Fotografia Agnes

06/08/2025

12/07/2025

Wszystko w temacie 😉

12/07/2025

Pies — to ostatni anioł, który pozostał na ziemi z myślą o człowieku.
Ma jedną wyjątkową cechę: pamięta dobro.
Wiernie strzeże domu swojego pana aż do ostatniego tchu.
W świecie, gdzie prawie wszystko da się kupić lub sprzedać, istnieje przyjaciel, którego nie da się kupić — jego wierności, serca i miłości nie znajdziesz na żadnym targu.
Tym przyjacielem jest pies.

Nie zdradzi. Nie okaże niewdzięczności. Nie opuści cię, gdy będzie najtrudniej.
Zostanie u twego boku — w biedzie i dostatku, w radości i rozpaczy, w zdrowiu i chorobie.
Będzie spać pod gołym niebem, na zimnej ziemi, w śnieżycy i wichurze — byle tylko być blisko ciebie.
Nawet jeśli twoja dłoń nie może już podać mu wody ani kawałka chleba — on i tak dotknie cię mokrym nosem.
Będzie lizał twoje rany — te fizyczne i te, które zadał ci bezlitosny świat.
Będzie strzegł twojego snu z taką samą oddaną troską, jakbyś był królem — nawet jeśli jesteś starym, biednym człowiekiem.

Gdy odejdą wszyscy, których nazywałeś przyjaciółmi — on zostanie.
Gdy całe twoje bogactwo obróci się w pył, a świat runie w gruzy —
pies, niczym słońce, będzie trwać. Niezmienny. Wierny. Kochający.

© Senator George Vest, 1870

12/07/2025

ten ziąb, który w połowie - niemal - lipca każe mi zakładać kurtkę, gdy idę z psem rano i ten deszcz, na który cieszą się rośliny (i dzieci) sprawiają, że w ogóle nie pachnie wakacjami. a może nie o to chodzi…?

wakacjami pachnie mi rozgrzany piach w lesie, jak wtedy, gdy z dziadkiem dorkiem zbierałam w bydgoszczy poziomki. wakacjami pachnie micha frytek u babci lusi w babimoście, której babcia nigdy nie zdążyła napełnić, a którymi my nigdy nie zdołaliśmy się nasycić.

wakacjami pachnie buła z twarogiem wciskana przez babcię marysię w bydgoszczy. i nogi, mokre, choć wyjęte z kaloszy, nacierane ręcznikiem przez dziadka wacka, gdy skakałam z kuzynami i bratem (na pełnej) w babimojskich kałużach na rynku.

wakacjami pachnie kakao pite przy teleranku, naleśniki ze swarkami, groszek zielony i kompot. bydgoskie płytki pcv w bloku i babimojski asfalt wieczorem na balkonie.

wakacjami pachną czereśnie wieszane na uszach wszędzie.

dziś wiosłuję w stronę wspomnień. upału, dźwięku gołębi, ohydnych, lecz jedynych, sandałów, wstydu na podwórku u mamy i nudy u taty. moje dzieci właśnie budują swoje wspomnienia, a ja tęsknię. za nimi. za tamtą sobą. za latem w sercu. ☀️

12/07/2025

12/07/2025

12/07/2025

Agata od lat jeździ na kolonie jako wychowawczyni. Przez jej grupy przewinęły się dzieci płaczące z tęsknoty, takie, które nie chciały wracać do domu, i te zupełnie nie do opanowania, po które musieli przyjeżdżać rodzice. Ale tego lata spotkało ją coś zupełnie nowego.
Link w komentarzu 👇