24/11/2025
#นิทานยามเช้า #แขกคนเดิม #ตื่นแล้ว..
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีแขกคนหนึ่งมาเยือนโลก
เขาไม่ได้ถือกระเป๋ามา
ไม่ได้พกทองคำ แม้แต่ร่างกาย...ก็ไม่ใช่ของเขาเอง
เขายืมธาตุดินจากพ่อ
ยืมธาตุน้ำจากแม่
ยืมแสงจากดวงอาทิตย์
และยืมลมหายใจจากโลก
โลกยินดีต้อนรับ
มอบร่างกายให้ใช้อย่างเสรี
มอบอาหารให้กิน มอบน้ำให้ดื่ม
และมอบความรู้สึกให้ได้ลิ้มลอง
ในตอนแรก แขกมีความสุข
เขาอยู่กับสิ่งที่มี โดยไม่ต้องเป็นเจ้าของ แค่รับ แค่ใช้ แค่ยิ้ม แล้วปล่อยผ่าน
แต่ไม่นาน...เขาก็เริ่ม ลืม
“เสื้อตัวนี้ดี ข้าจะเก็บไว้”
“น้ำพวกนี้ของข้า อย่ามาแย่ง”
“คนที่ข้ารัก...ต้องเป็นของข้าเท่านั้น” จากแขกผู้ยืม เขากลายเป็นเจ้าของในจินตนาการ
เขาสร้างบ้าน แล้วเรียกมันว่า ของข้า
สร้างชื่อ แล้วเชื่อว่า นั่นคือตัวข้า
สร้างฝัน แล้วอยากให้โลกทั้งใบยอมรับ เขาไล่ตามความสุขอย่างเหน็ดเหนื่อย
วิ่งหนีความทุกข์จนหมดแรง
และโทษโลกทุกครั้งที่สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นดั่งใจ
วันหนึ่ง เขาเห็นคนอื่นมีบ้านใหญ่กว่า มีรอยยิ้มสดใสกว่า มีชีวิตที่ “ดูดีกว่า”
เขาจึงสร้างมากขึ้น สะสมมากขึ้น แต่ไม่ว่าเขาจะมีมากแค่ไหน
เขากลับยิ่งรู้สึกว่า...ยังขาดอะไรบางอย่าง เพราะสิ่งที่เขากำลังเติมเต็ม ไม่ใช่ชีวิต
แต่คือ “ความว่างเปล่าในใจ”
>ยิ่งเติม>ยิ่งพร่อง
>ยิ่งยึด>ยิ่งกลัว
>ยิ่งกลัว>ยิ่งทำลาย
วันหนึ่ง โลกที่เคยให้เขาทุกอย่าง...เริ่มอ่อนล้า ดินแตกระแหง น้ำขุ่นเขียว ลมร้อนอ้าว
ร่างกายเขาเองก็เริ่มทรุดโทรมลง แต่เขายังไม่หยุด
ยังคงสร้าง คิด ยึด โกรธ อิจฉา และกล่าวโทษ
“ถ้าไม่มีคนอื่น โลกคงไม่เสียหาย!”
“ถ้าไม่มีใครแย่งของข้า...ข้าคงยังสุข!”
เสียงกล่าวโทษดังไปทั่ว ทั้งที่ไม่มีใครฟังเขา
แม้แต่เสียงในใจเขาเอง...ก็เหนื่อยเกินจะตอบกลับ
เช้าวันหนึ่ง เขานั่งอยู่กลางซากของโลกที่เขาคิดว่าเป็นของเขา
ไม่มีใครอยู่
ไม่มีของใดเหลือ
แม้แต่ความคิด...ความเงียบ
ลมหอบหนึ่งพัดผ่าน
ใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงตรงหน้า
มันแกว่งช้า ๆ...เงียบ ๆ...ไร้เสียง
มา...ไป...มา...ไป...
เขาจ้องมองมัน
ราวกับไม่เคยเห็นใบไม้มาก่อน
“ใบไม้นี้เคยเป็นของข้าหรือ?”
“ลมที่พัดมัน เป็นของใคร?”
“แล้วข้าเอง...เป็นของใครกันแน่?”
คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ
เพราะในความเงียบนั้น
เขา “รู้” ขึ้นมาอย่างเฉียบพลันว่า...เขาไม่เคยเป็นเจ้าของสิ่งใดเลย แม้แต่ “ตัวเขาเอง”
ก็แค่สิ่งที่ยืมมาจากธาตุทั้งสี่
เหมือนลมหายใจ...ที่มาเอง และจากไปเอง
จากวันนั้น เขายังมีชีวิตอยู่
แต่เขาไม่เป็นเจ้าของสิ่งใดอีกต่อไป เขากิน เพื่อให้มีแรง ไม่ใช่เพื่อหล่อเลี้ยงอัตตา
เขายิ้ม เพราะความสุขผ่านมา ไม่ใช่เพราะเป็นของเขา
เขายอมให้ความเศร้ามาเยือน และยิ้มให้มันในวันที่มันจากไป
เขาเลิกไล่จับความสุข
ไม่หนีความทุกข์
ไม่พยายามหยุดความคิด
เขาแค่ เห็น ทุกอย่างเคลื่อนไหว โดยไม่ยึดไว้
เขาเป็นแขกคนเดิม—แต่ตื่นแล้ว
และนั่นทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยน
โดยไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลย
เขายังอยู่ในโลกเดิม
กินอาหารเหมือนเดิม
ดื่มน้ำจากลำธารเดิม
นั่งใต้ต้นไม้ต้นเดิม แต่ทุกอย่างกลับงดงาม ไม่ใช่เพราะโลกเปลี่ยน แต่เพราะใจเขา...ไม่หลงทางอีกต่อไป
เขาไม่รวยขึ้น ไม่ยิ่งใหญ่ขึ้น ไม่ได้รู้มากขึ้น แต่เขา “พอ” กับสิ่งที่มี และ “ปล่อย” สิ่งที่เคยยึด
และความสุข...มันอยู่ตรงนั้นเอง — ตั้งแต่ก่อนเขาจะสะสมอะไรเสียอีก
“เราไม่ได้มาเพื่อครอบครองโลก
แต่เพื่อเรียนรู้ที่จะวางมันลงอย่างเบาใจ”
นิทานใจ NithanJai
