The Nationalian Press - NUB SHS

  • Home
  • The Nationalian Press - NUB SHS

The Nationalian Press - NUB SHS The Official Student Publication of National University (NU) Baliwag Senior High School

"๐—ก๐—จ๐—• ๐—ฆ๐—›๐—ฆ ๐—–๐—ฎ๐—บ๐—ฝ๐˜‚๐˜€ ๐—ฆ๐—ฐ๐—ฟ๐—ถ๐—ฏ๐—ฒ๐˜€ ๐—ฃ๐—ฟ๐—ผ๐˜ƒ๐—ฒ ๐—˜๐˜…๐—ฐ๐—ฒ๐—น๐—น๐—ฒ๐—ป๐—ฐ๐—ฒ ๐—ถ๐—ป ๐——๐—ฆ๐—ฃ๐—– ๐—ฃ๐—ต๐—ฎ๐˜€๐—ฒ ๐—œThe Division Schools Press Conference Phase I unfolded at Baliua...
08/11/2025

"

๐—ก๐—จ๐—• ๐—ฆ๐—›๐—ฆ ๐—–๐—ฎ๐—บ๐—ฝ๐˜‚๐˜€ ๐—ฆ๐—ฐ๐—ฟ๐—ถ๐—ฏ๐—ฒ๐˜€ ๐—ฃ๐—ฟ๐—ผ๐˜ƒ๐—ฒ ๐—˜๐˜…๐—ฐ๐—ฒ๐—น๐—น๐—ฒ๐—ป๐—ฐ๐—ฒ ๐—ถ๐—ป ๐——๐—ฆ๐—ฃ๐—– ๐—ฃ๐—ต๐—ฎ๐˜€๐—ฒ ๐—œ

The Division Schools Press Conference Phase I unfolded at Baliuag University (BU), Annex 3 this November 7, 2025, gathering the divisionโ€™s most promising campus journalists for a rigorous test of their skills.

Moreover, armed with determination and their trusty pens, NU Baliwag Senior High Schoolโ€™s campus journalists stepped into a one-day competition that tested their journalistic prowess across multiple categories. In the intense academic arena, their sharp minds and writing excellence shone brightly. By the end of the day, they did not only showcased their skill but also made an indelible mark.

And to our winners, congratulations on your well-deserved success! May the fire within you continue to burn for the journeys that await you. Keep striving, keep growing, and keep moving forward as you inspire others through your passion and excellence.

Congratulations, Nationalians!


๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ | Heartโ€™s DesireNews Headline:"BODY OF MISSING WOMAN FOUND IN GRASS FIELD โ€” HEART MISSING"Police susp...
01/11/2025

๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ |
Heartโ€™s Desire

News Headline:

"BODY OF MISSING WOMAN FOUND IN GRASS FIELD โ€” HEART MISSING"

Police suspect a crime of passion. The victim, identified as 27-year-old Grae Solis, was last seen with his girlfriend, Alliah Heart, who remains unavailable for comment.

The morning was painfully quiet when they found him. Dew clung to the grass like reluctant tears, and the police stood in silence as they covered what was left of Grae Solis.

No one spoke about the hollow in his chest โ€” how clean the cut was, how gentle the wound looked, almost as if someone had tried not to hurt him while taking what they wanted most.

At the funeral, Alliah wore white. People whispered that it was strangeโ€” mourning in purity, but she only smiled faintly and said, โ€œHe deserved to rest in light.โ€ Her voice cracked in all the right places. The crowd wept for her againโ€” for the woman cursed to lose everyone she ever loved.

No one noticed the way her fingers lingered over the coffin, tracing invisible circles on the wood, or how she bit her lip like she was holding something sweet on her tongue.

Alliah always loved beautifully. Perfectly.

Too perfectly.

Her boyfriends used to say she was the kind of woman you will marryโ€” kind eyes, soft voice, and patient heart.

What they didnโ€™t see was how her love changed when they began to lie, when promises started to sound rehearsed.

They all looked perfect when they vanished, too.

Their bodies were always found the same way: untouched, serene, heart missing.

The police called it a ritual.

Alliah called it mercy.

She said once, โ€œI only take the part thatโ€™s true. The part that loved me.โ€

Because love, she believed, was a living thing โ€” and she couldnโ€™t stand to see it rot.

Grae had been different, though.

He was warm where the others were cruel, patient where the others were proud. He made Alliah believe, for a while, that love could last without bleeding.

But love always turns.

Alliah saw the change in his eyes, the soft guilt of someone already walking away.

Alliah didnโ€™t blame him. She never did. She only wanted to keep him, just as she was โ€” before the leaving, before the lies.

That night, rain crawled against the windows, thunder growling low like warning.

Grae sat on the couch, his hands shaking. โ€œAlliah, please, letโ€™s just talkโ€”โ€

But Alliahโ€™s eyes were calm, glassy. The knife in her hand trembled like something alive.

โ€œI canโ€™t lose you,โ€ she whispered. โ€œNot when I finally have you whole.โ€

โ€œAlliah, pleaseโ€ฆโ€

โ€œIโ€™m doing this because I love you,โ€ she said, voice breaking. โ€œAnd I want your heart to stay mine. Forever.โ€

There was a wet sound, then silence so complete it felt holy. Outside, the storm applauded, washing the world clean.
..

Months passed. The story faded, like tragedies always do.

People said Alliah was healing โ€” smiling again, volunteering at the shelter, baking for the neighbors.

They didnโ€™t notice how she lingered too long at butcher stalls, her eyes tracing each neat slice of red like scripture. How she always bought a single red rose, never a bouquet. How she cooked only for one, but always made too much.

One evening, in a quiet restaurant, she sat across from a man with kind eyes and nervous hands.

They talked softly. He made her laugh. He asked about her past, gently, the way good men do. And then, smiling, he said, โ€œHow do you love, Alliah?"

She stirred her wine โ€” dark, slow, crimson.

Her reflection swirled inside the glass, eyes too calm to belong to someone ordinary.

โ€œWhen I love,โ€ she said, her tone steady as prayer, โ€œI love deeply.โ€

He chuckled. โ€œHow deeply?โ€

Alliah met his gaze. Her lips curvedโ€” a soft, secret smile.

โ€œTo my heartโ€™s desireโ€ฆโ€ she whispered, โ€œand yours.โ€ She chuckled darkly.

He laughed, not understanding. But Alliah did.

And in the flicker of candlelight, her eyes shone with something tender, hungry, and utterly devoted.

Because she never stopped believing that love should stay pure, and if it couldnโ€™t, she knew how to keep it that way.

Written by Ashley Jade Fernandez
Picture by Niรฑo Cruz



๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ | Ang Pagpawiโ€œTapusin mo na ang lahatโ€ฆ kaya mo โ€˜yan,โ€ malamya kong bulong sa sariliโ€”mga salitang pili...
31/10/2025

๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ |
Ang Pagpawi

โ€œTapusin mo na ang lahatโ€ฆ kaya mo โ€˜yan,โ€ malamya kong bulong sa sariliโ€”mga salitang pilit pinakakalma, sa pag-asang magtunog lambing sa gitna ng matinding pagpapagod.

Finals na naman. Wala na namang tulog, wala na namang pahinga. Huling taon ko na sa Senior High School, kayaโ€™t sa bawat gabing ginugugol ko sa pag-aaral, pakiramdam koโ€™y marahan nang nauupos ang aking katinuan.

Muling binalot ng aking malalim na buntong-hininga ang bawat sulok ng silidโ€”isang kulungang amoy tinta, papel, at pagod. Sa harap ko, nakasalansan ang mga librong tila wala na lamang din magawa kundi sakiโ€™y makipagtitigan.

Naantala ang aking pagninilay nang biglang umalingawngaw ang boses ng aking kaklaseng pilit na akong inaakay pauwi.

โ€œHindi ka pa ba uuwi? Anong oras na oh. Nasa Room 333 ka pa, hindi mo ba naririnig โ€˜yung mga kuwento dito? Nakakatakot kaya!โ€ pasigaw niyang sermon sa akin.

โ€œMas takot akong bumagsak kaya mauna na kayo.โ€ Natatawa ko namang sagot.

Mabuti na lamang ay madali ko siyang naitaboy kayaโ€™t nakapagtuloy na rin ako sa pagr-review. Sa bawat pagpatak ng oras, ganoon na lamang din ang pagbigat ng pintig sa aking mga ugatโ€”animoโ€™y unti-unting nadudurog ang tadyang ko sa bilis ng tibok ng aking puso. May kung anong pagkabalisa ang sakiโ€™y lumilinga. Kanina pa ako nakaririnig ng mga kaluskos sa aking likuran, ngunit sa bawat paglingon, tanging malamig na hangin lang ang siyang sumasalubong.

Hindi ko maipaliwanag ang presensyang aking nadarama. Isang bigat na unti-unting lumulubog sa dibdib, parang may matang nakamasid sa bawat galaw ko.

Pilit kong iwinaksi ang kabang bumabalot, ipinagdarasal na pagod lang ito. Napatingin ako sa orasanโ€”8:00 PM. Nagitla ang buong diwa koโ€”hindi gumagalaw ang mga kamay nito, gaya ng aking nanigas rin habang mahigpit na nakahawak sa lapis.

Kumabog ang dibdib ko sa biglaang tunog ng pagkahulog ng lapis. Mabilis kong ibinaba ang paninginโ€”naroon ito sa sahig. Ngunit agad akong kinilabutan, sapagkat ramdam ko pa rin ang bigat ng lapis sa pagitan ng aking mga daliri.

Dahan-dahan kong ibinaba ang kamay, hawak ko pa rin nga ang lapis. Ngunit naroon din ito, nakalatag sa sahig. Akma ko itong pupulutin nang biglang lumagutok ang mesa sa aking tabi.

Mabagal kong iniangat ang uloโ€”at doon, nanlamig ang buong katawan ko.

Nakita ko ang sarili ko.

Nakaupo sa tapat ko. Walang bahid ng emosyon sa mukha, tila isang bangkay na nakatirik ang mga mata, maputla, walang hininga. At sa bawat pagkurap ko, lalo lamang itong nagmumukhang malayo sa kung sino ako.

Hindi ko na alam kung gaano katagal akong nakatitig sa kanyaโ€”sa akin. Sa sobrang takot, napaatras ako, habang pilit na hinuhugot ang tapang sa kaibuturan. Binuksan ko ang pinto nang hindi lumilingon, desperadong makaalis sa silid. Ngunit paglabas ko sa pasilyo, lalo lamang umigting ang pagkataranta.

Pare-pareho ang lahat ng pintuan. Sa bawat isaโ€”iisang numero lang ang nakapaskil. Room 333.

Nanginginig kong sinundan ang pasilyo, umaasang may dulo itong patutunguhan. Ang bawat hakbang koโ€™y may yabag na tila hindi akinโ€”parang may kasabay akong lumalakad, bahagyang nahuhuli sa bawat galaw.

Huminto ako. Lumingon. Wala. Ngunit sa pagharap kong muli, may aninong dumaan sa dulo ng pasilyo. Mabilis. Masyadong mabilis. Dahan-dahan akong lumapit, hanggang marating ko ang isang pintoโ€”Room 333 pa rin.

Marahan ko itong binuksan. Naroon siya. Ako. Nakatayo sa gitna ng silid, nakayuko, dahan-dahan siyang tumingala. Hindi na walang laman ang mga mata niyaโ€”may ningning, ngunit malamig, may galit, may p**t. Sa pilit niyang ngiti, sumabog ang lamig sa paligid.

โ€œTapusin mo na ang lahatโ€ฆโ€ mahina niyang pagsusumamo.

Ngunit bago pa ako makagalaw, muling siyang nagsalitaโ€”mas malakas, mas matalim, mas agresibo.

โ€œTAPUSIN MO NA ANG LAHAT!โ€

Bago pa ako makatakbo, lumapit siyaโ€”ang kamay niyang malamig ay lumapat sa pisngi ko. At sa sandaling iyon, naintindihan ko kung ano ang tinutukoy niya.

Hindi pala ang mga gawain ang kailangang tapusinโ€ฆ AKO.

Isinulat ni Ray Margarette Galvez
Larawan ni Athan Troy Bercasio



๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ | Locker 2506โ€œMay mga sikretong hindi na dapat binubuksan.โ€Sabi nila, tahimik na ang lumang building ...
30/10/2025

๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ |
Locker 2506

โ€œMay mga sikretong hindi na dapat binubuksan.โ€

Sabi nila, tahimik na ang lumang building ng NY-B. Pero minsan, sa gitna ng katahimikan, may isang boses na ayaw patahimikin.

Ako si Ryza, student council president. Inutusan kaming maglinis sa lumang building ng NY-B dahil kulang na raw ang classrooms. Sumama si Magi, ang kaibigan kong lagi namang game sa kalokohan.

Amoy alikabok. Basag-basag ang ilang ilaw. Kalawangin ang mga nakapilang locker. Lahat bukasโ€”maliban sa isa.

Locker 2506.

โ€œWag niyong gagalawin โ€˜yan!โ€ sigaw ni Kuya Aldred, ang janitor naming laging maligalig. Nagulat kami. Hindi lamang galit ang dala-dala ng boses niyaโ€”may bakas ito ng takot. Na parang isang malaking pagkakamali ang buksan ang locker na โ€˜yon. Kaya umalis kami. Pero ang mga taong mausisa, hindi basta-basta tumatalikod sa takot.

8:00 p.m., bumalik kami ni Magi. Dala niya ang pin niya pangbukas ng lock. Pag-click ng kandado, bumungad ang amoy kalawang at lamig na parang galing pa sa kailalim-laliman ng lupa.

Tatlong bagay lamang ang laman nito:
isang salamin, isang lumang litrato ng babae, at isang diary.

Nakaukit sa pabalat ang pangalang Hanah La Torre.

Binasa namin.

Estudyante rin pala siya ng NY-B noong 1990s. Tahimik. Madalas mag-isa.

Sa huling pahina, nanginginig na ang sulat:

โ€œAyoko na. Dito na lang ako. Sa locker 2506.โ€

Binalak niya palang ipitin ang kanyang ulo sa pintuan ng locker 2506. Para makatakas. Para maging malaya sa buhay niyang puno ng himutok.

Biglang umihip ang hangin. Pumikit ang mga natitirang ilaw. Nang muli kong imulat ang aking mata, may anino sa aking likod sa salamin. Tumakbo si Magi palabas. Naiwan akong hawak ang diaryโ€”kasama ang malamig na hanging bumubulong ng pangalan ko.

Kinabukasan, may lantang bulaklak sa mesa ko. May bumubulong habang naglalakad ako sa corridor. At gabi-gabi, may naririnig akong umiiyak at tumatawa nang sabay.

Bumalik ako. Hindi ko na kinaya. Binasa ko ang natirang pahina ng diary:

โ€œSana may makaalala saโ€™kin. Hindi ako makaalis. Sanaโ€ฆ maramdaman nโ€™yo rin โ€˜to.โ€

Tumingin ako sa salamin.

Una, ako lang. Pero nang kumurap akoโ€”pugot na ulo ni Hanah ang nakatingin, nakangiti, at gumagalaw ang labi. Tinatawanan ako.

Tumakbo ako palabas. Pero habang papalayo, ramdam kong may sumusunod sa akin.

Kinabukasan, bumalik ako kasama si Magi. May dala akong kandila at bulaklak.

Gusto kong ipanalangin si Hanahโ€”baka sakaling matahimik na siya at tigilan na ako.

Nang ibalik ko ang diary sa locker, napatingin ako sa salamin. Hindi ko alam kung paano nangyariโ€”pero mukha ko na ang nasa loob. Mukha ko na rin ang nakapalit sa litrato sa loob.

Tinignan ko ulit ang diary. Hindi na โ€œHanah La Torreโ€ ang nakasulat. Pangalan ko na.

RYZA SALVADOR.

Namatay ang kandila. At sa katahimikan, tumawa siya.

Hindi ko alam kung gaano katagal na lamang ang oras ko dito. Pero sa karanasan kong to, nalaman ko na minsan, ang multo ay hindi naghahanap ng tulongโ€”naghahanap sila ng kapalit.

Binabalaan ko kayo. Huwag na huwag nโ€™yong bubuksan ang Locker 2506.

Isinulat ni Calix Sapitan
Larawan ni Seth Lagaรฑa



๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ | The Perfect BisectThe cold of the late-night air seemed to sink into the bones of those who are pri...
29/10/2025

๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ |
The Perfect Bisect

The cold of the late-night air seemed to sink into the bones of those who are privileged enough to walk, to see, to be human. In this city, there was a chill that felt nothing like the weather. Gabbi, a well academically performed student, some would say perfect. Sheโ€™s got it all, the long fine legs, the smooth skin, the silky hair. Typical to envy.

Gabbi stares at the diagram, tracing the hypotenuse with a mechanical pencil, the waiting area of the bus station was so quiet you could hear the pencil LOUD. It was 1:47 am, she just finished a school project with her group mates. Her page was an ocean of angles and theorems she couldnโ€™t internalize. Euclidean geometryโ€”the idea of fixed points and absolute distance. It felt less like mathematics but a trouble unsettling chaos of her mind. She always had a phrase โ€œMathematics would slice my brain half.โ€ She was never too fond of the subject, she find it bothersome believed she will never make use of it in the near future.

โ€œYouโ€™re struggling with the concept of perfect severance. :)โ€
The voice was thin, dry, and it was the only thing you could hear in this fine quiet air. You could even hear her childish grin, friendly intent. She was trying to be helpful, she felt it.

She couldnโ€™t look, as she was too focused on her pages, standing next to her felt to be a young child, with that height around 6 years old? Her skin was very doll-like, porcelain left too long in the sun, her hair seemed shiny, she hears the droplets of liquid. Poor child mustโ€™ve forgotten an umbrella. Without looking Gabbi returned the smile she felt the child was giving her. She felt the very perfect posture, smile and aura of the child too mature for a 6 year old..

โ€œYou believe a line extends to infinity,โ€ the child continued, tilting her head with a crisp, audible click. โ€œBut it does not. A line is simply waiting to be bisected. :)โ€

Gabbi paused, froze even. She gently looks up the moment she felt the change of person in front of her, the child was there a moment ago..

โ€œWhat?โ€

The โ€˜childโ€™ smiledโ€”widely grinning as if it is being extended too far and open stretched. โ€œI understand geometry. I can show you how the shortest distance between two points is actually defined by the division between them.โ€ She rested her unnaturally small, pale hand on Gabbiโ€™s open textbook. โ€œSee this plane? It can be cut perfectly. And once it is, the distance you thought you had vanishes.โ€

A sharp, distinct noiseโ€”a sound of metal and velocityโ€”hit the pavement outside, far below. Teke.

The child-like strangerโ€™s smile widened, moving from polite to PREDATORY. Gabbi didnโ€™t wait for the sound to repeat. The moment the girl turned her head, the perfect geometry of threat became clear. Gabbi stood and used her legs to RUN.

The mistake was, she thought she could use her privilege of legs to escape faster.

Cold tile..

Slapping foot steps..

TEKE TEKE TEKE TEKE TEKE TEKE TEKE

Exhausted breaths..

The feeling that she ran far enough..

TEKE TEKE TEKE TEKE TEKE TEKE TEKE

She has not even made it 10 ft. away..

with a clear sign above that used to be a sign for bus stop-overs says.. โ€œYOU ARE RUNNING THE WRONG WAY.โ€

The realization that the Euclidean lass of her world were shattered. And so, the submission: I closed my eyes.

The silence that followed was absolute, profound. A beautiful, clean vacuum where the frantic drumming of her heart and the awful scrape of metal on stone finally ceased. Relief. It washed ofer her, a perfect peace. Gabbi silently thanked the silence, thanked anything, for ending the intolerable fear.

Then, the final, irreversible MISTAKE: I opened my eyes.

The world was tilted. She was low. Her vision was instantly captured by two familiar, still objects: her own legs. Perfect, whole, wearing her favorite sneakers. They were three feet away, standing upright, severed by a clean line of impossible air.
The girl was crouched between them. Her doll-like smile was now a wide, delighted grimace. โ€œAh, the perfect bisect,โ€ she whispered, her voice drier than chalk dust. โ€œYou finally achieved the true definition of a line. And now, youโ€™re ready to meet a few of my friends.โ€

Written by Aki Matsumoto
Picture by Reeze Margaux Olazo



๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ | Puso ng PayasoMinamahal,Nais kong malaman mo na sa bawat linyang pinahid ng tinta sa liham na itoโ€™y...
28/10/2025

๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ |
Puso ng Payaso

Minamahal,

Nais kong malaman mo na sa bawat linyang pinahid ng tinta sa liham na itoโ€™y mula sa kaibuturan ng aking puso. Nawaโ€™y matarok ang dugoโ€™t pawis na aking pinagtitiisan. Pagkat dinadaan ko na lamang sa mapagkunwaring halakhak ang mapait na katotohanang araw-araw kong nilulunok.

๐˜•๐˜ข๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฃ๐˜ข๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ฏ๐˜ข ๐˜ฌ๐˜ข๐˜บ๐˜ข ๐˜ข๐˜ฌ๐˜ฐ?

Walang mas nakatatakot sa mga oras na pilit kong nairaraos. Ang payasong katulad koโ€™y mistulang nababaliw para sa ikagiginhawa ng sinisinta. Ikawโ€”irog ko, para saโ€™yoโ€™y pilit kong sinasabak ang sarili sa pinaka di-inaasahang panahon sa palaruan.

Ako ang barahang marapat na kinatatakutan, ang aking tawaโ€™y dumadagundong sa bawat sulok ng bulwagan. Ang mga luhang nagbabadya mula sa pagkapagod ay isang eksenang kinamumuhian ng aking kalabang nakaluklok sa ginintuang trono. Hindi nila batid ang karanasang ito. Kinukurakot nila ang pondo ng nasasakupan at akoโ€™y mistulang piyon na nakikipagsapalaran sa ilalim ng silahis ng araw.

Kinaaawaan. Tila kataka-taka na magwagi ang nakakatawang pigurang binabalutan ng makukulay na saplot. Marahil hindi matutuwa ang namulat sa karangyaan sa isang tulad kong nagbubuwis ng buhay upang mahigitan ang kanilang pagkagahaman. Silaโ€™y nasusuklam sa kung sinumang nagsisilbing balakid sa kanilang marungis na layunin.

๐˜”๐˜ข๐˜ฉ๐˜ข๐˜ญ, ๐˜ด๐˜ช๐˜ญ๐˜ข ๐˜ข๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ต๐˜ถ๐˜ฏ๐˜ข๐˜บ ๐˜ฏ๐˜ข ๐˜ฏ๐˜ข๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฃ๐˜ข๐˜ฏ๐˜จโ€”๐˜ด๐˜ช๐˜จ๐˜ถ๐˜ณ๐˜ฐ'๐˜บ ๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฏ๐˜ฅ๐˜ช ๐˜ญ๐˜ข๐˜ฎ๐˜ข๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ช๐˜ด๐˜ข๐˜ฏ๐˜จ ๐˜จ๐˜ถ๐˜ฏ๐˜ช-๐˜จ๐˜ถ๐˜ฏ๐˜ช ๐˜ข๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ฃ๐˜ถ๐˜ฎ๐˜ข๐˜ฃ๐˜ข๐˜จ๐˜ข๐˜ฃ๐˜ข๐˜จ ๐˜ด๐˜ข ๐˜ข๐˜ฌ๐˜ช๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ช๐˜ด๐˜ช๐˜ฑ๐˜ข๐˜ฏ?

Nakatitindig balahibo, ang realidad na napupunta lamang sa mga kamay ng gahaman ang bunga ng pagkayod ng aking mga butong walang sawang sumasayaw sa tawag ng ating sikmurang kumakalam. Kahit mapanglaw ang kulay ng buwan, pilit na kumukurba ang pulang kolorete sa aking mukha at kung buburahin ang puting pinturaโ€™y maputla pa rin ang aking balat.

Ngunit akoโ€™y patuloy na sumusugal sa isang sistema kung saan bihira ang pagkakataon upang mailantad ang โ€˜di patas na laro ng aking mga kalaban. Silaโ€™y mapalad, kahit lulong sa bisyo at umuwing talunan ay nasa kanila pa rin ang kakayahang pukawin ang puso ng madla.

Sa kapal ng salaping pinanghahawakan nilaโ€™y hindi na rin maikakaila ang ugaling takam na takam sa mataas na antas ng kanilang pamumuhay. Ayaw nilang nalalamangan, ayaw nila sa akin dahil ako ang nagpapaalala ng kanilang pagkukunwariโ€”ang payaso na hindi kailanman tumitigil sa pagtawa kahit ang mundo ay unti-unting nauupos. Ako, na sa likod ng maskaraโ€™y may pusong pinipiga ng kawalan ng katarungan. Ako, na bagaman nililibak, ay patuloy pa ring humahakbang sa entablado ng buhay na tila walang katapusan.

Angkan ng mga pulitiko, nasaan ang pera ng publiko? Ang mga pangakong puro lamang palabas at paimbabaw, pinaikot-ikot ang taumbayan na marapat pinagsisilbihan. Ang plataporma ng gobyerno ay naging sugalan ng mga sakim, at kami, ang mga payasong itinuturing na baliw, ang tanging nakakakita ng katotohanang ayaw nilang tanggapin.

๐˜—๐˜ข๐˜ถ๐˜ฎ๐˜ข๐˜ฏ๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฏ ๐˜ฌ๐˜ถ๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ช๐˜ฌ๐˜ขโ€™๐˜บ ๐˜ฏ๐˜ข๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฉ๐˜ช๐˜ฃ๐˜ข๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ฏ๐˜ข ๐˜ณ๐˜ช๐˜ฏ ๐˜ด๐˜ข ๐˜ข๐˜ฌ๐˜ช๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ฎ๐˜จ๐˜ข ๐˜ฃ๐˜ช๐˜ฏ๐˜ช๐˜ฃ๐˜ช๐˜ต๐˜ข๐˜ธ๐˜ข๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ด๐˜ข๐˜ญ๐˜ช๐˜ต๐˜ข.

Gayunpaman, akoโ€™y nananalangin sa isang himalang magiging posible lamang sa pagkakaisa ng sangkatauhan. Tayoโ€™y sama-samang kumalas sa bayan na animoโ€™y naging sugalan. Gisingin natin ang kapuluang natutulog sa ingay ng palakpakan at kalansing ng barya.

At kung sakaling hindi na ako makabalik mula sa tanghalang ito, nawaโ€™y maalala mo ako hindi bilang payaso ng tanghalan, kundi bilang isang taong nagmahal at lumaban sa gitna ng mga palakpak ng panlilinlang.

โ€” Joker

Isinulat ni Jamillah Moira Torres
Larawan ni Joaquin Gabriel Venturina



๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ | Sa Dilim, May Bigat na โ€™Di Mo AlamHindi ako naniniwala sa multo, o kung ano man ang tawag nila sa m...
27/10/2025

๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ |
Sa Dilim, May Bigat na โ€™Di Mo Alam

Hindi ako naniniwala sa multo, o kung ano man ang tawag nila sa mga kinatatakunan nilang nilalang. Ngunit hanggang sa sumapit ang isang gabi, parang gusto ko nalang din maniwala.

Gabi โ€˜yon, kakatapos lang namin mag-celebrate matapos ang exam. Sa bahay namin ginanapโ€”simple lang, may tawanan, at kwentuhan. Pagdating ng alas-diyes, uwian na. Yung iba nakatulog, yung iba pinauwi na rin. Ako na lang ang gising, at ako na rin ang maghahatid.

Medyo kinakabahan ako kasi babae ako, tapos ang daan pauwi sa bahay ng mga kaibigan ko ay madilim, walang ilaw, puro bukid. Pero sige lang, sanay naman akong magmaneho.

Tatlo kami sa motor. Ako, si Ron, at si Dave. Nauna naming ihatid si Ronโ€”maayos naman, tahimik lang ang biyahe. Pero nang si Dave na lang ang natira, doon na nagsimula โ€˜yung mga bagay na hindi ko maintindihan.

Habang umaandar kami, parang bumibigat ang motor na aming sinasakyan. Akala ko guni-guni lang, pero habang tumatagal, parang may dagdag na bigat sa likod. Hindi ko na rin tinitingnan ang side mirror kasi puro dilim lang makikita ko.

Natawa pa ako ng mahina. Sabi ko, โ€œDave, ang bigat mo ha.โ€ Sabi niya, โ€œHa? Kanina nga dalawa kaming sakay mo, okay lang naman.โ€

Tahimik ulit. Naramdaman kong mas lalo pang bumigat. Parang hinihigop โ€˜yung gulong sa lupa. Napatingin ako sa side mirror kahit ayaw ko. Tapos napansin ko, parang walang ulo si Dave sa repleksyon.

Matangkad siya kaya inisip ko, baka hindi lang abot ng mirror.
Sabi ko, โ€œLapit mo nga konti mukha mo sa akin.โ€
Sumunod siya habang nagtataka, pero kahit lumapit siya, wala pa rin akong nakitang ulo. Itim langโ€”parang anino lang ng katawan niya.

Doon ko naramdaman โ€˜yung lamig. โ€˜Yung tipong hindi mo alam kung pawis o goosebumps na โ€˜yung nararamdaman mo.
Hindi ako nagsalita, pero binilisan ko ang takbo. Tahimik lang siya sa likod.

Pagkalampas namin sa daan na walang ilaw, biglang gumaan ang motor. Parang may bumaba. Pagtingin ko sa side mirror, buo na ulit si Dave. Normal lang, parang walang nangyariโ€”nakangiti pa sa akin at kumaway noong pauwi na ako.

Pag-uwi ko, wala akong sinabi at hindi ako makatulog. Iniisip ko kung totoo ba โ€˜yon. Kinabukasan, kinuwento ko sa mga kaibigan ko.
Sabi nila, may mga ganun daw talaga sa daan na โ€˜yonโ€”mga ligaw na kaluluwa na sumasabay sa mga dumaraan. Hindi ko alam kung guni-guni lang o totoo. Sinabi ko rin kay Dave โ€˜yon dahil kailangan nโ€™ya malaman.

Pero hanggang ngayon, tuwing dadaan ako roโ€™n ng gabi, minsan nararamdaman ko pa rin โ€˜yung bigat. Hindi nawawala โ€˜yung takot ko sa daan na โ€˜yon. Parang may naghihintay lang na maki-angkas ulit.

Ikaw, sigurado ka bang mag-isa ka lang kapag umuuwi ka sa gabi?

Isinulat ni Rhian Cate Pelicano
Larawan ni Bianca Desiree Lee



๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ | Sa Bintana, may BinataMalamig ang simoy ng hangin ngayong gabiโ€”siguroโ€™y dahil papalapit na ang Pask...
26/10/2025

๐—›๐—”๐—Ÿ๐—Ÿ๐—ข-๐—ช๐—˜๐—˜๐—ž ๐—ฆ๐—ฃ๐—˜๐—–๐—œ๐—”๐—Ÿ |
Sa Bintana, may Binata

Malamig ang simoy ng hangin ngayong gabiโ€”siguroโ€™y dahil papalapit na ang Pasko.

Ako si Gabriela, isang estudyante at kaisa-isang anak ng pamilya Santos. Sa amin, hindi basta-basta ang apelyidong โ€œSantos.โ€ Pinapahalagahan ito ng aking mga magulangโ€”na kahit sina Loloโ€™t Lola ang laging paalala sa akin ay, โ€œAng pangalan natin, huwag mong dudumihan.โ€ Marahil dahil kilala kami sa buong probinsya.

Ngunit isang gabi, habang nag-aaral ako sa kuwarto, biglang bumukas ang bintana. Pumasok ang malamig na hangin, kasabay ng kakaibang pakiramdamโ€”parang may nakatingin. Akala koโ€™y hangin lang, pero may binatang nakatayo sa labas. Tinawag niya ang pangalan ko, paanas, halos parang panaginip.

Noong una, hindi ko siya pinansin dahil inaalala ko ang mga bilin sa akin ng lolo at lola na huwag dungisan ang pangalan. Pero gabi-gabi siyang bumabalik, lagi sa parehong oras, at sa parehong paraanโ€”sa ilalim ng bintana ko, binubulong ang pangalan kong parang awit ng gabi.

Hanggang sa isang gabi, hindi ko na napigilan ang aking kuryosidad. Binuksan ko ang bintana at lumabas. Naroon siyaโ€”ngumiti, at sa gitna ng dilim, tila kumikislap ang mga mata niya. Mabait siya, malambing, at sa mga gabing sumunod, doon kami laging nagkikita. Sa parehong bintana. Sa parehong hanging malamig.

Ngunit minsan, may guwardiyang lumapit sa akin habang nakatayo kami sa ilalim ng bintana.

โ€œSino โ€˜yang kinakausap mo, iha?โ€ tanong niya.

Napakunot ako ng noo. โ€œSi Dexter po. Hindi nโ€™yo ba siya nakikita?โ€

Natahimik ang guwardiya, tapos dahan-dahan niyang sinabi, โ€œAnakโ€ฆ matagal nang walang Dexter sa barangay na ito.โ€

Simula noon, hindi ko na muling nakita si Dexter. Pero isang gabi, muling bumukas ang bintanaโ€ฆ
At narinig kong muli ang kanyang boses. Bumalik na si Dexter. Katulad ng dati, magkahawak kaming lumalakad sa buong barangay. Pero may kakaiba ngayong gabi, tinanong niya ako, โ€œGusto mo bang sumama sa akin?โ€ tanong niya.

โ€œIpakikilala kita sa mga magulang ko.โ€

Tuwang-tuwa akong marinig ito mula sa kanya, kaya hindi na ako nag-atubiling tumanggi pa.

Kinaumagahan, wala pa rin ako sa kuwarto. Hinahanap na ako ng buong pamilya ko kung saan-saan. Ngunit hindi pa rin ako mahagilap nila nanay at tatay. Ni walang bakas ng aking pagkawala ang natira.

Tatlong buwan na ang nakalilipas simula ng mangyari ang bigla kong pagkawala. Laging natutulog si nanay sa aking kuwarto, at mula noon, may iba nang boses na naririnig sa ilalim ng bintana tuwing hatinggabiโ€”
boses ng isang dalagang tinatawag ang sarili niyang pangalan.

โ€œGabriela...โ€

Isinulat ni Einna Giebel Marcelino
Larawan ni Jskeller Garcia



๐—Ÿ๐—ข๐—ข๐—ž | TNP's First Income Generating Project: A Huge Success!The Nationalian Press (TNP) held its first Income Generatin...
15/10/2025

๐—Ÿ๐—ข๐—ข๐—ž | TNP's First Income Generating Project: A Huge Success!

The Nationalian Press (TNP) held its first Income Generating Project (IGP) for the academic year 2025-2026 today, October 15, at NU Baliwag's Student Lounge (3rd Floor).

The day began with vibrant greetings and support from senior high school students. All of the hash browns were sold out even before 1 PM this afternoon. The entire TNP family would like to extend a heartfelt thank you to everyone who supported our IGP titled "The Spud Spot." This day was indeed filled with success, thanks to the hard work and effort of all our members who volunteered to turn this simple idea into a memorable event.



๐—Ÿ๐—ข๐—ข๐—ž | Exciting Announcement from The Spud Spot!Craving something crispy and savory? Look no further! The Spud Spot is h...
14/10/2025

๐—Ÿ๐—ข๐—ข๐—ž | Exciting Announcement from The Spud Spot!

Craving something crispy and savory? Look no further! The Spud Spot is here to satisfy your taste buds with our delicious Hashbrowns, now featuring a fun twist!

Join us TOMORROW, Wednesday, October 15th, at NU Baliwag, and choose your favorite flavor:

Classic (no flavor) - P40
Cheese - P45
BBQ - P45

Feeling eager? Make sure to secure yours by pre-ordering through this form: https://forms.office.com/r/QiD3ibqn4x

Donโ€™t let this delicious opportunity slip away! We canโ€™t wait to see you, Nationalians!



"๐—ฃ๐—Ÿ๐—จ๐— ๐—”-๐—š๐—”๐—ฆ๐—ฃ๐—”๐—ฆ ๐—ฆ๐—” ๐—–๐—ฆ๐—ฃ๐—–!Success is not measured by how many awards you get, but by how you make the journey worth it. CSPC...
11/10/2025

"

๐—ฃ๐—Ÿ๐—จ๐— ๐—”-๐—š๐—”๐—ฆ๐—ฃ๐—”๐—ฆ ๐—ฆ๐—” ๐—–๐—ฆ๐—ฃ๐—–!

Success is not measured by how many awards you get, but by how you make the journey worth it.

CSPC 2025 has officially come to a close. Join us as we congratulate every participant who represented our school and made this journey possible.

Your hard work and dedication truly shone through every challenge, and we at The Nationalian Press (TNP) couldnโ€™t be prouder of all your efforts. Win or lose, youโ€™ve already proven yourselves to be the true spirit of a Nationalian โ€” persistent, talented, and unstoppable. Despite the hectic schedules, youโ€™ve shown that nothingโ€™s impossible if you have pure determination for what you do. Although not everyone secured a spot, always remember that the entire Nationalian community is here to support and cheer for all of you.

Of course, none of this would have been possible without the unwavering support of their coaches. Your guidance has made a significant impact on the journey of every journalist who participated. May your guidance continue to inspire and shape our journalists to reach higher.

And to our winners, congratulations on your well-deserved success! May the fire within you continue to burn for the journeys that await you. Keep striving, keep growing, and keep moving forward as you inspire others through your passion and excellence.

Congratulations, Nationalians!

๐—Ÿ๐—ข๐—ข๐—ž | Best of luck, Campus Journalists!With pens as their swords and ink that enlightens, these remarkable bullpups are...
07/10/2025

๐—Ÿ๐—ข๐—ข๐—ž | Best of luck, Campus Journalists!

With pens as their swords and ink that enlightens, these remarkable bullpups are ready for battle. Carrying the strength of their minds and the fire of their passion, they march with heads held high, proud to wear the colors of gold and blue.

Best of luck to our dedicated campus journalists! Their passion for journalism has brought them here. May their pens unleash the Bullpup spirit and carve the words into the hearts of the judges. The Nationalian community stands behind them, united in support. Fight for the truth, for excellence, and for the honor of gold and blue!

Caption by Dame Aivee Diego
Layout by Pia Lynne Dela Cruz


Address


Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when The Nationalian Press - NUB SHS posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to The Nationalian Press - NUB SHS:

  • Want your business to be the top-listed Media Company?

Share