Margarita Arevalo Zulueta Ridge

23/07/2025

Alupe
or Sundol (Suman Cassava) namit
gid❤️

23/07/2025

panyaga ta ah.. sinigang na Bangus sa sampalok.. Tnx❤️🙏🏻

23/07/2025

true..

23/07/2025

throwback 2023 , Rizal

23/07/2025

❤️🙏🏻🙏🏻

Noong unang panahon, sa bayan ng Damdamin, namumuhay ang lahat ng emosyon ng tao—si Pag-ibig, Tuwa, Lungkot, Galit, Takot, Inggit, at Pag-asa. Magkakaibigan sila, ngunit may kanya-kanyang ugali at damdaming dala.

Isang araw, nabalitaan nila na may malaking salot na darating sa kanilang bayan: Kawalan ng Damdamin—isang malamig, kulay-abong ulap na kayang lamunin ang lahat ng emosyon. Sinumang tamaan nito ay magiging manhid, walang pakiramdam, walang malasakit, walang sigla.

Agad na nagpatawag ng pagpupulong si Pag-ibig.

Pag-ibig: "Kailangan nating magkaisa para labanan ang salot. Hindi tayo pwedeng maghiwa-hiwalay!"

Pero si Galit ang unang tumutol:
Galit: "Hindi tayo magkakasundo! Lagi tayong nagtatalo!"

Sumabat si Takot:
Takot: "Baka wala tayong laban sa ulap na 'yan. Mas mabuting magtago na lang!"

Lungkot: "Wala rin namang mangyayari kahit anong gawin natin..."

Ngunit si Pag-asa ay lumapit kay Pag-ibig at sinabi:
Pag-asa: "Kaya natin 'to. Basta sama-sama."

Nagsimula silang maglakbay patungo sa gitna ng bayan kung saan nagsisimula nang bumagsak ang ulan ng pamamanhid. Habang papalapit, isa-isang nanghihina ang mga damdamin. Si Tuwa ay naging tahimik. Si Inggit ay unti-unting nawawala.

Pero si Pag-ibig—siya lang ang hindi apektado. Habang lahat ay natutuyuan ng kulay, lalo siyang lumiwanag. Nilapitan niya ang Ulap ng Kawalan ng Damdamin at buong tapang na niyakap ito.

Mula sa kanyang yakap, nagsimulang sumingaw ang liwanag at init. Ang kulay ay unti-unting bumalik sa paligid. Nabura ang ulap. Bumalik ang damdamin ng lahat.

Tumayo si Galit at ngumiti. Si Lungkot ay tumulo ang luha—pero sa tuwa. Si Takot ay ngumiti ng may tiwala. Si Tuwa ay muling tumawa.

Lahat sila ay niyakap si Pag-ibig.

Aral: Kapag ang lahat ay nanghihina, si Pag-ibig ang huling bumibitaw—at siya ring may kapangyarihang magbalik ng sigla sa bawat puso.

23/07/2025

brunch..

22/07/2025

👍👍

We are all accountable for the future of our country. Let’s choose wisely, act responsibly, and work together for the common good. 🙏

22/07/2025

❤️❤️

22/07/2025

22/07/2025

🥹🥹🥹🥹🥲

" ANG BULAG NA INA"

May isang mahirap na babaeng bulag na pinalaki ang kanyang nag-iisang anak nang may pagmamahal, sakripisyo, at pag-asa.

Araw-araw, nagtatrabaho siya: naglalaba sa kapitbahay, nagluluto kahit di nakikita ang niluluto, at naglalakad sa daang kabisado lang ng kanyang mga paa—lahat para mabigyan ang anak ng mas maayos na buhay.

Lumaki ang bata, ngunit hindi siya naging proud.
Pinagtatawanan siya ng mga kaklase at laging binubully:
“Yung nanay mo bulag!”
“Ang creepy naman!”

Tahimik lang ang bata. Pero sa puso niya, nahihiya siya.
Bakit ganun?
Bakit di na lang normal ang kanyang ina?

Habang lumalaki siya, naging matigas ang kanyang damdamin.
Nag-aral siya nang mabuti—hindi para sa pangarap, kundi para makatakas.
Makatakas sa kahirapan.
Makatakas sa kahihiyang dulot ng kanyang ina.

Nakapasa siya sa isang scholarship sa kolehiyo sa siyudad.
Doon, binura niya ang nakaraan.
Sinabi niyang ulila na siya.
Walang magulang. Wala nang nakaraan.

Lumipas ang mga taon.
Naging matagumpay siya—maganda ang trabaho, may sariling pamilya, may isang anak na babae.
Maayos ang lahat. Maaliwalas ang buhay.
At ang kanyang ina?
Nakalimutan na.
Tinabunan ng hiya.

Isang araw, may matandang kumatok sa kanilang bahay.
Payat. Lukot ang kasuotan. At bulag pa rin.

Ang kanyang anak na babae ang nagbukas ng pinto.
"Mommy! Daddy! May multo sa labas!"

Lumabas ang lalaki.
Natigilan siya.
Kilala niya agad.
Ang kanyang ina.

Ngunit sa halip na yakapin ito, galit siyang sumigaw:
"Umalis ka na! Huwag kang magpakita rito!"

Walang sinabi ang ina.
Pumikit lang ang kanyang mga mata—na di na nakakakita—at tumalikod, tahimik na umalis.

Muling lumipas ang panahon.

Inimbitahan siya ng dati niyang paaralan para sa alumni homecoming.
Habang pauwi, may kung anong bumabagabag sa kanyang puso.
Naalala niya ang dati nilang bahay.
Bumaba siya at dumaan.

Ang bahay ay luma na. Tahimik. Wala nang tao.
Pumasok siya at may nakita sa lumang mesa—isang liham, sulat-kamay nang isang may nanginginig na mga daliri.
.........................................................................

“Anak,

Patawad kung naipahiya man kita.
Hindi ko kailanman naipaliwanag sa’yo ang totoo.

Noong bata ka, naaksidente ka.
Malapit ka nang mabulag.

Ibinigay ko sa’yo ang aking mga mata.

Sabi ng doktor, posible naman daw. Hindi na ako nag-isip pa.
Ang gusto ko lang—makita mo ang mundo, kahit hindi ko na makikita kailanman.

Ipinagmamalaki kita, anak.
Hinintay ko ang araw na babalik ka.
Hindi bilang isang matagumpay at mayaman.
Kundi bilang anak ko.

Mahal na mahal kita.
– Nanay”
.............................................................................

Nahulog ang liham mula sa kanyang kamay.
Lumuhod siya.
Umiyak—hindi lang dahil wala na ang ina niya,
kundi dahil sa mga panahong ikinahiya niya ang taong nagmahal sa kanya nang lubusan,
at ibinigay ang lahat...
Maging ang paningin.

Aral:
Minsan, ang mga taong itinataboy natin
ay sila pala ang may pinakamalalim na pagmamahal.

At minsan, doon lang tayo natututong magmahal...
kapag huli na ang lahat.