03/11/2025
“SEN BİLİRSİN DERSEN DEĞİRMENDE KAVGA OLMAZ”
Vakti zamanında, buğdayın evde yıkanıp, güneşte kurutulup, değirmende öğütüldüğü o günlerde köyün birinin yakınlarında bir değirmen varmış.
Çevre köyün halkı da buğdaylarını götürür o değirmende öğütürlermiş.
Ama ne var ki, o değirmenlerin tozundan çok, kavgası eksik olmazmış.
Kimi “Ben önce geldim!” der, kimi “Benim buğdayım az, çabuk bitsin!” diye diretirmiş.
Değirmenci de, inatçı mı inatçı; “Benim dediğim dedik! ” kimseye eyvallah etmeyen bir tipmiş...
Hal böyle olunca buğday öğütmek, deyim yerindeyse deveye hendek atlatmaktan zor olurmuş..
Bir gün, köyün birinde bir adam, evdeki buğdayı çuvala doldurmuş, atmış hayvanın sırtına, düşmüş değirmen yoluna.
Yol uzun, düşünce bol…Endişe ganiymiş…
“Değirmene varırım ama, ya buğdayı öğütemesem ?” diye iç çeker, kaygılanırmış.
Tam o sırada, yolda nur yüzlü, ak sakallı bir ihtiyarla karşılaşmış.
İhtiyar, “Hemşerim, çok susadım, bir yudum suyun var mı?” deyince, adam matarayı çıkarıp tereddütsüz uzatmış.
Birlikte yol kenarında oturmuşlar, soluklanmışlar. Başlamışlar sohbete.
Laf lafı açmış, konu değirmene gelmiş.
Adam anlatmış dertli dertli:
“Orada her gün kavga, gürültü… Kimin sırası belli değil. Ne yapsam da buğdayı öğütebilsem bilmiyorum.” Demiş…
İhtiyar gülümsemiş, sakalını sıvazlamış:
“Evladım,” demiş,
“Sen orada kim sana sataşırsa sataşsın, kim ne derse desin hiç tartışma.
Sadece ‘Sen bilirsin…’ de gerisine karışma.”
Adam bu sözü kulağına küpe etmiş.
Değirmene varınca yine aynı manzara:
Toz duman, gürültü, tartışma…
O, bir kenara çekilip başlamış beklemeye.
Bir süre sonra değirmenci gelmiş yanına;
“Ne bakıyon öyle hemşerim?” demiş.
Adam naif bir edayla “Buğday öğüteceğim,” demiş.
Değirmenci hemen başlamış söylenmeye:
“Bugün çok işim var!... Sıra dolu, yarına kadar yetişmez!” deyince…
Adam sakin bir ses, yüzünde tebessüm: “Sen bilirsin…” demiş.
Değirmenci bir an durmuş. Aldığı cevap karşında biraz da şaşkın, sessizce adamın çuvalını sırtlamış, buğdayı değirmene boşaltmış.
Biraz sonra diğer müşteriler başlamışlar söylenmeye;
“Yahu o bizden sonra geldi, niye onun buğdayını öğütüyorsun? Demişler.
Değirmenci gülmüş:
“Valla o bana ‘Sen bilirsin’ dedi. Ben de bildiğimi yapıyorum!” demiş.
O günden sonra değirmenle ilgili bir tartışma olsa;” Sen Bilirsin Dersen Değirmende Kavga Olmaz” demişler…
Herkes “Sen bilirsin” demeyi öğrenmiş. Ve değirmende kavga bitmiş..
Değirmende huzur, un gibi beyaz bir sessizlik başlamış.
Derler ki:
“Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır,
Yumuşak söz gönül kapısını aralar.”
Bazen lüzumsuz tartışmalara girmeden “Sen bilirsin” demek, bir dünya huzur getirir…
İnadı kırar, gönlü onarır …
Çünkü bilene değil, bileni bilene saygı gösteren toplum, huzuru un çuvalında değil, sözün bereketinde bulur.
Alıntı
