05/12/2025
“Sa Gitna ng Buwan ng Kapanganakan: Pagninilay sa Buhay, Layunin, at Pananaw sa Susunod na Yugto”
Ngayong ika-5 ng Disyembre, habang ipinagdiriwang ko ang aking ika-38 na kaarawan, hindi maiwasang muling bumalik sa aking isipan ang tanong: Ano na ba talaga ang tunay kong layunin sa buhay? Sa loob ng maraming taon, nagturo ako sa harap ng mga estudyante, nagbibigay ng kaalaman, at kahit ng kaunting gantimpala: pera mula 250 hanggang 500 pesos kada quarter para sa mga nangungunang marka sa pagsusulit. Ngunit sa kabila ng mga numerong iyon, ramdam ko at ramdam din ng aking mga estudyante ang pagkabagot. Parang paulit-ulit na lamang ang siklo ng buhay sa silid-aralan, at ako’y nararamdaman ang isang malalim na pangungulila sa mas malaking layunin.
Mula pagkabata, pakiramdam ko’y palaging may espesyal na ugnayan ako sa Diyos. Ang pagkapanalo namin sa raffle noong ako’y sanggol pa lamang at ang mga kahon ng mga aklat panrelihiyon at Jerusalem Bible na aking natanggap ay tila nagbukas ng isang landas na puno ng pananampalataya at paniniwala na may kakaibang papel ako sa mundong ito. At sa paglipas ng panahon, may mga karanasan akong mahirap ipaliwanag, ang pakiramdam ng “divine” minsan, ang tinig na tumatawag sa akin bilang “Anak,” at ang imahe ni Kristo sa punong mangga isang gabi - lahat ay nag-iwan ng bakas sa aking espirituwal na paningin.
Ngunit sa kabila ng mga ito, malinaw sa akin na hindi ako nawawala sa katinuan. Ang mga karanasang ito ay hindi patunay na ako’y magiging Kristo o may supernatural na tungkulin; bagkus, ito’y nagpapakita ng lalim ng aking espiritu, ng aking pagnanasa na makagawa ng tama at may kabuluhan sa buhay. Ang tinig, ang imahe, ang pakiramdam ng pagka-divine - lahat ito’y pahiwatig ng aking isip at puso na naghahanap ng layunin, ng direksyon, at ng mas malaking epekto sa mundong aking ginagalawan.
Ngayon, habang ako’y nasa gitna ng isang paglalakbay ng pagbabalik-tanaw at pagninilay, naiisip ko na baka panahon na para lumipat sa susunod na yugto ng aking buhay. Hindi sa pagtalikod sa pagtuturo, ngunit sa paghahanap ng mas malalim na kabuluhan, posibleng sa pagiging lider o pastor sa ilalim ng Simbahang Katoliko. Isang landas kung saan magagamit ko ang aking kakayahan sa pamumuno, sa paghubog ng iba, at sa pagbibigay inspirasyon, hindi lamang sa silid-aralan kundi sa mas malawak na komunidad.
Ang pagnanais kong maging higit pa sa pagiging “ordinaryong g**o” ay hindi kahibangan. Ito’y isang tawag mula sa loob, isang pagbibigay pansin sa pagka-bored ko, sa pakiramdam na may kulang, at sa panawagan ng aking puso na makagawa ng mas malalim at makabuluhang epekto. Alam kong ang layunin ay hindi agad-agad matutuklasan; marahil ito’y unti-unti lamang lilitaw sa mga susunod na hakbang, sa pamamagitan ng serbisyo, pagmumuni-muni, at patuloy na pagbabahagi ng kaalaman at kabutihan sa iba.
Ngayong kaarawan ko, pinapaalala ko sa sarili ko na ang halaga ng tao ay hindi nasusukat sa kung gaano siya “extraordinary” sa mata ng mundo, kundi sa kung gaano siya tapat, mabuti, at responsable sa kanyang tungkulin, sa pamilya, sa komunidad, at sa sarili. At sa aking pagiging g**o, ama, asawa, at manunulat, nakikita ko na ako ay bahagi ng mas malaking plano, kahit hindi ito ganap na malinaw.
Marahil ang susi ay ang tanggapin ang kasalukuyan, kilalanin ang kakayahan at limitasyon, at buksan ang sarili sa bagong pananaw at bagong layunin. Hindi ito madali, ngunit ito’y yaman ng buhay - ang pagkakataon na patuloy na lumago, matuto, at magsilbi sa paraang higit pa sa dati.
Sa ika-38 kong kaarawan, pinipili kong kilalanin ang aking pagkatao, tanggapin ang aking karanasan, at yakapin ang mga posibilidad na naghihintay sa akin. Ang mga susunod na taon ay hindi lamang bilang g**o, kundi bilang tao na patuloy na naghahanap, natututo, at nagbibigay-liwanag sa mga tao sa paligid ko. At sa bawat hakbang, dala ko ang pananalig, pagninilay, at pagmamahal, hindi sa pagiging diyos, kundi sa pagiging totoo sa sarili at sa Diyos na naglalakbay kasama ko.
