02/18/2025
On the morning of October 7, 2023, the sun rose over the homes of , , as it always did. A day that was meant to begin like any other, but a darkness, as ancient as history itself, emerged from the depths of human cruelty. That day, a home filled with the laughter of children and the warm embrace of a loving mother became the stage for horror and inhumanity.
The mother, , clutching her two innocent children in her arms, pleaded with her Palestinian captors—not for herself, but for the lives of her children. But the hearts that beat in the chests of her captors were made of stone—darker than the night, crueler than history. They did not listen. A mother’s embrace, meant to be a sanctuary, became a prison. The home that once symbolized safety turned into a nightmare in the land of terror.
Days passed. Hope hung by a thread. But in the end, what was announced was neither freedom nor return—only bodies. Corpses that Hamas now intends to return as if they were negotiating a generous deal. Death is the final gift these murderers have delivered to a family that waited for their loved ones with desperate hope.
But this truth cannot be lost in the haze of political rhetoric. This was not a war. This was not a military capture. This was a crime. A massacre of civilians who committed no crime other than living in their own homes.
Some will claim this is part of the "Israeli- conflict," but that is a hollow excuse meant to obscure reality. This is the same barbarity that conjures images of the Middle Ages, a crime only possible at the hands of a monstrous entity like and other extremist Islamist groups. And as long as this monster lives, as long as the head of this octopus breathes in , these atrocities will continue.
We do not forget. We will not be silent. History will record this. And one day, human conscience will weep for not having acted sooner to end this savagery.
در طلوع هفتم اکتبر ۲۰۲۳، خورشید همچون همیشه بر خانه‌های نیِر اوز در اسرائیل تابید. روزی که قرار بود مانند هر روز دیگر آغاز شود، اما تاریکی وحشیانه‌ای از اعماق تاریخ سر برآورد. آن روز، خانه‌ای که پر از خنده‌های کودکانه و آغوش گرم مادری مهربان بود، به صحنه‌ای از وحشت و بی‌رحمی بدل شد.
مادر، شِیری بیباس، در حالی که دو کودک معصومش را در آغوش می‌فشرد، از آدم‌ربایان فلسطینی التماس می‌کرد، نه برای خودش، که برای زندگی فرزندانش. اما قلبی که در سینه دشمنانش می‌تپید، از جنس سنگ بود، تیره‌تر از شب، بی‌رحم‌تر از تاریخ. آنها گوش ندادند. آغوش مادری که برای فرزندانش پناه بود، به زندان تبدیل شد، و آن خانه که روزگاری پر از امنیت بود، حالا به کابوسی در سرزمین وحشت تبدیل شده بود.
روزها گذشت. امید، به مویی بند بود. اما آنچه در نهایت اعلام شد، نه آزادی، نه بازگشت، که تنها اجساد بود. جنازه‌هایی که حالا قرار است پس داده شوند، گویی که حماس بر سر یک معامله سخاوتمندانه توافق کرده است. مرگ، هدیه‌ای است که این جانیان برای خانواده‌ای که در انتظار عزیزانشان بودند، آورده‌اند.
اما این حقیقت را نمی‌توان در غبار بازی‌های سیاسی گم کرد. این یک جنگ نبود، این یک اسارت نظامی نبود. این یک جنایت بود. یک نسل‌کشی آشکار علیه غیرنظامیانی که هیچ گناهی جز زندگی کردن در خانه‌هایشان نداشتند.
برخی خواهند گفت که این بخشی از «نزاع اسرائیلی-فلسطینی» است، اما این ادعایی پوشالی است که حقیقت را پنهان می‌کند. این همان وحشیگری است که قرون وسطی را تداعی می‌کند، جنایتی که تنها از هیولایی همچون حماس و دیگر گروه‌های بنیادگرای اسلامی برمی‌آید. و تا زمانی که این هیولا زنده است، تا زمانی که سر این اختاپوس در تهران نفس می‌کشد، این تراژدی‌ها ادامه خواهند داشت.
ما فراموش نمی‌کنیم. ما ساکت نمی‌مانیم. تاریخ این را خواهد نوشت. و وجدان بشری روزی خواهد گریست که چرا زودتر برای پایان دادن به این وحشیگری کاری نکرد.
