25/06/2025
“BALANG ARAW MAGSISISI KA.”
Balang araw, sa gitna ng katahimikan ng gabi o sa kalagitnaan ng abalang araw,
bigla mo na lang silang maaalala, yung taong nagmahal sa’yo nang buo, walang pag-aalinlangan, at walang hinihinging kapalit. Yung taong nagbigay ng buong sarili para lang mapunan ang mga pagkukulang mo. Yung taong inuna ka sa lahat ng bagay, kahit ang sarili niya ay nalimutan na niya.
Maaalala mo sila habang nakatitig ka sa kawalan.
Habang sinisikap mong maging masaya sa piling ng iba, mararamdaman mong may kulang. Hindi sila perpekto, pero sila yung taong dumaan sa buhay mo at iniwan kang mas dapat na pinahalagahan sila.
Maaalala mo yung mga gabing umiiyak sila dahil sa mga salitang binitiwan mo nang padalos-dalos.
Mga gabing pilit nilang inuunawa ang mga pananahimik mo, kahit nasasaktan na sila.
Balang araw, maiintindihan mo na ang tunay na pagmamahal ay hindi palaging makikita sa mga taong pinili mong ipalit sa kanila.
Yung mga taong akala mo ay mas “madali” o mas “masaya.” Mapapagtanto mong yung taong iniwan mo ay hindi lang basta nagmahal, kundi lumaban, nagtaya, at naghintay.
Pero napagod din.
At nang sumuko sila, hindi dahil hindi ka na nila mahal kundi dahil natutunan na rin nilang mahalin ang sarili nila.
Dumating sila sa punto ng buhay nila na pinakawalan ka, hindi dahil wala na silang nararamdaman, kundi dahil napagtanto nilang hindi nila dapat ipaglaban ang isang taong paulit-ulit silang sinasaktan at kinakalimutan.
At sa araw na makikita mo silang masaya na, magaan ang buhay, at puno ng pag-asa, doon mo mararamdaman ang bigat ng lahat ng pagkukulang mo.
Makikita mo silang tinatahak ang landas na wala ka, pero mas payapa at mas buo sila. Wala nang bakas ng sakit, wala nang hinanakit. Mas pinili nilang patawarin ka, hindi para ibalik ang dati, kundi para tuluyang makalaya.
Isang araw, sa kalaliman ng pag-iisa mo, mararamdaman mong ikaw na ang nawalan. Nawalan ka ng taong kayang maghintay, umintindi, at magmahal nang tapat.
At sa puntong iyon, kahit anong pilit mo, kahit anong pangako mong magbabago ka, huli na ang lahat.
Kasi habang pinipilit mong itama ang mali mo, may ibang taong minamahal na sila sa paraang hindi mo kailanman nagawa.
At masakit mang aminin, pero sila ang tunay na nanalo.
Balang araw, hindi na sila magiging bangungot mo kundi paalala ng isang dakilang pagkakamali: ang hindi pahalagahan ang taong kayang ibigay ang buong mundo para lang sa'yo.
At kapag dumating ang araw na ‘yon, tanggapin mo.
Kasi sila, matagal ka nang pinatawad.
Pero ikaw, doon mo pa lang maiintindihan kung gaano sila kahalaga, noong wala na sila.