11/04/2025
तो रोज घरातून निघायचा, मनात ठरवून –
“आज सगळी कामं पूर्ण करायचीच!”
पण संध्याकाळी परततो तेव्हा…
ती कामं तशीच.
जशी सकाळी होती, तशीच रात्रीही.
कधी कधी तर एक पाऊलही पुढे सरकत नसे.
त्यालाच राग यायचा स्वतःवर.
मग एक दिवस ठरवलं —
“हे असं का होतं?”
आणि त्या शोधात तो पोहोचला एका शब्दापर्यंत —
**“प्रोक्रास्टीनेशन.”
– चालढकलपणा.
– काम पुढे ढकलत जाणं.
– आणि त्याला कारणीभूत असणाऱ्या मानसिक गोष्टी.**
सगळं वाचलं… समजलं…
आणि त्याने जे पाहिलं, ते थरारक होतं.
कारण ह्या सगळ्या लक्षणांचा तो स्वतःच एक नमुना होता.
– भविष्याची चिंता होती…
– पण वर्तमानात कृती नव्हती.
– मनात एक भ्रम होता की “मी नक्कीच यशस्वी होईन”…
– पण हातात काही ठोस नव्हतं.
आणि त्याक्षणी त्याला जाणवलं —
“हे असंच चाललं, तर मी पुढे कधीच जाणार नाही.”
मग त्याने काही वेगळं ठरवलं —
“मोठं काही नाही, पण रोज थोडं काहीतरी करायचं.
एक छोटं पाऊल… पण पुढे!”
आणि तो चालू लागला.
प्रोक्रास्टीनेशनच्या सावलीतून बाहेर पडायचा प्रयत्न करत…
दररोज थोडंसं सरकून…
एक दिवस…
तो स्वतःलाच म्हणेल –
“आज मी खऱ्या अर्थाने पुढे गेलो.”
