
12/06/2025
Pamagat: "Ang Gabi ng Biyernes Trese"
Ngayong araw ay Hunyo 13, 2025—isang Biyernes Trese. Sa maraming kultura, ito ay itinuturing na araw ng kamalasan. Marami ang ayaw lumabas ng bahay, ayaw maglakbay, o gumawa ng mahahalagang desisyon. Ngunit bakit nga ba? Ano ang pinagmulan ng takot sa Friday the 13th? Sa mga bansa sa Kanluran, lalo na sa mga Kristiyanong tradisyon, ang bilang na 13 ay itinuturing na malas—ikinasasama ito ng loob sa mga hapag-kainan, paliparan, at hotel. Sinasabing ito ay may koneksyon sa huling hapunan ni Hesus at ang pagtataksil ni Hudas, na ika-13 sa mga bisita.
Ngunit sa kabilang banda, sa ilang mga kultura gaya ng sa Tsina, ang 13 ay itinuturing na maswerte. Para sa kanila, ito ay numero ng pagbabago, bagong simula, at suwerte sa negosyo. Kaya't ano nga ba ang katotohanan? Alamat lamang ba ito, o may mas malalim na dahilan kung bakit may mga taong kinatatakutan ito?
Ngayong gabi, samahan ninyo ako sa isang kuwentong maaaring magbago ng pananaw ninyo tungkol sa Friday the 13th. Isang kwento ng takot, misteryo, at mga nilalang na hindi natin nakikita—ngunit maaaring naririyan lang sa ating tabi...
Maynila, 2019
Sa isang lumang apartment sa Quiapo, nakatira si Aling Rosa, isang retiradong g**o na kinikilala sa lugar bilang mabait pero may misteryosong katahimikan. Sa edad na 78, siya'y naninirahang mag-isa, kasama lamang ang kanyang mga alagang pusa. Araw-araw siyang dumadaan sa simbahan, naglalagay ng mga bulaklak sa altar, at nakangiting bumabati sa mga batang naglalaro sa kalye. Ngunit tuwing Biyernes Trese, hindi siya lumalabas ng bahay. Nakakandado ang mga bintana, nakapatay ang mga ilaw, at tila nawawala siya sa mundo.
Isang araw, isang grupo ng mga estudyante sa kolehiyo—sina Marco, Janine, Lito, at Carla—ang napagpasyahang gumawa ng documentary tungkol sa mga pamahiin sa Pilipinas. Napag-alaman nilang si Aling Rosa raw ay may malalim na dahilan kung bakit kinatatakutan ang Biyernes Trese sa kanilang lugar. Ayon sa mga matatanda, may isang gabi ng Biyernes Trese kung saan may buong pamilyang nawawala, at si Aling Rosa ang huling taong nakita na may koneksyon sa kanila.
Gamit ang kanilang camera, nagplano ang grupo na interbyuhin si Aling Rosa. Pumunta sila sa kanyang bahay isang araw bago ang Biyernes Trese.
"Pasensya na, mga iho't iha," ani Aling Rosa, nanginginig ang tinig. "Huwag na huwag kayong lalabas bukas ng gabi. Magsindi kayo ng kandila. Magdasal kayo. At huwag n'yong hahamunin ang araw na 'yon."
Ngunit ang kabataan, mapusok. Binalewala nila ang babala. Nagdesisyon silang bumalik kina Aling Rosa sa mismong gabi ng Biyernes Trese—dala ang kamera, dala ang tapang, dala ang pagkauhaw sa katotohanan.
Pagdating nila sa tapat ng bahay ni Aling Rosa, tahimik ang paligid. Malakas ang ulan. Malamig ang hangin. Walang ilaw. Sa likod ng lens ng kamera, makikita ang kakaibang paggalaw sa bintana—parang may aninong sumisilip.
"Bukas ang pinto," bulong ni Janine. "Pasukin na natin."
Pagkapasok nila, sinalubong sila ng masangsang na amoy ng insenso at dugo. Ang sahig ay may bakas ng putik, at may mga simbolo sa dingding na parang sinulat gamit ang pulang likido. Nasa gitna ng sala ang isang altar na may itim na kandila at lumang larawan ng pamilyang nawawala.
"Guys... ‘yan yung pamilya na sinasabi nila..." bulong ni Lito, nanginginig.
Biglang nagsara ang pinto. Nawalan ng kuryente. Sumigaw si Carla. Isa-isa silang hinanap ang pinanggagalingan ng tunog—tila may umiiyak na babae sa kabilang kwarto.
Pagpasok ni Marco sa silid, nakita niya si Aling Rosa—nakaupo sa sahig, umiiyak, duguan ang kamay, hawak ang isang matandang diary.
"Hindi ko na sila mapipigilan... huli na... huli na kayong lahat..."
At biglang nag-iba ang anyo ni Aling Rosa. Tumirik ang kanyang mga mata, bumuka ang bibig nang abot-tainga, at isang halakhak na hindi makatao ang lumabas sa kanya. Lumutang siya sa ere habang ang paligid ay tila binalot ng usok at sigaw ng mga kaluluwang nawawala.
Ang kamera'y bumagsak sa sahig, ngunit patuloy itong nagre-record.
Isa-isa silang nawala.
Si Janine—nahila sa kisame ng isang kamay na may mahabang kuko.
Si Lito—natagpuan sa banyo, nakapaskil sa salamin ang salitang "HUWAG MAG-IMBESTIGA."
Si Carla—nawala sa manipis na usok at hindi na nakita.
At si Marco—huling nakita sa footage, nakatingin sa kamera, umiiyak, habang ang mga mata niya'y nangingitim. "Tulungan n’yo kami..." ang huli niyang nasabi bago siya hatakin sa dilim.
Kinabukasan, nakita ang kamera sa labas ng bahay ni Aling Rosa—basang-basa at may dugo.
Wala na ang bahay.
Walang bakas ng kung ano mang nangyari.
Hanggang ngayon, sinasabing tuwing Biyernes Trese, may mga kabataang nawawala sa Quiapo. At ang kanilang mga boses, maririnig sa hangin. Umiiyak. Humihingi ng tulong.
At sa bawat Friday the 13th, may bagong kuwento na muling uulit.