26/07/2025
Mos i përqeshni shishet, kur zemrat po derdhen për Gazën
Në brigjet e Egjiptit, djem e vajza të thjeshtë, me zemër të madhe dhe me mundësi të pakta, mbushën shishe plastike me ushqime, me ndihma modeste, dhe i lëshuan në det me shpresën që të mbërrijnë në Gazën e rrethuar. Nuk kishin mjete shtetërore, as fonde të mëdha, as mundësi të çajnë kufijtë e hekurt. Por kishin një gjë që shumëkush e ka humbur: zemër dhe besim.
Disa i panë ato shishe dhe buzëqeshën me ironi. Disa të tjerë i hodhën fjalë tallëse: “Çfarë mund të bëjnë disa shishe në det?” “A do shpëtohet Gaza me këtë?” “Komedianë!” Ata harruan një gjë të rëndësishme: nuk është puna a mbërrin ndihma, por kush është ai që përpiqet.
Dhe ja, me lejen e Allahut, shumë prej atyre shisheve mbërritën. Disa gazianë i gjetën, i hapën me shpresë, dhe mes atyre copave të bukës apo çokollatave të thjeshta, gjetën një mesazh shumë më të madh: “Nuk jeni vetëm”.
A e kuptoni, ju që përqeshni? Kur ju s'qani për Gazën, të tjerët qajnë me veprim. Kur ju mbyllni sytë e zemrat, ata hapin duart drejt qiellit dhe drejt detit. Në një botë që ka heshtur, edhe një shishe në det është një britmë për drejtësi.
Profeti Muhammed (paqja qoftë mbi të) na mësoi se "mos e nënvlerëso asnjë vepër të mirë, edhe nëse është vetëm një buzëqeshje." E ju sot talleni me ata që dërguan ndihmë, vetëm pse s’ishte luksoze apo politike.
Për ju që përqeshni: mos u bëni nga ata që tallën Nuhun kur ndërtonte anijen, mos u bëni nga ata që përqeshnin profetët e Zotit se ishin të varfër. Mos u bëni nga ata që tallen me të voglën, ndërsa vetë nuk bëjnë asgjë.
Përfundimisht: ajo shishe që lëvizi në det ishte më e vlefshme se fjalët e padobishme që lëvizin nëpër gojët e përqeshësve.
Poezi:
Mos qesh me shishen që lundron në det,
se ajo mban dhimbjen që ti s’e ke ndjerë vet’.
Në bark të saj s’ka ar, as pasuri,
por lotë, lutje dhe dashuri.
E hodhën djem të varfër, me zemër të djegur,
kur kufijtë u bënë gur e deti u bë shteg i bekuar.
Nuk kishin tanke, as aeroplan,
por kishin besim dhe një Kuran.
Ti qeshe, ti tunde kokën me përbuzje,
sikur ndihma matet me madhësi e buzëkuqe.
Po a harron se Allahu shikon,
dhe peshojnë veprat, jo fjalët që t’i thon’?
Shishja e tyre mbërriti në breg,
Gaziani e mori me dorën që s’lëpiu kurrë beg.
Në të gjeti një copë bukë e dashuri,
dhe në zemër ndjeu: “Nuk jam i harruar nga njerëzi.”
Mos qesh me ata që japin nga pak,
se shpërblimi s’matet me qese, por me gjak.
Në syrin e Zotit një datël mund të vlejë,
më shumë se thesaret që zemra s’i ndjejë.
Në fund, kur deti të flasë për dëshmitar,
shishja do jetë provë, ti do mbetesh për të qarë.
Se ti nuk derdhe as lot, as mund, as hall,
po vetëm fjalë që ranë si gurë në valë.
B.B.
