Celeb Stuff, 291 Quintin Paredes, Binondo, Metro, Manila (2025)

05/08/2025

Isang Batang Lalaki ang Kumatok sa Pinto ng Isang Marangyang Bahay para Humingi ng Pagkain. Isang Magandang Babae, ang Asawa ng isang Bilyonaryo, ang Bumukas ng Pinto. Nang Magkatinginan Sila, Nakilala ng Bata ang Babae—at Inilantad ang Isang Mapait na Katotohanan…
Hapon na, at bumubuhos ang malamig na ambon na tila lumulunod sa mga batong kalsada sa paligid ng pinakasosyal na village sa lungsod. Sa harap ng isang gate na bakal na may magagarang disenyo, may isang batang lalaki, mga onse o dose anyos, na nakasuot ng gusgusing damit-pang-ibabaw, nakapaa, at yakap-yakap ang isang gusot na plastic bag, nakasilong sa sulok ng pader upang makaiwas sa ulan.
Gutom na gutom na siya, nanginginig na ang katawan, pero nanatiling matatag ang tingin niya sa loob ng bakuran. Doon, may liwanag na mainit sa mata, may musikang malumanay na tumutugtog, at tawanan ng mga taong nasa isang mundong halatang hindi para sa kanya. Ang pangalan ng bata ay Tí. Naglakad siya ng ilang kilometro mula sa palengke papunta rito. Ayon sa sabi-sabi ng ibang tao, may mga nakatira sa village na ito na namimigay ng libreng pagkain.
Narinig niya na may isang babae daw na ang pangalan ay Cô Diễm, na palaging namimigay ng pagkain sa mga mahihirap tuwing weekend. Hindi niya alam kung bakit, pero pagkarinig sa pangalang iyon, tila biglang bumilis ang tibok ng puso niya.
Habang lumalakas ang ulan, yakap ni Tí ang kanyang tiyan at patuloy na naghihintay. Hindi siya naglalakas-loob na pumasok, umaasa lamang na may taong lalabas at mapansin siya. Ilang minuto pa ang lumipas, at dahan-dahang bumukas ang automatic na gate. Isang kasambahay na nakasuot ng uniporme ang lumabas, at kasunod nito ay isang babaeng elegante sa suot na puting bestida. Nakapulupot ang buhok niya sa likod, walang makapal na make-up, pero labis ang ganda—may dignidad, may yaman, at may katahimikan.
Tumingala si Tí—at natigilan.
Hindi niya maintindihan kung bakit tila huminto ang kanyang puso sa sandaling iyon. Ang babaeng ito… ang mukha niya… ang matangos na ilong at malalim na mga mata… parang nakita niya na sa isang panaginip noon pa. Isang iglap, isang malabong alaala ang bumalik. Noong siya'y napakaliit pa, may hinawakan siyang bestidang puti, umiiyak siyang tumatawag ng "Mama", pero ang k**ay na iyon ay umatras, at ang pinto ay isinara sa kanyang harapan. Naiwan siyang mag-isa sa ampunan.
Nanginginig si Tí.....
read more in comments 👇👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/the-boy-knocked-on-a-mansion-door-to-beg-for-food-a-beautiful-woman-the-wife-of-a-billionaire-answered-as-they-looked-at-each-other-the-boy-recognized-her-and-a-bitter-truth-was-re-2/

05/08/2025

Umiyak si Sonia sa Sarili Niyang Kasal — Napilitan Siyang Pakasalan ang Isang Mayamang Lolo Para Iligtas ang Pamilya… Ngunit Sa Gabi ng Kasal, Nang Lumabas Siya ng Banyo, Halos Himatayin si Sonia 😲😲😲

Sa araw ng kanyang kasal, nakatayo si Sonia sa harap ng salamin suot ang puting bestida. Maayos ang kanyang buhok at nanginginig ang k**ay na may hawak ng simpleng bouquet ng mga ligaw na bulaklak. Lumapit mula sa likod ang kaibigan niyang si Maria at mahigpit siyang niyakap.

“Malakas ka, Sonia. Huwag mong kalimutang malakas ka,” bulong nito.

Tumango si Sonia, ngunit bumagsak na ang kanyang mga luha. Sa simbahan ng baryo ginanap ang seremonya. Naka-amerikana si Mikhail, ang kanyang mapapangasawa. Kita ang kinang ng uban nito sa ilaw ng kandila.

“Tinanggap ko,” bulong ni Sonia, at saka isinuot ni Mikhail sa daliri niya ang gintong singsing.

Umiyak si Sonia sa gitna ng seremonya — luha ng takot, sakit, at bahagyang pag-asa. Akala ng mga bisita, luha iyon ng tuwa. Pero si Sonia lang ang nakakaalam ng totoo.

Pagkatapos ng kasal, dinala ni Mikhail si Sonia sa kanyang mansyon sa lungsod. Mataas ang kisame, marmol ang sahig, at sinalubong siya ng mga katulong na yumuko sa kanyang pagpasok. Nakaramdam siya ng pagkailang. Ang kanyang sapatos na galing sa baryo ay parang hindi bagay sa marangyang paligid.

Napansin ni Mikhail ang kaba niya. Hinawakan nito ang kanyang k**ay at marahang bulong: “Hindi kailangang magmadali. Sanayin mo ang sarili mo.”

Kinagabihan, pagod sa dami ng bagong karanasan, humingi ng permiso si Sonia na magpahinga sa sariling silid.

Pagkasarado ng pinto, napaupo siya sa k**a. Sa wakas, doon lang siya nakahinga nang maluwag. Pero hindi dumating ang antok. Naiisip niya ang iniwan sa baryo, at ang hindi alam na kinabukasan na naghihintay sa kanya.

Bigla, may narinig siyang kakaiba.

Tumutulong tunog ng tubig mula sa banyo.

Napabangon si Sonia. Mahina pero tuloy-tuloy ang ingay — parang munting ilog na dumadaloy. Sa katahimikan ng bahay, naging mas malakas itong pakinggan. Kumakabog ang kanyang dibdib.

“Baka masama ang pakiramdam ni Mikhail?” tanong niya sa sarili. “Matanda na siya.”

Kaya’t inalis niya ang kaba sa dibdib, sinuot ang manipis na robe sa ibabaw ng kanyang pangtulog, at tahimik na lumabas ng silid. Madilim ang pasilyo, tanging ilaw sa ilalim ng pinto ng banyo ang nagbibigay ng liwanag.

Tumigil si Sonia. Hawak ang doorknob.

At nang bumukas ang pinto… halos himatayin siya sa kanyang nakita. 😲😲😲

(Itutuloy… sa unang komento sa ibaba ng larawan 👇)
Full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/sonia-wept-at-her-own-wedding-marrying-a-wealthy-old-man-to-save-her-family-on-their-wedding-night-he-went-to-the-bathroom-and-when-he-came-out-she-almost-fainted-2/

05/08/2025

“Pinagtawanan Siya Nang Umupo ang Janitress sa Klase—Pero Siya ang Pinak**as Malakas ang Palakpak sa Dulo”

Tahimik lang si Lucia. Hindi sanay magsalita ng Ingles, pero bihasa sa sipag at sakripisyo.

Gabi-gabi siyang naglilinis sa Westhill University. Habang ang iba ay nag-aaral para sa kanilang mga pangarap, siya naman ay nagbubura ng kanilang mga yapak at tinatanggal ang mantsa sa ilalim ng kanilang mesa. Bihira siyang makatulog. Minsan hindi na rin siya kumakain para lang matiyak na busog ang kanyang anak na si Isela bago ito pumasok sa eskwela.

Ang unibersidad ay tila ibang mundo—hindi para sa kanya. Pero sa kalmadong gabi, tila kanya ito. Tuwing break niya, sumisilip siya sa mga bakanteng silid-aralan. Binabasa ang mga natirang sulat sa whiteboard. Minsan, kinopya niya ang isang quote:
“We are what we repeatedly do. Excellence, then, is not an act, but a habit.”
Hindi niya alam kung sino si Aristotle. Pero ramdam niya ang bigat ng ibig sabihin nito.
Isang gabi, nahuli siya ng isang propesor na nakaupo sa likod ng classroom, tahimik na nakikinig...

Itutuloy👇👇👇
FULL STORY https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/they-laughed-when-the-janitress-sat-in-the-classroom-but-she-got-the-loudest-applause-in-the-end/

05/08/2025

Ang Kapatid Nating Kapitbahay ay Lumampas ng 10 Sentimetro sa Lupa Namin. Hindi Ako Nagsalita. Basta Naglagay Lang Ako ng Isang Bagay sa Gilid ng Pader—Kinabukasan, Siya Na Mismo ang Nagbaklas ng Pader at Umatras ng 50 Sentimetro. Napangiti Ako: "Marami ka pang bigas na kakainin, Lolo."

Nangyari ito sa aming probinsya, kung saan ang mga kapitbahay ay pinaghihiwalay lang ng bakod, kanal, o alulod. Pero kapag usapang hangganan ng lupa, walang puwedeng makialam.

Ang bahay namin at bahay ni Mang Hado ay magkatabi, pinagigitnaan lang ng luma’t bakbak nang pader. Noong nabubuhay pa si Tatay, minsan nang nagka-initan ang dalawang pamilya dahil sa usapang bakod—sinubukan daw noon ni Mang Hado na lumampas ng isang hanay ng hollow blocks, pero hindi ito pinalagpas ni Tatay: kinuha ang titulo, metro, naglatag ng panukat sa gitna ng bakuran, at tinawag ang buong barangay para magpatotoo. Napahiya si Mang Hado noon… at mukhang hindi pa rin natuto.

Nitong mga nakaraang taon, pumanaw si Tatay, at ako nama’y nasa Maynila. Naiwan ang bahay sa pangangalaga ni Nanay. Kamakailan, umuwi ako para ayusin at ipa-renovate ang bahay namin. Hindi pa nga ako tapos mag-alis ng lumang bubong, nakita ko na lang na may mga trabahador si Mang Hado, at nagtatayo na siya ng bagong gate sa gilid ng aming bakod.

Ang masaklap?

Lumitaw na lumampas ng 10 sentimetro ang pader ng bago niyang gate sa lupang amin.

Sabi ni Nanay habang napapailing:

“Anak, pabayaan mo na. Sampung sentimetro lang ‘yan. Pag pinatulan mo, baka lalong gumulo pa.”

Pero iba ang pananaw ko.
Sa probinsya, ang lupa ay dangal.
Ang 10 sentimetro ngayon… magiging 1 metro bukas.
Kapag kinain mo ang “pakikisama,” ikaw din ang lulunukin.

Tahimik lang ako.

Hindi ako nagsumbong.
Hindi ako nakipagtalo.
Hindi ko rin kinausap si Mang Hado.

Ang Tahimik Kong Galaw
Kinagabihan, pumunta ako sa likod-bahay at binuksan ang lumang baul ni Tatay. Nandoon pa ang mga matitigas at matutulis na kawayan na ginagamit niya noon bilang marker ng hangganan. Eksaktong 1 metro ang haba, at matulis ang dulo.

Noong gabi ring iyon, habang patay na ang ilaw sa bahay nila Mang Hado at himbing ang lahat, dahan-dahan kong itinusok ang isang kawayan sa mismong gilid ng kanyang bagong pader—kung saan lumampas siya sa lupa namin.

Wala akong sinabing kahit ano.

Kinabukasan, habang abala akong nagpuputol ng dahon ng saging sa bakuran, narinig ko ang malalakas na tunog mula sa kabilang bahay.

Sumilip ako—at napangiti.

Nandoon si Mang Hado, pinapabaklas ang pader ng kanyang gate. At hindi lang basta baklas—pinapalayo pa niya ng 50 sentimetro!

Lumapit ako, kunwari’y inosente:

“Uy, Mang Hado, bakit po ninyo pinapa-demolish ‘yang pader ninyo?”

Napalunok si Mang Hado.
Nagkakamot ng batok.
Tila ba walang maisagot...

📖 Basahin pa ang kasunod sa mga komento 👇👇
FULL STORY https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/the-neighbor-built-a-gate-encroaching-on-my-house-for-10-cents-i-didnt-say-anything-just-brought-exactly-1-thing-next-to-the-wall-of-the-house-the-next-day-i-saw-him-knock-down-the-wall-back-to-5-2/

05/08/2025

We love you Ms. Kris. We always pray for you!

05/08/2025

“Mahal, ano'ng ibig mong sabihin sa salitang 'diborsyo'? Nasa ika-apat na yugto ka na! At ang apartment? Hindi ko ‘to mamanahin!”
Hysterikal na paikot-ikot si Pavel sa loob ng kwarto.

Dahan-dahang pinunasan ni Elena ang hamog sa salamin ng banyo. Napahinto siya. Tinitigan ang sarili. Ang dati niyang malalambot na tampok ay naging matulis at butuhan. Lumalim ang kanyang pisngi, ang kanyang mga mata ay tila wala nang ningning — tila pinawi na ng karamdaman ang lahat ng bakas ng dating siya, para bang binura ng panahon ang kanyang pagkatao.

"Kailangan kong tawagan si Katya," naisip niya. Dapat malaman ng kanyang pamangkin, kahit gaano pa ito kasakit.

Mula sa sala, maririnig ang mahinang ugong ng isang football game. Tulad ng nakasanayan, si Pavel ay nakahilata sa sofa, nakataas ang mga paa sa mesa. Marahil may mga mumo pa ng chips sa tabi — palagi niyang kasama sa tuwing nanonood ng TV.

Napabuntong-hininga si Elena, ramdam ang bigat na hindi nakikita pero laging naroon. Pumikit siya. Kahit saglit lang, gusto niyang takasan ang katotohanan.

Ang apartment na ito ay higit pa sa simpleng tahanan. Binili niya ito bago pa dumating si Pavel, at limang taon niyang binuno ang pagbabayad sa mortgage. Dalawang trabaho, matitipid na pagkain, walang luho. Gabi-gabi, pagod siyang umuuwi para lang matulog ng ilang oras at bumangon muli para magtrabaho.

Noong huling bayad na niya sa bangko, napaiyak siya. Dahil ang mga pader ng bahay na ito ay saksi sa lahat ng kanyang pagod, paghihirap, at tagumpay.

Nakilala niya si Pavel sa pila sa coffee shop. Maamo, magaan kasama, maalaga. Mga bulaklak, romantic dinner, lambing — akala niya, sa wakas, natagpuan na niya ang kanyang lalaki.

Pero mabilis na nawala ang ilusyon. Para bang may switch na pinindot. Unti-unti siyang hindi pinapansin ni Pavel, naging abala sa sarili, at tila nawalan na ng malasakit sa kanya. Nawalan ng halaga ang kanyang damdamin at kagustuhan.

“Lena, nabayaran mo ba ang internet? Ang hina ngayon,” sigaw ni Pavel mula sa sala.

“Oo, Lunes pa. I-restart mo lang ang router.”

“Ang layo. Ikaw na, andiyan ka na rin lang.” Malamig at tamad ang tono niya.

Hindi na siya umalma. Lumapit at pinindot ang restart button. Kung dati, iinis siya, pero ngayon — wala na.

Dahil pagkatapos ng appointment niya sa doktor, ang maliliit na bagay ay tila nag-iba ng kahulugan.

“Stage four,” sabi ng doktor, hindi siya tinitingnan sa mata.
“May metastasis sa atay at buto. Maaari tayong sumubok ng treatment, pero kailangan nating maging totoo sa realidad.”

Tumango si Elena, parang balitang-panahon lang ang sinabi sa kanya. Palagi siyang praktikal. Kaya nagsimula siyang magplano: testamento, insurance, ang kanyang pamangkin na si Katya. Lahat kailangang ayos. Lahat kailangang nasa ayos.

“Len, anong hapunan?” sigaw ni Pavel.
“Wala akong niluto. Umorder ka na lang,” kalmado niyang sagot habang naupo.

“Gastos na naman? Day off mo, sana naman nakapagluto ka,” reklamo ni Pavel.

Hindi na siya sumagot.

Mula sa simula, inako na ni Elena ang lahat ng responsibilidad. Si Pavel? Kung anu-anong raket, puro plano na hindi natutuloy. Noon, pinapalampas lang niya. Sanay siyang umasa sa sarili.

Pero ngayon, malinaw na: hindi lang siya tamad — kundi naniniwala siyang entitled siya.

Ang Pag-amin
“Galing ako sa doktor ngayon,” mahina niyang sabi.

“Hmm?” tugon ni Pavel, hindi man lang lumingon.

“May cancer ako, Pasha. Stage four.”

Biglang napalingon si Pavel. Napakunot-noo, litong-lito.

“Ano?”

“May metastasis na. Sabi ng doktor, ilang buwan na lang ako.”

Napakamot ng ulo si Pavel, halatang kabado.

“Baka may chance pa… sa abroad? Experimental therapy?”

“Posible, pero mahal.” Diretsong sagot ni Elena.

“May insurance ka, ‘di ba? At may ipon tayo. Kaya ‘yan!” Bigla siyang tumayo at naglakad-lakad sa loob ng bahay.

Ayun na nga.

Kahit ngayon, sa kabila ng lahat — pera pa rin ang iniisip niya. Hindi siya. Hindi ang buhay ni Elena. Kundi ang kung anong makukuha niya, at kung ano ang kaya niyang makuha mula rito.

“Oo, may ipon tayo,” sagot ni Elena.

“Ayun! May pag-asa pa. Laban lang. Kaya natin ‘to.”

Ni yakap siya saglit, tapos agad na umalis.

“Aalis lang ako, may meeting kami ni Dimon. May trabaho raw. Mag-ingat ka. Babalik agad ako.”

Sumara ang pinto.

Tahimik. Wala na siyang kasama kundi ang ugong ng sasakyan sa labas ng bintana.

Ang Katotohanan sa Likod ng Balkonahe
Isang linggo ang lumipas. Lalo lang naging malinaw ang lahat.

Palaging gabi umuuwi si Pavel. Laging may "meeting." Amoy pabango ng ibang babae. Palaging nakatalikod ang cellphone screen.

Hindi na nagtaka si Elena. Hindi na rin siya nagtanong.

Pero isang gabi, nagising siya sa gitna ng dilim. May narinig siyang pabulong sa balkonahe.

"Oo, malapit na. Sabi ng doktor, ilang buwan na lang talaga. Mahirap, pero anong magagawa ko? Kapag wala na siya… akin na lahat. Apartment, pera — lahat."

Natigilan si Elena.

Hindi siya makagalaw.

Ganito pala...

📖 Itutuloy sa unang komento sa ibaba.👇👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/she-took-care-of-him-like-a-son-he-just-hoped-that-she-would-d-i-e-d/

05/08/2025

Iniwan ng Lalaki ang Kanyang Asawa… Pagkalipas ng Anim na Taon, Bumalik Ito — Kasama ang Kambal! At May Dalang Lihim na Magpapabago sa Buhay Nila Magpakailanman...

Nakatayo si Gabriel sa pintuan ng kanyang bahay, hawak ang isang tasa ng malamig na kape. Isang tahimik na hapon iyon. Sa may dulo ng hardin, maririnig ang mahinang anas ng isang luma at kalawanging pinto — paalala na tuloy pa rin ang ikot ng mundo, patuloy ang paglipas ng panahon.

At siya rin — nagbago na. Mula nang paalisin niya ang babaeng minsang mahal na mahal niya. Ang babaeng pinaniwalaan niyang nagtaksil sa kanya.

Anim na taon ng katahimikan. Anim na taong walang sulat, walang tawag, walang kahit anong balita. Sigurado siyang tuluyan na niya itong nawala.

Pero nang hapong iyon, habang ang langit ay puno ng makakapal na ulap at amoy-ulan na ang hangin...

Naroon siya.

Nakatayo sa harap ng kanyang gate.

At hindi siya nag-iisa...

May hawak siyang dalawang maliit na k**ay.
Dalawang batang halos sabay ang galaw, sabay ang titig — kambal.

At nang magtama ang kanilang mga mata...

Alam ni Gabriel — ang nakaraan ay hindi pa tapos.
Dahil dala nito hindi lang ang mga batang kamukhang-kamukha niya...
Kundi isang lihim na maaaring baguhin ang lahat.

📖 Basahin ang kasunod sa mga komento 👇
FULL STORY https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/the-man-had-abandoned-his-wife-six-years-later-she-returned-with-twins-and-with-a-secret-that-would-change-his-life-forever/

05/08/2025

Palagi Kong Kinamuhian ang Aking Ama Dahil Isa Siyang Mekaniko ng Motorsiklo, Hindi Isang Doktor o Abogado Tulad ng mga Tatay ng Aking mga Kaibigan

Nakaramdam ako ng kahihiyan sa tuwing hinahatid ako ng aking ama sa eskwelahan gamit ang kanyang lumang Harley. Suot niya ang lumang leather vest na may mantsa ng langis at ang kanyang kulay abong balbas ay humahampas sa hangin.

Hindi ko siya tinatawag na “Tatay” kapag kasama ko ang mga kaibigan ko — para sa akin, siya si “Frank.” Isang layong ako mismo ang gumawa, para hindi ako mapahiya.

Ang huling pagkakataon na nakita ko siyang buhay, tumanggi akong yakapin siya. Araw ng aking pagtatapos sa unibersidad. Nandoon ang mga magulang ng mga kaibigan ko, suot ang mga pormal na damit at perlas. Dumating si Frank suot ang kanyang tanging matinong maong at butones na kamiseta — pero hindi iyon sapat para itago ang kupas niyang mga tattoo sa braso.

Pagkatapos ng seremonya, lumapit siya para yakapin ako. Ngunit umatras ako at iniabot ang k**ay para sa isang malamig na k**ayan.

Hanggang ngayon, ang sakit sa kanyang mga mata ay gumugulo sa konsensya ko.

Tatlong linggo ang lumipas — tumawag ang pulisya. May trak ng troso na nawalan ng kontrol sa isang madulas na kurbada sa bundok. Sinabi nilang si Frank ay namatay agad matapos masagasaan habang nakasakay sa motorsiklo.

Pagkababa ng telepono, wala akong naramdaman. Wala. Isang hungkag na espasyong dapat ay pinuno ng lungkot.

Lumipad ako pabalik sa aming maliit na bayan para sa burol. Inaasahan kong kaunti lang ang dadalo—baka mga kainuman niya lang sa bar tuwing Sabado ng gabi. Pero pagdating ko, punô ang paradahan ng simbahan ng mga motorsiklo—daan-daang riders mula sa anim na iba’t ibang estado. Nakaayos sila sa mahahabang linya, lahat may maliit na orange na laso sa kanilang leather vests.

“Kulay ‘yon ng tatay mo,” paliwanag ng isang matandang babae.
“Palagi siyang may suot na orange na bandana. Sabi niya, mas madali siyang makita ng Diyos sa kalsada kung ganon.”

Hindi ko alam ‘yon.
Napakaraming bagay na hindi ko alam.

Sa loob ng simbahan, isa-isang lumapit ang mga tao para magsalita. Tinatawag nila siyang “Kuya Frank,” at nagkuwento ng mga bagay na ni minsan ay hindi ko narinig—kung paano siya nag-oorganisa ng charity rides para sa mga batang may sakit, kung paano siya dumadaan sa snowstorm para magdala ng gamot sa mga matatandang nag-iisa, kung paano hindi siya kailanman lumagpas sa taong na-flat ang gulong.

“Iniligtas ako ni Frank,” sabi ng isang lalaking umiiyak.
“Walo na akong taon na sober. Nahanap niya ako noon sa isang kanal, lasing, at hindi niya ako iniwan hangga’t hindi ako pumayag na humingi ng tulong.”

Iyon ba ang tatay ko?
O siya ba ang hindi ko kailanman sinubukang kilalanin?

Pagkatapos ng misa, lumapit ang isang babae sa akin — abogada.

“Ipinakiusap ni Frank na ibigay ko ito sa iyo kung sakaling may mangyari sa kanya,” sabi niya, sabay abot ng isang lumang leather bag.

Kinagabihan, mag-isa sa lumang silid ko, binuksan ko ang bag. Sa loob ay may bungkos ng papel na tinalian ng orange na bandana, isang maliit na kahon, at sobre na may pangalan ko — sulat-k**ay ng tatay ko.

Una kong binuksan ang liham...
Itutuloy👇👇👇
FULL STORY https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/i-always-hated-my-father-because-he-was-a-motorcycle-mechanic-and-not-a-doctor-or-lawyer-like-my-friends-parents/

05/08/2025

Nakakita Ako ng Isang Batang Babae Malapit sa Riles ng Tren, Inampon Ko Siya, Ngunit Pagkalipas ng 25 Taon, Dumating ang Kanyang Tunay na Pamilya

“Ano ‘yon?” Napatigil ako sa paglalakad papunta sa istasyon, nakikinig.

Isang munting iyak ang nanggaling sa kaliwa—mahina pero tuluy-tuloy. Hinipan ng malamig na hangin ng Pebrero ang batok ko at pinagaspasan ang laylayan ng aking coat. Lumingon ako sa direksyon ng riles, at doon, laban sa puting niyebe, ay kitang-kita ang lumang kubo ng trabahador.

May nakahandusay sa gilid ng riles. Isang maruming lumang kumot, may maliit na k**ay na nakausli.

“Diyos ko...” Agad ko siyang binuhat mula sa lupa.

Isang sanggol na babae. Tantiya ko’y nasa isang taong gulang, marahil mas bata pa. Namumula ang kanyang labi sa lamig, pero humihinga pa siya. Mahina ang kanyang iyak—halos wala nang lakas.

Binuksan ko ang coat ko at agad siyang niyakap, saka tumakbo pabalik sa bayan upang puntahan si Manang Maria Petrovna, ang komadrona.

“Zina, saan mo nakuha ‘yan?” tanong niya habang marahang kinarga ang bata.
“Nakita ko siya sa gilid ng riles. Nakahandusay sa niyebe.”
“Grabe... iniwan lang. Kailangan nating ipagbigay-alam sa pulis.”
“Anong pulis!” muli kong niyakap ang bata. “Mamamatay siya sa lamig kung hihintayin pa natin sila.”

Napabuntong-hininga si Maria Petrovna at kumuha ng bote ng gatas mula sa kabinet.

“Sige, pakainin mo muna. Pero pagkatapos—ano’ng balak mo?”

Tinitigan ko ang mukha ng bata. Tumigil na siya sa pag-iyak at isinubsob ang ilong sa suot kong sweater.

“Palalakihin ko siya. Wala akong ibang opsyon.”

Naririnig ko ang bulungan ng mga kapitbahay:
“Tatlongpu’t singko na’t wala pa ring asawa. Ngayon, bigla na lang may anak.”
Nagkunwari akong wala akong naririnig.

May ilang tumulong sa akin para ayusin ang mga papel.

Pinangalanan ko siyang Aliona. Ang bagong simula ng buhay niya ay tila isang liwanag sa gitna ng dilim.

Isang Bagong Buhay
Sa mga unang buwan, halos hindi ako nakatulog. Lagnat, kabag, pagsisimulang tumubo ang mga ngipin... binubuhat ko siya, kinakantahan ng mga lumang lullaby na natatandaan ko pa mula sa aking lola.

“Mama!” ang una niyang salita sa sampung buwan, habang inaabot ang k**ay niya sa akin.

Napaluha ako. Ilang taon akong nag-iisa, tapos bigla na lang—ako’y naging ina.

Pagsapit ng dalawang taon, takbo siya nang takbo sa bahay, habol si Vaska, ang aming pusa. Lahat gusto niyang pakialaman, lahat gusto niyang tuklasin.

“Vasyenka, ang talino ng anak mo!” sambit ng kapitbahay.
“Alam niya lahat ng letra!”

“Ha? Sa edad na tatlo?”

“Subukan mong tanungin!”

Isa-isang ipinakita ni Galia ang mga letra. At isa-isa ring pinangalanan ni Aliona ang mga ito. Pagkatapos, nagkwento pa siya—ang alamat ng Inahing Manok na si Rjaba.

Isang Anak na Talino at Ganda
Sa edad na lima, pumasok siya sa daycare sa karatig-bayan. Ako ang naghatid. Nagulat ang g**o—bihasa na siyang bumasa at marunong na ring magbilang hanggang isandaan.

“Saan galing ang batang ito?”

“Ang buong baryo ang nagturo sa kanya,” sagot ko habang tumatawa.

Pagpasok niya sa elementarya, mahaba ang kanyang tirintas na abot-bewang. Araw-araw, ako ang nagtitirintas at pumipili ng ribbon na babagay sa kanyang damit.

Sa unang meeting ng mga magulang, nilapitan ako ng kanyang g**o:

“Zinaida Ivanovna, ang anak mo’y pambihira ang talino. Bihira ang ganitong estudyante.”

Tumalon ang puso ko sa tuwa. Ang anak ko. Ang munting si Aliona.

Lumipas ang mga taon. Naging isang tunay na dalaga siya—matangkad, balingkinitan, asul ang mga mata, tila langit sa araw ng tag-araw.

Nagwagi siya sa mga patimpalak ng paaralan. Lagi siyang pinupuri ng mga g**o.

“Mama, gusto kong mag-aral ng medisina,” sabi niya noong Grade 10.

“Anak, mahal ‘yan. Paano natin kakayanin ang gastos sa siyudad at tirahan?”

“Makakakuha ako ng scholarship! Makikita mo, mama!”

Ang Pag-abot ng Pangarap
Pumasa siya sa entrance exam bilang isang scholar. Sa graduation ceremony, napaiyak ako—sa tuwa at sa pangamba. Unang beses niyang lalayo. Sa istasyon ng tren, niyakap niya ako:

“Huwag kang umiyak, mama. Uuwi ako tuwing weekend.”

Bahagyang nagsinungaling siya. Kinain siya ng schedule. Nagsimula siyang umuwi buwan-buwan, tapos mas bihira pa.

Pero araw-araw siyang tumatawag:

“Mama, grabe ‘yung anatomy class namin! Pero pasado ako!”

“Mabuti, anak. Kumakain ka ba nang maayos?”

“Oo, mama. Huwag kang mag-alala.”

Sa ikatlong taon, nagka-nobyo siya—si Pasha, kaklase niya. Ipinakilala niya sa akin: matangkad, seryoso, may respeto. Matibay ang pakikipagk**ay.

“Sige,” sabi ko, “pero huwag mong kalilimutang unahin ang pag-aaral.”

“Mama!” nakasimangot niyang sagot. “Tatapusin ko ‘to nang may honors!”

Pagkatapos ng kolehiyo, inalok siya ng residency. Pinili niya ang pediatrics—gusto raw niyang magpagaling ng mga bata.

“Mama, tinulungan mo akong mabuhay noon,” sabi niya sa telepono, “Ngayon, ako naman ang tutulong sa mga munting buhay.”

Itutuloy…👇👇
FULL STORY https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/nakakita-ako-ng-isang-batang-babae-malapit-sa-riles-ng-tren-inampon-ko-siya-ngunit-pagkalipas-ng-25-taon-dumating-ang-kanyang-tunay-na-pamilya/

05/08/2025

Alam Kong Kabit ng Asawa Ko ang Babaeng Inupahan Niyang Katulong—Pero Tahimik Ko Siyang Inutusan ng Iisa Lang na Gawain Araw-Araw… At Pagkalipas ng Isang Linggo, Siya Mismo ang Tumakbo Palayo. Karma na ‘Yan sa Mang-aagaw!

Nagsimula ang lahat isang gabi nang bigla akong sabihan ng asawa ko:

"Palagi kang pagod, tapos ang laki pa ng bahay. Naisip kong kumuha ng katulong. Kakilala siya ng kaibigan ko—masipag daw at maaasahan."

Tiningnan ko ang litrato ng babae—bata, maputi, at may mukhang “palaban” ang dating. Ngumiti ako nang banayad:
"Sige, kung ‘yan ang desisyon mo."

Pero hindi ako tanga.

Isang beses, aksidente kong nakita ang isang mensahe sa cellphone niya:
“Miss you, baby… I’ll be good tonight 😘 —Love, your baby girl.”

Mula sa sandaling ‘yon, alam ko na ang totoo.

Pero hindi ako nag-eskandalo. Hindi ako nanabunot.
Tahimik lang ako.

At noong dumating ang babae sa bahay bilang “kasambahay”, sinalubong ko siya ng mahinahon at magalang.
Nakangiti pa ako’t nagsabi:

"Ate mo ako ha. Medyo pagod ako palagi, kaya sana ikaw na ang bahala sa lahat. Lalo na sa paglalaba—maselan ako sa damit."

At doon na nagsimula ang tahimik kong ganti.

Araw-araw, Iisa Lang ang Iniuutos Ko.
Mga damit panloob.
Mga tuwalya.
Mga bedsheet.
Lahat ng ginagamit naming mag-asawa.

Araw-araw, iniaabot ko ‘yon sa kanya.
Minsan may makikita siyang kakaibang marka sa tela.
Hindi ko ipapaliwanag.
Ngumingiti lang ako’t sasabihing:

"Ate’t bunsong babae lang tayo rito, ‘wag ka nang mailang, ha?"

Hanggang Isang Araw…
Sa ikalimang araw, narinig ko na siyang pabulong sa cellphone habang nasa kusina:

"Babe, hindi ko na ‘to kaya… bakit ako pa? Pwede bang ‘wag na lang muna? Ayoko nang paglalaba!"

Napalapit ang araw ng tagumpay ko.

Sa ikaanim na araw, hindi na siya bumaba ng kwarto.

Sa ikalimang oras ng araw na ‘yon, bitbit na niya ang kanyang maleta—
walang paalam.

Iniwan ang trabaho. Iniwan ang asawa ko.
At higit sa lahat… iniwan ang ilusyon na kaya niyang maagaw ang isang lalaki na ako pa rin ang may hawak.

📖 Basahin ang kasunod sa mga komento 👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/knowing-that-the-girl-her-husband-hired-to-make-a-sin-umbrella-was-his-child-i-still-happily-assigned-her-to-do-exactly-1-job-every-day-and-shook-her-thighs-for-1-week-she-ran-away-and-lost-her-san/

05/08/2025

BANGKAY NG ESTUDYANTE, NATAGPUANG PALIHIM NA INILIBING SA LIKOD NG PAARALAN—KAKLASE ANG ITINURONG SUSPEK?! 😱 Sa isang prestihiyosong paaralan kung saan inaakala ng lahat ay puro karunungan at pangarap ang umiiral, isang nakakakilabot na lihim ang biglang lumutang. Isang estudyanteng matagal nang nawawala, natagpuang wala nang buhay—hindi sa isang madilim na eskinita, kundi sa mismong loob ng eskwelahan! Ang mas nakagugulat? Isa sa mga pinakakilalang mag-aaral sa paaralan ang itinuturong may kinalaman sa krimen. Pero habang lumalalim ang imbestigasyon, isang masalimuot na kwento ng inggit, pang-aapi, at lihim na pagsasakripisyo ang unti-unting nabubunyag. Ano ang totoo? Sino ang biktima, sino ang salarin, at sino ang hindi kailanman narinig? Isang kwento ng kabataan, kabutihan, at madilim na katotohanan—na magpapaalala sa ating lahat kung gaano kabigat ang mga pananahimik na hindi kailanman pinansin…
Full Story: https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/bangkay-ng-estudyante-sa-loob-ng-paaralan-suspek-ikinagulat-mga-pulis/

04/08/2025

Pinilit ng Lalaki ang Asawa Niyang Pumirma ng Divorce Papers Habang Nasa Ospital Ito—Pero Hindi Niya Inakala Kung Sino ang Talagang Iniwan...
Ang Room 707 ng isang pribadong ospital ay nakabalot sa katahimikan. Tanging ang matinis na tunog ng heart rate monitor ang maririnig—tug-tug... tug-tug... Mahinang liwanag ang tumama sa maputlang mukha ni Hanh, babaeng kakagaling lang sa operasyon para sa kanyang thyroid tumor.
Hindi pa man lubusang nakakarekober mula sa anesthesia, bumungad sa kanya ang mukha ng kanyang asawa—Khai—nakatayo sa ulunan ng k**a, may hawak na bungkos ng papeles.
"Gising ka na? Mabuti. Pirmahan mo ‘to."
Malamig ang kanyang boses, walang bahid ng awa.
Naguluhan si Hanh. Mahina ang boses, masakit pa ang lalamunan mula sa operasyon.
"Ano... anong papeles ‘to?"
Iniabot ni Khai ang mga papel. Maikli ang sagot:
"Divorce papers. Naisulat ko na lahat. Pirmahan mo na lang, tapos na ‘to."
Hindi nakasagot si Hanh. Gumalaw ang kanyang mga labi, ngunit halos walang lumabas na tunog. Ang mga mata niya’y puno ng sakit at pagkalito.
"Biro mo ‘to... diba?"
"Hindi ako nagbibiro. Ilang beses ko nang sinabi—ayokong makisama sa babaeng mahina, laging may sakit. Pagod na akong pasanin ang lahat. Gusto ko nang mabuhay ayon sa tunay kong nararamdaman."
Diretsong sabi ni Khai, parang simpleng usapan lang tungkol sa pagpapalit ng cellphone—hindi tungkol sa pag-abandona sa babaeng kasalo niya sa halos sampung taon ng buhay niya.
Napangiti si Hanh—mapait. Dumaloy ang luha sa gilid ng kanyang mga mata.
"Kaya pala… hinintay mo ‘tong oras na ‘to. Yung hindi ako makagalaw, hindi makalaban... para mapilit mo akong pumirma."
Tahimik si Khai ng ilang segundo. Tapos ay tumango:
"Wag mo akong sisihin. Mas maaga, mas mabuti. May iba na ako. Ayaw na niyang itago pa ‘yung relasyon namin."
Kinagat ni Hanh ang kanyang labi. Mas masakit ang salitang iyon kaysa sa operasyon na pinagdaanan niya.
Ngunit hindi siya sumigaw, hindi umiyak ng malakas. Tahimik siyang nagtanong:
"Nasaan ang panulat?"
Nagulat si Khai.
"Talagang... pipirma ka na?"
"Di ba sabi mo, kailangan na rin itong tapusin? Kung ganon, tapusin na nga natin."
Iniabot ni Khai ang ballpen.
Kinuha ito ni Hanh gamit ang nanginginig na k**ay. Dahan-dahan niyang pinirmahan ang mga papel.
"Ayan na. Tapos na. Sana maging masaya ka."
"Salamat. Ibabalik ko ang mga napag-usapan nating ari-arian. Paalam."
Lumingon si Khai, lumabas ng kwarto. Tahimik ang pagsara ng pinto.
Ngunit wala pang tatlong minuto, bumukas muli ang pinto.
At isang lalaki ang pumasok…
📖 Basahin ang kasunod sa mga komento 👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/husband-forced-his-wife-to-sign-divorce-papers-right-on-the-hospital-bed-but-he-didnt-expect-who-would-be-the-one-abandoned/

Celeb Stuff

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

05/08/2025

04/08/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category