25/10/2025
ANG MASIPAG NA AMA, NGUNIT NAM4TAY
Sa ilalim ng tirik na araw, humahalo ang alikabok sa pawis na dumadaloy sa noo ni Mang Rodel, isang construction worker na tatlumpu’t siyam na taong gulang, ama ng dalawang bata, at asawa ng isang babaeng may karamdaman sa baga.
Hawak niya ang bakal na pala, pilit tinatapos ang pagbubuhos ng semento kahit nanginginig na ang mga kamay. Ang bawat patak ng pawis na bumabagsak sa lupa ay parang kandilang unti-unting nauupos, para lang maabot ang pangarap na bahay na pinapangako niya sa pamilya.
“Konti na lang. Konti na lang, makakauwi na ko.”
sabi niya sa sarili, habang tinititigan ang lumang cellphone na may basag na screen, may larawan ng asawa at mga anak sa lockscreen.
Araw-araw, alas-kuwatro pa lang ng umaga, gising na siya. Tahimik niyang isinasabit sa dingding ang lumang rosaryo bago umalis. Habang naglalakad papunta sa terminal, tanging tunog ng kanyang tsinelas at hampas ng hangin ang maririnig.
Pagdating sa site, walang reklamo. Kahit tirik ang araw, kahit masakit na ang likod.
Kasi para sa kanya, bawat batong itinayo ay isang hakbang pa papunta sa kinabukasan ng kanyang mga anak.
Ngunit sa bawat pag-uwi niya, lagi siyang tinatambangan ng tanong ni Mika, ang panganay niyang siyam na taong gulang.
“Tay, kailan po natin mabibili yung bag ko? Butas na kasi…”
Ngumiti lang siya noon. “Kapag natapos ni Tatay ’tong building, anak. Pag natapos ’to, bibigyan kita ng mas magandang bag, may maraming zipper, may bulsa sa gilid, pati pangalan mo!”
At sabay silang tumawa. Pero sa loob niya, may kirot. Kasi alam niyang baka hindi agad matupad yun.
Isang araw, habang nasa itaas siya ng gusali, biglang bumuhos ang ulan.
“Baba muna, delikado!” sigaw ng foreman. Pero tumanggi si Rodel.
“Kailangan kong tapusin ’to. Kailangan kong makuha ’yung overtime. May gamot pa si misis.”
Hanggang sa dumulas ang paa niya sa basang bakal.
At nahulog siya.
Tumama ang katawan nito sa semento.
Lahat nagtakbuhan at lahat ay nagkagulo. Nang dumating ang ambulansya, mahina na ang pulso ni Rodel. Sa bulsa niya, natagpuan ang isang pirasong papel, maruming resibo ng gamot na may sulat sa likod.
“’Wag kang titigil, Rodel. Mahal ka namin.” ito yung sulat sa resibo. Pero dahil sa matinding tama nito, binawian siya ng buh4y. Isang linggo matapos mailibing si Rodel, dumating ang foreman sa maliit nilang bahay. May dalang sobre.
Sa loob, may perang kaunting naiambag ng mga katrabaho niya. Pero higit pa ro’n, may isang maliit na kahon.
Binuksan ni Mika, sa loob, isang bagong school bag.
May pangalan niya sa gilid, sinulatan ng marker.
“Para kay Mika. Mula kay Tatay.”
Niyakap ng anak niya ang bag, habang patuloy ang pag-ulan sa labas, parang ang langit mismo’y nakikiramay.
Hindi lahat ng bayani may kapa.
Ang iba, may helmet at palang dala.
Tahimik silang nagtataguyod ng pangarap, kahit minsan, hindi na nila nasasaksihan ang bunga ng kanilang sakripisyo.
Ang tunay na ama, hindi sinusukat sa kayamanang naipundar, kundi sa pagod, pawis, at pusong ibinuhos para sa pamilya.
FOR MORE STORIES, FOLLOW ME
