13/09/2025
Kız kardeşimin kutlaması sırasında annem, hamile eşimin atmosferi “mahvetmemesi” için başka yerde yemek yemesini önerdi. Şöyle dedi: “Böyle etkinlikler için o gerçekten uygun değil.” Kız kardeşim ekledi: “Herkesi huzursuz ediyor.” Ben sessiz kaldım, eşimin elini nazikçe tuttum ve kelimesizce ayrıldık. Onlar, tüm bunların arkasında kimin olduğunu bilmiyorlardı; her şeyi hak edilmiş sanıyorlardı… ama bunu yakında acı bir şekilde öğreneceklerdi.
Benim adım David, 34 yaşındayım. Eşim Sarah 28 yaşında ve ilk çocuğumuza altıncı ayında hamile. Bu hikaye, aile, saygı ve bazı insanların refah ve rahatlıklarının aslında nereden geldiğini unuttuğunda neler olabileceği hakkında.
Biz zengin büyümedik. Babam, ben on altı yaşındayken öldü ve bize ezici bir doktor faturası yükü bıraktı. Annem, bizi ayakta tutmak için çift vardiya çalışıyordu ve ben mümkün olan en erken yaşta yan işler yapmaya başladım. Dört yaş küçük olan kız kardeşim Jessica biraz daha rahat bir hayata sahipti. Ben okulumun masraflarını çalışarak karşıladım ve sonunda Özel Sermaye alanında iyi bir iş buldum. Gelirim arttıkça aileme bakmaya başladım: Beş yıl önce annemin borçlarını ödedim ve vergi ve miras nedenleriyle evi kendi adıma geçirdim. Artriti kötüleşince, tüm giderlerini karşılayan aylık bir destek sağladım.
Jessica, IT sektöründen ciddi bir adam olan Mark ile nişanlandığında, düğününü tereddüt etmeden tamamen finanse ettim. Fakat yıllar geçtikçe, ben ne kadar başarılı olursam olay, o kadar değişmeye başladı: Onlar benim yardımımı hak olarak görmeye başladılar, hediye olarak değil. Hatta Sarah’a karşı tavırları da giderek talepkar hale geldi.
Sarah mütevazı bir aileden geliyor ve anaokulunda öğretmenlik yapıyor. Sevecen, zeki ve herkese saygılıdır. Ama başından beri annem ve Jessica, onun benim için yeterli olmadığını ima etti, mesleğinin ve geçmişinin sadeliğini eleştirdi. Hamilelik süreciyle birlikte bu durum daha da kötüleşti.
Geçen Cumartesi, Jessica ve Mark ilk evlilik yıldönümlerini kutladı. Annem, şehir merkezindeki şık bir İtalyan restoranı olan Bella Vista’da şatafatlı bir akşam yemeği organize etti. Hesabı benim ödeyeceğimi biliyordum ve bu beni rahatsız etmedi. Saat 18:00’de masadaydık. Sarah, karnını vurgulayan koyu mavi elbisesiyle harika görünüyordu.
Böyle bir mekanda sekiz kişi için akşam yemeği kolayca 800 €’yu aşabilir, ama anneme istediğini sipariş etmesini söyledim.
İlk anlaşmazlık, garson içecek siparişlerini alırken başladı. Sarah, limonlu maden suyu istedi. Annem yüzünü buruşturdu: “Ah, artık hiçbir eğlenceli şey içemiyorsun,” dedi sahte bir neşeyle, bu beni tüylerim diken diken edecek kadar üzdü. Jessica devam etti: “Sarah, karbonatlı içeceklerin bebeğe iyi gelmediğini okudum.” Sarah kibarca doktorunun maden suyuna izin verdiğini açıkladı, ama Jessica ısrar etti: “Dikkatli olunmalı. Bir anne çocuğu için fedakârlık yapmalı.” Sarah’ın çenesinin gerginleştiğini gördüm; sadece başını salladı ve siparişini değiştirdi. Birinci hata.
Asıl skandal yemek geldiğinde başladı. Sarah, deniz ürünlü risotto seçmişti. Yemeğin yarısını yedikten sonra aniden soldu ve tuvalete gitmek için özür diledi. Hamilelikte bulantı her an gelebilir ve haftalardır bundan muzdaripti. Döndüğünde daha iyi hissetti, ama bir ara vermesi gerektiğini söyledi.
İşte annem, herkesin duyabileceği şekilde, patladı: “Sarah, kendini iyi hissetmiyorsan belki tuvalette yemen daha iyi olur. Bu Jessica’nın özel gecesi ve biz düzgün bir akşam yemeği yemek için buradayız.” Masada buz gibi bir sessizlik çöktü. Mark’ın ailesi utanmıştı. İçimde öfke yükseldi, ama bir şey söylemeden önce annem devam etti: “Hamileler kendilerini kontrol edemiyorlarsa masada oturmamalı. Bu herkes için rahatsız edici.”
Tam o anda Jessica zalim bir gülümsemeyle ayağa kalktı: “Anne haklı. Halinle herkesi gergin yapıyorsun. Evde kalsan daha iyi olurdu.”
Sarah’ın gözleri doldu ama geri tuttu ve özür dilemeye başladı – bu beni daha da öfkelendirdi: Eşim hasta ve bir yük gibi muamele görüyordu.
Ben sakin kaldım. Bağırmadan gülümsedim, ayağa kalktım, ona gittim ve elimi uzattım.
“Gel, sevgilim,” fısıldadım. “Hadi eve gidelim.”
Ona şaşkın, sonra rahatlamış bir şekilde baktı. Çantasını ve paketlediğim pastayı aldım, masaya gidip dedim ki:
“Rahatınıza bakın. Umarım her şey istediğiniz gibidir.”
Biz çıktık. Arabada Sarah ağlamaya başladı: “Üzgünüm David. Jessica’nın gecesini mahvettim.”
“Özür dilemeye kalkışma bile,” dedim. “Hiçbir yanlışın yok. Hiçbiri.”
Onu eve götürdüm, çay yaptım ve saat 22:00’de yorgun bir şekilde uyudu. Sonra ofisime gidip telefon görüşmeleri yapmaya başladım. Annem ve Jessica, refahın gökten inmediğini bilmiyordu: Her havale, her fatura, her küçük rahatlık – hepsi benden geliyordu. Eğer eşime böyle davranıp yine de desteğimi almaya devam edebileceklerini sanıyorlarsa, bunu onlara öğretecektim.Devamı yorumda👇👇
