Sin Phyu Shin

13/08/2025

30/07/2025

မြန်မာလူငယ်တွေ ကျားဖြန့်သမား ဖြစ်ကုန်ကြပြီ

အရင်တုန်းက "ကျားဖြန့်" ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့စိတ်ထဲမှာ အတင်းအဓမ္မဖမ်းဆီးခံရပြီး၊ ရွေးချယ်စရာမရှိတဲ့ ဘဝပျက်လူငယ်လေးတွေရဲ့ပုံရိပ်ကိုပဲ မြင်ယောင်မိကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့၊ ၂၀၂၅ ခုနှစ်ရဲ့ မျက်မှောက်ခေတ်မှာ ကျွန်တော်မြင်နေရတဲ့ ပုံက အဲဒီလိုမဟုတ်တော့ဘူး။ ဒီတစ်ခါ နယ်စပ်က အမှောင်တွင်းထဲကို ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် ခုန်ဆင်းသွားကြသူတွေဟာ ပညာမတတ်သူတွေ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ဟာ ဒီတိုင်းပြည်ရဲ့ အတော်ဆုံး၊ အထက်မြက်ဆုံး၊ "ဦးနှောက်အကောင်းဆုံး" လူငယ်တွေ ဖြစ်နေတယ်။

ကျွန်တော် Bigo Live မှာ စကားပြောခွင့်ရခဲ့တဲ့ ကွန်ပျူတာပရိုဂရမ်မာမလေးတစ်ယောက်က ပြောပြတယ်။ အရင်က ဒီလိုလုပ်ငန်းတွေကို တရုတ်နဲ့ အိန္ဒိယက ပညာရှင်တွေက ဦးဆောင်တာတဲ့။ အခုတော့ အခြေအနေက ပြောင်းပြန်ပဲ။ မြန်မာလူငယ်ပရိုဂရမ်မာတွေက အဖွဲ့လိုက်၊ အဖွဲ့လိုက်ကို ဦးဆောင်နေကြပြီ။ သူတို့ဟာ သတ်မှတ်ရက်အတွင်း အလုပ်ပြီးအောင်လုပ်ရတဲ့ deadline တွေ၊ ပရောဂျက်အသစ်တွေနဲ့ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် နည်းပညာကုမ္ပဏီတစ်ခုလို အလုပ်လုပ်နေကြရတာလို့ သူကရှင်းပြတယ်။ သူကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်တဲ့အဖွဲ့က scam game ပေါင်း ၅၀၀ ကျော် ဖန်တီးခဲ့ပြီးပြီ။ ဒါဟာ ဒီတိုင်းပြည်ရဲ့ အတော်ဆုံး ပရိုဂရမ်မာတွေက လူတွေရဲ့ပိုက်ဆံကို လှည့်စားဖို့အတွက် website တွေ၊ software တွေကို တီထွင်နေကြတယ်ဆိုတဲ့ ခါးသီးတဲ့အမှန်တရားပဲ။

ဒီလုပ်ငန်းတွေရဲ့ အဆင့်မြင့်မှုက နည်းပညာပိုင်းမှာပဲ ရပ်မနေဘူး။
နောက်တစ်ယောက်ကတော့ မြန်မာပြည်က နာမည်ကြီးဘဏ်တစ်ခုမှာ အသိအမှတ်ပြု စာရင်းကိုင်ပညာရှင် အဖြစ်လုပ်ခဲ့တဲ့ စာရင်းကိုင်မလေးပဲ။ အခု သူက ရွှေကုက္ကိုလ်မှာ အလုပ်လုပ်နေတယ်။ "ဒီမှာက ထိုင်းဘတ်နဲ့ရတာ၊ ဟိုကလခထက် အများကြီးသာတယ်" လို့ သူကပြောတယ်။ ကျွန်တော် အံ့ဩသွားတာက သူတို့ရဲ့လုပ်ငန်းလည်ပတ်ပုံပဲ။ ဒီဆိုက်ဘာလိမ်လည်မှုလုပ်ငန်းကြီးတွေဟာ ရုပ်ရှင်ထဲက လူမိုက်ဂိုဏ်းတွေလို ပရမ်းပတာလုပ်နေတာမဟုတ်တော့ဘူး။ သူတို့ဟာ ဘဏ်လုပ်ငန်းတစ်ခုလို၊ ငွေကြေးကော်ပိုရေးရှင်းကြီးတစ်ခုလို အင်မတန်မှ စနစ်တကျလည်ပတ်နေတာ။

သူတို့ဆီမှာ ငွေဘယ်လောက်ဝင်တယ်၊ အမြတ်အစွန်းအစစ်က ဘယ်လောက်၊ ကုန်ကျစရိတ်ဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာကို တိတိကျကျ မှတ်တမ်းတင်တယ်။ ပိုက်ဆံတွေက ဘယ်ဘဏ်အကောင့်တွေထဲကို ဘယ်လိုစီးဝင်သွားမလဲ၊ နိုင်ငံတကာဘဏ်တွေရဲ့ စုံစမ်းထောက်လှမ်းမှုကို ဘယ်လိုရှောင်တိမ်းမလဲဆိုတာကို အသေးစိတ်စီမံတယ်။ ဘဏ်အကောင့်အများအပြား၊ ငွေကြေးအမျိုးအစားများစွာ (crypto အပါအဝင်) ကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း ချိတ်ဆက်ကိုင်တွယ်ရတာဟာ ဘဏ်တစ်ခု၊ ငွေလဲကောင်တာတစ်ခု၊ crypto exchange တစ်ခုကို လည်ပတ်နေရသလိုပဲ ရှုပ်ထွေးလွန်းလှတယ်။

ဒါကြောင့် ဒီအလုပ်တွေဟာ သာမန်လူလုပ်နိုင်တာမဟုတ်ဘူး။ ဘဏ်တွေ၊ ကော်ပိုရေးရှင်းကြီးတွေမှာ အလုပ်လုပ်လေ့ရှိတဲ့ အထူးကျွမ်းကျင်တဲ့ ဘဏ္ဍာရေးနဲ့ စာရင်းကိုင်ပညာရှင်တွေရဲ့ အစွမ်းအစတွေ လိုအပ်တယ်။ ပြောရရင် ဒါဟာ နိုင်ငံတကာအဆင့်မီ ငွေကြေးခဝါချတဲ့ ကွန်ရက်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ အဲဒီကွန်ရက်ကို အတွေ့အကြုံရင့် ဘဏ္ဍာရေးပညာရှင်တွေဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လူငယ်တွေကပဲ ဦးဆောင်လည်ပတ်နေကြတာ။

အထူးသဖြင့် ၂၀၂၃ အောက်တိုဘာနောက်ပိုင်း တရုတ်နိုင်ငံသားဝန်ထမ်းတွေ အစုလိုက်အပြုံလိုက်ထွက်ခွာသွားချိန်မှာ ဒီလုပ်ငန်းတွေအတွက် ကြီးမားတဲ့နေရာလပ်ကြီးတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ထိုင်း၊ လာအို၊ ကမ္ဘောဒီးယားနယ်စပ်တကြောက ဆိုက်ဘာလုပ်ငန်းစုကြီးတွေဟာ မြန်မာပညာတတ်လူငယ်တွေကို ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် ပစ်မှတ်ထားပြီး အလုပ်ခေါ်ယူလာကြတယ်။ ဒါဟာ အတင်းအဓမ္မဆွဲခေါ်တာမျိုးမဟုတ်တော့ဘဲ၊ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် သွားရောက်လုပ်ကိုင်ဖို့ ပြိုင်ဆိုင်နေကြတဲ့ ဈေးကွက်တစ်ခုလို ဖြစ်လာတယ်။

ဘာကြောင့် ဒီလိုဖြစ်နေရတာလဲ။ ဘွဲ့လက်မှတ်တွေဟာ နံရံပေါ်က အလှချိတ်တဲ့ စာရွက်တစ်ရွက်သာသာ ဖြစ်သွားတဲ့အခါ၊ ထက်မြက်တဲ့ဦးနှောက်တွေအတွက် နေရာမပေးနိုင်တော့တဲ့အခါ၊ ကြိုးစားမှုတိုင်းဟာ အရာမထင်တော့ဘဲ မျှော်လင့်ချက်တွေ ပိတ်ဆို့ခံလိုက်ရတဲ့အခါမှာ လူငယ်တစ်ယောက် ဘယ်လမ်းကို ရွေးမလဲ။
ဒါဟာ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရား ပျက်ယွင်းမှုလား။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီလိုမမြင်ဘူး။ ဒါဟာ ကိုယ့်ရဲ့အတောက်ပဆုံး ကြယ်တွေကိုတောင် ဆွဲမထားနိုင်တော့လောက်အောင် ယိုယွင်းပျက်စီးနေတဲ့ စနစ်တစ်ခုလုံးရဲ့ ကျရှုံးမှုပဲ။ ဒါဟာ ဦးနှောက်ယိုစီးမှု (brain drain) မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အနာဂတ်ကို နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပေါ်ပေါ်တင်တင် ဓားပြတိုက်နေတာ။ လူငယ်တစ်ယောက်ဟာ သူ့ရဲ့ပညာ၊ သူ့ရဲ့အစွမ်းအစနဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့အလုပ်တစ်ခုကို ကိုယ့်တိုင်းပြည်မှာ မဖန်တီးနိုင်တော့တဲ့အခါ၊ သူ့ရဲ့တန်ဖိုးကို နယ်စပ်က အမှောင်လုပ်ငန်းစုကြီးတွေကမှ အသိအမှတ်ပြုပေးတဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်ကြမလဲ။

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ညီမငယ်၊ ညီငယ်တွေဟာ သူတို့ရဲ့ ဉာဏ်ပညာနဲ့ အနာဂတ်ကို လောင်းကြေးထပ်ပြီး ဒီလမ်းပေါ် ဆက်လျှောက်နေကြဦးမယ်ဆိုရင်၊ ဒါဟာ သူတို့တစ်ဦးချင်းရဲ့ ဆုံးရှုံးမှုမဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါဟာ တစ်မျိုးသားလုံးရဲ့ အနာဂတ်ကို ကိုယ်တိုင် မြေမြှုပ်နေတာနဲ့ အတူတူပဲ။

29/07/2025

တိုင်းတပါး ဘာသာစကားဟာ ကျွန်တော်တို့ လူငယ်တွေအတွက် အသက်သွေးကြော ဖြစ်လာတဲ့နေ့ကစပြီး၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် 'အသက်ဝိညာဉ်' ဟာ တဖြည်းဖြည်း ခန္ဓာကိုယ်ကနေ စွန့်ခွာသွားတော့တာပဲ။ ဒီစကားကို ကြားရင် ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော့်ကို အစွန်းရောက်တယ်လို့ ထင်ချင်ထင်မယ်။ ဒါပေမဲ့ ခဏလောက် စဉ်းစားကြည့်ပါ။ ဂျပန်ဘာသာစကားတစ်ခုကို ကျွမ်းကျင်စွာ ပြောဆိုနေတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ကို မြင်တဲ့အခါ ဂုဏ်ယူစိတ်နဲ့အတူ ရင်ထဲမှာ ဟာခနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ခံစားချက်ကို ခင်ဗျားတို့ မခံစားရဘူးလား။ အဲဒီ ဟာခနဲဖြစ်သွားတဲ့ ခံစားချက်ဟာ ဘာလဲ။ အဲဒါ ကျွန်တော်တို့ တဖြည်းဖြည်း ဆုံးရှုံးနေရတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အမှတ်သညာအတွက် နှမြောတသဖြစ်ခြင်းပဲ မဟုတ်ဘူးလား။
ဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေက ကျွန်တော်တို့ထင်သလောက် မရိုးရှင်းပါဘူး။

🍛စားဝတ်နေရေး
လူငယ်တွေ တိုင်းတပါးဘာသာစကားကို လေ့လာနေကြတာဟာ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ကောင်းကျိုးနဲ့ ဘဝရပ်တည်ရေးအတွက် မဖြစ်မနေလိုအပ်ချက်တစ်ခုဖြစ်နေတာကြောင့်ပါ၊ ကိုယ့်ဘာသာစကားကို မချစ်လို့မဟုတ်ပါဘူး။ ဂျပန်မှာ ရောက်နေတဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လူငယ်တွေ လူမှုကွန်ရက်ပေါ်မှာ သူတို့ရဲ့ နေ့စဉ်ဘဝအကြောင်းကို ဂျပန်လို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ပြောပြနေတာကို မြင်တဲ့အခါ သူတို့ရဲ့ ကြိုးစားမှုနဲ့ အောင်မြင်မှုကို ကျွန်တော်တို့ ဂုဏ်ယူသင့်ပါတယ်။ ဟုတ်ကဲ့၊ သူတို့ အခြေအနေအရပ်ရပ်မှာ အကောင်းဆုံးအခွင့်အရေးတွေရဖို့ အဲဒီဘာသာစကားကို ကျွမ်းကျင်အောင် ပြောနိုင်ဖို့ လိုအပ်တာကိုလည်း ကျွန်တော်တို့ နားလည်ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ အခုနောက်ပိုင်းမှာ စိုးရိမ်စရာကောင်းတဲ့ လမ်းကြောင်းအသစ်တစ်ခုကို ကျွန်တော်တို့ သတိထားမိလာတယ်။ အဲဒါကတော့ ဂျပန်လိုနိုင်ငံရပ်ခြားမှာရှိတဲ့ မြန်မာလူမျိုးအချင်းချင်း စကားပြောတဲ့အခါမှာ မြန်မာလိုမပြောဘဲ ဂျပန်လို ပြောဆိုဆက်ဆံလာကြတာပါပဲ။ သူတို့ဟာ မြန်မာစကားကို မေ့သွားကြလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် တမင်တကာ မပြောဘဲ ရှောင်နေကြတာလား။ မြန်မာအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ ခပ်ကင်းကင်းနေချင်လို့လား၊ မြန်မာလူမျိုးဖြစ်ရတာကို ရှက်နေကြလို့များလား။
ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါဟာ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဘဝ၊ သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်ခွင့်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်လို့မရပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီလိုလမ်းကြောင်းသစ်တစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာခြင်းဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အမှတ်သညာ၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စုစည်းမှုအတွက်တော့ အမှန်တကယ်ကို စိုးရိမ်စရာကောင်းတဲ့ အချက်တစ်ခု မဟုတ်ပါလား။

👩‍❤️‍👨နိုင်ငံခြားသားမယားအဖြစ်ခံယူကြခြင်း
မကြာသေးခင်က ဂျပန်နိုင်ငံရဲ့ ရုပ်မြင်သံကြားအစီအစဉ်တစ်ခုမှာ မြန်မာအမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်ကို အစီအစဉ်တင်ဆက်သူက "မြန်မာမလေးတွေ ဂျပန်အမျိုးသားတွေနဲ့ တွဲနေတာ ဗီဇာအတွက်ပဲ" ဆိုပြီး သန်းနဲ့ချီတဲ့ ပရိသတ်တွေ ကြည့်ရှုနေတဲ့အကြားမှာ သရော်လှောင်ပြောင်သွားတယ်။
ဟုတ်ပါတယ်၊ စစ်မှန်တဲ့အချစ်ဆိုတာ လူမျိုး၊ ဘာသာကို ကျော်လွှားနိုင်စွမ်းရှိပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဇာတ်လမ်းက ပုံပြင်တွေထဲကလို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ခုသာဆိုရင် ကျွန်တော်တို့အားလုံးက လက်ခုပ်တီးပြီးကို အားပေးကြမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ဒီကိစ္စဟာ ကျွန်တော်တို့ တိုင်းသူပြည်သားအားလုံးအတွက် မျက်နှာငယ်စရာ၊ သိက္ခာကျစရာ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ဂျပန်လူမျိုးတွေက ကျွန်တော်တို့ကို အထင်သေးအမြင်သေးနဲ့ ကြည့်နေကြပြီဆိုတဲ့ ခံစားချက်က ရင်ကိုစူးခနဲဖြစ်စေတယ်။ သူတို့အမြင်မှာတော့ မြန်မာမိန်းကလေးတွေဟာ လွယ်လွယ်ရတယ်၊ ဂျပန်မှာနေထိုင်ခွင့် နဲ့ ဗီဇာရဖို့အတွက် ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်းပြီး ကြိုးစားနေကြတယ်လို့ ထင်သွားနိုင်ပါတယ်။
ဒီနေရာမှာ ကျွန်တော်တို့ ပြန်မေးရမယ့်မေးခွန်းက အဲဒီအမျိုးသမီးငယ်ကို အပြစ်တင်ဖို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ တိုင်းပြည်က လူငယ်တစ်ယောက်ကို တိုင်းတပါးမှာ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးနဲ့ ရင်ဆိုင်ရအောင်၊ ဒီလိုအပြောခံရအောင် တွန်းပို့နေတဲ့ အကြောင်းတရားတွေကို မေးခွန်းထုတ်ဖို့လား။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အမျိုးသားရေးဂုဏ်သိက္ခာကို တစ်ဦးတစ်ယောက်ရဲ့ ပခုံးပေါ်မှာပဲ ပုံချထားလို့ ရပါ့မလား။

📚ဘာသာစကား၊ စာပေ နှင့် ကျွန်တော်တို့၏ ပျောက်ဆုံးနေသော 'အမှတ်သညာ'
ဒါပေမဲ့ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ရင်ထဲမှာဟာသွားတဲ့ အတွေးတစ်ခုဝင်လာတယ်။ ဒီလိုကြိုးစားနေတဲ့အချိန်မှာ လူငယ်တွေနောက်ဆုံးဖတ်ခဲ့တဲ့ မြန်မာကဗျာတစ်ပုဒ်က ဘာဖြစ်မလဲ။ 'ရွှေဥဒေါင်း' ရဲ့ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ကို ဖတ်ဖူးပါ့မလား။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ဘာသာစကားတစ်ခု ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေတာထက် အများကြီးပိုနက်နဲတဲ့ ပြဿနာတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်နေရတာပါ။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ 'အမှတ်သညာ' ကိုယ်တိုင်ကို မျိုးဆက်တစ်ဆက်အတွင်းမှာ အပြီးတိုင် ဆုံးရှုံးသွားရတော့မယ့် အန္တရာယ်နဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတာပါ။
နိုင်ငံခြားဘာသာစကားတွေ တတ်ကျွမ်းဖို့လိုတယ်။ စားဝတ်နေရေးအတွက်၊ အခွင့်အလမ်းအတွက် ဒါဟာ မရှိမဖြစ်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဘာသာစကားတစ်ခုကို 'တတ်'ရုံနဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ 'ဖြစ်တည်မှု' က ပြည့်စုံပြီလား။ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်သူတွေလဲ၊ ဘယ်ကလာသလဲ၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အတွေးအခေါ်၊ အလှတရားနဲ့ ခံစားမှုတွေ ဘယ်လိုပုံစံရှိသလဲဆိုတာကို ဘယ်အရာက သက်သေခံမှာလဲ။ အဲဒါ 'စာပေ' ပဲမဟုတ်လား။
ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အဘိုးအဘွားတွေ ရင်ဘတ်နဲ့အလွတ်ရခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေ၊ ခံစားချက်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဖတ်ရှုခဲ့တဲ့ ဝတ္ထုတွေအကြောင်းကို ဒီနေ့ခေတ်လူငယ်တွေ မသိတော့ဘူးဆိုရင်... အဲ့ဒီစာပေတွေဟာ သေဆုံးသွားတာနဲ့ အတူတူပဲ မဟုတ်လား။ စာအုပ်စင်ပေါ်မှာ ဖုန်တက်နေတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ဟာ သမိုင်းရဲ့ အုတ်ဂူတစ်ခုထက် ဘာမှမပိုတော့ဘူး။ စာပေဆိုတာ အတိတ်ကို တမ်းတဖို့သက်သက်မဟုတ်ဘူး။ ပစ္စုပ္ပန်မှာ ကြုံနေရတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့အခက်အခဲ၊ ကိုယ့်ရဲ့ခံစားချက်တွေကို "ငါတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါလား" လို့ ခံစားနားလည်စေနိုင်တဲ့ အားဆေးတစ်ခွက်ပါ။ စာပေက ကျွန်တော်တို့ကို သူတစ်ပါးနေရာမှာ ဝင်ခံစားတတ်ဖို့၊ ကိုယ်နဲ့မတူတဲ့သူတွေကို နားလည်ပေးဖို့၊ ရှုပ်ထွေးတဲ့လောကကြီးကို အမြင်ကျယ်ကျယ်နဲ့ ကြည့်တတ်ဖို့ သင်ပေးတဲ့ အကောင်းဆုံးတက္ကသိုလ်တစ်ခုပဲ။ အခုတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လူငယ်တွေဟာ အဲ့ဒီတက္ကသိုလ်ကြီးနဲ့ တဖြည်းဖြည်း အဆက်ပြတ်လာကြပြီ။
မျိုးဆက်တစ်ခုက မေ့လျော့လိုက်တဲ့ သမိုင်းဟာ နောက်မျိုးဆက်တစ်ခုအတွက် ပုံပြင်တစ်ပုဒ်တောင် ဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ အမှန်တကယ်ပဲ... ကျွန်တော်တို့ရဲ့ နှစ်ပေါင်းထောင်ချီတဲ့ စာပေသမိုင်းနဲ့ နှလုံးသားဟာ ကျွန်တော်တို့လက်ထက်မှာပဲ အဆုံးသတ်ရပ်တန့်သွားမှာကို လက်ပိုက်ကြည့်နေကြတော့မှာလား။