14/11/2025
Kwento ni kuya MiD_Kn1ght
TUNAY NA ALAMAT NG MARIA CHRISTINA FALLS
Sa Iligan City, madalas sabihin ng mga tao na maganda at makapangyarihan ang Maria Christina Falls. Pero sa mga matatanda ng baryo, may kwento itong hindi itinuturo sa eskwela. Isang kwentong itinatago dahil masyadong madilim para sa mga bata.
At nagsimula ang lahat sa magkapatid na sina Maria at Cristina.
Tahimik si Maria, magalang, at masunurin. Si Cristina naman ay palaging nakangiti pero may kalungkutan sa mata. Magkamukha sila pero iba ang ugali. Magkasama sila halos araw-araw at halos hindi mapaghiwalay.
Isang araw, dumating sa baryo ang isang binatang kahoy ang trabaho, si Eduardo. Mabait at masipag. Hindi nagtagal, nagkagusto siya kay Maria. At si Maria, nahulog din ang loob sa kanya. Alam iyon ni Cristina, pero hindi niya ipinakita ang selos. Tahimik lang siya. Pero gabi-gabi, nakikita siyang nakatayo sa tabi ng ilog, nakatingin sa agos na para bang may kinakausap sa ilalim ng tubig.
May mga nakarinig pa raw na may umiiyak tuwing hatinggabi, pero hindi nila makita kung sino.
Hanggang isang gabing walang buwan, may narinig ang buong baryo.
Isang malakas na dagundong mula sa talon.
Isang sigaw na hindi pang-tao.
Isang ungol na parang galing sa kailaliman ng lupa.
Kinabukasan, nawala si Cristina.
Walang nakakita kung paano siya nawala.
Pero may isang mangingisdang nagsabi:
“May babae akong nakita kagabi… kinakaladkad ng tubig papasok sa likod ng talon.”
Walang naniwala sa kanya — hanggang lumipas ang ilang araw.
Sa dapit-hapon, may namataan ang ilang tao sa gitna ng talon: isang babaeng nakaputi, mahaba ang buhok, nakatayo sa mismong bagsak ng tubig. Hindi makikita ang mukha dahil nakatakip ang buhok, pero nakatingin ito sa kanila na parang humihingi ng tulong.
Pero sa pagkurap nila…
nawala.
Pagbalik nila, nakita nila ulit — pero ngayon, nakalubog na hanggang leeg, parang hinihila pababa.
Simula noon, may mga batang umiiyak sa bahay nila dahil daw may babaeng nakasilip sa bintana sa gabi. Basang-basa ang buhok at malamig ang tingin.
Habang nangyayari ito, si Maria ay araw-araw pa ring pumupunta sa gilid ng talon. Paulit-ulit niyang binubulong ang pangalan ng kapatid niya. Hindi siya kumakain. Hindi siya natutulog. Hanggang isang gabi, may nakakita sa kanya na nag-iisa sa bato, umiiyak.
At may kamay na maputla at basa na nakapatong sa balikat niya.
Kinabukasan, natagpuan si Maria sa gilid ng ilog, nakahiga, nakangiti pero malamig.
Basang-basa ang buhok niya kahit walang ulan.
Pagkatapos ng araw na iyon, biglang nahati ang talon sa dalawang agos. Parang sinadya. Parang may humila mula sa ilalim.
At tinawag iyon ng mga tao na:
Maria… at Cristina.
Dalawang agos.
Dalawang kaluluwa.
Dalawang babaeng kinuha ng tubig sa magkaibang paraan.
Simula noon, may mga nanginginig kapag dumadaan sa lugar. Kapag malakas ang agos, may boses na parang nag-uusap sa pagitan ng lagaslas ng tubig. Minsan, may naghihikbi.
Minsan, may tumatawag ng pangalan.
At paminsan-minsan, may makakakita ng babaeng nakaputi, nakatayo sa gitna ng talon, hindi gumagalaw. Kahit gaano kalakas ang bagsak ng tubig, hindi siya natitinag.
Sabi ng mga tagapangalaga doon:
“Kapag may nakita kang babae sa gilid ng talon, ‘wag mo titigan nang matagal. At ‘wag kang lalapit.”
Dahil may ilan nang nawala na parang inakit ng tubig.
At ang pinakamasama?
May mga pagkakataong kapag madilim na ang paligid, may dalawang aninong naglalakad sa taas ng talon.
Magkatabi.
Magkahawak-kamay.
At parehong nakatingin sa mga tao.
Na para bang may hinihintay silang isunod.
