https://www.facebook.com/109746544670843/

Kashri Letters, Surigao City (2025)

13/08/2025

Pamagat: Tunda Signus
Kabanata 8: Ang Simula ng Isang Libong Anino

Isang linggo na ang lumipas mula nang makita ni Lia ang sarili niyang katawan sa loob ng clinic. Isang linggo mula nang marinig niya ang pangalan na Signus at ang kasunduang hindi pa rin niya lubos maisip kung tatanggapin o tatanggihan.

Ang tanging naalala niya, binigyan pagkataong na muli mabuhay. Sa ayaw at gusto niya.

Sa mga sumunod na araw, walang kahit anong kakaibang nangyari. Walang ligaw na kaluluwa, walang malamig na bulong, walang multo. Sa totoo lang, nagsimula na siyang mag-isip kung guni-guni lang ba ang lahat o kung dala lang ng pagod at sakit ng ulo ang kanyang nakita.

Ngunit isang bagay ang hindi nawala. Ang presensya ng itim na pusa. Lagi niya itong nakikitang nakaupo sa bubong ng paaralan, sa bakod sa gilid ng kalsada, o minsan ay nakahiga lang sa tabi ng kanyang bag habang recess. Sa bawat tingin niya rito, nakatitig lang ito pabalik, hindi nagsasalita, ngunit alam niyang ito at siya lang ang nagkakaintindihan.

“Ewan ko sa’yo.” bulong niya habang naglalakad palabas ng gate ng paaralan isang hapon. “Sabi mo tutulungan kita, pero wala naman akong nakikita at hindi kita nakakausap.”

Hindi niya alam na may mga kaklase pala siyang nakakarinig sa kanya.
“Uy, tignan niyo, kinakausap na naman ni Lia yung hangin!” sigaw ng isang batang babae, sinundan ng tawanan.
“Sig**o may kaibigan siyang multo!” sabat naman ng isa.

Mas lalo pa silang nagtawanan nang ipagpatuloy ni Lia ang pagsasalita, hindi alintana na siya pala’y pinagtitinginan.

“Bakit ba kasi kailangan mo pa ako? Hindi ba trabaho mo ‘yan mag-isa?” bulong niya muli habang binabagtas ang daan pauwi.

Doon lang nagsalita ang pusa, dahan-dahan itong lumakad sa tabi niya, ang buntot ay kumikiskis sa hangin na tila walang nakakakita.

"Dahil may mga mata ka na hindi ko taglay. May bagay kang kayang makita na hindi ko mahahanap nang mag-isa."

Napasigaw sa takot si Lia.

“Sinong nagsasalita?”

Hinahanap niya kung sino ang nag may-ari ng boses. Pero wala naman tao ang malapit sa kaniya maliban sa itim na pusa.

“Malamang ako. Sino pa ba?” sagot ng pusa.

“Ikaw?!” napaatras siya.

“Huwag ka na matakot sa akin. Alam ko hindi ka naniniwala pero totoo ang lahat ng iyong nakita nitong nakaraang araw,” paliwanag ng pusa.

Lumayo ng kaunti siya sa pusa.

“Sabihin natin naniniwala na ako. Pero bakit ngayon ka lang nagsalita. Halos nakikita at kinakausap kita.”

“Dahil ngayon araw ang pag laya ng tatlong taga-sunod. Tiyak ako gagawin na naman nila ang hindi dapat. Ngayon araw bumalik ang aking lakas at tanging ikaw lang ang nakakaintindi sa akin. Kahit may makakita sa atin tanging meow lang ang tanging naririnig mula sa akin bibig.”

Naintindihan ni Lia. Pero para naman siyang baliw nito kung may makakita na kausap ang isang pusa.

Muli sila nagpatuloy sa paglalakad.

“O nga pala bakit kailangan mo pa ako? Pangkaraniwang tao lang ako. Wala ako maitutulong sa iyo.”

"Inuulit ko. Dahil may mga mata ka na hindi ko taglay. May bagay kang kayang makita na hindi ko mahahanap nang mag-isa."

Napakunot ang noo ni Lia. “Mata? E ikaw nga taga-sundo, hindi ba dapat mas marami kang nakikita kaysa sa akin?”

Tumigil si Signus sa paglalakad, tumingin sa kanya na para bang nais ipaalala na hindi ito simpleng lakad pauwi.

"Ngayong linggong ito nararamdaman ko may mangyayari. Sa lalong madaling panahon kailangan natin kumilos. Ikaw magsisimula ka na ngayon at bago matapos ang araw, makikita mo ang una sa isang libong kaluluwa."

Hindi pa man niya maintindihan ang ibig sabihin, narinig niya ang matinis na preno ng isang sasakyan sa unahan. Isang batang lalaki ang nakatayo sa gitna ng kalsada, nanlalaki ang mga mata, habang papalapit ang isang van na mabilis ang takbo.

At sa gilid nito isang anino, nakahawak sa balikat ng bata.

Itutuloy...

13/08/2025

With David Licauco – I'm on a streak! I've been a top fan for 5 months in a row. 🎉

09/08/2025

Pamagat: Tunda Signus
Kabanata 7: Patay na ba Ako?

Sa isang iglap parang nalunod sa dilim si Lia. Walang ingay at walang hangin.
Parang pinipiga ang dibdib niya habang unti-unting nabubura ang paligid.

“Lia?” May mahina siyang narinig, parang galing sa ilalim ng tubig. Pero paglingon niya, wala. Ang liwanag na kanina’y mula sa fluorescent lamp ng clinic ay napalitan ng malamlam na kulay-abong kapaligiran.

Nakatayo siya sa gitna ng isang pasilyo na hindi niya kilala. Mapuputi ang dingding pero may mga aninong gumagapang dito. Amoy antiseptic na may halong luma at panis na alikabok parang pinaghalo ang ospital at bahay na walang nakatira. Sa dulo ng pasilyo, may bukas na pintuan, at doon nagmumula ang kislap ng isang malamig na ilaw.

Bawat hakbang ay mabigat. Wala siyang naririnig na tunog ng yapak, wala ring kaluskos mula sa katawan niya. Parang wala na siyang katawan.

Pagsilip niya sa pintuan, natigilan siya.
Nandoon siya nakahiga sa puting k**a, maputla at alang malay. May nakakabit na tubo sa ilong niya, at dalawang nurse ang abala sa pag-aayos ng gamit. Naroon din ang doktor, may hawak na defibrillator.

“Clear!” sigaw ng doctor.

Kumislot ang katawan niya sa k**a, pero wala siyang naramdaman kahit kaunti.
Napaatras ng biglaan, nanginginig at hindi mapakali.

“A-Ano ’to patay na ba ako?” bulong niya.

“Hindi pa. Pero malapit na.”

Mula sa dilim sa likod niya, lumitaw ang isang pamilyar na anyo ang itim na pusang ilang beses niya nang nakita nitong mga nakaraang araw. Matingkad ang dilaw nitong mga mata, tila kumikislap sa malamlam na ilaw.

“Signus…” usal niya. “Bakit ka palaging sumusunod sa’kin? Ano ba talaga ang gusto mo?”

Tumalon ito sa isang upuan, naupo nang tuwid na parang tao. “Hindi ako sumusunod para manakot. May dahilan kung bakit ikaw lang ang nakakakita sa akin ngayon dahil wala ka sa katawan mo. Isa kang kaluluwa sa kasalukuyan.”

Nanindig ang balahibo ko. “Ka-kaluluwa…? Ibig mong sabihin na pa-patay na a-ako?”

Umiling ang pusa. “Hindi pa. Ngunit trabaho ko sanang sunduin ka. kung sinunod ko ang batas ng Kalangitan, tapos na sana ang lahat.”

Tumigil ito, nagbago ang tono ng tinig. “Pero nilabag ko ang batas. Pinili kong huwag ka sunduin.”

Napalunok ako. “Bakit? Bakit mo ginawa ’yon?”

“Dahil isa kang bihirang makita. Ikaw ang nakakita ng Signus ang taga-sundo na hindi sumunod sa utos. Ikaw ang bukod tangi nakasilip sa hinaharap na paparating na signus bago ito maganap.”

Ipinaliwanag nito na sa bawat namamatay, tungkulin nitong ihatid ang kaluluwa sa kabilang panig. Ngunit sa kaniya, pinili nitong huwag. At iyon ang pinak**alaking kasalanang maaaring magawa ng isang taga-sundo.

“Sa kaparusahan,” sabi ng pusa, ang boses ay mababa at mabigat, “kailangan kong makasundo ng isang libong kaluluwa bago pa man ako makabalik sa aking dating anyo bilang tao. Ikaw hindi ka kabilang sa isang libong ’yon. Muntik ka na natuluyan sa gabing iyong. Pinabayaan ka na sapitin ang sakit na iyong. Kung hindi dahil sa akin baka matagal ka ng patay. Ikaw ang dahilan kung bakit ako naparusahan.”

Tahimik akong nakinig, ramdam ang malamig na hangin sa paligid.
“Ngunit,” dagdag pa nito, “ikaw rin ang tanging makakatulong sa akin. Kapag bumalik ka sa katawan mo, magsisimula tayong dalawa sa isang paglalakbay hahanapin natin ang mga kaluluwang ligaw, tutulong tayong ayusin ang sugat na pumipigil sa kanila bago sila makatawid.”

Napalunok ako. “At… kung tumanggi ako?”

Nagliwanag ang mga mata ni Signus, tila dalawang dilaw na apoy. “Kung tatanggi ka, hindi ka magigising. Mananatili ka sa anyo mong ito magpakailanman.”

Lumingon ako sa katawan kong nakahiga sa k**a. Sa bawat segundo, lumalabo ang anyo nito, para bang unti-unti na akong hinihiwalay dito. Sa kabila ng takot, may kumislot na kuryosidad sa puso ko at isang tanong na ayaw ko pang sagutin. “Handa ba akong tanggapin ang kapalarang iniaalok ng taga-sundo?” mahinang usal niya.

Itutuloy...

✒️ Christrealz

08/08/2025

Pamagat: Tunda Signus
Kabanata 6: Ang Bulong sa Ulo

Nasa loob ng paaralan si Lia, tahimik sa kanyang upuan habang hawak ang papel ng quiz sa Math. Grade 4 na siya, ngunit pakiramdam niya'y mas matanda pa siya sa kanyang mga g**o dahil sa dami ng iniisip.

Puno ng sagot ang kanyang papel. Kahit hindi sigurado sa ilan, pinilit niya itong tapusin. Bago ipasa, sumagi sa isip niya ang aksidenteng nasaksihan kanina ang estudyanteng nasagasaan. Ang itim na pusa. Ang matang tila humihingi ng tulong o nagbababala.

Napakagat-labi siya. Saka dahan-dahang tumayo at ipinasa ang papel.

"Okay lang 'yan," mahinang bulong niya sa sarili habang bumabalik sa upuan.
Ngunit walang sumagot ni sarili niyang loob, parang ayaw nang makipag-usap.

Recess.

Wala siyang dalang pera, gaya ng dati. Kaya hindi siya pumunta sa cafeteria. Sa halip, naupo siya sa gilid ng palaruan, sa ilalim ng puno, bitbit ang baon ng kanyang ina kanin at pritong itlog. Simple, pero ngayon ay may kakaibang lasa. Maalat, hindi dahil sa toyo, kundi sa luha ng kahapon na hindi pa rin tuluyang natutuyo.

Napangiti siya. “Nagbago siya kahit konti,” bulong niya. Ang tinutukoy ang ina niyang minsang nagpakalunod sa alak at galit, pero kaninang umaga'y naging ina, kahit sandali.

Ngunit hindi pa siya natatapos kumain, nang makarinig siya ng sigawan mula sa dulo ng palaruan.

“Lampa ka talaga, Lia!” sigaw ng isang batang lalaki. Si Drey, isa sa mga bully sa klase. Hindi niya alam kung bakit lagi siya inaaway nito. Wala namn siyang ginagawa na masama na ikakagalit ni Drey.

“Anong kinakain mo? Kanin lang? Kawawa ka naman! Buti pa pusa, may sardinas!” sabay tawa ng mga kasamahan nito. Tumatawa rin ang ilang bata sa paligid, pero wala ni isa ang lumapit upang tumulong.

Pinilit ni Lia na hindi na lang pansinin. Tinuloy ang pagkain. Sanay na siya sa pangungutya nito. Palibhasa anak ng mayaman kahit anong gusto binibigay ng magulang. Ngunit nilapitan siya ni Drey at biglang tinapik ang baunan niya. Kumalat sa lupa ang natirang pagkain.

“Oops. Sorry. Hindi sinasadya,” nakangising sabi ni Drey, sabay sipa sa plastic container.

Tumayo si Lia, pero hindi para gumanti. Luluhod na sana siya para pulutin ang nagkalat na kanin, nang bigla siyang napahawak sa kanyang ulo.

Pak! Pak! Pak!
Parang may humahampas sa loob ng kanyang bungo.

“Tama na...” mahina niyang bulong. Ngunit hindi siya naririnig ng sarili niya.

Mabilis ang tibok ng puso niya. Napapikit siya. Hindi niya alam kung bakit nangyayari na naman ito sa kaniya. Una noong muntik na siya masagasaan.

“Hoy! Umiiyak na! Ang arte mo!”
Muling sinuntok ni Drey ang balikat niya.

Ngunit sa pagkakataong ito, hindi na siya umiyak. Hindi rin siya tumayo.

Nakatulala siya. Nanlilisik ang mata. Sa isang iglap biglang tumigil ang lahat ng ingay. Parang huminto ang mundo.

“Huwag mo akong gagalitin.” mahina niyang sambit, pero hindi na iyon tinig ng batang si Lia.

Kung hindi malamig, malalim at tila may ibang gumapang sa paligid.

Tumawa si Drey, pero bigla siyang napatigil. “Ano’ng sinabi mo?”

Tumayo si Lia, mabagal. Nakayuko ang ulo, ngunit nakatitig ang mga mata sa bata. Nanigas si Drey. Hindi makagalaw.

“Sinabi ko huwag mo akong gagalitin. Tanga ka ba para hindi mo maintindihan?!”
At biglang lumakas ang hangin. Humampas ang pinto ng classroom sa ikalawang palapag. Napukaw ang lahat ng estudyante sa paligid. May ilang nagtakbuhan.

Naglakad si Lia palapit kay Drey. “Hindi ako natatakot sa’yo. Pero ito ang tatandaan mo dapat ikaw ang matakot sa akin.”

Napaatras si Drey. Napasigaw.
“Teacher! Si Lia! Parang baliw!”

Dumating ang isang g**o at agad lumapit. “Lia? Lia! Ano’ng nangyayari?”
Pero hindi na siya sumasagot. Nakatitig lang siya sa harapan. Nanlalamig ang kanyang mga k**ay at anginginig ang kanyang tuhod. Ngunit hindi nag tagal saka siya napaluhod

Pak! Pak!
Muli, parang may sumasabog sa kanyang ulo. Hinawakan niya ang sentido niya. Napapikit sa sakit.

“A-Ang sakit... ang sa-sakit ng ulo ko...”

Napapaligiran na siya ng mga estudyante, ngunit wala ni isa ang lumapit. Takot silang lahat.

“May bumubulong...” mahinang tinig niya, halos pabulong, halos hindi marinig.
“May tinig ako naririnig, pa-paulit ulit ang sinasabi hi—”

Bago pa man siya mawalan ng ulirat, isang imahe ang pumasok sa kanyang isipan isang bata na umiiyak, duguan, nakakulong sa loob ng isang lumang bahay. Sa isang sulok, nandoon ulit ang itim na pusa. Nakatingin , tahimik at naghihintay kung kailan balikan.

Itutuloy...

✒️ Christrealz

05/08/2025

Pamagat: Tunda Signus

Kabanata 5: Ang Katahimikan Matapos ang Sigaw

Pumasok na ang ina ni Lia sa loob ng bahay. Mabigat ang hakbang, pero mas mabigat ang katahimikan sa pagitan nilang mag-ina. Walang ni isang salita. Wala ring tinginan. Tila kapwa ubos na sa lakas, parehong sugatan, pero parehong pagod.

Iniwan si Lia sa labas na hindi man lang nilingon kahit saglit.

Tahimik ang gabi, ngunit may malamig na hangin na dumaan na tila nangungusap. Napansin niyang wala na ang itim na pusa sa sanga ng puno. Parang wala naman talagang dumaan. Parang kathang-isip lang, o multo ng isang alaala.

Napatingin siya sa langit. Walang bituin, walang buwan at madilim. Lumipas ang isang oras.

Muli siyang pumasok sa bahay, marahang isinara ang pinto. Tahimik ang lahat. Tanging tunog ng lumang orasan sa sala ang maririnig. Isang segundo, isang tiktak, isang patak ng panahon na tila nagbabadya ng pagbabago.

Bago siya tuluyang pumanhik paakyat, dahan-dahan siyang lumingon sa kinaroroonan ng ina. Nakaupo ito sa sahig, nakasandal sa dingding, hawak pa rin ang basyong bote. Nakapikit, ngunit humihinga.

“Ma…” mahina niyang sambit, halos pabulong.

Walang tugon. Pilit siya ngumiti.

Lumapit siya nang bahagya. Takot siyang iwan. Takot siyang magising kinabukasan na wala na ito. Kahit gaano kasakit ang mga salitang narinig niya, kahit ilang ulit siyang tinulak at sinaktan, nanatili pa rin sa puso niya ang pangambang baka mawala ang kaisa-isa niyang kasama sa mundo.

Tinakpan niya ang ina ng lumang kumot. Gusto niyang hawakan ito sa braso, pero hindi niya magawa. Kaya tumigil na lang siya sa tabi.

Sandali lang. Isang sulyap, ang buntong-hininga. Tumayo na siya at umakyat sa kanyang silid.

Pagpasok, muling isinara ang pinto. Inilock at saka dahan-dahang humiga sa k**a. Nanginginig pa rin ang kaniyang dibdib, hindi dahil sa lamig kundi sa natitirang kaba.

Napatingin siya sa kisame. Ipinikit ang mga mata. Pilit pinakalma ang sarili.

Pero bago siya tuluyang makatulog, may isang tanong na muling bumangon sa kanyang isipan.

“Kung ako ang dahilan kung bakit siya nabubuhay hanggang kailan ko pa kakayaning isalba ang taong ayaw iligtas ang sarili?”

Napabuntong-hininga si Lia. Hindi alam ang gagawin.

“Takot akong maiwan, pero mas takot akong mawala ako sa sarili.”

Tumingin siya sa gilid. Binuksan ang maliit na lampara sa tabi ng k**a. Ibinuka ang lumang notebook na matagal na niyang hindi sinusulatan. Hawak ang ballpen, nagsimulang magsulat ng isang tula:

"Sa ilalim ng anino,
Ako'y batang walang pangalan.
Hinubog ng pait, pinanday ng sigaw.
Ngunit sa dilim, ako’y pilit na lumalaban—
Di dahil sa pag-asa, kundi dahil sa takot na iwan."

Pagkatapos isulat iyon, muling pumikit si Lia. Tahimik, walang pusa at higit sa lahat walang anino.

Ngunit sa kanyang dibdib, may gumagalaw. Hindi pa man lubos maintindihan, pero may kaunting tibok na hindi na lang galit kundi pagmulat.

Nagising si Lia sa tila kakaibang katahimikan ng kanilang bahay. Hindi na sigaw o kalabog ng bote ang gumising sa kaniya. Sa halip, naamoy niya ang ginisang bawang, at narinig ang kaluskos ng kawali mula sa kusina.

Nang bumaba siya, naabutan niya ang kaniyang ina hindi lasing, hindi galit. Nakasuot ito ng lumang apron, nakatalikod habang inilalapag ang mainit na kanin at pritong itlog sa mesa.

“Mag-ingat ka, at pagbutihan mo ang pag-aaral,” tanging sabi ng kaniyang ina nang mapansin siya. Walang lambing sa boses nito, ngunit kakaiba ang tono—tuyo, parang pilit.

Napatingin si Lia sa mga mata ng ina. Walang luha, pero puno ng anino. Parang may tinatago. Parang may nalalaman.

Tahimik na kumain si Lia. Walang tanong at walang sagot.

Matapos kumain, naligo na siya ka agad. Pagkatapos niya maligo, nakita niya sa k**a nakahanda ang kaniyang uniform.

Ngumiti siya ng bahagya bago suotin. Lumabas siya ng kwarto sinalubong siya. Inabot sa kaniya ang bag.

“Nilagay ko na a ang baon mo sa loob. Mag ingat ka.”

Tinanggap niya ito. Hindi alam kung ano ang sasabihin pero pinili niya ang ngumiti bago kumaway saka lumabas ng bahay.

Habang naglalakad papunta sa paaralan, dama niya ang bigat sa dibdib hindi dahil sa bag o init ng araw, kundi dahil sa hindi niya maipaliwanag na kaba.

Hanggang sa muli niyang makita ang itim na pusa.

Nakaupo ito sa likod ng isang matandang pulubi, nakatingin sa kaniya. Nakakunot ang noo ni Lia. Bakit ito muling sumusunod?

Bigla siyang hindi makahinga. Parang may humigpit sa kaniyang leeg. Napapikit siya at kumapit sa poste.

Pagdilat niya wala na ang pusa. Ngunit sa 'di kalayuan, may nabundol na sasakyan. Narinig niya ang sigawan. Tumakbo siya papalapit. Nanginginig ang tuhod niya.

Isang estudyante ang nasagasaan. Hindi niya kilala, pero hindi niya mapigilang lumapit. Napatitig siya sa duguang katawan nito at sa mga mata nitong nakatitig pabalik sa kaniya.

At doon, sa tabi ng bangkay nakaupo ang itim na pusa. Nakatitig at walang imik.

Parang May gusto sabihin ang pusa. Pero May bigla sa kanya kumalabit. Pag tingin niya muli sa pusa, wala na ito.

“Eha lumayo ka dyan. Hindi maganda tumingin ka pa. Mas lalo ginigising mo ang iyong takot.”

Wala siyang nagawa kung hindi ang lumayo bago mag patuloy sa paglalakad ng tulala.

“Ang pusa na yun. Kahapon May aksidente nandoon rin yun bago mangyari. Hindi kaya...”

Huminto siya saglit. Biglang napahiyaw na may napagtanto.

Itutuloy...

✒️ Christrealz

Follow for more stories at lagi kayo updated.

04/08/2025

Pamagat: Tunda Signus

Kabanata 4: Aninong Iniwan ng Alak

Kanina na tinanong siya ng g**o. Hindi niya magawang sabihin ang totoo. Wala talaga pakialam sa kaniya ang kaniyang ina.

Pagkarating sa bahay, hindi kumatok si Lia. Marahan niyang binuksan ang lumang pintuan na may kalansing sa bawat galaw ng bisagra. Mabigat ang katawan niya, pero mas mabigat ang kalooban.

Amoy alak agad ang sumalubong sa kaniya matapang, luma, at laging naroon. Isang uri ng amoy na hindi niya na malilimutan, dahil iyon na ang naging pabango ng bahay simula’t sapul.

Nasa sala ang kanyang ina. Nakatagilid ito sa sofa, hawak pa rin ang kalahating bote ng gin, at wala nang pakialam sa paligid. Bukas ang TV, pero walang tunog. Sa sahig, may mga sirang chips, upos ng yosi, at lumang larawan na natapakan na.

“Ma,” mahina niyang tawag. “Nandito na ako.”

Hindi kumibo ang babae. Maya-maya pa, biglang gumalaw ito, tumagilid at dumilat ng bahagya, sabay nguso sa kaniya.

“‘Yan ka na naman. Anong oras na?” garalgal ang boses nito, lasing at galit.

“Gabi na, Ma... Nagkaroon lang po ng aksidente kanina—”

“Aksidente? Tsk. ‘Wag mo akong ginagago. Palagi ka nalang ganyan. Drama. Arte. Ewan ko ba kung saan mo nakuha ‘yang kahinaan mong ‘yan.”

Napatungo si Lia. Hindi siya nagsalita. Wala ring saysay, dahil kahit kailan, hindi siya pinakinggan.

“Wala ka namang silbi. Wala ka lang pinagmamanahan, eh.”

Isang malalim na buntong-hininga mula sa kanyang ina ang sumunod. Saka ito tumawa isang mapait at lasing na tawa.

“Alam mo ba kung bakit ganyan ang buhay natin?”

Tahimik si Lia. Hindi niya magawang mag salita. Wala ng saysay kung makipag talo pa siya.

“Dahil sa’yo. Dahil sa pagkapanganak ko sa’yo. Dahil ikaw ang bunga ng gabing kinuha ang lahat sa’kin.”

Tila nagsusumigaw ang bawat salita, kahit mahina ang tono. Mabigat. Matulis. Parang kutsilyong paulit-ulit ibinabaon sa puso ni Lia.

“Kung hindi ka nabuo baka maayos pa ‘ko. Baka buhay pa ang dating ako.”

Hindi na siya umiiyak. Wala nang luhang lumalabas sa kaniyang mga mata. Sanay na. Sanay nang saktan ng taong dapat unang umintindi.

Dahan-dahan siyang umakyat sa kanyang kwarto, hindi na nagpaalam. Hindi na rin kumibo ang ina.

Sa loob ng silid, isinara niya ang pinto, ini-lock, at saka bumagsak sa k**a.
Bakas ang pagod sa katawan, ngunit mas bakas ang bigat sa puso.

“Hindi ko kasalanan ko ito. ” Bulong niya sa sarili.

“Hindi ko piniling mabuhay sa ganitong paraan.”

Napatitig sa kisame. “Hindi ko rin ginusto ang mabuhay ngunit kasalanan ang magpak**atay. Alam ko, hindi ko lubos maintindihan kung ano ang tinutukoy ni ina.”

Dahan-dahan pumikit siya. Hindi na magawang ibuka ang mga mata. Pero natigilan siya.

“Lia, anak ko!”

Parang May dumaan sa kaniyang tenga na boses.

Nagmadali siya bumangon saka tumingin sa bintana. Dahan-dahan lumapit. Halos hindi siya makahinga na makita.

“Ma, huwag...!”

Pansin niya ang itim na pusa. Nakabuo sa sanga ng puno.

Nagmadali binuksan ang pinto saka lumabas. “Mama!” halos madapa siya tumakbo.

Naabutan niya ang kaniyang ina sa labas ng bahay. Nakatayo sa ilalim ng puno. Nakayapak sa upuan. Napansin niya ang isa sa mga sanga ng puno. May lubid nakasabit. Dahan-dahan kinuha ito.

Bago pa man isuot ang lubid sa leeg ng kaniyang ina. Kumaripas ng takbo at pagkarating pwersahan itinulak niya, na naging dahilan nahulog ito.

“Ma. Huwag mo ako iwan.”

Sa pagkakataong ito. Mabilis umagos ang luha sa kaniyang mga mata. Nahihirapan magsalita.

Lumapit siya. Pero pwersahan itinulak.

“Huwag mo ako hawakan!”

Nanginginig ang k**ay nakaturo sa kaniya.

“Malas ka sa buhay ko. Simula dumating ka sa buhay ko. Wala ng magandang nangyari kung hindi puro k**alasan.”

Hindi makapagsalita. Hindi alam kung ano ang gagawin. Hindi maintindihan kung ano ang tinutukoy ng kaniyang ina.

“Ma.”mahinang sambit saka bahagya ngumiti. “Nagsisi ka pinanganak mo ako, hindi ba?”

“Pero bakit mo ako binuhay? Kung hindi mo rin pala ako kaya mahalin. Bakit nga ba Ma?”

Hindi sumagot ang ina. Sa halip, muli nitong dinampot ang bote ng gin na nahulog sa lupa, saka nilagok ang natira. Puno ng galit ang bawat higop, para bang sinasakal ng alaala. Para bang mas madaling lunukin ang pait kaysa harapin ang batang nasa harapan niya.

"Sabihin mo, Ma." Pigil ang tinig niya. "Sino ba talaga ang dapat sisihin?"

Hindi niya akalain na masasabi niya 'yon. Pero hindi na rin niya mapigil. Lahat ng sama ng loob, lungkot, at tanong nagsisigawan na sa loob ng dibdib niya.

"Ako ba? Na wala namang ginawa kundi subukang intindihin ka araw-araw? Ako ba, na kahit anong sabihin mo, ay umaasang mahalin mo rin ako kahit kaunti?"

Ang ina ay tumawa na parang baliw, mababaw at mapait.

"Intindihin ako? Hindi mo alam kung anong pinagdaanan ko."

"Kaya nga tanong ako ng tanong, Ma!" sigaw ni Lia.

"Pero sa tuwing susubukan kong lumapit, tinutulak mo 'ko! Parang kasalanan ko ang pagkatao ko. Pero hindi ko pinili ‘to, Ma. Hindi ko ginustong mabuhay bilang alaala ng kabiguan mo!"

Tumulo ang luha sa mata ng ina. Ngunit hindi ito lumapit. Hindi ito yumakap. Sa halip, tumalikod ito at humilamos ng alak mula sa mukha. Pilit tinatago ang kahinaan.

"Ako ang nawalan ng pagkatao, Lia. Ako ang kinitil ng kapalaran. Araw-araw kong pinipilit mabuhay kahit wala na akong dahilan. At ikaw—"

Napalingon ito. Titig na titig sa anak.
"Ikaw ang dahilan kung bakit ako kailangang mabuhay, kahit ayoko na. Kaya galit ako. Kasi nandiyan ka."

Natigilan si Lia. Sa mura niyang kaisipan. Mahirap maintindihan pero sapat na ang kaniyang narinig.

Hindi niya alam kung ano ang mas masakit ang hindi siya kayang mahalin, o ang katotohanang siya lang ang dahilan kung bakit patuloy pa ring nabubuhay ang taong ayaw sa kaniya.

"Bakit hindi mo ako basta iniwan?"
Bulong niya. "Bakit mo ako pinalaki kung puro pagkamuhi lang ang meron ka sa puso mo?"

Tahimik, bigla umiihip ang malakas na hangin.

Sa di kalayuan, napansin muli ni Lia ang itim na pusa ngayon ay nasa harapan na ng bahay, nakaupo. Tila nakikinig. Tila nakabantay.

Sa likod nito, sa kalsada, may tatlong aninong tila gumagalaw sa dilim. Pamilyar.

Sa isipan ni Lia, unti-unting lumitaw ang mga salita na hindi niya alam kung saan nagmula.

“Ang pusong binuo sa sakit, siya ring sisira sa tanikala.”

Napahawak siya sa dibdib.

Masakit. Mabigat. Pero hindi na siya natatakot.

"Ma..."marahang usal niya.

"Hindi ko alam kung anong klaseng tao ang magiging ako... Pero ayokong katulad mo."

Sa unang pagkakataon, tumulo muli ang luha ni Lia hindi dahil sa takot. Hindi dahil sa galit.

Kundi dahil sa wakas, inamin na niya sa sarili. Pagod na siyang magmahal sa taong hindi marunong tumanggap.

Itutuloy...

✒️ Christrealz

03/08/2025

Kabanata 3: Ang Pagkagising ni Lianna Rose

“Lianna Rose!”

Naputol ang katahimikan ng klase sa pagtawag ng g**o. Sa ikatlong bangko mula sa likod, tahimik lang ang isang babae nakayukong nakaunan ang braso sa desk, mariing nakapikit, at may bahagyang agos pa ng laway sa gilid ng labi.

“Ms. Lienna Rose Del Rosario!”

Mas malakas na ngayon ang boses ng g**o.
Nagtilian ang ilang kaklase sa likod habang ang iba’y natatawang napapailing. Hinawi ng g**o ang kapirasong chalk at ibinato sa mesa ni Lienna.

“Tok!”

“A-araay!”

Gulat na napataas ang ulo ni Lienna, mabilis na pinunasan ang pisngi at nilingon sa paligid, litong-lito.

“Anong taon na po, Ma’am?”

Tawanan ang buong klase. Napahawak si Ma’am Reyes sa sentido, pigil ang inis.

“Ang taon? Taon na para magising ka at pakinggan ang diskusyon tungkol sa kasaysayan ng ating bansa! Kung saan-saan ka na naman nakarating sa panaginip mo.”

Napakamot ng ulo si Lienna. Namumula ang pisngi habang pilit iniwasan ang tingin ng mga kaklase.

“Sorry po, Ma’am. Hindi na po mauulit.”

“Hindi na talaga dapat maulit. Ang klase natin ay hindi pahingahan ng mga prinsesa sa panaginip.”

May bahid ng panunukso ang tono ni Ma’am Reyes, pero kita sa mata ang pag-aalala.

“Kanina ka pa tulala. May problema ba, anak?”

Napatingin si Lienna sa labas ng bintana. Sa malayo, isang anino ang gumuhit sa ulap pamilyar, ngunit imposibleng nandoon.
Umiling siya, at saka ngumiti ng pilit.

“Wala po, Ma’am. Medyo puyat lang.”
Hindi alam ng g**o na ang totoo, sa panaginip ni Lienna, nandoon siya sa isang lugar na hindi niya alam kung totoo o kathang-isip isang lugar na may tatlong pigura sa dilim na tinawag siyang “bantay.”
At ang pusa naroon na naman.

Matapos ang klase, umuwi na si Lia. Hindi niya alam kung bakit lagi siya nanaginip patungkol sa mga trahedya at k**alasan.

Habang naglalakad halos huminto ang tibok ng puso niya. Sa hindi kalayuan natanaw niya. Ang isang itim na pusa na kasalukuyang tumakbo sa kalsada.

“Huh...?!”

Napaawang ang kaniyang bibig sa pagkabigla sa sumunod na nangyari. Mabilis na bumangga ang sasakyan matapos pilitin ng driver na iwasan ang pusa. Agad naagaw ng pusa ang atensyon niya; sandali itong tumingin sa kaniya bago nagpatuloy sa paglakad.

“Diyos ko po...” usal niya, nanginginig ang buong katawan.

“Anak, ba’t nandito ka pa?” tanong ng isang boses.

Hindi makasagot si Lia. Biglang bumagal ang lahat sa kaniyang paligid pati ang kaniyang pandinig ay tila naglaho, nawalan siya ng kakayahang makarinig ng kahit ano.

“Cardo, takpan mo ang mga mata ng bata!” utos ng g**o ni Lia, puno ng pag-aalala.

Naawa ang g**o sa kalagayan niya alam nitong matinding trauma ang sinapit ng bata, at hirap itong tanggapin ng kanyang murang isipan.

Nagkakagulo na ang mga tao sa paligid. May ilan ang lumapit sa bumanggang sasakyan, habang ang iba’y napapaatras sa takot. Sa gitna ng kaguluhan, nanatiling tulala si Lia, parang estatwa sa kinatatayuan.

Isang mainit na palad ang marahang humawak sa balikat niya.

“Lia, anak, ligtas ka na. Tumingin ka sa akin,” wika ng g**o, pilit ibinabalik ang ulirat ng bata.

Dahan-dahang lumingon si Lia, pero wala pa ring sigla sa mga mata nito. Wala siyang luhang tumulo, ngunit malinaw na puno ng sindak at kalituhan ang kaniyang mukha. Para bang humiwalay ang kaniyang kaluluwa sa katawan niya.

“Hindi 'yon kasalanan mo, Lia,” malumanay na dagdag ng g**o.

Ngunit sa isip ng bata, paulit-ulit lang ang tanong.

Bakit siya tumingin sa akin? Bakit ako?

Ang tinutukoy niya ang itim na pusang iyon.

“May ambulansya na po!” sigaw ng isa.

Maya-maya pa, dumating ang mga paramedic. Tinakpan ng puting tela ang katawan ng driver, at saka iniulat ang pagk**atay nito. Mabilis ding nilapitan si Lia, ngunit tumanggi siyang magpahawak.

“Ayaw niyang umalis,” bulong ng isang paramedic.
“Shock. Kailangan ng tulong nito.”

“Gusto ko lang umuwi...” mahinang sambit ni Lia, halos pabulong.

“Cardo, samahan mo si Lia sa clinic. Tatawagan ko ang magulang niya,” utos ng g**o, tinatapik ang batang babae na kanina pa tahimik sa likuran.

Tahimik namang lumapit si Cardo, inilapit ang jacket niya kay Lia. “Tara na ligtas ka na.”

Sa unang hakbang ni Lia palayo sa eksena, muli niyang nilingon ang kalsadang duguan. Nandoon pa rin ang pusa nakaupo sa gilid ng bangketa. Nakatingin. Walang galaw. Parang nagbabantay.

Sa pagitan ng kanyang katahimikan, isang malamig na tanong ang umalingawngaw sa kanyang isipan.

Totoo kaya yun panaginip ko?

Malas ba talaga ang dala ng itim na pusa?

✒️ Christrealz

Follow for more stories at lagi kayo update sa latest stories.

01/08/2025

Pamagat: TUNDA SIGNUS

Kabanata 2: Palatandaan

Tahimik ang sumunod na gabi. Hindi na umuulan, ngunit nanatiling malamig ang hangin. Ang langit ay kulay abo, walang bituin, at tila ba nagbabadya ng panibagong unos.

Nakatulog si Lia sa lumang waiting shed, niyakap ang pusa sa kanyang dibdib. Sa unang pagkakataon, kahit papaano, nakatulog siyang hindi nag-iisa.

Ngunit may dumalaw sa kanyang panaginip. Isang liwanag hindi maputi kundi kulay abo’t pilak at mula rito, unti-unting umusbong ang isang bulong.

“Tanda ka, hindi sumpa.”

Napadilat siya. Gabi pa rin. Ngunit hindi siya mag-isa. Ang puting pusa ang nakita niyang kasama ng batang umiiyak sa kalsada naroon sa harap niya.

Tahimik ito. Nakatingin lang na parang May hinihintay. Napalingon si Lia. Wala na ang batang babae.

Tumayo siya, binuhat ang itim na pusa, at unti-unting lumapit sa puti.

“Bakit ka narito?” tanong niya, ngunit alam niyang hindi siya makakakuha ng sagot.

Biglang sa gilid ng kanyang paningin may kumilos na subrang bilis. Isang anino matangkad, nakabalot sa itim na tela.
Walang mukha kung hindi puro kadiliman ang tinataglay nito na anyo.

Hindi pinansin matapos malagpasan siya ng anino. Hindi sigurado kung tama ang kaniyang nasa isip.

Tumakbo si Lia, kasabay ang dalawang pusa. Sinundan niya ang anino, lumipas ang kalahating oras. Biglang huminto ang anino. A doon niya nakita ang isang binatilyo, nakaupo sa gilid ng footbridge. Mag-isa. May hawak na lumang litrato.

Tumutulo ang luha nito. Puno ng kalungkutan ang mga mata. Tila nagpapahiwatig ang anino na ito pakay bas sa kinikilos nito.

Lia ay napahinto. Natulala saglit bago natauhan.

“Ito pala ang ibig sabihin ng palatandaan na may malapit na mamatay .”

Bumalik sa kanya ang sinabi ng tinig.
“Hindi ka isinumpa. Itinanda ka.”
“May makikita ka. Dahil ikaw ang dapat makakita.”

Sa bawat taong tinataboy ng mundo.
Sa bawat kaluluwang naglalakad sa bingit ng hangganan... Naroon siya para tumingin, at pumigil. O kaya'y... tumanggap.

Hindi niya pinapansin ang anino. Umupo siya sa tabi ng binatilyo.

“Hindi ka nag-iisa,” mahinang wika niya.

Lumingon ang binatilyo, nagulat.

“Hindi ko alam kung sino ka—”

“Alam ko,” sagot niya. “Nakikita ko kasi sila.”

Tumingin ang binatilyo sa paligid. “Sinong sila?”

Muling bumalik ang lamig sa hangin.
Muling lumitaw ang tatlong pigura.
At muli, narinig ni Lia ang mga salita, diretso sa kanyang isipan:

“Huwag mo na silang takasan, Lia. Ikaw ang daan upang maging malinaw ang kanilang kaisipan. Hindi pa nila oras para mawala sa mundong ito.”

Sinubukan unawain ni Lia ang pinagmulan ng hinanakit ng binatilyo. Masakit man isipin na gaya niya, nakakaranas ang binatilyo ng malupit na kapalaran.

Ngunit bigla niyakap niya ang binatilyo. Mahigpit pero magaan. Hindi na magawang makapag reklamo ang binatilyo. Sa halip tumahimik habang patuloy umagos ang luha.

At sa gitna ng katahimikan, biglang nawala ang tatlong sundo. Napigilan ni Lia ang pagpapak**atay ng binatilyo.

Alam niya sa sarili hindi man niya kaya tulungan ang lahat. Pero gagawin ang lahat para matulungan ang gaya ng binatilyo.

Pero bigla bumigat ang talukap ng kaniyang mga mata. Sa hindi maipaliwanag na dahilan, bago muli mawalan ng malay.

“Maraming salamat sa tulong bata.”

Itutuloy...

✒️ Christrealz

Follow for more stories at lagi kayo update sa latest stories.

Kashri Letters

13/08/2025

13/08/2025

09/08/2025

08/08/2025

05/08/2025

04/08/2025

03/08/2025

01/08/2025

Address

Opening Hours

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category