29/06/2025
I miss you so much ma...umiiyak pa din ako sa pagkawala mo...🥺
“𝙈𝙖𝙢𝙖… 𝙥𝙖𝙝𝙞𝙣𝙜𝙖 𝙠𝙖 𝙣𝙖.”
Dalawang taon na kaming lumalaban.
Dalawang taon nang pinipilit ni Mama na manatiling matatag kahit stage 4 breast cancer na ang kalaban. Isang sakit na unti-unting kumakain sa katawan niya pero hindi kailanman nakakain ang pagmamahal niya sa akin.
Single mom si Mama. Walang ibang kinapitan kundi ang sarili niyang lakas at ako.
Siya yung nanay na hindi mo kailanman maririnig na nagreklamo. Kahit pagod na, kahit masakit na, laging may ngiti. Siya yung nanay na kahit mag-isa, kinaya lahat mula pagbili ng gatas ko hanggang sa pag-aaral ko sa kolehiyo.
Kaya nung siya na ang nangailangan, ako naman ang kumapit. Ako naman ang lumaban. Wala akong ibang inisip kundi paano ko siya ililigtas. Kahit ubos na ang ipon. Kahit bawat sulok ng bahay ay wala nang laman. Kahit nalubog na kami sa utang, hindi ko binitiwan ang panalangin ko:
“Lord, wag N’yo pa po siyang kunin. Mama ko lang siya. Siya lang ang meron ako.”
Araw-araw, sinasabihan ko siya, “Ma, huwag kang bibitaw, ha? Kakayanin natin. Lalaban tayo.”
At ngingiti lang siya. Mahina na, manipis na ang boses. Pero pilit pa rin. Kasi alam kong ayaw niya akong masaktan.
Hanggang isang gabi...
Tahimik lahat. Akala ko tulog siya. Pero narinig ko siyang umiiyak. Mahinang hikbi. Yung parang matagal nang pinipigilan.
At sa boses na halos hindi ko na makilala, narinig ko ang dasal niya.
“Lord… pagod na po ako. Hindi ko na kaya. Araw-araw ko pong nilalabanan ‘to, pero katawan ko, sumusuko na. Kung ‘yan po ang gusto N’yo, kunin N’yo na po ako. Pero please… kung pwede… isang pakiusap…
Sabihin N’yo po sa anak ko… na okay lang. Na hindi ko siya iniwan. Na pagod lang talaga ako…
Sabihin N’yo po sa kanya… bitawan na niya ako. Para makapahinga na rin siya.”
Doon ako tuluyang bumigay. Sa dami ng dasal kong huwag siyang mawala, hindi ko naisip na siya pala si Mama matagal nang pagod. At ako na lang ang dahilan kung bakit siya kumakapit.
Kinabukasan, bumilis ang tibok ng puso niya. Nahihirapan na siyang huminga. Hawak ko ang kamay niya, nanginginig.
At kahit parang pinupunit ang puso ko, nilapit ko ang labi ko sa tenga niya, at bumulong ako…
“Ma… pahinga ka na. Hindi mo na kailangang labanan ‘to. Ako na lang ang lalaban. Ako na lang ang magdadala ng sakit. Basta ikaw… wala nang sakit. Wala nang chemo. Wala nang lagnat. Wala nang luha.
Ma, salamat. Sa lahat.
Mahal na mahal kita.”
At sa huling pagkakataon… ngumiti siya. Mahina. Pero mapayapa. Parang sa wakas… nakalipad na rin siya sa lugar na walang kirot, walang kagutuman, walang iniinda.
Simula nung araw na ‘yon, tahimik na ang bahay.
Pero ang echo ng boses niya, ang init ng yakap niya, at ang pabaon niyang pagmamahal… dala ko habangbuhay.
Mama… pahinga ka na. Ako na ang magpapatuloy. Ako na ang lalaban.
At balang araw, kapag tapos na rin ang laban ko dito, yakapin mo ulit ako gaya ng dati.
