17/07/2025
وروائي! ڌرتي پيارِي، دلين ۾ وسامِي،
تنهنجي مٽيءَ جي خوشبو، ساهن ۾ سمايِي.
جنهن تي هلي، جنڌڙي تي، منهنجا پير پيا،
اڄ تنهنجي واٽن کان، پنڌ پري ٿين ٿا.
ڏٺا مون نير نير، تنهنجي ڪک مان اڀريا،
ننڍپڻ جا سپنا، تنهنجي ڪنڌي تي نچي ويا.
اجها، آنگڻ، بيد جا، ڏيک ته اڄ به ياد،
کير مٺي مائٽن وانگر، تون آهين دل جي فرياد.
ڄامڙن جي رڙ سان، جاڳي دلين جي رات،
هاڻ اها روشني، وسامي ٿي ساهن سان گڏ.
وروائي! او وسيلن جي ڌرتي، پر پنهنجن لاءِ سڪ،
ماءُ جيان سنڀاليئين، پر بي وفائن جا نه ٿڪ.
ڪوٽا، ٻچڙن، بيد هيٺ، وک وک تي چاه،
اڄ انهن سڪن تي، ڇڏيان ٿو ساهن جو راه.
برسات جي پاڻي وانگر، اَڄ نِڪري وڃان،
پر دل جا خواب تنهنجي ڪنڌيءَ ۾ ڇڏي وڃان.
ڌرتيءَ جي نغمن ۾، آواز رهندو منهنجو،
سڪ جي سڏ ۾، سڏ رهندو منهنجو.
ڪنڌيءَ تي بيهي، اڄ ٿو ڏيان سلام،
پٺيان ڇڏيان ٿو، اکين جو سمورو جام.
اَڄ ٿو وساميان، اجنبي واٽن ۾،
پَڻ وسندين تنهنجي ياد، هر ساهن جي ساٿ ۾.
تنهنجي مٽيءَ کي چمي، ٿو نڪران او راهي،
تنهنجي نالن سان ڀريل، دل جو واءُ شاهه.
هر ڀنڀور، هر ٻٻر، تنهنجي ياد ڏياري،
جنهن تي هلندي، رت پڻ ڏنو، تنهنجي نالي لاءِ ساڳي.
تنهنجي ٿڌي ڇانوَ، ۽ گلابي واءُ،
اڄ ٿو موڪليندس الوداع، نڙيءَ ۾ ڳوڙهن جو لاوا.
ڪوئي وقت، ڪا به واٽ، وساري نه سگهندي،
جنهن ڌرتيءَ منهنجا نينهن، ساهن سان لڳندي.
وروائي! توکي سلام، اکين جو نور،
رهندين منهنجي دل ۾، تنهنجو نالو ضرور.
