Celeb Stuff, 291 Quintin Paredes, Binondo, Metro, Manila (2025)

28/09/2025

Nakipagpalipas Ako ng Gabi sa Isang Estranghero sa Edad na 60, at Kinaumagahan ang Katotohanan ay Yumanig sa Buong Pagkatao Ko…

Hindi ko kailanman inisip na sa edad na 60 ay may ganoong kakaibang mangyayari sa aking buhay. Isang babaeng palaging maingat, nabuhay ayon sa mga patakaran, inialay ang buong buhay sa pamilya, asawa at mga anak… biglang nagpadala ng isang gabi at natulog kasama ang isang lalaking hindi ko kilala.

Kinabukasan ng umaga, pagkadilat ng aking mga mata, biglang bumagsak sa akin ang matinding takot at pagkabigla na para bang titigil ang tibok ng puso ko. Nasa tabi ko ang isang lalaki—puti ang buhok, estranghero ang mukha, ngunit may nakakakilabot na pamilyaridad na nagpatindig ng aking balahibo.

Noong gabing iyon, nasa Delhi ako upang dumalo sa kaarawan ng isang matandang kaibigan. Nakainom ako nang sobra. Mula nang pumanaw ang aking asawa, madalas akong hikayatin ng mga kaibigan na lumabas upang labanan ang kalungkutan. Sa simula, nais ko lamang magpalipas ng masayang gabi, ngunit hindi nagtagal, ang alak at musika ay naghatid sa akin sa isang unos ng emosyon.

Ang lalaking iyon—si Rajiv—dumating sa salu-salo na may payapang anyo at magalang na kilos. Nag-usap kami nang matagal, at ang huling alaala ko bago umalis ay pumayag akong samahan niya ako pauwi.

Pagkatapos noon, lahat ay naging malabo. Ang tanging natatandaan ko ay ang pakiramdam ng kanyang pagk**agalang, ang titig na tila nakakabighani, at higit sa lahat, ang kalungkutan na itinago ko ng maraming taon na bumalot sa aking pag-iisip. Nang magising ako, natagpuan ko ang sarili ko sa isang di-kilalang apartment sa Gurgaon, katabi ng isang estrangherong lalaki. Nanginig ang buong katawan ko; natakot ako at dama kong may mali.

Agad kong hinanap ang aking telepono, relo… at sa sandaling iyon, bahagya siyang lumingon at ngumiti.
“Magandang umaga… ayos ka lang ba?” —banayad at malambing ang kanyang tinig, ngunit tila may tinatagong lihim.

Mabilis ang tibok ng aking puso. Bago pa man ako makasagot, lumihis ang kanyang mga mata at tumigil sa isang litrato na nakalagay sa ulunan ng k**a.

Ang larawang iyon ang nagparamdam sa akin na para bang nahuhulog ako sa isang walang hanggang bangin…👇👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/nagpalipas-ako-ng-gabi-kasama-ang-isang-hindi-kilalang-lalaki-sa-edad-na-60-at-kinaumagahan-ay-nabigla-ako-sa-katotohanan/

28/09/2025

Ang Sanggol na 2 Taong Gulang ay Patuloy na Itinuturo ang Kabaong ng Kanyang Ama at Umiiyak nang Walang Tigil. Ang Sumunod ay Nakakakilabot…

Isang madilim na hapon ng Sabado nang nakatayo si Emily Thompson sa gilid ng libingan, durog ang puso sa matinding dalamhati. Mabigat ang hangin sa kalungkutan, at tila nakikiramay ang langit, mabibigat na ulap ang nakabitin sa itaas. Si Mark Thompson, ang pinak**amahal niyang asawa, ay pumanaw nang biglaan ilang araw lamang ang nakalipas. Siya ay 32 taong gulang pa lang, nasa kasibulan ng kanyang buhay—isang mabuting tao, puno ng pangarap at ambisyon. At ngayo’y wala na siya, iniwan si Emily na mag-isang palalakihin ang kanilang anak na dalawang taong gulang, si Noah.

Habang binibigkas ng pari ang huling mga salita, yakap-yakap ni Emily si Noah sa kanyang dibdib. Umasa siyang ang bata, na masyadong mura pa ang isip, ay hindi lubos na makakaunawa sa nangyayari. Nagk**ali siya. Si Noah, na tahimik lamang sa buong seremonya, biglang naging balisa. Inangat niya ang kanyang maliit na k**ay at itinuro ang kabaong, nanlalaki ang mga mata sa pagkalito at takot. Pinilit ni Emily na siya’y patahanin, ngunit tila hindi siya naririnig ng bata. Nakatuon ito nang buo sa kabaong, nanginginig ang kanyang daliri habang itinuturo iyon.

“Papa… papa,” bulong niya sa isang tinig na basag at puno ng emosyon.

Napalundag ang dibdib ni Emily. Sinubukan niyang aluin ito, ngunit lalo lamang lumakas ang iyak ni Noah.

“Papa! Papa!” sigaw ng bata, hindi inaalis ang tingin sa kabaong, para bang may nakikita siyang hindi nakikita ng iba. Nanginig ang kanyang maliit na katawan sa mga bisig ng ina, at ang matitinding hiyaw niya’y bumasag sa katahimikan ng sementeryo.

Nagsimulang magtinginan ang mga nakikiramay, may mga mukha ng pagkalito at pagkailang. Si Emily, takot na takot, ay naghanap ng kasagutan sa kanilang mga tingin, ngunit walang sinuman ang nakakaunawa.

“Shhh, Noah, tama na,” bulong ni Emily, pilit na pinapakalma ito, ngunit walang silbi. Patuloy na umiiyak nang walang tigil ang bata, iniunat ang kanyang maliliit na k**ay papunta sa kabaong, para bang may inaabot na hindi nakikita.

Nanginginig ang boses niya sa takot, at baluktot ang kanyang munting mukha sa pagkalito:
“Andiyan si Papa! Andiyan si Papa!” paulit-ulit niyang sigaw, habang nakaunat pa rin ang mga k**ay.

Ramdam ni Emily na tila bumulusok ang kanyang puso. Ano ang nangyayari? Paano nalaman ni Noah na naroon ang kanyang ama sa loob ng kabaong? Inugoy-ugoy niya ito nang may lambing, ngunit patuloy ang pag-iyak ng bata, ang mga desperadong hikbi niya’y bumalot sa sementeryo. Isang malamig na kilabot ang gumapang sa likod ni Emily. Ano ang nangyayari? Bakit ganito ang ikinikilos ng kanyang anak, na para bang may nalalaman itong hindi batid ng iba?

Ang reaksyon ni Noah, kahit kakaiba, ay inosente. Gusto niyang paniwalaan na ito’y pawang lungkot lamang na lumalabas, ngunit may isang puwang sa kanyang dibdib na nagsasabing may iba pa. Nang matapos ang seremonya, litong-lito si Emily habang binuhat si Noah patungo sa kotse, punô ng pangamba ang kanyang isipan.

Sinabi ng kanyang anak, “Andiyan si Papa,” para bang may nakita siyang siya lamang ang nakapapansin…

Itutuloy sa mga komento 👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/ang-2-taong-gulang-na-sanggol-ay-patuloy-na-itinuro-ang-kabaong-ng-kanyang-ama-at-umiiyak-nang-hindi-naaaliw-nakakatakot-ang-sumunod-na-nangyari/

28/09/2025

Iniwan Ako ng Aking mga Anak sa Pagbabasa ng Huling Habilin ng Aking Asawa — Hanggang Ipinakita Ko sa Kanila ang…

Sarili kong mga anak ang humadlang sa akin para makapagpaalam sa aking asawa sa kanyang libing. Isang linggo matapos noon, pagdating ko sa pagbabasa ng testamento, tiningnan ako ni Raúl nang may paghamak at sinabing: “Para lang ito sa mga tagapagmana na nakasulat sa testamento.” Ngumisi si Celia nang mapanukso sa tabi niya. Tumango si Eduardo mula sa kanyang upuan habang may ibinulong si Clara sa tainga ng kanyang asawa.

Wala akong sinabi. Kinuha ko lang ang isang folder mula sa aking bag at tahimik na iniabot sa abugado. Nang buksan niya ito, namutla ang aking mga anak na parang nakakita ng multo. Ang pangalan kong si Matilde ay nasa bawat pahina bilang tanging tagapagmana.

Ako ay isang babaeng 67 anyos na kakadiskubre lang na kaya akong ipagkanulo ng sarili kong mga anak sa pinak**alupit na paraan na maiisip.

Akala ko kilala ko sina Raúl at Eduardo. Pinalaki ko sila nang may pagmamahal, pinag-aral, isinakripisyo ang sarili kong mga pangarap para ibigay sa kanila ang lahat ng kanilang kailangan. Nagtrabaho ako araw at gabi para manatiling buo ang pamilyang ito matapos mawalan ng trabaho ang kanilang ama noong sila’y mga binatilyo pa lamang. Pero noong araw ng libing ng aking asawa — ang lalaking naging ama nila sa loob ng 42 taon — tinrato nila ako na para bang ako’y isang estranghera, na para bang wala akong karapatang naroon, na para bang walang halaga ang 45 taon ng aking kasal.

Itinulak ako ni Raúl palayo sa kabaong nang subukan kong magpaalam sa huling pagkakataon. “Nagkaroon ka na ng sandali mo, Inay,” malamig niyang sinabi. Ni hindi ako tiningnan ni Eduardo habang umaagos ang luha sa aking pisngi. Ang kanilang mga asawa, sina Delia at Clara, ay mas masahol pa ang ikinilos. Umabot pa si Celia sa pagsabi sa akin na gumagawa lang ako ng “eksena na hindi kailangan” nang ako’y tuluyang gumuho sa harap ng maamong mukha ng aking asawa.

Si Clara naman ay nagkibit-balikat lang at ibinulong: “Hindi nararapat ang dramang pampamilya sa isang libing.” Para bang ang aking dalamhati ay palabas lamang. Para bang ang pagkawala ng pinak**amahal kong tao ay isa lang kapritso ng damdamin. Gabi ring iyon, umuwi akong mag-isa sa aking walang-lamang bahay, pakiramdam ko’y nawala hindi lamang ang aking asawa, kundi pati na rin ang aking mga anak.

Pero may isang bagay na hindi nila alam — isang bagay na lihim naming pinlano ng aking asawa sa kanyang mga huling buwan, noong dama na niyang malapit nang talunin siya ng kanyang karamdaman...👇👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/iniwan-ako-ng-aking-mga-anak-sa-pagbabasa-ng-kalooban-ng-aking-asawa-kaya-ipinakita-ko-sa-kanila-ang/

28/09/2025

Isang Empleyada ng Motel ang Naghinala sa Isang Bata at Kanyang Stepfather na Gabi-gabi’y Nagche-check In sa Iisang Kuwarto—Ang Natuklasan Niya sa Bintana ang Nagpayanig sa Kanyang Dugo.

Halos sampung taon nang nagtatrabaho si Angela Martínez sa Sun Valley Motel sa Phoenix, Arizona. Marami na siyang nasaksihan: mga trakero na halos hindi natutulog, mga ahente na tumitigil ng ilang linggo, at mga mag-asawang nag-aaway nang sobrang lakas na halos yumanig ang mga dingding. Wala nang nakakapagtaka sa kanya. Hanggang sa mapansin niya ang batang iyon.

Nagsimula ang lahat isang Martes ng gabi. Bandang alas-otso, may dumating na lalaking nasa trenta’y singko hanggang trenta’y otso ang edad. Matangkad, malinis ang ahit, magalang. Nakasuot ng khaki pants at polo shirt—para kay Angela, mukha itong tipikal na ama mula sa suburb. Kasama niya ang isang batang babae na hindi aabot ng labing-isang taon. Blonde ang buhok, may dalang pink na backpack, tahimik. Wala siyang binigkas na salita sa reception.

Ang lalaki’y pumirma sa rehistro gamit ang pangalang “Daniel Harper” at humiling ng kuwarto 112. Ipinakiusap niyang huwag buksan ang kurtina at huwag din papasukin ang housekeeping. Hindi naman kakaiba—maraming kostumer ang nais ng pribado—ngunit may kakaiba sa tono ng kanyang boses, matalim, para bang pinag-aralan.

Hindi ito gaanong inisip ni Angela hanggang sa sumunod na gabi, nang bumalik muli ang parehong lalaki at ang batang iyon. Parehong oras. Parehong kuwarto. Parehong katahimikan. Mahigpit na yakap ng bata ang kanyang backpack na para bang panangga. Sa ikatlong gabi, nagsimulang kumaba ang kutob ni Angela. Nang irehistro sila, nagtanong siya: “Matagal ba kayo dito?” Mabilis at pilit ang ngiti ng lalaki. “Sandali lang.” Saglit na tumingin ang bata kay Angela, nanlaki ang mga mata, bago muling ibinaba ang ulo.

Naninikip ang dibdib ni Angela. Pinalaki niya mag-isa ang dalawa niyang anak, at ramdam ng kanyang mga bituka na may mali. Pagsapit ng ikalimang gabi, hindi na siya mapakali. Tuwing hapon, nananatili siya sa pasilyo matapos dumaan ang dalawa. May kakaiba sa ritmo, sa pagkakapareho—hindi iyon normal. Bihira ang kostumer ng motel na gumalaw na parang orasan.

Sa ikaanim na gabi, nagpasya siya. Nang maisara ng dalawa ang pintuan, dumaan siya sa eskinita sa likod kung saan nakaharap ang bintana ng kuwarto 112 sa paradahan. Nakababa ang mga kurtina, ngunit hindi lubos. May maliit na siwang na nagpakita ng mga aninong gumagalaw sa loob. Mabilis ang tibok ng puso ni Angela habang yumuyuko. Sinabi niya sa sarili na gusto lang niyang matiyak na ligtas ang bata. Wala nang iba.

Ngunit ang nasilayan niya mula sa makitid na siwang na iyon ang nagpahinto sa kanyang paghinga at nagpayanig sa kanyang katawan…

…Itutuloy sa mga Komento 👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/napansin-ng-isang-motel-maid-na-ang-isang-batang-babae-ay-naglalakad-sa-iisang-silid-gabi-gabi-kasama-ang-kanyang-amain-ang-nakikita-niya-sa-bintana-ay-nag-iwan-sa-kanya-ng-pagkabigla/

28/09/2025

Sa Aking Pangalawang Kasal, Nang Makita Ko ang Aking Ex-Asawa na Nagtatrabaho Bilang Waitress, Napatawa Ako—Pero Makalipas ang 30 Minuto, Isang Malupit na Katotohanan ang Nabunyag at Ako’y Nanlamig.

Noong araw na iyon, kumikislap sa karangyaan ang marangyang hotel sa New Delhi. Ako—si Rajesh Malhotra, apatnapung taong gulang—ay puma*ok na magkahawak ang k**ay namin ng bago kong magandang asawa, habang tinitingnan kami ng lahat nang may paghanga.

Ang aking kasal ay engrande: sariwang mga bulaklak sa lahat ng sulok, pinak**amahaling alak, isang live orchestra na tumutugtog ng matatamis na kantang pag-ibig na Indian. Pakiramdam ko ako na ang nasa tuktok ng kaligayahan at tagumpay.

Ngunit biglang, habang itinaas ko ang aking ba*o para mag-toast, napatigil ang aking tingin sa isang sulok ng bulwagan. Nakasuot ng simpleng uniporme, nakatali nang maayos ang buhok, at may hawak na tray ng mga inumin, ay may isang pigura na napakapamilyar.

Sandali akong natigilan—at pagkatapos ay napatawa nang malakas.

Siya iyon—si Anita, ang aking ex-asawa. Ang babaeng minsang naging asawa ko, ang dating naghahanda ng mga simpleng pagkain para sa akin araw-araw. At ngayon, habang nakasuot ako ng designer suit, at nasa tabi ko ang bago kong magandang asawa, siya nama’y nagsisilbi sa mismong kasal ko.

Ang mga kaibigan sa paligid ay nagbubulungan:
—“’Di ba siya ang ex-asawa ni Rajesh?”

Kay ironiya! Ang matagumpay na lalaki’y nagkaroon ng bagong asawa, at ang dating babae nama’y nauwi sa pagsisilbi.

Ako nama’y ngumiti lang, iniisip iyon bilang isang matamis na tagumpay matapos ang diborsyo.

Makalipas ang tatlumpung minuto—lumabas ang katotohanan.

Habang kasagsagan ng kasayahan, isang nakatatandang panauhin na may dignidad ang lumapit sa aking mesa. Siya si Ginoong Sharma, isang mahalagang ka*osyo sa negosyo na matagal ko nang pinapangarap makatrabaho. Nakangiti, tinaas niya ang kanyang ba*o para mag-toast:

—“Binabati kita sa muling paghanap ng kaligayahan.”

Masigla akong sumagot:
—“Salamat, malaking karangalan na narito ka ngayon.”

Ngunit bigla siyang tumingin sa sulok ng bulwagan, kung saan abala pa rin si Anita sa paglilinis. Agad niyang ibinaba ang kanyang ba*o at tumindig nang tuwid. Malalim at mariin ang kanyang tinig:

—“Sa pahintulot ng lahat… may nais akong sabihin.”

Biglang natahimik ang buong bulwagan.

Itinuro niya si Anita:
—“Iilan lamang ang nakakaalam, ngunit ang babaeng iyon…”

👉 Ituloy ang pagbabasa sa Bahagi 2 sa unang komento 👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/sa-aking-muling-pag-aasawa-nang-makita-ko-ang-aking-dating-asawa-na-nagtatrabaho-bilang-isang-waitress-nagpakawala-ako-ng-tawa-ngunit-makalipas-ang-30-minuto-isang-malupit-na-katotohanan-ang-lumab/

28/09/2025

Palihim na kumukuha ng tinapay ang estudyante araw-araw, nagkukunwaring walang napapansin ang may-ari — makalipas ang 11 taon, nakatanggap siya ng isang package mula sa ibang bansa at labis na nagulat…

Sa bungad ng isang lumang kalsada sa Jaipur ay may maliit na tindahan ng tinapay, kung saan madalas pumipila ang mga tao tuwing umaga upang bumili ng makakain bago puma*ok sa trabaho. Si Ginoong Sharma, animnapung taong gulang, ay kilala sa kanyang katigasan ng ulo at pagiging tahimik, ngunit higit sa lahat sa husay niya sa paggawa ng mainit at mabangong tinapay.

Labing-isang taon na ang nakalipas, isang umagang malamig, habang inaayos ni Sharma ang isang bandehado ng bagong lutong tinapay sa aparador, napansin niya ang isang estudyanteng nakasuot ng gusgusing uniporme at sirang sapatos na nakatayo sa bungad ng pintuan. Ang mga mata ng binata’y puno ng pananabik at pag-aalala. Nang lumingon si Sharma, dali-daling dumampot ng tinapay ang bata at tumakbo palayo sa kalsada.

Kinabukasan, ganoon din ang nangyari. Araw-araw, naghihintay ang estudyante ng sandali na madidistrak ang may-ari upang makapagnakaw ng isang tinapay nang tahimik. Noong una, napakunot-noo si Sharma, ngunit kalaunan ay napabuntong-hininga na lamang. Napansin niya ang kapayatan ng binata, ang mga matang gutom at ang nanginginig nitong mga k**ay.

“Sige na, hayaang kainin niya. Baka wala na siyang laman sa tiyan…” bulong ni Sharma sa sarili.

At ganoon nga, araw-araw, buwan-buwan, sa loob ng tatlong taon ng kanyang sekondarya, palihim na pumupunta ang estudyante sa tindahan ng tinapay. Nagkukunwari si Sharma na walang nakikita, ngunit sa loob-loob niya’y alam niya ang lahat. Minsan, gumagawa pa siya ng mas maraming tinapay at iniiwan ang ilan sa sulok ng mesa para madali itong makuha ng bata.

Isang araw ng malakas na ulan, nakita niya itong nakasilong sa bubungan, naghihintay pa rin ng pagkakataong makakuha ng tinapay. Nalungkot si Sharma. “Ang batang ito… siguradong galing sa pamilyang lubhang mahirap.” Nais sana niyang tawagin at ibigay na lang direkta ang tinapay, ngunit nagpigil siya. Baka hindi kayanin ng murang pride ng bata na tanggapin ito bilang lantarang limos.

At isang araw, biglang nawala ang bata. Ilang buwan, hindi na muling nasilayan ni Sharma ang pamilyar na mukha. Naramdaman niya ang magkahalong ginhawa at lungkot. Naisip niya: “Tiyak natapos na niya ang kanyang pag-aaral at lumipat na sa ibang lugar. Sana mas magaan na ang buhay niya ngayon.”

Lumipas ang panahon. Patuloy na dinarayo ang tindahan ng tinapay ng mga mamimili. Tumanda si Sharma, pumuti ang kanyang buhok, ngunit paminsan-minsan ay bumabalik sa alaala niya ang estudyanteng iyon.

Labing-isang taon ang lumipas
Isang hapon, habang nag-aayos siya ng mga gamit sa tindahan, dumating ang kartero at iniabot sa kanya ang isang malaking package mula sa ibang bansa. Nagulat si Sharma, sapagkat wala siyang k**ag-anak sa ibang bayan. Sa sobre, nakasulat lamang: “Para kay: G. Sharma — may-ari ng tindahan ng tinapay sa dulo ng kalsada, Jaipur.”

Binuksan niya ito. Sa loob ay may isang marangyang kahong gawa sa kahoy, isang sulat-k**ay na liham… at isang bungkos ng pera na maingat na nakatali. Nangangatog ang kanyang mga k**ay nang buksan niya ang liham…👇👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/ang-mag-aaral-ay-lihim-na-kumuha-ng-isang-tinapay-araw-araw-ang-may-ari-ay-nagkunwaring-hindi-napansin-makalipas-ang-11-taon-nakatanggap-siya-ng-isang-pakete-mula-sa-ibang-bansa-at-nagulat/

28/09/2025

Biyenan Kong Walang Pensiyon, Inalagaan Ko Nang Buong Puso sa Loob ng 12 Taon. Sa Huling Hininga Niya, Iniabot Niya ang Isang Sirang Unan at Sabi: “Para kay Maria.” Nang Buksan Ko, Naluha Ako nang Husto...
Ako si Maria, puma*ok bilang manugang sa edad na 26. Noon, dumaan na sa maraming pagsubok ang pamilya ng asawa ko. Namatay nang maaga ang biyenan kong babae, iniwan ang biyenan kong si Tatay Ramon na mag-isang nagpalaki ng apat na anak. Buong buhay niya’y nagtanim ng palay at gulay sa Nueva Ecija, walang trabaho na may benepisyo, walang pensiyon.
Nang maging manugang ako, halos lahat ng mga anak ni Tatay Ramon ay may sarili nang pamilya, bihira nang makadalaw. Ang natitirang buhay niya’y halos nakasalalay sa amin ng asawa ko.
Madalas may maririnig akong bulungan mula sa mga kapitbahay:
—“Ano ba ’yan, manugang lang pero halos alipin na ang turing. Sino ba namang nag-aalaga ng biyenan nang ganyan katagal?”
Pero para sa akin, iba ang tingin ko. Isang ama siyang buong buhay nagsakripisyo para sa mga anak. Kung tatalikuran ko siya, sino pa ang mag-aalaga?
Labindalawang Taong Pagsubok
Hindi naging madali ang 12 taong iyon. Bago pa man, bata pa ako at madalas mapagod at madama ang pangungulila. Kapag nasa Maynila ang asawa ko para magtrabaho, mag-isa kong inaalagaan ang anak naming maliit at si Tatay Ramon na mahina na ang katawan. Ako ang nagluluto, naglalaba, at nagpupuyat para bantayan ang kanyang paghinga sa gabi.
Minsan, dala ng pagod, nasabi ko sa kanya:
—“Tay, manugang lang naman ako… minsan parang ang bigat-bigat sa dibdib.”
Tahimik lang siyang ngumiti, sabay hawak sa k**ay ko na nanginginig:
—“Alam ko, anak. Kaya mas nagpapasalamat ako. Kung wala ka, baka matagal na akong wala.”
Hindi ko makalimutan ’yon. Mula noon, ipinangako ko sa sarili ko na gagawin ko ang lahat para siya’y mapagaan. Bawat taglamig, binilhan ko siya ng makapal na barong at kumot. Kapag sumasakit ang tiyan niya, nilulutuan ko siya ng lugaw. Kapag masakit ang paa, marahan kong minamasahe.
Hindi ko iniisip na may maiiwan siya para sa akin balang araw. Ginawa ko lang dahil itinuring ko na rin siyang sariling ama.
Ang Huling Sandali
Paglipas ng panahon, lalo pang humina si Tatay Ramon. Nang siya’y 85 taong gulang, sinabi ng doktor sa provincial hospital na mahina na ang puso niya. Ilang araw bago ang huling gabi, madalas niya akong tawagin sa gilid ng k**a para magkuwento tungkol sa kanyang kabataan, at paulit-ulit na paalala na mamuhay nang marangal ang mga anak at apo.
Hanggang dumating ang hapon ng kanyang pamamaalam. Habang habol ang hininga, tinawag niya ako. Inabot niya ang isang lumang unan, halos punit na ang gilid. Mahina ang boses niya:
—“Para… kay Maria…”
Niyakap ko ang unan, hindi ko agad naintindihan. Ilang minuto lang, pumikit na siya nang tuluyan.
Ang Lihim sa Loob ng Unan
Gabi ng lamay, habang nakaupo ako sa may terasa, binuksan ko ang sirang unan. Doon bumungad ang hindi ko inaasahan...👇👇
full story: https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/biyenan-kong-walang-pensiyon-inalagaan-ko-nang-buong-puso-sa-loob-ng-12-taon-sa-huling-hininga-niya-iniabot-niya-ang-isang-sirang-unan-at-sabi-para-kay-maria-nang-buksan-ko-nal-3/

28/09/2025

Katatapos ko lang magdiwang ng ika-20 kaarawan, may taas akong 1.80 at nagpasya akong pakasalan ang isang babaeng 60 anyos kahit tutol ang buong pamilya ko; sa gabi ng kasal inilagay niya sa aking mga k**ay ang 3 titulo ng lupa at ang mga susi ng isang Porsche na nagkakahalaga ng 6 milyong piso, pero nang itaas ko ang kanyang damit ako’y nanlamig…

Ako si Luis, kakagaling ko lang sa edad na 20, may taas na 1.80 at may anyong kapansin-pansin. Ako’y estudyante sa ikalawang taon sa isang unibersidad sa Lungsod ng Mexico. Normal lang ang takbo ng buhay ko, hanggang makilala ko si Doña Carmen, isang babaeng 60 anyos, mayaman, na dati’y nagmamay-ari ng isang kilalang hanay ng mga restawran, bagama’t ngayo’y retirado na.

Nagkakilala kami sa isang charity event na dinaluhan ko kasama ng unibersidad. Si Doña Carmen, sa kanyang mahinahong tindig, matatag ngunit mainit na titig, ay tumatak agad sa akin mula sa unang sandali.

Kahit 40 taon ang agwat ng edad namin, mabilis kaming naging malapit. Ikinukwento niya sa akin ang kanyang buhay: isang hindi masayang kasal, walang anak, at mga dekadang inilaan lamang sa trabaho at negosyo. Ako’y humanga sa kanyang talino, karanasan, at sa kalungkutang nakatago sa likod ng kanyang ngiti. Makalipas ang tatlong buwan, nagpasya akong hingin ang kanyang k**ay sa kasal.

—“Hindi ko alintana ang edad, alam kong gusto kong makasama ka,” sabi ko, nakaluhod sa harap niya isang maulang gabi.

Buong pamilya ko’y mariing tumutol. Tinawag akong baliw ng mga magulang ko, sinasabing “binibili” lang ako ni Doña Carmen gamit ang pera. Mga pinsan, tiyuhin, at kapitbahay ay nagbubulong-bulungan na ang habol ko lang ay ang kanyang yaman. Ngunit hindi ko iyon inalintana. Totoo ang pagmamahal ko sa kanya—hindi dahil sa pera, kundi dahil sa kapayapaang dala niya, isang bagay na hindi ko naranasan sa mga panandaliang relasyon noong kabataan ko. Sa kabila ng maraming pagtatalo, lumayas ako at nagsarili, at ako mismo ang nag-organisa ng kasal, kahit labag sa kalooban ng mga magulang ko.

Payak lang ang kasal, kasama ang ilang malalapit na kaibigan at dating ka*osyo ni Carmen. Sa gabi ng kasal, sa kanyang marangyang bahay sa Polanco, kinakabahan ako gaya ng isang kabataang unang umiibig. Siya, sa kabila ng kanyang 60 anyos, ay nanatiling elegante at kagalang-galang. Lumabas siya mula sa banyo na nakasuot ng silk na pantulog, umupo sa tabi ko at inilagay sa aking mga k**ay ang tatlong titulo ng lupa—mga ari-ariang nasa sentro ng lungsod, nagkakahalaga ng daan-daang milyon—kasama ang mga susi ng isang Porsche na 6 milyong piso ang halaga, bagong bili.

At saka niya binitiwan ang isang pahayag na tuluyang nagpatigil ng aking hininga…

BASAHIN ANG KARAGDAGANG DETALYE SA KOMENTO 👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/sa-gabi-ng-kasal-ay-inilagay-niya-sa-aking-mga-k**ay-ang-3-land-deeds-at-ang-susi-ng-isang-porsche-na-nagkakahalaga-ng-6-million-pesos-pero-nang-iangat-ko-ang-kanyang-damit-ay-nanlamig-ako/

28/09/2025

CAMARERA ang Nagpakain sa APAT na ULILANG BATA sa loob ng 10 TAON — Pagkalipas ng 12 TAON, Isang SUV ang HUMINTO sa KANYANG PINTO…

Isang gabing maulan sa isang maliit na bayan, napansin ng isang batang waitress na si Emily Parker ang apat na batang babae na magkayakap sa lamig sa labas ng bintana ng kanyang kapihan.
Punit-punit ang kanilang mga damit, maputla ang mga mukha, at sa kanilang mga mata ay mababanaag ang tahimik na kirot ng gutom at pag-iisa.

Naluoy ang puso ni Emily. Wala nang sinuman sa mundo ang mga batang iyon—walang magulang, walang mainit na tahanang mauuwian.
Walang alinlangan, pinapa*ok niya sila at inilagay sa harap nila ang tig-iisang plato ng pagkain.

Ang simpleng gawaing iyon ng kabutihan ang humubog, nang hindi niya namamalayan, sa susunod na 12 taon ng kanyang buhay.

Mula sa gabing iyon, ginawa nang misyon ni Emily ang alagaan ang mga bata.
Araw-araw, matapos ang mahabang oras sa café, inilalagay niya ang bahagi ng kanyang tip para makabili ng pagkain para sa kanila.
Naghahanap siya ng mga damit na segunda mano, tinutulungan sila sa gamit pang-eskwela, at pati pagtuturo ng pagbasa at pagsusulat sa kanyang mesa sa kusina.

Sa loob ng 10 mahahabang taon, kasama nila si Emily na parang isang ina, nang walang hinihinging kapalit.
Siya mismo’y hirap sa buhay: nagdodoble ng shift, nilalaktawan ang sariling pagkain, at isinantabi ang mga pangarap para sa sarili.

Ngunit sa tuwing nakikita niyang nakangiti ang mga bata na may laman ang tiyan, alam niyang sulit ang kanyang sakripisyo.

Ngunit hindi laging patas ang buhay.
Ang mga kapitbahay ay nagbubulungan sa kanyang likuran, sinasabing sinasayang niya ang kanyang buhay sa mga anak na hindi kanya.
May iba pang nangaasar dahil ginagastos niya ang pera para sa mga batang babae na, ayon sa kanila, ay hindi naman magiging matagumpay.
Minsan pati si Emily’y nagtatanong sa sarili kung hanggang kailan pa niya ito kakayanin.

Ngunit sa bawat pagkakataon na hinahawakan ng mga bata ang kanyang k**ay at tinatawag siyang Mama Emily, pinipili niya ang pagmamahal kaysa sa pagdududa.

Isang hapon, nakaupo si Emily sa kanyang maliit na upuang kahoy, umiinom ng tsaa matapos ang isang nakakapagod na araw, nang biglang umalingawngaw ang ugong ng isang malakas na makina sa kanilang tahimik na kalye.
Napahilig siya pasulong, nagtataka, dahil hindi pa kailanman may dumating na mamahaling kotse sa kanilang payak na lugar.

Itutuloy sa unang komento sa ibaba ng larawan 👇👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/waitress-pinakain-apat-na-ulila-batang-babae-para-sa-10-taon-12-taon-mamaya-isang-suv-pulled-up-sa-kanyang-pintuan/

28/09/2025

Tumawa Siya Habang Pumipirma ng Mga Papel ng Diborsyo—Pero Binago ng Pagbasa ng Hukom sa Huling Will ng Aking Ama ang Lahat…

Amoy kape at disinfectant ang korte, isang halong hindi nakatulong para pakalmahin ang kaba ko. Ako si Emily Carter, at ngayong araw opisyal nang wawakasan ang kasal ko kay Daniel Parker. Apat na taon ng pagtataksil, manipulasyon, at pang-aalipusta na naging isang bunton ng mga papel sa ibabaw ng mesa na gawa sa kahoy.

Nakaharap sa akin, nakasandal si Daniel sa kanyang upuan na mayabang ang ngisi—ang parehong ngisi na suot niya tuwing iniisip niyang siya ang panalo. Kumalampag siya ng bolpen sa ibabaw ng mga papel, tinaas ang kilay, at mahina pang tumawa.

“Well, Em,” sabi niya nang malakas, sapat para marinig ng lahat sa silid, “hindi ba’t kalayaan naman ang gusto mo? Wala kang pera, wala kang bahay… puro kalayaan lang. Congratulations.”

Masakit ang kanyang mga salita, hindi dahil totoo, kundi dahil buong-buo niya iyong pinaniniwalaan. Ipinilit ni Daniel na sa kanya mapunta ang bahay, ang kotse, kahit ang a*o na kailanman ay hindi niya inalagaan. Tinanggap na lamang namin ng abogado ko ang maliit na parte ng kasunduan para matapos na ang walang katapusang bangayan. Akala niya aalis akong walang-wala. Akala niya naagaw na niya ang lahat.

Tinitigan ko siya—ang kanyang mamahaling suit, ang ngiting punô ng kumpiyansa—at sa unang pagkakataon matapos ang ilang buwan, hindi na ako nakaramdam ng galit. Awa ang naramdaman ko. Wala siyang kaalam-alam sa mangyayari.

Puma*ok ang hukom at natahimik ang silid. Tumayo kami, pagkatapos ay muling umupo nang magsimula ang proseso. Pinirmahan ang mga dokumento, napuno ng legal na salita ang hangin, at hindi nakatiis si Daniel na muling humalakhak, umiiling na para bang tuluyan na niya akong tinalo.

“Kagalang-galang na Hukom,” wika ng aking abogado, “bago tapusin ng korte ang diborsyo, may isa pang usapin tungkol sa mana ng yumaong Ginoong Carter.”

Napatayo si Daniel nang marinig ang pangalan ng aking ama. Hindi niya talaga ito kilala—sapat lang para tawagin siyang “lipas na” at “hindi na mahalaga.” Pumanaw si Papa anim na buwan na ang nakalipas, at kahit hindi man lang nagpakita ng simpatya si Daniel, hindi rin siya nagtanong tungkol sa mana. Bakit nga ba? Sigurado siyang wala nang iniwan si Papa kundi mga utang.

Umubo ang hukom at binuklat ang isang dokumento.

“Ito ang huling will at testamento ni Robert Carter. Babasahin ito para maisama sa rekord, ayon sa kahilingan ng tagapagpatupad ng ari-arian.”

Pinaglapit ko ang aking mga k**ay, nakatitig lamang kay Daniel. Sa unang pagkakataon ngayong umaga, unti-unting nawala ang kanyang ngisi…

Itutuloy sa mga komento👇👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/natawa-siya-habang-nilagdaan-niya-ang-mga-papeles-ng-diborsyo-ngunit-ang-pagbabasa-ng-hukom-ng-testamento-ng-aking-ama-ay-nagbago-ng-lahat/

27/09/2025

Binuksan Niya ang Pinto Para sa 3 Inabandonang Bata — 25 Taon Pagkatapos, Isa sa Kanila ang Nagbago ng Lahat…

Sa gilid ng isang maliit na bayan sa Alabama ay may isang luma at maputing bahay sa Elm Street. Kumukupas na ang pintura, nakasandig na ang beranda, ngunit para sa tatlong batang itinapon ng mundo, iyon ang naging tanging ligtas na lugar na kanilang nakilala.

Isang maulang umaga ng Oktubre, binuksan ni Evelyn Carter, isang biyuda na 45 taong gulang, ang pintuang may kulambo at nakita sila. Tatlong batang puti, walang sapatos, nanginginig sa ilalim ng isang sira-sirang kumot malapit sa kanyang basurahan. Nanginginig ang kanilang mga labi sa lamig, at mababasa sa kanilang mga mata ang gutom. Hindi na tinanong ni Evelyn kung saan sila galing. Isa lang ang tinanong niya: kailan sila huling kumain. Mula sa araw na iyon, ang dati’y tahimik niyang bahay ay hindi na muling naging pareho.

Ibinigay niya ang sarili niyang silid-tulugan para makatulog sila sa pinak**ainit na bahagi ng bahay. Dinadagdagan niya ng tubig ang sabaw para magkasya, tinatahi ang sapatos gamit ang mga reta*o, at hinarap ang mga tsismosa na kapitbahay na bulong nang bulong:
—“Bakit niya inaalagaan ang mga batang puti na ’yan?”

Simple lang ang sagot ni Evelyn:
—“Hindi pumipili ng kulay ng balat ang mga bata. Ang kailangan lang nila ay pagmamahal.”

Lumaki ang mga bata: si Caleb, matapang at palaban; si Drew, mapagmatyag at maingat; at si Jamie, tahimik at maamo. Pinatnubayan niya sila sa mga tuhod na nagagasgas, kendi na nakaw, at mga luha sa hatinggabi. Isang tag-araw, umuwi si Caleb na duguan matapos ipagtanggol siya laban sa isang insultong may halong rasismo. Ipinatong ni Evelyn ang k**ay sa kanyang pisngi at bumulong:
—“Malakas ang sigaw ng p**t, pero mas malakas ang sigaw ng pag-ibig.”

Lumipas ang mga taon, at nanghina ang kanyang katawan dahil sa diabetes at pananakit ng kasu-kasuan. Ngunit ang mga binata, ngayo’y mga teenager, ay nagtrabaho kung saan-saan para gumaan ang kanyang pasan. Isa-isa silang umalis: si Caleb ay sumali sa hukbo, si Drew lumuwas sa Chicago, si Jamie nakakuha ng scholarship sa unibersidad. Bawat paglisan ay may kasamang sandwich sa paper bag at huling yakap:
—“Mahal kita, anuman ang mangyari.”

Patuloy ang pag-ikot ng panahon. Ang mga bata’y naging mga lalaki. Tumatawag sila, nagpapadala ng pera, ngunit lumaki ang agwat. Tumanda si Evelyn nang nag-iisa sa kanyang bahay na unti-unting nababakbak. Hanggang sa dumating ang isang malupit na pagkakataon: inakusahan siya ng krimeng hindi naman niya ginawa… at humarap sa banta ng habambuhay na pagkabilanggo.

Nang itinaas ng hukom ang martilyo upang ibaba ang hatol, isang tinig ang umalingawngaw mula sa dulo ng bulwagan ng korte.

Itutuloy sa unang komento 👇👇
full story https://newspro.celebtoday24h.com/dung5/binuksan-niya-ang-kanyang-pinto-sa-3-inabandunang-mga-bata-makalipas-ang-25-taon-ang-isa-sa-kanila-ay-nagbago-ng-lahat/

Celeb Stuff

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

28/09/2025

27/09/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category