Do or Die 1 2 3

08/07/2025

အမြင်ကျဉ်းတဲ့ သူဟာ
စကားပြောရင်
ဝါးလုံးရှည်နဲ့ ရမ်းတတ်တယ်။

အမြင်ကျယ်တဲ့ သူက
သူပြောမယ့် နယ်ပယ်ထဲကပဲ
ပြောပါလိမ့်မယ် ။

ဥပမာ....
လက်မ မကောင်းရင်
လက်မအကြောင်းပဲ ပြောပါလိမ့်မယ် ။
လက်ငါးချောင်းလုံး
ရောထွေးပြီး မပြောဘူး။

လောကမှာ...
အမြင်ကျဉ်းတဲ့သူနဲ့
စကားပြောရတာလောက်
လက်ပေါက်ကပ်တာ မရှိဘူး ။

သူမြင်ချင်ရာပဲ မြင်ပြီး
သူကြားချင်ရာပဲ ကြားတတ်တယ်။

အဲလိုလူမျိုးတွေနဲ့ တွေ့ခဲ့ရင်
အတတ်နိုင်ဆုံး
မငြင်းခုန်မိအောင် ရှောင်ပါ။

သင့်အတွက်
ဘာအကျိုးမှ မရှိသလို
သူလဲ ဘာအကျိုးမှ
ရမှာလဲ မဟုတ်ဘူး။

သင်ဘယ်လောက်ငြင်းငြင်း
နိုင်မှာလဲ မဟုတ်သလို
အချိန်ကုန် လူပန်း
စိတ်နွမ်းတာပဲ အဖတ်တင်မယ်။

လူဆိုတာ....
တစ်ခါတစ်ရံ
မှန်မှန်မှားမှား
ဘာမှ မပြောပဲ
နုတ်ဆိတ်နေလိုက်ခြင်းက
ပိုပြီး ကောင်းတယ် ။
ပိုပြီး အကျိုးရှိပါတယ်။

Credit to owner

25/06/2025

10/06/2025

" ကျွန်တော်တကယ်သေပါမည်"

("ဖေမြင့်'')

ဆေးရုံကဆင်းပြီး နောက်တနေ့မှာပင် အမေ့ထံသို့ ကျွန်တော်သေဆုံးပြီဖြစ်ကြောင်း ကြေးနန်းရိုက်လိုက်သည်..။

ကျော်ကျော်ဆုံးပြီ။ ဒါပဲ။

အမေနှင့်ကျွန်တော် ဘယ်တုန်းကမှမတည့်ပါ။ မတည့်ရုံမက တခါတလေမှာ တယောက်ကိုတယောက် သေသေချာချာပင်မုန်းကြသည်ဟု ဆိုရပါလိမ့်မည်။

ကျွန်တော့်မှာ အမေတယောက်တည်း ရှိပေမယ့် အမေ့မှာက သားသမီးလေးယောက်ရှိသည်။ ကျွန်တော့်အထက်က အစ်ကိုနှစ်ယောက်၊ အစ်မတယောက်။ ကျွန်တော်ကအငယ်ဆုံး။ သို့သော် အစ်ကိုတို့ အစ်မတို့က အမေ့မှာမူလက ရှိခဲ့သူများဖြစ်သည်။ အဖေနှင့်ရသည်က ကျွန်တော်တယောက်တည်း။

ယခု အဖေမရှိတော့။ အဖေ ဆုံးသွားပါပြီ။ ကျွန်တော် ကိုးနှစ်သားမှာအဖေဆုံးခဲ့သည်။ အဖေရှိစဉ်ကတော့ အမေ့အိမ်မှာ အဖေနှင့်ကျွန်တော်က တဖွဲ့ဖြစ်သည်။ သို့သော် အပယ်ခံအဖွဲ့။ အဖေနှင့်ကျွန်တော်က သားအဖလိုသာမက ရဲဘော်ရဲဘက်လို သူငယ်ချင်းလိုလည်းချစ်ကြသည်။ အဖေက ကျွန်တော့်ကို သူသွားလေရာ နေရာတကာခေါ်သည်။ အရက်ဆိုင်မှာ သူကအရက်သောက် ၊ ကျွန်တော်က မြေပဲလှော်ဝါး။ တခါတရံ အမဲကြော်ဘာညာ စားရသည်။ အပေါင်းအသင်းစုံ၍ ခါတိုင်းထက်ပျော်သည့်အခါမျိုးတွင် ကျွန်တော့်ကိုပါ အရက်နည်းနည်းပါးပါး အချိုရည်နှင့်ရော၍ တိုက်တတ်သည်။

''ငါ့သား နှစ်ပက်လောက်တော့ချနိင်တယ် ̎

အဖေဂုဏ်ယူသောစကား။

တခါတလေ အရက်ဆိုင်မှ အိမ်မပြန်ဘဲ ဖဲဝိုင်းသို့ရောက်သွားတတ်သည်။ တစ်ညကျွန်တော်တို့သားအဖ ဖဲဝိုင်းမှာမိုးလင်းသည်။

ကျွန်တော်က ဝိုင်းဘေးမှာအိပ်လျက်။ မနက်ဝေလီဝေလင်း အိမ်ပြန်လာပြီးနောက် အမေ့ကို တံခါးမဖွင့်ခိုင်းရဲသဖြင့် ဖိနပ်ချွတ်မှာ အသာငြိမ်ထိုင်ပြီး အမေတို့ အိပ်ရာအထကို စောင့်ရသည်။

အမေက အိမ်ရှေ့တံခါးဖွင့်ပြီးနောက်

''အော်၊ လူလိမ္မာသားအဖရောက်နေကြပြီလား၊ ဘာလို့ပြန်လာကြသေးလဲ''

ဟု သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့အစချီသည်။

ထို့နောက် တဖြေးဖြေးအရှိန်တက်ကာ အာကြမ်းလျှာကြမ်းဖြစ်လာပြီး အသုဘ၊ ကာလနာ၊ အမျိုးယုတ်၊ ခေါင်းမျိုး စသည်ဖြင့် ဝေါဟာရမျိုးစုံလင်စွာ
ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းသည်။ ထို့နောက် အဖေ့ဆီိသို့ပြေးသွားပြီး ပါးစပ်ကဆဲ၊ ဆံပင်ကို ဆောင့်ဆွဲ၊ ကျောကိုထုထောင်း ရိုက်ပုတ်လုပ်သည်။ အဖေက တခုခု ပြောတော့မလို ပြောတော့မလိုနှင့်ဘာမှမပြော။ ငုတ်တုတ်ကြီးထိုင်ကာ အမေလုပ်သမျှ စင်းခံသည်။ အဖေ့ကို စီမံပြီးသောအခါ ကျွန်တော့် အလှည့်။ ဘမျိုးဘိုးတူလေး၊ အမျိုးကောင်းလေး စသည်ဖြင့် အဖေ့ဂုဏ်ထူးဝိသေသအမျိုးမျိုး ကျွန်တော့်ကို လွှဲပြောင်းပေးအပ်သည်။

ကျွန်တော့်ဘဝတလျှောက်လုံးတွေ့ရလတ္တံ့သော အကုသိုလ်ကံအမျိုးမျိုး၊ မကောင်းသောဘေးဆိုးအမျိုးမျိုးကို ကြိုတင်နိမိတ်ဖတ်သည်။ ကျိန်စာတိုက်သည်။ ပြီးလျှင် သည်မျှနှင့်မကျေနပ်သေးဘဲ ဝါးခြမ်းပြား၊ လက်ဝါး အစရှိသည့် လက်နက်ကိရိယာမျိုးစုံဖြင့် ရိုက်နှက်ခြင်းပြုလေသည်။ အဖေက အစပိုင်းတွင်ကြည့်နေပြီး အမေ့တုတ်များလာပြီဆိုသည့်အခါမှ ကျွန်တော့်ကိုအတင်းဆွဲယူပွေ့ပိုက်ကာ

''မင်းက ရှာကျွေးနေရတယ်ဆိုပြီး
ဒီလောက်ဗိုလ်မကျနဲ့ ဒို့သားအဖ ဆင်းသွားမယ်''

ဟု အော်ပြောပြီး ကျွန်တော့်ကိုခေါ်ကာ အိမ်အောက်ဆင်းထိုင်သည်။ အမေက

''ကောင်းတယ်၊သွားကြ၊ မြန်မြန်ဆင်းသွားကြ၊ တသက်လုံးပြန်မလာကြနဲ့''

ဟု တခွန်းနှစ်ခွန်းအော်ဟစ်ပြောဆိုပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်း ဒေါသအရှိန်ပြေကာ ပါးစပ်ကဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်ပြောရင်း ပွဲပြီးလေသည်။

သည်လိုပွဲမျိုးက ကျွန်တော်တို့သားအဖဘဝမှာ မကြာခဏကြုံတွေ့နေကျဖြစ်သည်။

တခါမှာတော့ အဖေနဲ့အမေ သေသေချာချာရန်ဖြစ်သည်။ သေတ္တာထဲက အမေ့ဆွဲကြိုးပျောက်သွားသည့် ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ဖြစ်သည်။ ခါတိုင်းလည်း ပိုက်ဆံပျောက်သည့်ကိစ္စနှင့်ပါတ်သက်၍ မကြာခဏစကားများတတ်သည်။ စကားများသည် ဆိုသည်မှာလည်း ထုံးစံအတိုင်းအဖေက တခွန်းနှစ်ခွန်း ဖြစ်ပြီး အဓိကအမေ့ဆူသံ ဆဲသံများချည်းဖြစ်သည်။ သည်တခါ၌ ပို၍ပြင်းထန်သည်။ အမေက ရပ်ကွက်လူကြီးတွေခေါ်ပြီး ရှင်းမယ်၊ကွာမယ်လုပ်သည်။

အဖေက လူကြီးအခေါ်မစောင့်၊ သူ့ဘာသာဆင်းသည်။ သို့သော်သူ့ချည်းမဟုတ်။ ကျွန်တော့်ကိုပါခေါ်သည်။

̏''ငါ့သား ဒီိမှာနေရင် ဒီမိန်းမနှိပ်စက်လို့သေလိမ့်မယ်၊ သူ့သားသမီးတွေကဝိုင်းနှိပ်စက်မယ်၊ အဖေနဲ့လိုက်ခဲ့''

အမေက

''သားလေး မေမေနဲ့နေခဲ့၊
သူနဲ့လိုက်သွားရင် သားထမင်းငတ်လိမ့်မယ်၊ ငါ့သား လူဆိုးလူမိုက်လုံးလုံးဖြစ်မယ်''

ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကိုပွေ့ဖက်ထားသည်။

''သားအဖေ နဲ့လိုက်ခဲ့၊
အဖေ နဲ့နေရင်မုန့်မျိုးစုံစားရမယ်၊ သားလိုချင်တဲ့ သံပတ်ပေးရတဲ့ကားလေးလဲဝယ်ပေးမယ်''

အဲဒီတုံးက ကျွန်တော်ခြောက်နှစ်သားခန့်ရှိမည်။ အမေ့လက်ထဲက ကျွန်တော် ရုန်းထွက်မည်ပြုတော့ အမေကငုံ့ကြည့်ပြီး ''လိုက်သွားမလို့လား'' မေးသည်။ ကျွန်တော်ခေါင်းညိတ်ပြတော့

̏''အေး ကောင်းတယ်၊ မွဲချင်တဲ့ခွေး ပြာပုံမှာ လှိမ့်ဖို့လိုက်သာသွား၊ အရက်သမားသား ဖဲသမားသား အရက်သမားဖဲသမားဖြစ်မှာပဲ''

ဆိုပြီး တွန်းထုတ်လွှတ်လိုက်သည်။

အဲဒီတုန်းက အမေဘယ်လောက် မုန်းလိုက်လေမည်မသိ။

ကျွန်တော်တို့သားအဖ အဖေ့အမေအိမ်မှာ တလလောက်ကြာပြီးသည့်နောက် အမေ့အိမ်ပြန်ရောက်ခဲ့ကြသည်။ သည်နောက်လည်း မကြာခဏ ရန်ဖြစ်လိုက်၊ အမေက ဆူလိုက်ဆဲလိုက်။

သို့သော် သားအဖ နှစ်ယောက်တွဲ၍ကား အိမ်ကနောက်တခေါက် မဆင်းဖြစ်တော့ပါ။ အဖေသာ တခါတလေ လေးငါးရက်၊ တခါတရံ တလကိုးသီတင်း ဆိုသလို ပျောက်သွားလိုက်၊ အိမ်ပြန်လာလိုက်၊ နှင့် ဆုံးပါးသွားသည်အထိ ဖြစ်သည်။

အမေက ကျွန်တော့်ကို ကျောင်းမှန်မှန်တက်ဖြစ်အောင်ကား ဂရုစိုက်တတ်သည်။ မနက် ကျောင်းမသွားမီ လိုအပ်သမျှပြင်ဆင်ပေးသည်။ မုန့်ဖိုးပေးသည်။ စျေးဆိုင်တဖက်နှင့်ဆိုတော့ မနက်ပိုင်းဆိုလျှင် အမေ့မှာပျာယာခတ်၍ နေသည်။ အမေ့မှာ စျေးထဲတွင် ကုန်ခြောက်ရောင်းသည့်ဆိုင်လေးတဆိုင် ရှိသည်။ အိမ်မှာလည်း ကုန်ပစ္စည်းတချို့သိုလှောင်သည်။ အမေ့အရင်ယောက်ျားက ကုန်သည်ဖြစ်၍ အတော်အတန်ချမ်းသာသည်ဟု ဆိုသည်။

''ငါတသက်လုံး စိတ်ချမ်းသာ၊ ကိုယ်ချမ်းသာနေလာတာ၊ နင်တို့သားအဖ လက်ထက်ကျမှစိတ်ဆင်းရဲရတယ်''

ဟု အမေအမြဲ ပြောတတ်သည်။
အမေ့ဆိုင်ကို ကျွန်တော် သွားလေ့မရှိပါ။
သူ့သားတွေ၊ သမီးတွေကတော့ အမေနှင့်အတူ လုပ်ကြကိုင်ကြသည်။

စျေးမှာ အလုပ်ကူလုပ်ရင်း မုန့်မျိုးစုံတွေ စားကြသည်။ သူတို့က တဖွဲ့ဖြစ်သည်။ သူတို့က တခါတခါ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ဟိုဟာဒီိဟာ ခိုင်းချင်သည်။ အဖေက ပြောထားသည်။ ''ဒီကောင်တွေ ခိုင်းတိုင်းမလုပ်နဲ့'' ကျွန်တော်က အဖေ့စကားနားထောင်သည်။ သူတို့ခိုင်းလျှင် ဘယ်အခါမှမလုပ်။ သူတို့က ခိုင်းမရလျှင် ရိုက်ချင်ပုတ်ချင်သည်။ အဖေ့ ကိုတိုင်ပြောမယ် ခြိမ်းခြောက်ထားသဖြင့် မလုပ်ရဲ။ သို့သော် သူတို့ကလည်း အမေ့ကိုတိုင်သည်။ အမေ့တိုင်လျှင် အမေက ဆူသည်၊ ပူသည်၊ ရိုက်သည်။ ဘယ်လောက်ပင် ရိုက်ရိုက် ကျွန်တော်ကလည်း ခေါင်းမာသူဖြစ်သည်။ သူတို့ ခိုင်း၍ကတော့ ဘယ်အခါမှမလုပ်။ အမေခိုင်း၍လည်း ကျွန်တော်မလုပ်။ အရိုက်သာ ခံလိုက်သည်။ အမေ ဘာမှမတတ်နိုင်။ သည်ကောင်လေးကို ဘယ်လိုမှပြော၍ မရနိုင်၊ ရိုက်လျှင်လည်း အသားနာရုံသာရှိသည်ဟု သဘောပေါက်သွားသည်။ သို့သော် သဘောသာပေါက်သော်လည်း အမေ့ပါးစပ်၊ အမေ့လက်က အကျင့်မပျောက်သဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ အဆဲခံရမြဲ၊ အရိုက်ခံရမြဲသာ ဖြစ်လေသည်။

အဖေတယောက် အားကိုးရှိသဖြင့်သာ တခါတခါသက်သာရာရခဲ့သည်။ သို့သော် အမြဲတမ်းတော့လည်း သူမကယ်နိုင်။ သူကလည်း အမေ့ကိုကြောက်ရသည်။ ပိုက်ဆံလိုလျှင် အမေ့ထံကတောင်းရသည်။ အမေ့ဆီက အဆဲအဆိုခံပြီးမှ ပိုက်ဆံရမြဲဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ အဖေလည်း အလုပ်အကိုင်မရှိသူမဟုတ်။ အရေးပိုင်ရုံးမှာ စာရေးဖြစ်သည်။ သို့သော် အဖေသည် ရာထူး၌မြဲသည်ဟူ၍ မရှိ။ မကြာခဏ ရာထူးမှအချခံရသည်။ သို့သော် အလုပ်ပြုတ်နေချိန်ဖြစ်စေ၊ အလုပ်ရှိနေချိန်ဖြစ်စေ၊ အိမ်တွင်ကား စွဲစွဲမြဲမြဲနေလေ့မရှိပေ။ အပေါင်းအသင်းလာခေါ်လျှင် တနေကုန်တနေခန်း လိုက်ပါသွားမြဲဖြစ်သည်။ အိမ်မှာ မပြောမဆိုဘဲ ညအိပ်ညနေ လိုက်ချင်လိုက်သွားသည်။ သည်လိုနှင့် တနေ့သ၌ သူငယ်ချင်းအပေါင်း အသင်းများနှင့် တနေရာမှအပြန် အရက်မူးမူးနှင့် ဘတ်စ်ကားတွယ်စီးရာမှ လိမ့်ကျကာ အဖေသေဆုံးခဲ့ရသည်။

ထိုအချိန်က အမေသည် အိပ်ခန်းထဲတွင် ကျွန်တော့်ကိုဖက်၍ငိုသည်ကို ကျွန်တော်အမှတ်ရသည်။ ကျွန်တော်လည်းငိုသည်။ သို့သော် ငိုရင်းကပင် အမေဖက်ထားသော လက်ကိုဖြုတ်၍ ကျွန်တော်ထွက်လာခဲ့သည်။

* * *

အဖေ မရှိသည့်နောက် အမေ့အိမ်မှာ ကျွန်တော်တယောက်တည်းသမားဖြစ်လာသည်။ အမေတို့သားအမိတွေက ကျွန်တော့်ကို သူတို့ပုံစံသွင်းချင်သည်။
အများ နှင့်တယောက်ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှ အလျှော့မပေးခဲ့။ ̏ဒီိကောင်လေးဟာ သူ့အဖေလိုပဲ ငါ့ကိုဒုက္ခပေးမယ့် ဂြိုဟ်ကောင်လေး၊ ထုံပေပေနဲ့ သူလုပ်ချင်ရာလုပ်မယ့်လူစားမျိုး''

အမေအမြဲပြောသည်။

အမေ့သားသမီးတွေ အမေနှင့် ဈေးသွားကြ၊ ပိုက်ဆံတွေ ရေတွက်ကြသည်။ ကျွန်တော့်ကို ပိုက်ဆံသေတ္တာနား အကပ်မခံ။ သူတို့မုန့်ဘိုးလိုလျှင် လိုချင်သလောက် နှိုက်ယူနေကြသော်လည်း ကျွန်တော်ကတော့ အမေပေးသလောက်သာရသည်။ သို့သော် အမေပေးဖို့မေ့နေလျှင်လည်း ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှ မတောင်း။ ဗိုက်ဆာလျှင်တော့ သူတို့လစ်တုန်းအိုးထဲရှိတာ အကုန်ကျွန်တော်နှိုက်စားပစ်သည်။ သည့်အတွက်ပြဿနာ မကြာခဏပေါ်သည်။ ညဖက်ကျ သူတို့လူစုက ဆူဆူညံညံအော်ဟစ်ပြီး စာဖတ်ကြသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ သူတို့ဝိုင်းမဝင်။ တထောင့်မှာထိုင်ပြီး စာရေးသလို ဂဏန်းတွက်သလိုနှင့် အချိန်ကုန်သည်။

အမေက သူ့အလုပ်နဲ့သူ ရှူပ်နေသဖြင့် စာဖတ်သည့်ကိစ္စကို ကြပ်မတ်မနေနိုင်။ တခါတလေ ခေါင်းခေါက်ရုံ၊ ကျောပြင်ကို လက်ဝါးနှင့်ဗြန်းကနဲ တချက်ရိုက်ရုံ ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက် ဆဲဆိုရေရွတ်ရုံလောက်ဘဲတတ်နိုင်လေသည်။

* * *

သည်လိုနှင့် သူတို့တတွေ တက္ကသိုလ်ရောက်သူရောက်၊ ဆယ်တန်း(ခ) နှင့်အောင်ပြီး အလုပ်ထွက်လုပ်သူလုပ်သည့်အချိန်တွင် ကျွန်တော်ရှစ်တန်းမအောင်ဘဲ အိမ်ကထွက်ခဲ့သည်။ ထွက်ပြေးခြင်းတော့မဟုတ်။

ကမ်းရိုးတန်းသွားနေသည့် သူငယ်ချင်းအဖေမော်တော်တွင် အလုပ်သင်အနေနှင့်လိုက်မည်ဟု အမေ့ကိုပြောပြီး ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အမေက မတားပါ။ တား၍မရနိုင်ဆိုသည်ကို သူသဘောပေါက်ပြီးဖြစ်လိမ့်မည်။ မော်တော်နှင့်နှစ်နှစ်လောက် လိုက်နေသည့်အတွင်း မြို့သို့ပြန်ရောက်သည့် အခါများတွင်လည်း အမေ့အိမ်သို့ ဆယ်ခါတခါဆိုသလိုသာ ကျွန်တော်ဝင်တော့သည်။ အမေကလည်း တွေ့လိုက်လျှင် စကားကောင်းကောင်းပြောသည်မရှိ။ ဆဲလိုက်၊ ဆိုလိုက်၊ ဆူပူလိုက်ချည်းသာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်ဘာသာ ကျွန်တော် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေထိုင်သမျှ၊ လုပ်ကိုင်သမျှအားလုံးမှာ သူ့အတွက်ဆဲစရာ၊ ဆိုစရာချည်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့လုပ်ခဲ့သည့် မဟုတ်တရုတ်ကိစ္စမှန်သမျှလည်း ဘယ်ကဘယ်လိုစုံစမ်းထားသည်မသိ၊ သူသိထားနှင့်သည်ချည်းဖြစ်သည်။ သည်လိုနှင့် ထမင်းတလုတ်အတွက် ကိုယ့်ဘာသာ ရှာဖွေတတ်လာသည့်အချိန်တွင် အမေ့အိမ်၊ အမေ့ဆိုင်ကို ကျွန်တော်ဝေးဝေးက ရှောင်လာခဲ့ပါသည်။

မော်တော်မှာ နှစ်နှစ်ကြာပြီး ကုန်းပေါ်ကျွန်တော်ပြန်ရောက်သည်။ သို့သော် ရေမော်တော်မှ ကုန်းမော်တော်သို့ရောက်ခြင်းသာဖြစ်သည်။ သံတွဲ ရန်ကုန် အဝေးပြေးလိုင်းကားတစီးမှာ ကျွန်တော်ယာဉ်နောက်လိုက်လုပ်ကာ တောင်ကုတ်တောင်ကြားလမ်းတလျှောက် လမ်းအိပ်၊ လမ်းစားဘဝနှင့် သုံးနှစ်နီိးပါး ကျင်လည်ခဲ့သည်။ ယာဉ်နောက်လိုက်ဘဝနှင့် တဖြည်းဖြည်း သင်မောင်းမောင်းရင်း ယာဉ်မောင်းသူ မဖြစ်တဖြစ်အချိန်တွင် သူဌေးကပြည်မြို့တွင် ဝပ်ရှော့ထောင်သဖြင့် ကျွန်တော်အကူစက်ပြင်ဘဝသို့ ကူးပြောင်းသွားခဲ့သည်။ ပိုင်ရှင်နှင့်ကျွန်တော် အပြန်အလှန်နားလည်မှုရှိကြသဖြင့် ဝပ်ရှော့အလုပ်မှာ ကျွန်တော်ပျော်ပိုက်ခဲ့သည်။ တခါတလေ အမေတို့ကိုသတိရသည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်မျက်စိထဲမှာ အမေပြုံးနေသည်ကို မမြင်ရ။ ဒေါသထွက်နေသော မျက်နှာနှင့် ဆဲသံ၊ ဆိုသံတွေကိုသာ မြင်ယောင်ကြားယောင်သည်။

သံတွဲရန်ကုန် ကူးသန်းနေသည့် ကုန်သည်များထံမှ အမေတို့သတင်းများမကြာခဏကြားရသည်။ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကမမေး၊ သူတို့ဘာသာပြောကြခြင်း ဖြစ်သည်။ အမေ့ဆိုင် ရောင်းကောင်းလှသည့်အကြောင်း၊ အမေတို့အိမ်အသစ်ဆောက်နေကြသည့်အကြောင်းတွေ ကြားရသည်။ အမေ့သားကြီးက မြို့မှာဘဲ ကျောင်းဆရာလုပ်နေသည်။ သမီးက ဘွဲ့ရပြီးအိမ်မှာ အမေနှင့် ကူလုပ်နေသည်။ သားအငယ်က ပြည်တို့၊ ရန်ကုန်တို့တက်ပြီး အမေ့ဆိုင်အတွက် ကုန်ပစ္စည်းဝယ်ရသည်ဟုဆိုသည်။ ကျွန်တော့်ထံသို့ကား ယောင်၍၊ မှား၍မှ တခေါက်တခါရောက်မလာ။ သို့သော် ကျွန်တော်ဝမ်းမနည်းပါ။ ကျွန်တော်လည်း အဆက်အဆံမလုပ်ချင်။ သူတို့လည်း ကျွန်တော်နှင့်အဆက်အဆံမလုပ်ချင်သည့် သဘောသာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်အဖို့ ကိုယ့်ဘဝကိုယ်လျှောက်နေခြင်းသာ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။ သူတို့ဘာသာသူတို့ ချမ်းသာချမ်းသာ၊ ဆင်းရဲဆင်းရဲ ကျွန်တော့်အပူမဟုတ်။ ကျွန်တော်က အထီးကျန်တကောင်ကြွက်၊ တကောင်ကြွက် ဆိုသည်မှာ အဖေါ်မဲ့ပေမဲ့ လွတ်လပ်သည်။ တာဝန်ကင်းသည်။ ကျွန်တော် သည်အတိုင်းခံယူသည်။

* * *

သို့သော် တကောင်ကြွက် အထီးကျန်ခြင်း ဆင်းရဲကို ဆေးရုံတက်သည့်အချိန်တွင် ကျွန်တော်ကောင်းကောင်း ခံစားရသည်။ တိုက်ဖွိုက်ရောဂါဖြင့် ဆေးရုံ ကုတင်ပေါ်တွင် တလကျော်မျှ ပက်လက်လန်၍နေစဉ် ကျွန်တော့်ကိုသတင်းမေးမည့်ဆွေမျိုးသားချင်း တကောင်တမြီးမျှမရှိပါ။ အဖျားကြောင့်ဖြစ်သော ဝေဒနာများနှင့်အတူ အလွန်အမင်း အားငယ်ဝမ်းနည်းခြင်းနှင့် ပြင်းစွာသောဒေါသကို ကျွန်တော်အစဉ်ခံစားနေရသည်။ တော်ပါပြီ။ အလုပ်ရှင်နှင့် လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ဝပ်ရှော့လုပ်သားများက သွေးသားရင်းချာပမာ ပြုစုစောင့်ရှောက်ကြသဖြင့်သာလျှင် ကျွန်တော်နာလန်ထူနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဆေးရုံတက်နေဆဲ ကျွန်တော့်အစ်မ မင်္ဂလာဆောင်သည့်သတင်းကို ကျွန်တော်တဆင့်စကားကြားရသည်။ ကျွန်တော့်လိုအကောင်ကို သည်ကိစ္စမျိုး အသိပေးကောင်းသည်ဟုပင် သဘောထားဟန်မတူ။ ရှိပါစေလေ။ ကျွန်တော် ဒါကိုဂရုမစိုက်။ သို့သော် အမေရင်းတယောက်လုံးရှိပါလျက်နှင့် ကျန်းမာစဉ်မှာလည်း ကြင်နာယုယစွာဆက်ဆံပြောဆိုဖေါ်မရ၊ လနှင့်ချီ၍ ဖျားနာနေစဉ်မှာလည်း ထူမပြီးဆေးလေးတခွက်၊ ရေလေးတပေါက် တိုက်ဖေါ်မရသည့် အဖြစ်ကိုမူ ကျွန်တော်အလွန်နာသည်။ တော်ပြီ၊ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ မိဘဆိုတာမရှိ၊ ဆွေမျိုးဆိုတာမရှိ၊ နောင်ကို သည်လူတွေနှင့် လုံးဝဆက်ဆံစရာမလိုတော့။ အားလုံးကိစ္စ ပြတ်ပြီ။

သို့နှင့်ဆေးရုံကဆင်းပြီး နောက်တနေ့
မှာပင် ကျွန်တော်သေပြီဆိုသည့်အကြောင်း ဘေးလူတယောက်က အကြောင်းကြားလိုက်သည့်ပုံစံမျိုးဖြင့် သံတွဲသို့ ကြေးနန်းရိုက်လိုက်သည်။

* * *

နောက်တနေ့ညမှာ သံတွဲကားနှင့်အမေရောက်လာသည်။ အလုပ်ရုံထဲမှ တယောက်ကပြောနေသံကြားရသည်။

''မသေပါဘူး အဒေါ်၊ ကျော်ကျော်ဖျားလို့ ဆေးရုံတက်ရတယ်။ တလကျော်လောက် ကြာတာပေါ့၊ တနေ့ကဘဲ ဆေးရုံကဆင်းတယ်၊ အိမ်ပေါ်မှာ''

''အမယ်လေးဟဲ့ ငါ့သားလေး မသေဘူးတဲ့"

အမေ ငိုသံပါကြီးနှင့်ပြောကာ အိမ်ပေါ်ဒရောသောပါး တက်လာသည်။ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေသော ကျွန်တော့်ထံပြေးလာပြီး

''အမယ်လေး သားရယ်၊ မသေကောင်း၊ မပျောက်ကောင်း၊ အမေ့မှာ ငါ့သားလေးမရှိတော့ဘူးဆိုပြီး ငိုလိုက်ရတာ၊ ဆေးရုံတက်ရတယ် လို့တော့ကြားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ကောင်းလို့ဆင်းသွားပြီလိုလို၊ ဒီလောက်ဖြစ်မယ်မှန်းမသိဘူး''

ဆိုပြီးကျွန်တော့်လက်မောင်းဖက်ကာ ရှိူက်ကြီးတငင် ငိုလေသည်။ အမေသည်လောက်သည်းသည်းထန်ထန်ငိုသည်ကို ကျွန်တော်တခါမှမတွေ့စဖူး။ ငို၍ဝတော့မှ အမေကဆိုသည်။

̏''ဒီကြေးနန်းဘယ်သူရိုက်သလဲ မသိဘူး''

ကျွန်တော်ကုလားထိုင်မှထပြီး ဝရန်တာမှာရပ်ကာ လမ်းဘက်ကြည့်နေသည်။

̏''တယောက်ယောက် နောက်ပြောင်ပြီး ရိုက်လိုက်တာဖြစ်မယ်၊ ဘယ်ကောင်လဲ စုံစမ်းကြည့်ဦးမှ''

အနီးရှိလုပ်ဖေါ်ကိုင်ဘက် တယောက်ကပြောသည်။

̏''ဟုတ်ပါရဲ့ဟယ်၊ ဘယ်သေနာကောင် ကမြင်းကျောထပြီး ရိုက်လိုက်သလဲ မသိဘူး''

အမေငိုသံ ပျောက်သွားပြီ။

''အဒေါ့်မှာ မနေ့က ကြေးနန်းရောက်ကတည်းက မစားနိုင်၊ မအိပ်နိုင်၊ တညလုံးငို၊ သမီးကလဲ မောင်လေးဟာ သမီးတို့ကို တသက်လုံးအထင်လွဲပြီး သေသာသေရော၊
သူတို့စေတနာကို နားမလည်သွားရှာဘူးဆိုပြီး ငိုလိုက်တာ၊ သူ့အကိုတွေဆိုတာလဲ အားလုံးဝမ်းနည်းပက်လက်နဲ့၊ အဒေါ့်မှာဆိုင်ကိစ္စတွေဘာတွေလဲ ဘာတခုမှ မမှာကြားနိုင်၊ အကုန်လုံးပစ်ထားခဲ့ပြီး ဖုတ်ပူမီးတိုက်ပြေးလိုက်လာရတာ၊ အဲဒီကြေးနန်းရိုက်တဲ့အကောင်ကိုတွေ့ရင် သတ်တောင်သတ်ချင်တယ်''

̏''ဟုတ်လား၊ သတ်ချင်ရင်သတ်လေ၊ ကြေးနန်းရိုက်တာကျွန်တော်ပဲ''

ကျွန်တော်အသံမာမာနှင့်ပြောလိုက်သည်။

̏''ဘာပြောတယ်၊ နင်ရိုက်တာ ဟုတ်လား''

အမေ အံ့လည်းအံ့သြ၊ ဒေါသလည်းထွက်သွားသည်ထင်သည်။

̏''ဟုတ်တယ် ၊ ကျွန်တော်ရိုက်တာ၊ အမေတို့က ကျွန်တော့်ကို သားရယ်လို့မှ သဘောထားတာမဟုတ်ဘဲ၊ အိမ်အောက်မှာ လာမွေးတဲ့ခွေးဝဲစားတကောင်လို တသက်လုံး ဆက်ဆံလာတာမဟုတ်လား၊ အခု သေပြီဆိုတော့မှ ငိုကြီးချက်မနဲ့၊ ကျုပ်ဆေးရုံမှာ သေမလိုဖြစ်နေတုန်းက ခင်ဗျားတို့လာရကောင်းမှန်း မသိဘူးလား''

အမေ့မျက်နှာအကြီးအကျယ်တင်းမာသွားသည်။

''ဒီမှာ၊ ဟဲ့အကောင်၊ ငါ့ကို ဒီလောက်ဝေးဝေးလံလံကြီးက ဒုက္ခပေးလိမ်ညာခေါ်ပြီးတော့ နင်ကငါ့ကို ကြိမ်းမောင်းနေရသလား ဟဲ့၊ ဒါ နင့်အမေ၊ နင့်ကို တသက်လုံးလူဖြစ်အောင် မွေးလာတဲ့မိန်းမဟဲ့၊
ငါ့တသက်လုံး နင့်ကြောင့် ဘယ်လောက်ဒုက္ခရောက်ခဲ့သလဲ၊ အသုံးမကျတဲ့ နင့်အဖေလိုကောင်မျိုးကို ပေါင်းနေခဲ့ရတာ နင့်ကြောင့်ဟဲ့၊ နင့်ကြောင့်၊ သိရဲ့လား၊ ဘယ်လောက်ဘဲ ဘာတွေလုပ်ပေးလုပ်ပေး ကျေးဇူးမသိတတ်တဲ့အကောင်၊ နင်ဆေးရုံတက်ရရင် တက်ရတယ်ပြောပါလား၊ ကိုယ်ကဖြင့် အမေကိုအမေလိုသဘောမထား၊ ရန်သူလိုဆက်ဆံနေပြီးတော့၊ ငါ တယ်လေ၊ ဆေးရုံဆင်းလာစမို့၊ မဟုတ်ရင်ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ရိုက်ပစ်တယ်''

̏''ရိုက်လေဗျာ၊ ရိုက်ပါလား၊ သေသွားတော့ကော ဘာဖြစ်သေးလဲ၊ အဲ့ဒီအခါကျခင်ဗျားငိုလေ''

̏''ငိုမယ်၊ ဟေ့အားကြီးငိုမယ်၊ နင့်အတွက် မျက်ရည်ကုန်ပြီဟဲ့၊ နင်သေလို့ ငါငိုပြီးပါပကောလား၊ သေပြီးတဲ့နောက်တောင် သင်္ချိုင်းကုန်းကနေ ငါ့ကိုဒုက္ခပေးမယ့် အကောင်၊ ငါပြန်မယ်၊ ငါ့ကိုနှိပ်စက်ရလို့ နင်ကျေနပ်ပြီ မဟုတ်လား၊ နောက်ဆို နင့်ဟာနင်သေသေကျေကျေ၊ ခွေးပဲစားစား၊ လင်းတပဲစားစား၊ ငါ့ကို ကြေးနန်းလဲ မရိုက်နဲ့၊ စာလဲမရေးနဲ့၊ နင်နဲ့ငါနဲ့ သေခန်းရှင်ခန်းပြတ်ပြီ၊ ဒီနေ့ကစပြီး နင်ငါ့သား မဟုတ်တော့ဘူး''

ပြောပြောဆိုဆို အမေသူ့အထုပ်သူဆွဲပြီး ဆင်းသွားသည်။ ကျွန်တော်ဘာပြောရမှန်းမသိ။ အောက်ကလူတွေ ဝိုင်းပြီး ပြောကြဆိုကြတားကြသံ ကြားရသည်။ မရ။ ကားဂိတ်မှာအိပ်ပြီး မနက်ကားနှင့် လိုက်မည်ဟုပြောသံကြားရသည်။

ကျွန်တော် ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ အမေငိုတုန်းက အာဃာတနှင့်ကြည့်နေခဲ့သော ကျွန်တော့်မျက်လုံးများမှာ မျက်ရည်တွေအလိုလို စီးကျလာသည်။ ကျွန်တော်မငိုခဲ့ဖူးတာကြာပြီ။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ငိုစရာအကြောင်းမရှိဟု မှတ်ထားခဲ့သည်။
ယခုတော့ကျွန်တော်အမေ မတော်တော့ဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သော ကျွန်တော့်အမေသည် ကျွန်တော်မထင်သည့်ပုံစံနှင့် ဖြတ်တောက်သွားခဲ့ချေပြီ။ ယခုနေ အမေသာကျွန်တော့်အတွက် ရင်ကွဲပက်လက်ငိုနေဦးမည်ဆိုက ကျွန်တော်တကယ်ပင်သေလိုက်ချင်ပါသည်။

* * *

အမေပြန်ပြီး နောက်နေ့ကစ၍ ကျွန်တော်အင်အားသိပ်မရှိသည့်ကြားက ဝပ်ရှော့အလုပ်တွေ တတ်နိုင်သမျှဝင်လုပ်သည်။ အလုပ်ရှင်နှင့်စက်ပြင် အပေါင်းအသင်းများက ပြန်ဖျားမှာစိုးသဖြင့် တားကြသည်။ ကျွန်တော့်အဖို့ကား ဖျားနာရုံမက သေလျှင်လည်း အကြောင်းမထူးတော့။ ကျွန်တော်သေလျှင် ဝမ်းနည်းမည့် တဦးတည်းသော ကျွန်တော့်အမေသည် နောက်ဆုံးငိုကြွေးခြင်းဖြင့် ငိုကြွေးသွားခဲ့ချေပြီ။

သို့သော် တပတ်ခန့်အကြာတွင် အမေ့ထံမှလူကြုံနှင့် စာတစောင်ရောက်လာသည်။

̏''သား အမေ့ထံပြန်လာပါ''

မျက်ရည်တပေါက် အမေ့စာပေါ် တောက်ခနဲကျသွားသည်။

[ဖေမြင့်]
နောက်လည်းတင်ဆက်ပေးဦးမှာဖြစ်လို့ ...
MM BookShelf ရဲ့ Admin တစ်ဦး ဖြစ်တဲ့ကျွန်တော့် Acc လေးကို Follow လေးလုပ်ဖို့မေတ္တာရပ်ခံပါရစေ🥰



#𝗠𝘆𝗮𝗻𝗺𝗮𝗿𝗕𝗼𝗼𝗸𝗦𝗵𝗲𝗹𝗳

10/06/2025

"အမေရိကကို ဘောင်းဘီချုပ်ဖို့ လာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး…
စစ်ပွဲကနေ ထွက်ပြေးလာခဲ့တာ"

ကျွန်တော့်နာမည်ရင်းက Loeb Strauss ပါ။
ဒါပေမဲ့ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှာတော့
Levi လို့ လူသိများလာခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်တော် ဂျာမနီမှာ မွေးဖွားခဲ့ပြီး
ဖိနှိပ်မှုတွေကို ရှောင်တိမ်းလာခဲ့တဲ့ ဂျူးမိသားစုကပါ။
ငယ်ငယ်လေးတည်းက ဖခင်ဆုံးပါးခဲ့ပြီး
ဘာမှမပါဘဲ ပြောင်းရွှေ့လာခဲ့ရတဲ့သူပါ။

San Francisco မြို့ရဲ့ လမ်းတွေပေါ်မှာ
ရွှေရှာသူတွေပြည့်နေတဲ့ Gold Rush ကာလတုန်းက
အထည်တွေ လှည့်ရောင်းရင်း ဘဝကို စတင်ခဲ့ပါတယ်။

ကံကြမ္မာကောင်းလည်း မပါ၊
ပညာလည်း ကောင်းကောင်း မသင်ခဲ့ရပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ တစ်ခုတော့ ရှိခဲ့ပါတယ်၊
သူများတွေက ရွှံ့ဗွက်တွေ၊ ဒုက္ခတွေကို မြင်နေချိန်မှာ
ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီအရာတွေကို
အခွင့်အလမ်းလို့ မြင်ခဲ့တာပါ။

မိုင်းလုပ်သားတွေက သူတို့အဝတ်အစားတွေကို
ရက်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပဲ ဟောင်းနွမ်းသွားအောင်
ဝတ်ဆင်ကြပါတယ်။
တစ်နေ့မှာတော့ မိုင်းလုပ်သားတစ်ယောက်က
"လွယ်လွယ်နဲ့ မစုတ်ပြဲတဲ့ အထည်မျိုး မရှိဘူးလား"
လို့ မေးခဲ့ပါတယ်။
အဲ့ဒီရိုးရှင်းတဲ့ မေးခွန်းလေးက
ကျွန်တော့်ဘဝကို ပြောင်းလဲစေခဲ့ပါတယ်။
Jacob Davis လို့ခေါ်တဲ့ အပ်ချုပ်သမားတစ်ယောက်နဲ့အတူ
ကြေးနီ rivet တွေနဲ့ အားဖြည့်ပြီး ခိုင်ခံ့တဲ့ canvas နဲ့
ပြုလုပ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီတစ်ထည်ကို
စတင်ဖန်တီးခဲ့ပါတယ်။

အဲ့ဒါက Levi's ဂျင်းဘောင်းဘီရဲ့ မွေးဖွားခြင်းပါပဲ။
ဒါပေမဲ့ ဒါက မှော်ဆန်တာ မဟုတ်ပါဘူး။
မူပိုင်ခွင့်ရဖို့၊ စိတ်ကူးကို ကာကွယ်ဖို့၊
အလုပ်ကြိုးစားတဲ့ လူတွေရဲ့ ယုံကြည်မှုကို ရရှိဖို့
နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပါသေးတယ်။

ခွဲခြားဆက်ဆံမှုတွေ၊ မတူညီမှုတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့
ခေတ်ကာလမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီတွေဟာ
လူတိုင်းအတွက် ခွန်အားရဲ့ သင်္ကေတတစ်ခု
ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။

လယ်သမားတွေကစလို့ ပုန်ကန်သူတွေ၊
စစ်သားတွေကစလို့ အနုပညာရှင်တွေအထိပေါ့လေ။
Levi's ဟာ အမှတ်တံဆိပ်တစ်ခုတည်း မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။
ဒါဟာ "ငါ ကြိုးစားတယ်။ ငါ ခံနိုင်ရည်ရှိတယ်။
ငါ လွယ်လွယ်နဲ့ မကျိုးပဲ့ဘူး"
ဆိုတဲ့ ကြေညာချက်တစ်ခုပါပဲ။

ကျွန်တော်ဟာ လှည်းနဲ့ အထည်တွေ လှည့်ရောင်းရာကနေ
မျိုးဆက်ပေါင်းများစွာကို ဝတ်စားဆင်ယင်ပေးခဲ့ရတဲ့သူ
ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
ဒီအရာတွေအားလုံးက ရှင်းလင်းတဲ့ လမ်းကြောင်းမရှိဘဲ
ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်လာခဲ့တဲ့ ဒုက္ခသည်တစ်ယောက်ကနေ
စတင်ခဲ့တာပါ။

"တချို့အချိန်တွေမှာ
မင်းရဲ့ ကံကြမ္မာကို မင်း ရွေးချယ်ခွင့် မရှိဘူး…
ဒါပေမဲ့ မင်း ဘယ်အထည်နဲ့ ချုပ်ရမလဲဆိုတာကိုတော့
မင်း ဆုံးဖြတ်နိုင်တယ်"

"Levi Strauss"

Courtesy by Interesting World

WY

ဇူးနစ် - နည်းပညာ

8/6/25

10/06/2025

🚩အသက်(၈၀)ပြည့်တဲ့အမေဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကလွယ်လွယ်ကူကူအဆုံးမသတ်ဘူး
=====================

ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် ဒီမိုကရေစီအရေးအတွက် စလှုပ်ရှားတော့ နေဝင်းအစိုးရက ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကို နည်းမျိုးစုံအပုပ်ချတိုက်ခိုက်တယ်။ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် သူလုပ်စရာရှိတာပဲလုပ်တယ်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဘာမှမပြောဘူး။ နေဝင်းလူမသိသူမသိနဲ့ နာမည်ပုပ်သေသွားတယ်။ မဆလအစိုးရပြုတ်ကျသွားတယ်။

နောက် နဝတနဲ့ နအဖဆိုပြီး နာမည်နှစ်မျိုးနဲ့ သန်းရွှေအစိုးရတက်လာတယ်။ နေဝင်းရဲ့အောက်လုံးတွေနဲ့ပဲ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကိုတိုက်ခိုက်တယ်။ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်က သူ့ယုံကြည်ချက်အတိုင်းပဲနေတယ်။ အခု စောမောင်၊သန်းရွှေ၊ခင်ညွန့်နဲ့တကွ နဝတ၊နအဖဆိုတဲ့ မအိမ်လုံး တွေ ပုပ်ကုန်တယ် နာမည်ဆုံးသွားတယ်။

၂၀၁၂ခုနှစ် ဧပြီလမှာ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် လွှတ်တော်ထဲဝင်လာတယ်။ ဂျွန်လမှာ ရခိုင်ကနေစပြီးkလားမုန်းတီးရေးတွေမီးမွှေးတယ်။ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကို စောင်းမြောင်းတယ်။ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်သူလုပ်စရာရှိတာပဲလုပ်တယ်။ အဲဒီဘာသာရေးမီးမွှေးတဲ့သိန်းစိန်အစိုးရပြုတ်ကျသွားပြီ။

အခုကောင်တွေလည်း အခြေအနေကသိတဲ့အတိုင်းပဲ။

ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် နိုင်ငံ့အတွက်အလုပ်လုပ်နေတုန်းပဲ။ နဂိုထက်ပိုပြီး ပြည်သူတွေအဆင်မြင့်လာတာပဲရှိတယ်။ ဘာမှမပွန်းပဲ့သွားဘူး။ အဲဒီတော့ ပြောချင်တာက ဘုန်းကြီးတွေ၊လူတွေ ကိုယ်မှန်မယ်ထင်တာကို ကိုယ်လုပ်ကြပါ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် အဆုံးသတ် ဖယ်ရှားရေးဆိုတာတော့ ယောင်လို့တောင်မတွေးနဲ့။ တွေးတဲ့အဖွဲ့အစည်းဟာ သူ့အလိုလို အဆုံးသတ်ပျက်စီးသွားလိမ့်မယ်။ ပယ်ရှားသွားလိမ့်မယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဘယ်သူမှ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်လောက် မြန်မာနိုင်ငံနဲ့ပြည်သူအပေါ်စေတနာမမှန်လို့။

အပ်တိုတချောင်းတောင်မကိုင်ပဲ သမိုင်းတလျောက်က သန်းချီတဲ့ လက်နက်ကိုင် ယောက်ျားရင့်မကြီး လူယုတ်မာ တွေကို အမျိုးသမီး တယောက်တည်းနဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့သူပါ။ သူ့အသက် (၈၀)ပြည့်တဲ့ထိရင်ဆိုင်နေသူပါ။အမေဟာရှင်သန်နေမှာပါ။

05/06/2025

🥹😔

11/05/2025

မြစ်ကို ရေကူးဖြတ်သန်းပြီး နှစ် ၂၀ တိုင်တိုင် ပျက်ရက်မရှိ စာလာသင်ပေးခဲ့တဲ့ ကျောင်းဆရာ

ကျောင်းသား/သူတွေကတော့ အဗ္ဗဒူမာလစ်ကို ချစ်စနိုးနဲ့ ဘောကွင်းဆရာလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ သူဟာ နှစ် ၂၀ တိုင်တိုင် မြစ်ကို ရေကူးဖြတ်သန်းပြီး ပျက်ရက်မရှိ စာလာသင်ပေးခဲ့တဲ့ သင်္ချာဆရာ ဖြစ်ပါတယ်။

ကီရာလာပြည်နယ်၊ မာလာပူရမ်ခရိုင်၊ ပဒီနာတူမူရီမြို့ငယ်လေးမှာ စာသင်တဲ့ အဗ္ဗဒူမာလစ်ဟာ သူ့အိမ်ကနေ ကျောင်းကို ရောက်ဖို့ ဘတ်စ်ကားစီးရင် ၁၂ ကီလိုမီတာအကွာအဝေးကို ကား ၃ ဆင့် ပြောင်းစီးရမှာဖြစ်ပြီး ၃ နာရီကြာမြင့်မှာဖြစ်လို့ အတန်းချိန်အမီ ရောက်ဖို့ မလွယ်တာကြောင့် မြစ်ကို ဖြတ်ပြီး ကျောင်းကို လာလေ့ရှိပါတယ်။

နေပူပူ၊ မိုးရွာရွာ၊ ပိုးမွှားအန္တရာယ် စိုးရိမ်ရတဲ့ကာလဖြစ်ဖြစ် ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးမှာမဆို အဗ္ဗဒူမာလစ်က ကျောင်းမပျက်ခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ၁ ကီလိုမီတာ အကွာအဝေးကို ၁၅ မိနစ်၊ မိနစ် ၂၀ ကြာအောင် ရေကူးပြီး ကျောင်းလာလေ့ရှိပါတယ်။ ကျောင်းကို အချိန်မှန် လာလေ့ရှိသူဖြစ်လို့ တချို့ဒေသခံတွေဆိုရင် အဗ္ဗဒူမာလစ် ကျောင်းလာချိန်ကို ကြည့်ပြီး နာရီတိုက်ကြလေ့ရှိတယ်လို့တောင် ဆိုကြပါတယ်။

အဗ္ဗဒူမာလစ်ဟာ ကျောင်းမှာဝတ်မယ့် အဝတ်အစားနဲ့ ထမင်းဘူးကို လက်က ကိုင်၊ ဘောကွင်းကို ခါးမှာစွပ်ပြီး မြစ်ကို ကူးဖြတ်လာလေ့ရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ဘောကွင်းဆရာလို့ ချစ်စနိုး ခေါ်ကြတာပါ။ သူဟာ ကျောင်းအုပ်ကြီးဖြစ်သွားချိန်မှာလည်း ဒီအစဉ်အလာကို မဖျက်ခဲ့ပါဘူး။

သူက ကျောင်းသားတွေကို သင်္ချာသင်ပေးတဲ့အပြင်၊ ရေကူးနည်း၊ မြစ်အတွင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပုံလုပ်နည်းတွေကိုလည်း သင်ကြားပြသပေးခဲ့ပါတယ်။ အဗ္ဗဒူမာလစ်ရဲ့ စာသင်ကြားပေးဖို့ ပြင်းပြတဲ့ စိတ်ဆန္ဒနဲ့ ခံယူချက်ဟာ ဒေသတွင်းမှာသာမက နိုင်ငံတကာ သတင်းစာမျက်နှာတွေအထိပါ ပျံ့နှံ့ခဲ့ပါတယ်။

Ref: A Daily Journey Like No Other
Team ( ရိုးရာလေး)

28/04/2025

ပစ်မည့်သူကို
ရွေးလေသလား

====================
ဟိုးရှေးရှေးတုန်းကပေါ့ အိန္ဒိယ နိုင်ငံရဲ့နယ်လေးတစ်နယ်မှာ လယ်နီးနားချင်း လယ်သမား ငါးယောက် ရှိတယ်။

တနေ့တော့ သူတို့ငါးယောက် လယ်ထွန် နေကြတုန်းရုတ်တရက် မိုးတွေအုံ့လာပြီးတော့ လေရောမိုးပါ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရွာချပါလေရော။

မိုးကလည်း သည်းကြီးမဲကြီးရွာ လေပြင်း
တွေကလည်းတိုက် လျှပ်စီးတွေလည်း
တအုံးအုံး တဂျိန်းဂျိန်းနဲ့ဆိုတော့လယ်သမား
ငါးယောက်စလုံးဟာ အနီးအနားက သစ်ပင်
ကြီး တစ်ပင်ရဲ့အောက်ထဲ ပြေးသွားပြီး
မိုးခိုကြတယ်။

အဲဒီလို မိုးခိုနေကြတုန်း ထူးဆန်းတဲ့ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု ဖြစ်နေတာကိုလယ်သမား ငါးယောက်စလုံးက သတိထားမိလိုက် ကြတယ်။

အဲဒါက ဘာလဲဆိုတော့ လျှပ်စီးတွေဟာ သစ်ပင်ကြီးကို မိုးကြိုးပစ်တော့မယ့် ပုံစံနဲ့ ခဏတိုင်း အနီးကပ် လျှပ်စီးလျှက်နေတာပါ။

ဒီလိုဖြစ်နေတာဟာ သစ်ပင်ကြီးရဲ့အောက်မှာရှိနေတဲ့ လူတွေကို မိုးကြိုး ပစ်တော့မယ်ဆိုတာ လယ်သမားတွေက
အလိုလို သဘောပေါက်လိုက်ကြတယ်။

ဒါကြောင့် စိုးရိမ်စိတ်တွေနဲ့ ကြောက်လန့်
အော်ဟစ်ပြီးတော့ ငိုတဲ့သူငို ဘုရားစာရွတ်
တဲ့လူကဘုရားစာရွတ်နဲ့ ဆူညံနေကြတာပေါ့ ။

အဲဒီအချိန်သူတို့ ငါးယောက်ထဲမှာ အသက်လည်းကြီးပြီး ဝါအရရော သမ္ဘာအရရော အတွေ့အကြုံအရပါ
အားလုံးထက်မြင့်တဲ့ လယ်သမားတစ်ယောက်က ဒီအဖြစ်အပျက်ကို သေချာစဉ်း စားကြည့်လိုက်တယ်။

ဒီမိုးကြိုးဟာ သစ်ပင်ကြီးကို ပစ်ချင်နေရင်
လည်းပစ်ပြီးလောက်ပြီ။ လူတွေကို ပစ်ချင် ရင်လည်းပစ်ပြီးလောက်ပြီ။ ဘာဖြစ်လို့ အခုထိ မပစ်နိုင်ဘဲ ခဏတိုင်း ဒီသစ်ပင်နား ကိုလျှပ်စီးလက်နေရတာလဲ။

ငါတို့ ငါးယောက်ထဲက တစ်ယောက် ယောက်ကိုများ ရွေးပြီး ပစ်ချင်နေတာ များလားအကုသိုလ်ကောင် တစ်ကောင်ကောင်တော့ ငါတို့ထဲမှာပါနေပြီ။

တော်ကြာ အဲဒီကောင်ကို ပစ်ချလိုက်ရင် မဆိုင်တဲ့ လေးယောက်ပါ ရောပြီး သေရ လိမ့်မယ်။

မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး ဒီအတိုင်းနေနေလို့တော့
မဖြစ်ဘူး အကုသိုလ်ကောင်ကိုအမြန်ရှင်း
ထုတ်မှ ရတော့မယ်ဆိုပြီး လယ်သမား ကြီးက ကျန်တဲ့လေးယောက်ကို အခုလို ပြောပါတယ်။

ကဲ မိတ်ဆွေတို့ ငါတို့ ငါးယောက်ထဲမှာတစ်ယောက်ယောက်ကိုတော့ မိုးကြိုး ပစ်တော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ။

ငါတို့ ငါးယောက်လုံး ဒီလိုအတူတူ ရှိနေမယ်ဆိုရင် ငါးယောက်လုံး သေသွားနိုင်တယ် အဲဒီတော့ အလှည့်ကျ အနေနဲ့ တစ်ယောက် ချင်းဒီသစ်ပင်ကနေ ဟိုး အရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ သစ်ပင်ငယ်လေး ရှိတဲ့အထိ ပြေးသွားရမယ်။

မိုးကြိုး ပစ်ခံရမယ့်လူ ဖြစ်နေခဲ့ရင်တော့ ပြေးနေရင်း လမ်းခုလပ်မှာပဲ မိုးကြိုးထိ မှန်မယ်။

အေး မိုးကြိုး အပစ်မခံရဘူးဆိုရင်တော့ ငါတို့ရှိတဲ့ ဒီသစ်ပင်ကြီးရဲ့အောက်ကို ပြန်လာပေါ့။

ကဲ ဘယ့်နဲ့လဲဟေ့ အားလုံး သဘောတူကြ
ရဲ့လား ဆိုတော့ ငါးယောက်လုံးကသဘောတူကြတယ်။

ပထမဆုံးအနေနဲ့ အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ လယ်သမားကြီးက စပြီးတော့ ထွက်ပြေး
တယ်သစ်ပင်ငယ်နားရောက်ပြီး မိုးကြိုး
အပစ်မခံရတော့အရမ်းဝမ်းသာသွားတာပေါ့။

ဟေး မိုးကြိုးက ငါ့ကို ပစ်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး
ငါ သူတို့ဆီကို ပြန်သွားလို့ရပြီ ဆိုပြီးတော့
သစ်ပင်ကြီးရှိတဲ့ဆီကို ပြန်ပြေးလာတယ်။

နောက်တစ်ယောက် အလှည့်အနေနဲ့ ဒုတိယလူက ထွက်ပြေးတယ်။

ဒုတိယလူလည်း ပထမလူလိုပဲ မိုးကြိုး အပစ်မခံရဘဲ ပြန်လှည့်လာနိုင်ခဲ့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ တတိယလူလည်း ထိုနည်း၄င်း ဘာမှမဖြစ်သွားဘူး စတုတ္ထလူလည်း သူတို့လိုပဲ ဘာမှမဖြစ်ဘဲ ပြန်လာနိုင်ခဲ့တော့ နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ မိုးကြိုး အပစ်ခံရမယ့်လူဆိုတာ သေချာပြီပေါ့။

အဲဒီတော့ နောက်ဆုံးလူက အင်မတန်အကြောက်လွန်ပြီး သစ်ပင်ကြီးကနေ ထွက်ပြေးဖို့ မလုပ်ရဲတော့ဘူး။

ငိုယိုပြီး အားလုံးကို တောင်းပန်ပါတယ်။
ကျွန်တော် မသွားရဲဘူးကျွန်တော့်ကို မိုးကြိုးပစ်တော့မယ်ကျွန်တော့်ကို
ကယ်ကြပါဆိုပြီး ငိုငိုယိုယိုနဲ့ သစ်ပင်ကြီးကို
ဖက်တွယ်ပြီး ထွက်ပြေးဖို့ ငြင်းဆန်နေတယ်။

လျှပ်စီးလျှက်တာကလည်း သစ်ပင်ကြီးရဲ့
အနားနား ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် နီးနီး ကပ်ကပ်နဲ့ ပိုပိုပြီးတော့ မြန်သထက်မြန် လာတော့ အားလုံးရဲ့ စိုးရိမ်စိတ်တွေက မြင့်တက်လာကြပါတယ်။

ဒါကြောင့်ငါတို့တွေ ဒီအတိုင်း အချိန်ဆွဲ
နေလို့ မရတော့ဘူး အားလုံး သေကုန်
လိမ့်မယ် ဒီအကုသိုလ်ကောင်ကြီးကို မြန်မြန်ထုတ်မှရတော့မယ် မဟုတ်ရင် အားလုံးသေရလိမ့်မယ်။

ဒီကောင့်ကို ဆွဲထုတ်ကြရအောင်ဆိုပြီး ဆွဲထုတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။
လူလေးယောက်အားနဲ့ ဆွဲထုတ်ဖို့ကြိုးစားလာကြတော့ တစ်ယောက်ထဲ အားက ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲ။

နောက်ဆုံးတော့ ကဲ မတတ်နိုင်တော့ဘူး
သေရင်လည်း သေပါစေတော့ ငါ ထွက်ပြေး
ပါတော့မယ်ဆိုပြီး ပြေးပါတော့တယ်။

သူလည်းထွက်ပြေးပြီး လမ်းတစ်ဝက် လောက်လည်း ရောက်ရော အုံးခနဲ ဂျိန်းခနဲ မိုးကြိုးပစ်ချပါတော့တယ်။

ထူးဆန်းတာက မိုးကြိုးဟာ နောက်ဆုံးထွက်ပြေးနေတဲ့လူကို ပစ်တာမဟုတ်ဘဲ
သစ်ပင်ကြီးရဲ့အောက်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ လူလေးယောက်လုံးကို ပစ်ချလိုက်တာ ဖြစ်တယ်။

ဒါကြောင့် လေးယောက်လုံးတစ်ပြိုင်တည်း
သေကုန်ကြတယ် သေရမယ့်ကံက နောက်ဆုံးလူမှာ မပါဘူး။

စဉ်းစားကြည့်ရင် အားလုံးက နောက်ဆုံး
လူပဲ သေရမယ် ထင်နေကြတာ။

တကယ်တော့ နောက်ဆုံးလူက သူတို့ကို ကယ်နေတာ ဖြစ်နေတယ်။

နောက်ဆုံးလူက သူတို့နဲ့ အတူတကွရှိနေ လို့သာ သူတို့တွေကို မိုးကြိုးက မပစ်ခဲ့တာ နောက်ဆုံးလူကသာ ကံအထူးဆုံးလူ
ဖြစ်နေခဲ့တာ သူ့ကံအရှိန်နဲ့ ကျန်တဲ့ လေးယောက်က သေဘေးကနေ လွတ်နေခဲ့တာ။

ပုံပြင်လေးကတော့ ဒါပါပဲ။

တခါတလေကျရင် ငါရှိနေလို့သာ သူတို့တွေအဆင်ပြေနေကြတာ ဆိုတာထက် သူတို့တွေ ရှိနေလို့သာ ငါအဆင်ပြေနေတာ ဆိုတာကိုလည်း မမေ့စေချင်ပါဘူး
။

Credit to Original Writer.

27/04/2025

Paradiesel 2 (PD2)
(5000 ဖေးကူ ဆေးဖိုးလှူ၊ လူနာ6000စာ သိန်း300)

Para=Paracetamol(ပါရာစီတေမာ)
Diesel=Diesel(ဒီဇယ်ဆီ)

ဖျားနာလို့သောက်ဖို့ ဆေးဆိုတာနဲ့ အရင်ဆုံးပြေးမြင်မိတတ်ကြတာက Para(ပါရာစီတေမာ) ဖြစ်ပြီး လမ်းကြမ်းမောင်း၊ဟိုင်းဝေးမှာ အဆွဲအရုန်းကောင်းဖို့ဆိုရင် Diesel(ဒီဇယ်ဆီ)ကို ပိုသုံးကြပါတယ်။

Paradiesel 2 ဆိုတာကတော့ ကရင်နီက စစ်ဘေးရှောင်နဲ့ ဒေသခံပြည်သူတွေကို ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုတွေ ဆက်လက်ပေးနိုင်ဖို့ ဆေးဝါးနဲ့လောင်စာဆီ ရရှိရန်ပြုလုပ်တဲ့ ကမ်ပိန်းတစ်ခုပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့အနေနဲ့ ကရင်နီက စစ်ဘေးရှောင်စခန်းတွေ နဲ့ ဒေသခံကျေးရွာတွေကို ရွေ့လျားဆေးခန်းအနေနဲ့ လှည့်လည်ပြီး ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုတွေပေးနေတာဟာ လေးနှစ်နီးပါး ရှိလာခဲ့ပါပြီ။

ရွေ့လျားဆေးခန်းဖြစ်တာကြောင့် အမြဲလိုလိုသွားလာပြီး ဆေးကုသပေးနေရကာ ဆေးဝါးနဲ့လောင်စာဆီလိုအပ်ချက်ကလည်း အမြဲတမ်းလိုလိုရှိနေပါတယ်။ဒီလိုအပ်ချက်တွေကို အနယ်နယ်အရပ်ရပ်မှ အလှူရှင်များရဲ့ အင်အားနဲ့ဖြေရှင်းပြီး အလုပ်တွေဆက်လက်လုပ်ကိုင်နေခဲ့ကြပါတယ်။

အခုအခါမှာတော့ အလှူရှင်နည်းပါးလာတာကြောင့် ပုံမှန်ဆေးကုသတဲ့အလုပ်တွေကို ဆက်လက်လုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ အခက်အခဲများစွာရှိလာနေပါတယ်။ဒီထဲက အရေးကြီးဆုံး ထိုးနှက်ချက် နှစ်ခုကတော့ မြင့်တက်လာနေတဲ့ ဆေးဝါးနဲ့လောင်စာဆီဖိုးများပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ဒီလိုအပ်ချက်နှစ်ခုကို ဖြည့်တင်းနိုင်ဖို့အတွက် အခုParadiesel 2 ကမ်ပိန်းကို ပြုလုပ်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့အနေနဲ့ ကရင်နီက စစ်ဘေးရှောင်စခန်းတွေနဲ့ ကျေးရွာတွေက လူနာတွေဆီကို အရောက်သွားပြီး ဆေးကုသပေးဖို့ ဆေးနဲ့ဆီဖိုးပေါင်းရင် လူနာတစ်ယောက်စာကို 5000ကျပ် ဝန်းကျင်ကျသင့်ပါတယ်။(ပြီးခဲ့တဲ့ ကမ်ပိန်းတစ်ခုတုန်းက 3000 ကျပ်နဲ့လုပ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ဒါပေမယ့် တောက်လျှောက်မြင့်တက်လာနေတဲ့ ဈေးနှုန်းတွေကြောင့် အခုတခါမှာတော့ 5000ကျပ်ဖြစ်ရပါတယ်။)

ဆိုလိုတာက "မိတ်ဆွေတို့ကသာ ငွေ5000 စိုက်ထုတ်ပေးရင် ကျွန်တော်တို့က တောထဲ၊ရွာထဲက လူနာတစ်ယောက်ဆီကို အရောက်သွားပြီး ဆေးကုပေးလို့ရတယ်" ဆိုတာပါ။

"အသပြာ 5000 ဆိုတာဟာ မြို့ပြကြီးတွေမှာ ဟိုနားသည်နား သွားတဲ့ တက်စီခ၊အပျင်းပြေရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ လက်မှတ်ခ လောက်ပဲရှိပါတယ်။"

ဒါပေမယ့် ကရင်နီရဲ့တောနက်ထဲက လူနာတစ်ယောက်အတွက်တော့ ဆေးဖိုးရပါတယ်။

ဒါကြောင့် မိတ်ဆွေတို့ရဲ့ လစာ၊ဝင်ငွေ၊မုန့်ဖိုးများထဲက နည်းနည်းဖဲ့ပြီး လူနာတစ်ယောက်စာဖိုးကနေစလို့ ဆယ်ယောက်စာ၊တစ်ရာစာ စသဖြင့် ဝိုင်းဝန်းပါဝင်အာဖြည့်ပြီး လူသားချင်းကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်ပေးကြဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကမ်ပိန်းသတ်မှတ်ကာလက တစ်လဖြစ်ပြီး ရည်မှန်းချက်က လူနာ 6000စာ သိန်း300 ဖြစ်ပါတယ်။

ပါဝင်အားဖြည့်ကူညီချင်ကြသူများအနေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ page Messenger ကို တိုက်ရိုက်ဆက်သွယ်မေးမြန်း နိုင်ပါတယ်။
အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဆက်သွယ်ဖို့ အခက်အခဲရှိိသူတွေ အနေနဲ့လည်း Comment က NUG Pay ကိုတိုက်ရိုက်ထည့်ဝင်လှူဒါန်းနိုင်ပါတယ်။

လတ်တလောမှာ ငွေအားနဲ့မကူညီနိုင်သေးရင်လည်း လက်အားနဲ့ ဒီစာလေးကို Share ပေးကြပါဗျ။
-PD2
#5000ဖေးကူဆေးဖိုးလှူလူနာ6000စာသိန်း300
#ကရင်နီစစ်ဘေးရှောင်

01/04/2025

အခုအချိန်မျိုးမှာ ဘုရားတွေဆိုတာ..
ဓာတ်ခဲကုန်နေတဲ့ ကလေးကစားစရာလိုမျိုး .
ဘယ်ဘုရားမှ အလုပ်မလုပ်ဘူးဆိုတာ သိသင့်ပါပြီ
ဒါက ဘုရားအလုပ်မှ မဟုတ်တာ..
ဘုရား ဆိုတဲ့ အတွေးအခေါ်ခေါင်းဆောင်ရဲ့အလုပ်က
လူလိုမသိတဲ့သူတွေကို လူလိုသိအောင်
လူစိတ်မွေးတတ်အောင် လမ်းပြပေးသူပါ..

25/03/2025

ထူးအိမ်သင်က အခုလို ရေးခဲ့ဖူးတယ်။

- စကားလုံးများဟာ “ အတု ” ဖြစ်ပြီး
- စိတ်သည် “ အစစ်အမှန် ”ဖြစ်တယ် တဲ့။

လောကကြီးက ဟန်ဆောင်လှည့်ဖျားမှုတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတာ။ ဒါကို အသက်ကြီးလာလေ ပိုသဘောပေါက်လာလေ၊ ပိုသိမြင်လာလေပဲ။

လူတိုင်းဟာ သရုပ်ဆောင်သာ မဖြစ်ကြတာ။ ဟန်ဆောင်ကောင်းကြတဲ့သူတွေချည်းပဲ။

“ ပျားသကာသို့ ချိုပါ၏ ”ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေမှာတောင် အတုတွေချည်းပဲ။ အစစ်လို့ ထင်ရအောင်ကို ချိုမြနိုင်လွန်းတယ်။

လူတွေ ပြောပြောနေကြတဲ့ စေတနာပါပါတယ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေမှာတောင် အတုတွေ ရောထားတာ အများကြီးပဲ။ ဟန်ဆောင်မျက်နှာဖုံးအောက်မှာ အတုတွေချည်းပဲ။

အစစ်အမှန်အတိုင်း ပြောလို့၊ နေလို့ မရဘူးဆိုပေမယ့်လည်း အတုတွေချည်းဆိုလည်း ဘာလုပ်မှာလဲကွယ်။

အကျိုးလိုလို့ ညောင်ရေသွန်းကြတဲ့သူတွေချည်းပါပဲ။ သူတို့ များများနစ်နာရမယ်ဆိုရင်တော့ ရှောင်ကြတာပါပဲ။

အတုတွေများတဲ့ လောကကြီးထဲမှာ စစ်စစ်မြစ်မြစ်ကြီး နေထိုင်မိရင်တော့ ရင်နာရတာပေါ့။

အချစ်အတုတွေ၊ မေတ္တာအတုတွေ၊ အကြင်နာအတုတွေ၊ စေတနာအတုတွေ၊ အတုတွေ၊ အတုတွေ ... အများကြီးပါပဲလားကွယ်။

လောကြီးမှာ လူပါး၊ လူနပ်တွေချည်းပါပဲ။ ရိုးချင် အ,ချင်ယောင် ဆောင်နေကြတဲ့သူတွေချည်းပါပဲ။ ကိုယ့်ဖို့တော့ ကိုယ်သိကြတဲ့သူတွေချည်းပါပဲ။

ညစဉ် ဘုရားဝတ်ပြုတိုင်း ပို့သတဲ့ မေတ္တာထဲမှာ “ လူအချင်းချင်း လှည့်ပတ်ခြင်း ကင်းရှင်းကြပါစေ ”ဆိုတာ ပါတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ မေတ္တာပို့တွေကို ရွတ်ဆိုနေပါစေ၊ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ လူအချင်းချင်း လှည့်ပတ်ခြင်းတွေကတော့ ရှိနေမြဲပါပဲ။

လူတွေအကြောင်း သိလာလေ၊ လူတွေကို အယုံအကြည်မဲ့လာလေပါပဲ။ ဒါကြောင့် တစ်ခါတလေမှာ မသိခြင်းတွေဟာ ကောင်းတယ်လို့ ဆိုထားတာ။ သိတော့ ခံစားရတာပေါ့။

လူအတုတွေ၊ စကားလုံးအတုတွေ၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာအတုတွေကြားမှာ ရှင်သန်ဖို့ရာ တစ်ယောက်တည်း တိတ်ဆိဆ်ခြင်းကိုပဲ ဒဏ်ရာနည်းဖို့ ရွေးလိုက်ပါတယ်။

ရေလိုက်ငါးလိုက်၊ စကားလုံးအတု ဟန်ဆောင်မှုတွေအကြား အပြုံးတုတွေကို မုန်းလိုက်တာ။

စိတ်အစစ်အမှန်နဲ့လူ ဘယ်နှယောက်ကိုများ ငါ ‌ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်ပါ့မလဲ။

အလင်းသစ်(သဲကုန်း)