11/09/2025
Alamat ng Dalawang Mukha
Noong unang panahon, sa paanan ng isang bundok na tinatawag na Banahaw, naninirahan ang magkapatid na sina Amira at Kalisto. Sila ay kilala sa kanilang angking talino at ganda, ngunit higit pa roon, tanyag sila sa pagiging mapanghusga.
Si Amira, sa tuwing may makikitang pagkakamali ng iba, agad niya itong ipinapakita at ipinapahiya, na para bang siya’y kailanman ay hindi nagkakamali. Si Kalisto naman, laging ipinagyayabang ang kaniyang “kaperpekan,” at sinasabing lahat ng tao’y mababa sa kaniya. Kapag may kahinaan ang kanilang kapwa, tinatawanan nila ito at tinatandaan magpakailanman.
Dumating ang araw na napagod ang mga tao sa kanilang paligid. Nanalangin sila sa Diwata ng Katotohanan, na kilala sa pagpapakita ng tunay na anyo ng puso ng tao.
Isang gabi, nagpakita ang diwata sa magkapatid.
“Amira at Kalisto,” wika niya, “ang inyong mga mata’y hindi nakakita ng sarili, tanging kapintasan lamang ng iba. Dahil sa inyong pagmamataas, ipapakita ko sa lahat ang dalawang mukha ninyo—ang anyo ng mapanghusga at ang anyo ng pakunwari.”
Kinabukasan, paggising ng magkapatid, nagimbal sila: bawat isa’y may dalawang mukha. Ang isa, maganda’t maayos, ngunit ang isa’y nakangiwi, puno ng kapintasan, at laging nakamasid na tila hinuhusgahan ang lahat.
Nang makita sila ng mga tao, natakot at nagtawanan ang lahat. Hindi na nila naitago ang kanilang tunay na ugali—kahit saan sila magpunta, kitang-kita ang dalawang mukha.
Sa labis na hiya, tumakbo sila sa bundok at hindi na muling bumaba. Sinasabi ng matatanda na hanggang ngayon, naroon pa rin sila, at tuwing gabi ay maririnig ang kanilang ungol ng pagsisisi. Ang bundok ay tinawag ng mga tao bilang “Bantay ng Dalawang Mukha,” bilang paalala na walang taong perpekto at ang mapanghusga’y laging may tinatagong kapintasan.
Kaya hanggang ngayon, kapag may taong masyadong mapuna at laging nagmamagaling, sinasabi ng matatanda:
“Mag-iingat ka—baka ikaw ay mahawaan ng sumpa ng Dalawang Mukha.”