14/09/2025
Ako si Maricel. Isa akong OFW dito sa Gitnang Silangan. Tatlong taon na akong malayo sa pamilya ko. Dito ako nagtatrabaho, dito na rin umiikot ang buong araw ko — trabaho, kain, tulog, ulit-ulit lang.
Araw-araw, gigising akong maaga para asikasuhin ang lahat sa trabaho. Habang mahimbing pa ang iba, ako’y gising na... nagluluto, naglilinis, nag-aalaga ng mga bata. Walang araw na walang pagod… pero ang mas mahirap, walang araw na walang lungkot.
Minsan habang nagpupunas ako ng mesa, bigla akong mapatitig sa cellphone ko. May video na pinadala ang asawa ko, ang anak naming tumatawang naglalaro. Napangiti ako saglit… pero agad ding nanikip ang dibdib ko. Hindi ako nandoon. Hindi ako ang nakasama niya habang tumatawa siya.
Tuwing may chance akong tumawag, pinipilit kong gawing masaya ang boses ko. Ayokong ipakita sa kanila na pagod na pagod na ako. Pero sa tuwing maririnig ko ang anak kong nagsasabing, mama, miss na kita… uwi ka na, parang biglang nababasag ‘yung tibay na pinapakita ko araw-araw. Sobrang hirap pala ang malayo.
Akala ko dati kaya ko lahat basta may lakas lang ako. Pero hindi pala ganun. Hindi pala lang sa katawan ang pagod, kundi sa puso. Pagod na akong ngumiti habang mag-isa kumakain. Pagod na akong magpanggap na okay habang hindi ko sila kasama. Pagod na akong maging malakas… habang sa loob, wasak na wasak na ako.
Pero araw-araw, inuulit ko sa sarili ko, kaya ko ‘to. Para ‘to sa kanila.
Dahil sa bawat padala kong pera, bawat luha kong tinatago, bawat sakripisyong hindi nila alam , lahat ‘yon ay para sa kanila. Para sa kinabukasan nila. Para sa araw na hindi ko na kailangang lumayo pa.
At sa araw na ‘yon, makakauwi akong may ngiti, may yakap, at may buong pusong masasabi, anak, nandito na si mama… at hindi na ako aalis.
— Isang OFW na napagod, pero patuloy pa ring lumalaban.