17/02/2025
КЕЛАЖАК АВЛОД БАХТИ УЧУН ЯШАЯПМИЗ
Ҳар бир одам жисмоний ва тафаккур, психологик жиҳатдан ўзгача бўлиб дунёга келади, болалик даврини бошдан ўтказади. Бу давр онгли ёки онгсиз ўтгани оилавий муҳитга боғлиқ бўлади.
Болалик биз учун мўъжизали давр. Биз болаларимизнинг яхши ўқиб, катта одам бўлишини хоҳлаймиз. Катта одам деганда, пулдор, мустақил рўзғорли, ҳамма нарса ҳақида ўз эркин фикрига эга, аёли ёки турмуш ўртоғи билан тинч, сокин ҳаётда яшаб, ўз аравасини ўзи тортиб кетадиган кишилар бўлиб етишишини кўзлаймиз.
Умуман, болаларни мустақил ҳамда анъаналарга кўра ота-онасига эргашадиган, мўмин-қобил одам қилиб етиштириш оддий гаплар билан бўладиган иш эмас. Чунки ҳаётда ҳамма одам ўз айтганига ишонади, болаларнинг фикрини бузувчи омиллар ҳам кўп атрофда..
Мен уч ё тўрт яшар пайтларимда, у пайтлар яшаётган уйимизда, яни хонамизда, ўзимдан катта опаларимнинг ортидан чопиб, эшикка қўлимни қистириб олиб, бир бармоғимнинг тирноғини тушириб олганман. Бу воқеа мени болалик йилларимда катта аҳамиятга эга бўлган. Чунки мени бир бармоғимнинг тирноғи йўқ, шунга кўра жисм нуқтаи назаридан бошқа одамлардан бошқачадай эдим.
Кейинги йилларда бошқалардан фарқ қилмаслик ва қонун талаб қилгандай мактабга юборишган, у ердаги синфларда ҳарфларни, ёзишни, қўшиб ўқишни ўргандим, муаллимларга эргашдим, китобларни ўргандим, аттестат олаётганим маҳалида олий ўқув юртига бор, дейишди, ҳужжатлар тўғриладим, бориб ҳужжат топширдим ва кирдим. Бу кун унутилмас кун бўлди. Гўзал йилларни ортда қолдирган университетни ҳам битирдим. Лекин барибир бармоғимга қарасам, бошқалардан фарқим эсимга тушиб кетаверарди. Тирноқ мен учун аҳамиятлидай эди. Йиллар ўтди, бу психологик кайфият ўзгармади. Чунки мен ҳам бошқалар қатори йиллар ўтган сайин ўзгариб борадиган анатомик, физиологик, психологик хусусиятларга эга одам эдим. Танам ва психологиям ўзгариши мумкин, йиллар ўтган сайин бу вақт мени ўзгартираётган, энди мен ҳам ўғил-қизли, набирали эдим, турмуш қуриб кетган болаларимнинг ҳаётигада масъул эдим, аммо жисмоний ҳаётим ўзимга хос эди.
Ҳозирги кунда мактабларга бораётган ёш авлодни эслаганимда, уларнинг ҳаётларида менинг бармоғимда нуқсон қолгандай психологияларида нуқсонлар пайдо бўлмаётганмикан, деб ўйланаман. Чунки шундай синфдошларим бор эдики, мактабни тугатганимиздан кейин ҳам муаллимлардан еган даккилари туфайли армонларини унутишмас, бирга ўтирсак, даврага тўкиб солишарди. Баъзилари мактабда яхши ўқий олмаганлари туфайли армон қилишарди.
Тўғри, ҳар кимнинг ўзига хос томонлари бўлади. Ҳар бир одам бу дунёда ноёбдир, у каби одам бу дунёга бошқа келмайди. Ҳар бир киши индивидуалдир. Лекин мактаблардаги муаллимларга айтмоқчи бўлганим, сиз тарбиялаётган ўқувчилар бир куни мактабни армон билан битириб чиқмасин. Чунки мактабда уларни сиз тарбиялаяпсиз, сиз таълим бераяпсиз.
Таълим сўзидан эса таълимот сўзи келиб чиқади. Бу инсоният тарихида жуда муҳим сўз. Таълимот мавзулари катта-катта романларга арзигулик мавзудир. Таълимот, қўпол қилиб айтганда, одамларнинг тақдири билан боғлиқ тушунчадир.
Бу масалада сизнинг фикрингиз қандай? Мен шуни билишни жудаям хоҳлардим. Яни келажак авлод тақдири масаласида. Ахир биз келажак авлод бахти учун туғилганмиз. Тўғри эмасми?
Азамат Тавбоев.