15/10/2025
درد جو درياهه – رزاق ھاليپوٽو جو اوچتو وڇوڙو
ڳوٺ رامسر جي خاموش هوا اڄ به ساڳي آهي، پر ان ۾ هڪ خاموشي، هڪ خالي پڻي جو احساس موجود آهي — ڄڻ فضا پاڻ به روئي پئي هجي. رحمت الله ھاليپوٽو جي قلم مان نڪتل هر لفظ ۾ تڙپ ۽ تڪليف جو ساھ محسوس ٿئي ٿو، ڇو ته اها لکڻي ڪنهن اجنبي غم نه، پر پنهنجي رت جي رشتو رکندڙ، ماسات رزاق ھاليپوٽو جي اوچتي جداييءَ جو نوحو آهي.
ڪڏھن بـ نـ سوچيو هو ته زندگيءَ جا خوشيءَ سان ڀرپور ڏينهن، اچانڪ اهڙي ڏک ۾ بدلجي ويندا. رزاق، جيڪو سڀني جي دلين ۾ مرڪ جو سبب هو، جنهن جي اکين ۾ اميدن جا تارا ٽمٽمايا پيا هئا، جيڪو پنهنجي شاديءَ جي تيارين ۾ مصروف هو — ڊسمبر ۾ سندس گهر ۾ گيتن ۽ خوشين جو شور هئڻ گهرجي ها، پر افسوس، قسمت پنهنجي ليک جو حڪم ڏيئي ڇڏيو.
ڊسمبر ۾ مھندي سان ھٿ رنگجڻا ھيا مگر ، 6 آڪٽوبر 2025 جي رات جو يارنھن وڳي مٽيءَ سان رنگجي ويا. هڪ روڊ حادثي جو منظر، جيڪو ڪنهن عام ماڻهو لاءِ خبر ٿي سگهي ٿو، پر رحمت الله ۽ سندس ڪٽنب لاءِ اها قيامت جي رات هئي.
اهو منظر، جڏهن جوان رزاق بيهوش حالت ۾ رستي وچ ۾ پيو هو، ڄڻ وقت بيهجي ويو. هر اک ۾ لڙڪ هر دل ۾ ٿرٿلو، ۽ هر زبان تي فقط هڪ جملو— “نه رزاق! تون ائين نه وڃ.”
زندگيءَ جون راهون ڪيتريون عجيب آهن — ڪڏهن محبتن جا گل وکيري ڇڏين ٿيون، ته ڪڏهن انهن گلن تي مٽيءَ جا پردا وجهي ڇڏين ٿيون. رزاق جي ياد اڄ به هر ڪنڊ ۾ زنده آهي، هر مائٽ جي دل ۾ سندس آواز گونجي ٿو، سندس نوراني چهرو اڃا تائين ذهن ۾ تري ٿو.
رحمت الله پنهنجي لکڻيءَ ۾ جيڪو درد اظهاريو آهي، اهو فقط لفظن جو مجموعو ناهي، پر دلين مان نڪتل سسڪين جو اظهار آهي. رزاق جي اوچتي وڃڻ سان نه صرف هڪ گهر، پر سڄو ڳوٺ رامسر اداس ٿي ويو. ماڻهو اڄ به ياد ڪن ٿا ته هو ڪيترو نيڪ، ملنسار ۽ سڀني سان محبت ڪندڙ نوجوان هو.
هو ته زندگيءَ جي نئين سفر لاءِ تيار ٿي رهيو هو، پر قسمت کيس هميشه لاءِ آرام جي سفر تي روانو ڪري ڇڏيو.
رحمت الله جا لفظ ڄڻ دل جي رت سان لکيل آهن:
“اسان ڪڏھن به نه وساري سگھنداسين اهو منظر، جڏهن تنھنجا هٿ ٿڌا ٿي ويا ۽ وقت بي وس ٿي ويو. تون اسان جي اکين کان پري آهين، پر دلين ۾ سدائين زنده رهندين، رزاق.”
زندگيءَ جو اهو سبق، جيڪو رزاق جي وڇوڙي سان مليو، اهو آهي ته موت جي ڪا عمر نه هوندي آهي، ۽ اسان سڀ مسافر آهيون — ڪنهن کي اڳي وڃڻو آهي، ڪنهن کي پوءِ، پر يادون هميشه رهنديون آهن.
زندگي ڪڏهن ڪڏهن اهڙو وار ڪندي آهي، جيڪو ساهه ۾ ساهه نه ڇڏيندو آهي...
ڳوٺ رامسر اڄ به خاموش آهي، پر ان خاموشيءَ ۾ هزارين سسڪيون لڪل آهن.
اڄ رحمت الله ھاليپوٽو پنهنجي دل جي تڙپ لفظن ۾ اُتاري ٿو، ڇو ته اوچتو ئي اوچتو هن کان جدا ٿي ويو سندس پيارو ماسات رزاق ھاليپوٽو — هڪ اهڙو نوجوان، جنهن جي اکين ۾ خواب، دل ۾ اميد ۽ چهري تي مرڪ هئي.
6 آڪٽوبر 2025 جي رات، يارنھن وڳي، قسمت ايتري بي رحم ٿي ويندي.
ڊسمبر ۾ رزاق جي شاديءَ جون تياريون ٿي رهيون هيون،
گهر ۾ خوشين جي گونج هئي، مائٽن جا چهرا مرڪيل هئا،
پر اوچتو ئي اها سڀ رونق مٽيءَ جي خاموشيءَ ۾ تبديل ٿي وئي.
جن هٿن تي مھندي لڳڻي هئي، سي هٿ مٽيءَ سان رنگجي ويا.
جيڪي اکيون خوابن سان ڀريل هيون، سي هميشه لاءِ بند ٿي ويون.
رحمت الله جي دل جي هر ڌڙڪن، هر جملي ۾ اها ئي تڪليف گونجي ٿي:
“اي رزاق، تون ته اسان جي زندگيءَ جي مسڪراهٽ هئين،
تون ويو آهين، پر تنهنجي ياد اسان جي ساهن ۾ رهي ٿي.”
زندگيءَ جو هيءَ سبق ايترو سخت آهي، جو دل قبول ڪرڻ کان انڪار ڪري ٿي.
موت کي نه عمر جي پرواه آهي، نه خوابن جي...
هو اچي ٿو، بنا اجازت، بنا اطلاع — ۽ سڀ ڪجهه ويران ڪري وڃي ٿو.
رزاق جو وڇوڙو فقط هڪ گهر جو غم ناهي،
سڄي رامسر ڳوٺ جي خاموشيءَ ۾ سندس نه هجڻ جو احساس آهي.
مايون اڄ به دعا ڪن ٿيون، مرد اڄ به ڳوڙها لڪائن ٿا،
ٻار اڄ به سندس نالو ٻڌي اداس ٿي وڃن ٿا.
“تون اسان کان پري آهين، پر دلين ۾ هميشه زنده رهندين،
تنهنجي مرڪ، تنهنجي لهجي، تنهنجي محبت —
اسان جي دلين ۾ صدين تائين گونجندي رهندي، رزاق.”
💔 “ڪجهه وڇوڙا انسان نٿو وساري سگھي، ۽ رزاق جهڙا ماڻھو ياد بڻجي دلين ۾ امر ٿي وڃن ٿا.”
