14/07/2025
จุดเริ่มต้นแรกคือการเล่น #ดนตรีเปิดหมวก
จำได้ว่าอ่านหนังสือเล่มนึง มีภาพประกอบนักดนตรีเป็นฝรั่งกำลังเล่นเปิดหมวกอยู่บนฟุตบาท ข้างถนน
เป็นวิวต่างประเทศคล้ายแหล่งท่องเที่ยว คนเดินผ่านไปมา บ้างยืนฟัง แล้วหยอดเงินใส่กล่องกีตาร์..
เอาวะ... ชีวิตนี้ #กูไม่มีอะไรจะเสีย กูทำได้นี่หว่า
ที่แรก ผมเริ่มที่ฝั่งตรงข้ามหน้าห้างเซ็ลทรัล ที่เป็นโรงหนังเมเจอร์ปิ่นเกล้าในปัจจุบัน
อาย เขิล แข่งกับเสียงรถ สายตาคน บ้างปรบมือ บ้างหัวเราะ เย้ยหยัน ... สารพัดอารมณ์
แต่นั่นแหละ... มาถึงตรงนี้แล้ว จะถอยได้ยังไง ?
ผมวาดรูปเป็นที่คั่นหนังสือเล็กๆ เขียนบทกวีง่ายๆ วางบนกระเป๋าที่ใส่กีตาร์ พร้อมเขียนว่า ฟรี.. อยากให้เขาอ่าน อยากให้เขายืนชมงานศิลปะเล็กๆของผม พร้อมกับบทเพลงที่ผมแหกปากร้องข้างถนนวันแล้ววันเล่า...
ส่วนมากช่วงนั้นผมจะร้องเพลงเพื่อชีวิตเป็นหลัก เพราะน่าจะเป็นเพลงที่จำได้ง่าย อินกับบทเพลงได้ตั้งแต่สมัยเรียนอาชีวะที่ร้องกับเพื่อนๆเสมอ
ผมเห็นชายคนนึง ยืนมองผมอยู่นานแล้ว พร้อมกับยืนสูบบุหรี่ไปด้วย เขาคือพี่ธง แห่งวง #มาลีฮวนน่า ซึ่งเพลงเรือรักกระดาษ ลมเพลมพัด ยังฝังอยู่ในหัวแบบแกะไม่ออก รวมทั้งเพลง คนเลว ที่ผมมักจะใส่อารมณ์ในการร้องเพลงนี้บ่อยๆ จนได้เงินกลับบ้านพอได้ไปเรียนต่อในวันรุ่งขึ้น..
ผมได้คุยกับพี่ธงนิดหน่อย เพราะพี่แกโดนเทศกิจจับเสียก่อน ฐาน #สูบบุหรี่แล้วทิ้งในที่สาธารณะ...
ไม่กี่อาทิตย์... ชายร่างใหญ่ ดูดี ส่งนามบัตรให้ อ่านดูเป็นเครือบริษัทค่ายเทปใหญ่จากแกรมมี่...
"มึเพลงของตัวเองมั้ยครับ ? ถ้ามีไปออดิชั่นได้เลย ไปหาผมที่นี่ ตามนามบัตรนะ"
"อือ.... หรือมันถึงเวลาแล้ว เอากะเอาวะ " ตามสโลแกนเด็กบ้านนอกเข้ากรุง ที่ใช้มาจนถึงทุกวันนี้ #กูไม่มีอะไรจะเสีย....
แล้วจะมาเล่าต่อให้อ่านครับ... ขอบคุณครับผม
😊🙏😊
