09/07/2025
(4)
#เทพมือปราบเงาปีศาจ
#เม่อิ่งเสิ่นปู่ ( #魅影神捕)
ประพันธ์โดย #หวังเคอ ( #王珂)
#กิตแซ่อั๊ง เรียบเรียง
**********
เทพมือปราบเงาปีศาจ ๒
ตอน มายาพิศวง (幻之狱)
**********
โหลวเอ้า กล่าวด้วยโทสะ "เจ้าลูกอกตัญญู ข้าเคยเตือนแล้วมิใช่หรือ ห้ามเจ้าเล่นการพนันอีก เหตุไฉนจึงไม่ฟัง !! ชื่อเสียงดีงามนับหลายร้อยปีของหมู่ตึกไร้เคลื่อนต้องมามัวหมองเพราะลูกไม่รักดีเยี่ยงเจ้า !!"
ใบหน้าสีชมพูของ โหลวเอ้า แปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือดด้วยความตึงเครียด เขายกมือทาบหน้าอกตนเองเพื่อระงับความเกรี้ยวกราด ในขณะที่ โหลวเทียนฝาน ตกใจตัวสั่นเทิ้ม มิกล้าเอ่ยปากกล่าววาจา
หลีซือ ยืนอยู่ข้าง ๆ จับจ้องสองพ่อลูก ผ่านไปชั่วครู่จึงเอ่ยปากถามว่า "จอมยุทธ์โหลว สุขภาพของท่านเป็นเช่นใด ?"
ใบหน้าของ โหลวเอ้า ชะงักค้าง รีบกล่าวว่า "หัวหน้ามือปราบหลี กังวลมากไปแล้ว เหล่าฟู (老夫 สรรพนามแทนตัวเองของคนสูงวัย) แข็งแรงมาตลอด แค่เดือดดาลเจ้าลูกชายไม่เอาไหน !!" จากนั้นค่อยกล่าวต่อ "มิทราบว่า ผู้ตายถูกสังหารเวลาอะไร !?"
หลีซือ ตอบว่า "จากการชันสูตรศพ ผู้ตายน่าจะถูกฆาตกรรมช่วงพลบค่ำเมื่อวานนี้"
จู่ ๆ โหลวเอ้า หัวเราะออกมาเบา ๆ กล่าวว่า "เมื่อวานนี้ ... ถ้าหากเป็นเมื่อวานนี้ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ โหลวเทียนฝาน แล้ว ... เมื่อวานนี้เขากับข้าอยู่ด้วยกันในหมู่ตึก นอกจากข้า คนในหมู่ตึกทุกคนล้วนเป็นพยานได้"
"ถูกต้อง เมื่อวานนี้ข้าไม่ได้ออกจากหมู่ตึก" โหลวเทียนฝาน กล่าวยืนยัน
ขณะที่ หลีซือ กำลังจะเปิดปากกล่าวกระไรบางอย่าง ... จู่ ๆ มีคนสองคนวิ่งเข้ามาทางประตู ดูจากการแต่งกายคาดว่าเป็นเวรยามดูแลหมู่ตึก
ทั้งสองวิ่งไปหยุดข้างหน้า โหลวเอ้า พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "มาแล้ว !! มาแล้ว !! ท่านประมุขหมู่ตึก พวกเขามาแล้วขอรับ !!"
โหลวเอ้า ยืดตัวตรง แบะปกเสื้อออก ... หลีซือ สังเกตุเห็นด้ามมีดสีทองวาววับที่หน้าอกของ โหลวเอ้า
โหลวเอ้า เอียงศีรษะเล็กน้อย กล่าววาจากับ หลีซือ "หัวหน้ามือปราบหลี เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันวันหน้า ถ้าหากเจ้าลูกเนรคุณลงมือสังหารคนจริง ข้า โหลวเอ้า ไม่มีทางเข้าข้างเด็ดขาด ... แต่ว่าขณะนี้ หมู่ตึกไร้เคลื่อนมีเรื่องต้องสะสาง เจ้าควรกลับไปก่อน"
วาจากล่าวจบ โหลวเอ้า ก้าวออกจากห้องโถง
โหลวเทียนฝาน ลอบมองอากัปกิริยา หลีซือ ค่อยเดินตาม โหลวเอ้า ออกไป
ไม่นานนัก ในหมู่ตึกเซ็งแซ่ด้วยเสียงฝีเท้าสับสน ผู้คนกลุ่มใหญ่พากันวิ่งไปที่ประตูใหญ่ด้านหน้าหมู่ตึกไร้เคลื่อน
อู๋เหวิน เพิ่งเคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น "หัวหน้ามือปราบ หรือว่าชาวยุทธภพยกพวกมาล้างแค้น ?"
หลีซือ อมยิ้มแล้วกล่าวว่า "เจ้าอยากรู้ ?"
อู๋เหวิน พยักหน้ารับ ... หลีซือ กล่าวต่อ "ง่ายดายยิ่ง ... พวกเราไปดูให้เห็นกับตาตนเองก็รู้เรื่องแล้ว"
หลีซือ กับพวกเดินมาถึงประตูใหญ่ทางเข้าหมู่ตึกไร้เคลื่อน
ข้างหน้าหมู่ตึกมีรถม้าทาสีแดงจอดอยู่ ... โหลวเอ้า ยืนประจันหน้าด้วยท่าทางหนักแน่นมั่นคงปานขุนเขา สายตาจับจ้องมองธงผืนเล็กที่มีรูปหัวนกเหยี่ยวสีแดงปักอยู่บนรถม้า สายลมพัดธงพลิ้วไหว หัวนกเหยี่ยวสะบัดไปมาราวกับกำลังท้าทาย
โหลวเอ้า ตะโกนด้วยน้ำเสียงดุดัน "เหยียนอิง (严鹰) ในที่สุดเจ้าก็อดกลั้นไม่ไหวต้องโผล่หัวออกมา ... เจ้าจงออกมาจากรถม้า สู้กับข้าให้ตายไปข้างหนึ่ง !!"
โหลวเอ้า ตะโกนอยู่พักใหญ่ กลับไร้เสียงตอบออกมาจากในรถม้า บรรยากาศรอบ ๆ เงียบสงบราวสุสานชวนให้อึดอัด
จู่ ๆ ภายในส่วนลึกสุดของหมู่ตึกไร้เคลื่อนบังเกิดเสียงเพลงบรรเลงด้วย พิณสายไหม (ซือฉิน 丝琴) ฟังดูหดหู่เศร้าสร้อยดังขึ้น
ระหว่างเส้นสายพิณสอดแทรกเสียงแปร่ง ๆ แทรกอยู่บ้าง แต่มิทราบว่าผิดเพี้ยนอย่างไร
หลีซือ อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองสถานที่ที่เขาเดินออกมา หมู่ตึกไร้เคลื่อนมีตึกหลายหลังเรียงรายแทบมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด
โหลวเอ้า สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับชักมีดออกมา จากนั้นยกม่านรถม้าขึ้นเบา ๆ
โหลวเอ้า มองเพียงแวบเดียวเท่านั้น อดไม่ได้ที่จะยืนตะลึงงัน !!
หลีซือ รู้สึกประหลาดใจ ขยับกายไปใกล้ ๆ โหลวเอ้า พร้อมกับมองเข้าไปในรถม้า
ในรถม้ามีสองคนนั่งหลังตรง ... คนหนึ่งนั่งข้างหน้าต่าง สวมเสื้อคลุมสีแดง ใบหน้ากว้าง ปากหนา สีหน้าแดงก่ำราวกับผลอินทผลัม ... หลีซือ จดจำคนผู้นี้ได้ เขาคือ เหยียนอิง ผู้เลื่องชื่อทั่วยุทธภพทิศพายัพ ผู้นำแห่งสำนักเหยี่ยวแดง (หงอิงเหมิน 红鹰门)
ทว่า ... ขณะนี้ใบหน้าของยอดฝีมือแห่งยุทธภพซีดเผือดราวกับศพ บริเวณลำคอมีคราบโลหิตไหลลงมาเป็นทาง !!
หลีซือ ส่ายศีรษะเล็กน้อย เบี่ยงสายตามองไปอีกคนหนึ่ง ... คนผู้นี้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับ เหยียนอิง ใบหน้าซูบตอบราวกับโครงกระดูก มีนัยน์ตาเพียงข้างเดียว เหนือริมฝีปากไว้หนวดเรียวยาวราวมุกสิกชวนให้รู้สึกขยะแขยง บริเวณลำคอมีคราบโลหิตเช่นเดียวกับ เหยียนอิง !!
โหลวเอ้า จ้องมองอยู่นานสองนาน ค่อยถอยเท้าไปทางด้านหลังสองสามก้าว พลางส่ายศีรษะกล่าวว่า "เป็นไปได้อย่างไร !! เหยียนอิง กับ ซุนเหมี่ยวจิ้ง (孙藐竟) ล้วนตายแล้ว !! ?"
หลีซือ ประคองร่าง โหลวเอ้า กล่าวเสียงเบา ๆ ว่า "ให้ข้าจัดการเถอะ"
โหลวเอ้า พยักหน้าช้า ๆ มิกล่าวกระไรอีก
หลีซือ ก้าวขึ้นไปบนรถม้า ตรวจลมหายใจของทั้งสองคน ยืนยันว่าพวกเขาเสียชีวิตแล้วทั้งคู่
โลหิตยังอุ่น แสดงว่าทั้งสองเพิ่งเสียชีวิตไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม
หลีซือ แลเห็นมือข้างหนึ่งของ เหยียนอิง วางอยู่บริเวณเอว คล้ายกับกำลังหยิบสิ่งของบางอย่างออกมา ... มองตามมือของ เหยียนอิง กำลังชักดาบอ่อนคมมีดสีแดงที่ซุกซ่อนในสายรัดเอว ส่วนหัวของด้ามดาบเป็นจะงอยปากเหยี่ยว ... นี่คืออาวุธสร้างชื่อให้ เหยียนอิง ดาบโลหิตเหยี่ยว (เสวี่ยอิงตาว 血鹰刀)
หลีซือ เหลือบมองคมดาบสีแดง ค่อยเบี่ยงสายตามองใบหน้า เหยียนอิง ... ดวงตาของ เหยียนอิง เบิกโพลงราวกับก่อนจะตายพบเห็นเรื่องน่าตกใจ ... หลีซือ พึมพำกับตัวเอง "เกิดอะไรขึ้นกับเขา ? ยอดฝีมือเชิงดาบกลับมิอาจชักดาบป้องกันตนเองก่อนตาย !!"
หลีซือ หันมามองชายอีกคนหนึ่ง ... ชายผู้นี้สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง สภาพแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับ เหยียนอิง ที่สวมเสื้อผ้าสีสดราคาแพง
หลีซือ ยังพบว่ามือของเขามีรอยด้าน ที่แข็งราวกับหิน บ่งชี้ว่าชายคนนี้เป็นยอดฝีมือสายฝ่ามือ
หลีซือ จ้องมองดวงตาของเขา มีลักษณะเช่นเดียวกับ เหยียนอิง คือเบิกโพลงราวกับโกรธแค้นใครสักคน จากนั้นค่อยมองที่บริเวณศีรษะ ... ฉับพลันนั้นเอง หัวใจของ หลีซือ เต้นรัวราวกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง !!
หลีซือ ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น มองเห็นกล่องไม้สีดำแขวนอยู่ตรงบริเวณมุมหลังคารถม้า กำลังไหวไปมาเบา ๆ ราวกับศีรษะมนุษย์ !!
