04/06/2025
MOM KILLS HER 6-YEAR-OLD AUTISTIC SON — LEAVES HEARTBREAKING FINAL LETTER BEHIND
Sa isang matahimik na barangay sa Florencio Varela, Argentina, yumanig ang isang trahedyang hindi madaling limutin: isang ina ang nagpakamatay matapos barilin ang kanyang anak na may autism. Sa tabi ng kanilang mga katawan, natagpuan ang isang liham—punô ng sakit, hinanakit, at pagod na matagal nang kinimkim.
Ngunit higit pa sa isang krimen, ito ay kuwento ng isang ina na unti-unting nilamon ng depresyon, labis na pagkapagod, at pakiramdam ng pag-iisa—isang ina na sumuko hindi dahil sa kakulangan ng pagmamahal, kundi sa bigat ng pasaning hindi nakita o naunawaan ng nakararami.
SINO SI MICAELA LATOR?
Si Micaela Andrea Lator, 47, ay ina ni Esteban—isang anim na taong gulang na batang may autism. Mula nang ipanganak ang kanyang anak, naging sentro ng kanyang buhay ang pag-aalaga rito: pagkain, therapy, emosyonal na suporta, at pagtugon sa mga sensory needs.
Wala siyang regular na trabaho, halos wala ring kaibigang nakakausap, at bihira nang lumabas ng bahay. Ang kanyang mundo ay umikot sa pagiging tagapag-alaga. Tahimik siyang naglilingkod—pero ang katahimikang iyon ay puno ng pagod.
ANG ASAWANG LAGING WALA
Ang kanyang asawa, si Fernando Cuello, ay isang lathe operator sa Munro. Araw-araw, umaalis siya ng alas-siyete ng umaga at umuuwi ng gabi. Sa mata ng iba, isa siyang responsableng ama—tahimik, masipag, at hindi nagkukulang sa materyal na pangangailangan.
Ngunit ayon sa mga ulat, madalas magtalo ang mag-asawa—hindi dahil sa pera kundi sa emosyonal na distansya. Sa isang bahagi ng liham ni Micaela, sinabi niya:
----“Ang hiling lang namin ay isang yakap para sa akin at kay Esteban, isang halik tuwing umaga bago ka pumasok sa trabaho... Hindi kami humiling ng sobra.”
Hindi siya humingi ng luho, kundi ng presensya at atensyon—mga bagay na tila malayo sa isang kulturang itinuturing na kahinaan ang pagpapakita ng emosyon.
Hindi masama si Fernando, ngunit gaya ng maraming ama, hindi niya lubos na nauunawaan ang bigat ng tahimik na sakripisyo ng isang ina. Araw-araw na pagliban niya ay tila pagkapiraso rin ng pagkatao ni Micaela.
MENTAL HEALTH NA HINDI NAKIKITA
May kasaysayan ng depresyon si Micaela. Ilang beses siyang sumailalim sa psychiatric treatment at sinubukang magpagamot. Ayon sa mga kaanak, dati na rin siyang nagtangkang magpakamatay. Maging ang kanyang sariling ina ay nagpakamatay sa parehong paraan.
Sinikap niyang lumaban—pero walang gamot ang maaaring pumalit sa personal na kalinga at pakikinig. Sa paningin ng iba, tila ayos pa siya. Pero sa loob niya, gumuho na ang lahat.
ISANG KRIMENG ISINILANG SA KATAHIMIKAN
Pinatay ni Micaela ang kanyang anak habang ito ay natutulog o nanonood ng telebisyon—isang putok sa ulo. Ayon sa forensic report, nabuhay pa si Esteban ng limang oras. Si Micaela naman ay nagtamo ng dalawang tama ng baril—isa sa noo, at ang ikalawa sa dibdib na naging sanhi ng kanyang pagkamatay.
Sa tabi nila, ang liham. Isang huling sigaw ng isang pusong matagal nang pagod.
Mga Sintomas na Binalewala
AYON SA ABOGADO NI CUELLO, SINABI RAW NI MICAELA SA ISA SA KANILANG PAG-UUSAP:
---“Pagod na akong alagaan ang bata.”
Ito’y hindi simpleng reklamo, kundi isang babala ng matinding mental at emosyonal na pagkapagod ng isang inang nag-iisa sa kanyang laban.
PAG-UNAWA, HINDI PAGPAPALUSOT
Hindi kailanman tama ang pagkitil ng buhay, lalo na ng isang bata. Isa itong krimen na hindi dapat ipagwawalang-bahala o gawing romantisado.
Ngunit kung nais nating maiwasan ang ganitong trahedya sa hinaharap, kailangan natin itong unawain. Hindi sapat ang paghusga; kailangan nating pagnilayan ang mga sistemang nagpapabigat sa mga ina, lalo na kung wala silang sapat na suporta.
Si Fernando ay hindi mamamatay-tao. Ngunit bahagi siya ng isang lipunang nagtuturo sa mga lalaki na ang pagiging ama ay sapat na sa pagbigay ng pera, at hindi ng damdamin.
MGA TANONG NA INIWAN NG LIHAM
• Ilang ina pa ang tahimik na nabubulok sa loob ng tahanan habang pinupuri natin ang kanilang “sakripisyo”?
• Ilang ama ang naniniwalang sapat na ang pera kung wala naman silang emosyonal na koneksyon sa pamilya?
• Ilang bata ang lumalaki sa tahanang may pagkain at bubong, pero kulang sa haplos, pag-unawa, at pagmamahal?
PANAWAGAN: KUMUSTA KA NA TALAGA?
Hindi kailangang perpekto ang bawat pamilya. Ngunit kailangang may tunay na malasakit. Kailangang marunong tayong magtanong, makinig, at makipagkapwa.
Kung may kakilala kang nahihirapan, huwag mag-atubiling kumustahin sila. Minsan, ang isang simpleng tanong—“Kumusta ka na talaga?”—ay maaaring makapagligtas ng isang buhay.
via I Pao Soriano I Buhawi News
Ctto:
