Batang Ginebra

Batang Ginebra Isang masugid na tagahanga at nagmamahal sa Ginebra since "The Big J" Sonny Jaworski era 🏀🔥

🔥🏀 Top 10 Best Ginebra Players – The Jaworski Era Edition 🔥🏀Ito ang mga manlalarong hindi lang naglaro para sa Ginebra, ...
01/07/2025

🔥🏀 Top 10 Best Ginebra Players – The Jaworski Era Edition 🔥🏀

Ito ang mga manlalarong hindi lang naglaro para sa Ginebra, isinabuhay nila ang "Never Say Die" kasama si Coach/Player Robert “Sonny” Jaworski. Sa bawat pasa, bawat bugbugan sa shaded lane, at bawat sigaw ng crowd, sila ang mga tunay na haligi ng Barangay noong panahon ni Big J.

1. Robert Jaworski & Francis Arnaiz – The Kings Who Built The Kingdom
Hindi puwedeng paghiwalayin. Si Big J ang utak at lakas ng Ginebra. Siya ang player-coach na nagbigay ng direksyon at tapang sa team. Pero ang galing ng lider ay mas tumitibay kapag may katuwang sa ex*****on. At doon pumapasok si Francis Arnaiz, ang “Mr. Clutch.” Eleganteng scorer. Precise. Laging handa sa endgame. Kung kailangan ng puntos sa crucial moment, siya ang hahanapin. Ang tandem nila ni Big J, parang puso’t isipan — kumpleto, palaban, buo. Hindi mabubuo ang NSD kung wala ang tandem na ‘to.

📌 Highlight: Arnaiz’s late-game daggers complemented Big J’s emotional fire during their championship climb in ‘86.

2. Chito Loyzaga – The Wall of Defense
He wasn’t flashy. He wasn’t loud. But he made his presence felt with every stop, every rebound, every hard screen. Siya ang tahimik na poste sa ilalim — the kind of player who lets his game speak volumes.

📌 Highlight: Known for silencing the best scorers of the '80s. A defender’s defender.

3. Marlou Aquino – The Elegant Tower.
Kasabay ng huling bahagi ng Big J era, pero agad naging haligi sa ilalim. May height, may touch, may class. Sentro na may galaw ng small forward — halos imposible bantayan.

📌 Highlight: 1996 Rookie of the Year. Game-changer.

4. Dondon Ampalayo – The Magic of the Paint
Kung may artistry sa post moves, siya ‘yun. A big man who danced inside the paint. Creative, unpredictable, and beloved by fans. Every shot he made had a touch of flair and fearlessness.

📌 Highlight: 1986 Rookie of the Year. Instant crowd favorite.

5. Joey Loyzaga – The Pretty Face with Killer Instinct
Don’t let the charm fool you. Joey wasn’t just Ginebra’s poster boy. Behind that mestizo appeal was a fierce fighter who played with fire in his eyes and steel in his gut. He had the speed, the touch, and the guts to take the shot when it mattered most.

📌 Highlight: His clutch threes and calm presence helped Ginebra survive countless close games in the late '80s especially Ginebra's first All-Filipino Conference championship in 1988.

6. Leo Isaac – Ginebra’s Glue Guy.
Role player with big impact. May hustle, may instincts, at marunong magbigay-daan sa opensa. Isa sa mga taong di mo agad mapapansin, pero ‘pag nawala — ramdam mo agad. Marunong bumasa ng opensa, mahusay sa rotation, at laging handa sa dirty work.

📌 Highlight: Key contributor sa Ginebra’s 1988 and 1991 title runs.

7. Rudy Distrito – The Destroyer. The Enforcer. The Wild Card.
Walang inuurungan. May halong gulo, tapang, at puso. Isa sa mga pinaka-polarizing pero pinaka-memorable na Ginebra players ever. Siya ang tagapagtanggol, tagasugod, at minsan, tagaligtas.

📌 Highlight: That fearless, iconic game-winning layup in the 1991 Finals vs Shell. Legendary NSD moment.

8. Bal David – Mr. Last Shot.
Laging huli pero laging tama. Mula UST hanggang Ginebra, dala niya ang puso ng tunay na underdog. Kahit kakasimula pa lang ng legacy niya noong time ni Big J, ramdam na ang tibay niya.

📌 Highlight: Cold-blooded buzzer-beaters. Symbol of 90s NSD grit.

9. Noli Locsin – Undersized, Overpowered.
Hindi mo siya matatawaran. Isa siya sa mga pinaka-laban-kung-laban na player ni Jaworski. Sinalo niya lahat — literal. Mas maliit sa kalaban, pero mas malaki ang puso.

📌 Highlight: Outmuscled imports and local bigs. Hustle king ng Barangay.

10. Vince Hizon – The Charmer with a Dagger Shot.
One of the few Ginebra players na may rockstar appeal. May outside shooting, may swag, at may leadership. Isa siya sa mga naging mukha ng team sa final years ni Jaworski.

📌 Highlight: Key player in the 1997 Commissioner’s Cup championship run, Ginebra's first title since 1991.





















"Basketball is in his blood", and that’s not just a headline. Kuya siya ni Joey Loyzaga, kapwa Ginebra legend, at anak n...
30/06/2025

"Basketball is in his blood", and that’s not just a headline. Kuya siya ni Joey Loyzaga, kapwa Ginebra legend, at anak ng The Big Difference, Caloy Loyzaga, isa sa mga haligi ng Philippine basketball history. Pero si Chito? May sarili siyang kwento. He carved his own name in Philippine basketball - tahimik pero matatag, simple pero deadly.

Bilang defensive anchor ng Ginebra noong '80s at '90s, kilala siya bilang "The Dynamite"—hindi dahil sa flashy plays, kundi sa booming timing at ruthless defense. Sa tagal niya sa PBA, naging kilala siya bilang master of the Big D.

🏀 6-time PBA Champion
🛡️ 5-time All-Defensive Team member
👑 Part of the PBA’s 40 Greatest Players
💥 Ginebra’s one and only “The Dynamite”

Ngayon, retired na si Chito mula sa basketball, pero ang legacy niya sa Ginebra at sa buong PBA ay buhay na buhay. Off the court, he remains a devoted family man and an active figure in sports development.

Saludo, Chito!
Salamat sa tahimik mong tapang, sa countless stops and sacrifices, at sa puso mong tunay na pang-Ginebra. 💯🙌










Leo Isaac was one of Ginebra’s secret weapons pagdating sa mga mismatch plays. Kahit hindi flashy, he was a nightmare fo...
27/06/2025

Leo Isaac was one of Ginebra’s secret weapons pagdating sa mga mismatch plays. Kahit hindi flashy, he was a nightmare for smaller guards—lalo na kapag nag-post up siya sa ilalim. Hindi mo aakalain na ang tahimik at maamong itsura ay may kasamang tapang at diskarte sa court.

He was more than just a pretty face and Ginebra’s heartthrob. Behind that charm was a player with grit, brains, and the courage to deliver when the team needed him most.

Sa 1991 season, Leo truly came alive. Para sa maraming fans, ito na ang pinaka-solid niyang performance simula nang maging parte siya ng Ginebra noong 1986. Hindi siya 'yung tipo ng player na palaging nasa spotlight, pero ‘pag kailangan ng puntos sa shaded lane—and’yan si Leo: steady, matalino, clutch.

His value went beyond scoring. Leo’s leadership, hustle, and basketball IQ were on full display—mga bagay na bihirang makita sa stat sheet pero ramdam ng buong team at fans. Isa siyang veteran presence na marunong magbasa ng depensa at gumawa ng tamang play sa crucial moments.

Para sa mga Ginebra diehards, Leo Isaac is the embodiment of “Never Say Die.” Tahimik man sa paningin, pero palaban sa puso—isang tunay na alamat ng Ginebra.












Throwback to 1988: Ginebra legends Joey Loyzaga, Dondon Ampalayo, and Mike Advani enjoy a light moment during a Christma...
26/06/2025

Throwback to 1988: Ginebra legends Joey Loyzaga, Dondon Ampalayo, and Mike Advani enjoy a light moment during a Christmas party held at the San Agustin Gym.

1987 was different.Joey Loyzaga and Alvin Patrimonio in one frame?Parehong guapo. Parehong may game. Pero...Si Joey — hi...
17/06/2025

1987 was different.
Joey Loyzaga and Alvin Patrimonio in one frame?
Parehong guapo. Parehong may game. Pero...

Si Joey — hindi lang pogi, dugong Jaworski at Arnaiz yan, dugong "Never Say Die"
And that face? Pang front row sa altar ng mga basketball fan girl.

Alvin may be “The Captain,”
but Joey? He’s Ginebra Royalty. 👑

Alam mo ‘yung pakiramdam na parang iniwan ka ng panahon? Ganyan ang nararamdaman ko tuwing napapanood ko ang Ginebra nga...
12/06/2025

Alam mo ‘yung pakiramdam na parang iniwan ka ng panahon? Ganyan ang nararamdaman ko tuwing napapanood ko ang Ginebra ngayon. Oo, champion. Oo, punong-puno ng fans. Pero tanungin mo ang mga tunay na sumubaybay simula pa noong dekada ’80 — ito pa ba ang Ginebrang minahal natin?

Bakit parang kinalimutan na ang mga taong nagbigay buhay sa Never Say Die?

Sina Pido Jarencio, Jayvee Gayoso, Bal David, Bennett Palad, Leo Isaac, Joey Loyzaga, Vince Hizon, Noli Locsin, Wilmer Ong, Benny Cheng, Marlou Aquino — ilan lang sa mga pangalan na kung marinig mo, automatic bumabalik sa alaala ang mga larong puno ng dugo, pawis, at puso. Mga players na under ni Coach Sonny Jaworski, na hindi lang nagturo kung paano maglaro, kundi paano lumaban.

Pero ngayong wala na si Big J sa sidelines, wala ring ni isa sa kanila ang naging coaching staff ng Ginebra. Wala man lang assistant coach, consultant, mentor. Para bang iniwan na lang sila ng sistema. Para bang hindi sila bahagi ng kasaysayan.

Samantalang ang puso ng Ginebra noon — run and gun, laban kung laban, kahit tambak, kahit duguan — yun ang Ginebra na kinalakhan natin. Ngayon? Controlled offense, slow pace, system basketball. May utak, oo. Pero nasaan na ang tapang? Ang laban?

Nakakalungkot. Kasi habang sinisigaw pa rin ng crowd ang “Never Say Die,” parang slogan na lang siya. Wala na ‘yung damdamin. Wala na ‘yung fire.

Sana balang araw, maalala ng pamunuan na ang lakas ng Ginebra ay hindi lang sa coaching diagram. Nasa dugong pinasa ng mga beterano. Nasa legacy na hindi dapat pinapalitan, kundi pinalalalim.

The Prince, The Tank and The Big J 🏀💪
12/06/2025

The Prince, The Tank and The Big J 🏀💪

Pag classic Ginebra legends ang usapan, Joey Loyzaga is always part of the conversation. Para sa mga tunay na tagasubayb...
19/05/2025

Pag classic Ginebra legends ang usapan, Joey Loyzaga is always part of the conversation. Para sa mga tunay na tagasubaybay ng Ginebra simula pa ‘80s, si Joey ay isa sa mga OG — original heartthrob at certified clutch performer.

Physically, standout na agad — mestizo, matangkad, clean-cut. Parang leading man. Pero ‘di lang pang-postcard looks ang dala niya. Sa loob ng court, Joey had a quiet intensity. Hindi siya pasigaw o palabibo, pero ‘pag binitawan na niya ang bola, siguradong may bagsak ang kalaban. Minsan di mo pa siya napapansin, naka-15 points na agad siya. Ganyan siya kagaling — tahimik pero matindi.

Pinaka-iconic ang kanyang 1988 All-Filipino Conference run. Dito mas lalong nakita kung gaano kalakas si Joey. Sa isang laro, nagpaulan siya ng 19 points sa isang quarter. Grabe ‘yun — parang tuloy-tuloy lang, walang pahinga. Kaya siya binansagang “The Spitfire” — kasi ‘pag uminit siya, sunod-sunod ang tres, parang batya ang ring para sa kanya. Hirap ang kalaban ‘pag siya ang may hawak sa labas.

Hindi lang yun — buong conference, consistent scorer siya. He finished as the 4th leading scorer with 22.1 points per game, plus rebounds and assists. At sa crunch time? Siya ang aasahan. Hindi flashy, pero palaging may impact. Marunong magbasa ng laro, at laging steady under pressure. Alam niya kung kailan mag-step up, at kailan susuporta. Yan ang leadership in silence — walang drama, puro gawa.

Outside the game, hindi rin matatawaran ang koneksyon niya sa fans. Heartthrob status? Check. Pero hindi lang female fans ang humanga — pati hardcore male fans, saludo sa disiplina, composure, at galaw ni Joey. Kasi makikita mong hindi lang siya pogi — pogi rin ang laro.

Decades may have passed, pero ang Ginebra legacy niya, patuloy pa ring nagbibigay-inspirasyon. Sa bawat throwback ng Ginebra, sa bawat kwentuhan ng Never Say Die era, andun ang pangalan ni Joey Loyzaga. Hindi lang siya parte ng team — isa siyang simbolo ng grit, grace, at galing. Isa sa mga haligi ng classic Ginebra basketball.









Isang solid na throwback sa isa sa pinaka-iconic na moments ng Añejo/Ginebra—September 4, 1988, yung knockout game laban...
18/05/2025

Isang solid na throwback sa isa sa pinaka-iconic na moments ng Añejo/Ginebra—September 4, 1988, yung knockout game laban sa San Miguel. Do-or-die ‘yun, kaya sobra ang pressure. Pero ang galing ng teamwork nina "The Spitfire" Joey Loyzaga at "Human Beanpole" Romulo Mamaril na bumuo ng “God’s Play.”

Sa buong laro, halos kontrolado ng San Miguel ang score, pero sa huli, nagkaroon ng milagro. Si Joey ang nag-setup ng play, tapos si Mama ang nag-finalize ng panalo. Boom! 102-100, panalo ang Añejo Rum 65 at pasado na sa finals.

At si Coach "Big J" Robert Jaworski, pagkatapos ng laban, habang nakaluhod sa court, sinabi niya, “That’s God’s play.” Ramdam niya na hindi lang swerte ‘yun, kundi may divine intervention talaga. Parang may kamay ng Diyos na gumabay sa kanila.

Para sa mga Ginebra fans, ‘to yung klaseng moment na hindi mo malilimutan. Hindi lang ito basta panalo—ito ay simbolo ng "never-say-die" spirit. Laban hanggang dulo, tiwala sa sarili, sa mga kasama, at higit sa lahat, tiwala sa Diyos.

Kaya hanggang ngayon, tuwing naaalala yung 1988 All-Filipino Conference knockout game, hindi lang ito nostalgia—it’s pure inspiration. Kasi sa bawat laban ng Ginebra, naniniwala tayo na may “God’s play” din sa likod ng bawat himala.

NSD forever! Big salute to Big J at sa Añejo/Ginebra team!









Lakas ni Hodge kay Luzero ah… pero kung sina Benny Cheng, Noli Locsin at Wilmer Ong kaya ang kaharap niya noon, ganun pa...
17/05/2025

Lakas ni Hodge kay Luzero ah… pero kung sina Benny Cheng, Noli Locsin at Wilmer Ong kaya ang kaharap niya noon, ganun pa rin kaya tapang niya?





Si Francis Arnaiz dapat talaga ang nag-retire ng jersey  #8 sa Ginebra—hindi si Allan Caidic.Simula nang dumating sina S...
13/05/2025

Si Francis Arnaiz dapat talaga ang nag-retire ng jersey #8 sa Ginebra—hindi si Allan Caidic.

Simula nang dumating sina Sonny “Big J” Jaworski at Francis “Mr. Clutch” Arnaiz sa Gilbey's (na naging Ginebra noong 1985), nagsimula ang pinakasikat na alamat sa kasaysayan ng PBA. Sila ang naging pundasyon ng Never Say Die spirit—at sila rin ang dahilan kung bakit naging pinakapopular ang Ginebra, noon hanggang ngayon.

Oo, maagang nag-retire si Arnaiz noong 1986, pero grabe ang impact niya. Siya ang original partner ni Jawo sa backcourt—at isa sa mga pinakaunang iniidolo ng mga Ginebra fans.

Eh si Allan Caidic? Legendary shooter—yes. Pero mas sumikat siya sa Presto at San Miguel, mga teams na madalas pa ngang tumalo sa Ginebra noon. Nung napunta siya sa Ginebra, hindi na sya sa prime nya at walang impact ang naging stay nya.

Kaya parang ang sakit isipin na na-retire ang #8 para kay Allan, pero si Francis na OG, parang nalimutan.

Bilang respeto sa kasaysayan ng Ginebra, sana mabigyan din ng recognition si Francis Arnaiz.
Siya ang tunay na #8 ng Ginebra.






Si Big J? Hindi lang basta G.O.A.T.—siya ang blueprint. Hindi mo siya sinusukat sa dami ng championship, sinusukat mo si...
09/05/2025

Si Big J? Hindi lang basta G.O.A.T.—siya ang blueprint. Hindi mo siya sinusukat sa dami ng championship, sinusukat mo siya sa bigat ng pangalan, sa lalim ng respeto at sa impact nya. ‘Yung tipong kahit hindi mo siya inabutan, kilala mo pa rin. Kasi ganun kalalim ang iniwan niyang marka.

Ang dami niyang ‘di malilimutang sandali—‘yung biglang balik sa laro kahit may injury, ‘yung handang makipagtalo sa referee para protektahan ang teammates, ‘yung parang ama na mahigpit pero puno ng malasakit. Isang lider na pusong palaban, walang atrasan.

At hanggang ngayon, kahit ilang generations na ang dumaan, wala pa ring nakakapagdala ng Ginebra tulad niya. Tulad na lang sa 1988 PBA All-Filipino Finals, kung saan ang Ginebra/Añejo, na walang star player, ay binuhat ni Coach Big J para makuha ang championship. 'Yung charisma niya, hindi tinuturo. ‘Yung leadership niya, hindi scripted. At ‘yung impact niya? Hindi nawawala. Kaya naman hanggang ngayon, kung may usapang “Never Say Die,” pangalan niya agad ang kasunod.

Oo, iba na ang panahon ngayon, ibang sistema na—but let’s be real, iba pa rin ang legacy ni Big J sa Ginebra. Siya ang bumuo ng Never Say Die. Siya ang dahilan kung bakit pinakasikat at patuloy pa rin na minamahal ang team hanggang ngayon. Siya at ang mga naging players nya ang nagbigay ng puso sa Ginebra. Sila ang OG ng NSD. At habang may NSD, may Big J. Forever ‘yan. Hindi mawawala—buhay sa kwento, sa alaala, sa puso ng fans.







Address

Pasay City

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Batang Ginebra posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Share