa ko, pero sarado ang gripo.
Sinubukan kong magdasal. Tahimik lang, pabulong. Pero parang mas lumala. Isang gabi, habang natutulog ako, may naramdaman akong humawak sa paa ko. Hindi mahigpit, pero malamig. Parang k**ay ng patay. Napasigaw ako, pero walang lumabas na boses. Parang may humigop sa sigaw ko. Kinabukasan, may pasa ako sa bukong-bukong. Bilog. Parang marka ng daliri.
Doon na ako nagsimulang magtanong. Sa mga kapitbahay, sa mga tindera sa kanto. May isa, matandang babae, nagsabi sa akin: “Diyan sa likod? Dati ’yang bahay ng albularyo. Pero hindi basta albularyo. May ginagawang hindi tama. May mga batang nawawala noon. Tapos bigla na lang nasunog ’yung parte ng bahay na ’yon. Walang nakaligtas. Pero hindi rin napatunayan kung sino ang may sala.”
Hindi ako makapaniwala. Pero may isa pang kwento ang sumunod. Galing sa dating tenant. Sabi niya, may naririnig siyang iyak ng bata tuwing madaling araw. Minsan daw, may naglalakad sa kisame. Pero walang kisame ang unit ko. Bubong agad. Paano may naglalakad?
Isang gabi, nagdesisyon akong mag-record. Nag-set up ako ng phone sa tabi ng k**a, naka-voice recorder. Iniwan ko lang, tulog ako. Kinabukasan, pinakinggan ko. Sa una, normal lang—tunog ng electric fan, huni ng kuliglig. Pero bandang alas-tres, may narinig akong boses. Mahina. Paungol. “Tulog ka na ba?” Tapos may tunog ng hakbang. Isa. Dalawa. Tapos biglang may tunog ng paghinga—malalim, parang galit. Tapos katahimikan.
Hindi ko na tinapos ang recording. Binura ko. Pero hindi ko na mabura sa utak ko. Tuwing pipikit ako, naririnig ko ulit. Tuwing mag-isa ako, parang may kasama. Tuwing lalabas ako ng banyo, parang may naiwan sa loob.
Nagdesisyon akong lumipat. Pero bago ako umalis, may nangyari. Huling gabi ko sa unit, nag-empake na ako. Nakaayos na lahat. Pero may naiwan akong notebook sa ilalim ng k**a. Pagkuha ko, may nakita akong papel na nakasiksik sa gilid. Luma na, dilaw. May sulat k**ay. “Hindi ako masama. Ginamit lang nila ako. Hindi ko sinasadya.” Walang pirma. Walang petsa. Pero may marka ng dugo sa gilid.
Hindi ko na dinala ang notebook. Iniwan ko lahat. Lumipat ako sa dorm sa may highway. Mas maingay, mas maliwanag. Pero kahit ngayon, tuwing alas-tres, nagigising pa rin ako. At tuwing titingin ako sa salamin, parang may anino sa likod ko. Hindi gumagalaw. Pero nakatingin.
Hindi ko kayang sabihing hindi totoo lahat ng ’yon. Kasi minsan, ang pinak**atinding multo, hindi ’yung nagpaparamdam. ’Yung tahimik. ’Yung nakatingin lang. At ’yung alam mong hindi ka na nag-iisa.
