10/07/2025
"ကြိုလွမ်းနှင့်နေရတဲ့ မြို့ကလေး"
အနားမှာ အတူရှိနေရင်းနဲ့ လွမ်းနေမိတဲ့ ခံစားချက်မျိုး ခံစားဖူးကြလား။ ကျမကတော့ အဲဒီခံစားချက်ကို ကောင်းကောင်းခံစားဖူးပါတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ်က လူတယောက်။ ခုဒုတိယအကြိမ်ကတော့ မြို့ကလေးတမြို့ပေါ့။ နေရင်းနဲ့ကို ကြိုလွမ်းနှင့်နေမိတဲ့ ဒီမြို့ကလေးလေ။
ဒီမြို့ကလေးကို “တစုံတဦးရဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကနေ ထွက်ပြေးလို့ မလွတ်မြောက်နိုင်တဲ့ မြို့ကလေး”လို့ ကိုယ့်ဘာသာ နာမည်ပေးထားတယ်။ အကြောင်းက ဒီလိုပါ။ ဘယ်ကိုပြေးပြေး မလွတ်မြောက်နိုင်တဲ့ ချစ်မေတ္တာသံယောဇဉ်တွေလိုပဲ… ဒီမြို့ကလေးကလည်း ဘယ်သွားသွား တောင်တွေက ပတ်လည်ဝိုင်းထားတယ်။ တောင်တန်းကြီးတွေကို ဦးတည်သွားရင်း ထူးဆန်းစွာပဲ တောင်တန်းကြီးတွေကို ချန်ထားရစ်ခဲ့ရတဲ့ မြို့ကလေး။ ရှေ့မှာ ဦးတည်နေတဲ့ တောင်တန်းကြီးရယ်၊ နောက်ကြည့်မှန်ထဲက တရွေ့ရွေ့ကျန်ခဲ့တဲ့ မှိုင်းညို့ညို့တောင်တန်းတွေရယ်က ဥပေက္ခာပြုဖို့ခက်တဲ့ တချို့ရည်းစားဟောင်းတွေလိုပါပဲ။
တောင်တွေ ဝန်းရံထားတဲ့ ချိုင့်ဝှမ်းထဲက မြို့ကလေး။ ပန်းတွေ သိပ်ပေါပြီး ကျမချစ်တဲ့ သစ်ပင်တွေ၊ ရောင်စုံ လိပ်ပြာတွေအများကြီးတွေ့ရတဲ့ မြို့ကလေး။ ရေတံခွန်တွေ၊ ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက်နဲ့ ကြည်လင်အေးမြတဲ့ စမ်းချောင်းလေးတွေ ပေါတဲ့ မြို့ကလေး။ စိမ်းလဲ့ကြည်သာနေတဲ့ ရေအိုင်တွေတွေ့ရတဲ့ မြို့ကလေး။ ဂန္ဓဝင်အနုပညာရော၊ မော်ဒန်အနုပညာပါ ခံစားလို့ရတဲ့ မြို့ကလေး။ မြို့ခံတွေက နွေးထွေးပြီး သဘောကောင်းတဲ့ မြို့ကလေး။ ဒီလောက်ဆို… ကျမလွမ်းတယ်ဆိုတာ မလွန်ဘူးမဟုတ်လား။
နေနေရင်းကို လွမ်းနေရတဲ့ မြို့ကလေးလို့ ပြောတဲ့အခါ… ဒီစကားကို လူတယောက်ကိုလည်း ပြောခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာ သတိသွားရတယ်။ အတူထိုင်နေရင်းတောင် လွမ်းနေရပြီလို့ ပြောခဲ့မိတာထင်တယ်။ အဲဒီတုန်းက တဖက်က ပြန်ပြောတဲ့ စကားကြောင့် ကျမ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသေးတယ်။ “ယုံအောင်ပြောပြီး လွမ်းအောင်ချွဲတဲ့သူ” တဲ့။ “ကျမကို ကြောက်တယ်”တဲ့လေ။ အဲဒီစကားထဲမှာ ကျမအပေါ် ထားတဲ့ သံသယတွေကို ပထမဆုံး ခံစားမိလိုက်ရတာပါပဲ။ အဲဒီတုန်းက ကျမ ဝမ်းနည်းမိသေးတယ်ထင်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် လွမ်းတယ်လို့ ချစ်တယ်တို့ဆိုတဲ့ ခံစားချက်တွေက ရော့…ဒီမှာ…ဒီလောက်…ဆိုပြီး အကောင်အထည်လိုက်ကြီး သက်သေပြလို့ရတာမဟုတ်တော့လည်း ကျမမှာ လောက်လောက်လားလား ပြန်လည်ချေပစရာ ထုချေလွှာမရှိနေခဲ့ဘူး။
ဒီမြို့ကလေးကရော ကျမကို “ညာပြန်ပြီ” “စကားပြောကောင်းတဲ့ မသည်းအူ” လို့များ ပြောတတ်၊ ဆိုတတ်ရင် ပြန်ပြီတုံ့ပြန်လေမလားလို့ တွေးရင်း တယောက်ထဲ ပြုံးလိုက်မိသေးတာ။ အချိန်ကာလတခုရောက်တဲ့အခါ သူ့ကိုမေ့သွားမှာပါလို့ မြို့ကလေးသာ စကားပြောတတ်ခဲ့ရင် ပြောများပြောလေမလား။ အဲဒီလိုဆိုရင် “တချို့အရာတွေက အသက်ဓာတ်တည်သရွေ့ အသက်ဗူးလေးတခုလို မမေ့မလျော့နဲ့ ဘဝရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတခုအဖြစ် ရှိနေတော့မှာ”လို့ ပြန်လည်ချေပမိမယ်ထင်ပါတယ်။ ဒီမြို့ကလေးက ကျမအတွက်တော့ အဲဒီလိုဘဝအစိတ်အပိုင်းတခုပါပဲ။
အချိန်တိုအတွင်း အသားတကျနဲ့ နွေးထွေးစွာ ပွေ့ဖက်ခဲ့တဲ့ မြို့ကလေး။ ဘဝအမောတွေက ခပ်ဝေးဝေးက တောင်တန်းကြီးတွေကိုမြင်လိုက်တဲ့အခါ ပြေလျော့သွားရသလိုမျိုး။ စိတ်ဖိစီးမှုတွေက ပန်းရောင်စုံတွေနဲ့ လိပ်ပြာရောင်စုံတွေကြားမှာ ပျောက်ကွယ်သွားရသလိုမျိုး၊ မနက်ခင်း တေးသံသာလို ငှက်ကလေးတွေရဲ့ တီတီတျာတျာနဲ့ နိုးထရတဲ့ မနက်ခင်းတွေက တနေ့တာအတွက် ခွန်အားရသလိုမျိုး၊ စိမ်းစိမ်းစိုစို သစ်ပင်ကြီးငယ်တွေတွေ့ရတဲ့အခါ သွေးကြောထဲကို ပျော်ရွှင်မှုဓာတ်ဆားရည် သွင်းလိုက်ရသလို ပျော်ရွှင်ရတဲ့ ခံစားချက်ဖြစ်စေ မြို့ကလေး။ ဒါတွေအားလုံးကို ကျမ ဘယ်လိုမေ့နိုင်ပါ့မလဲ။ ဘယ်လိုများ လွယ်လွယ်မေ့ရက်ပါ့မလဲ။
ဒီမြို့ကလေးကို မကြာခင်နှုတ်ဆက်ရတော့မယ်လို့ တွေးမိတဲ့အခါ ခုနကပြောတဲ့ အလွမ်းက ပိုပိုသည်းလာတယ်။ ဘဝမှာ မွေးရပ်မြေက အိမ်ပြီးရင်… ကျမရဲ့ ဒုတိယအိမ်လို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ နေရာ။ ခဏလေးအတွင်းမှာ အကျွမ်းတဝင်နဲ့ အသားတကျရှိရတဲ့ နေရာ။ သစ်ပင်၊ ပန်းပင်တွေအများကြီးကို တအံ့တဩနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် လိုက်ငေးရတဲ့ နေရာ။ မမြင်ဖူးတဲ့ လိပ်ပြာအရောင်စုံလေးတွေနဲ့ ငှက်အမျိုးအစားပေါင်းများစွာကို တွေ့ရတဲ့ နေရာ။ ဒီနေရာက ကျမအတွက်တော့ စိတ်ကူးယဉ် အိပ်မက်မြို့ကလေးလိုပါပဲ။
အခုလိုမိုးရွာပြီးစ အချိန်ဆိုရင် တိမ်တွေကြားက အတင်းရုန်းထွက်ဖို့ ပြင်နေတဲ့ နေအလင်းရောင်ရယ်… အဝေးက စိမ်းညို့ညို့တောင်တွေနဲ့ အဖြူရောင် ဇာလွှာအုပ်ထားသလို တိမ်ဖြူဖြူတွေ လွင့်နေတဲ့ မြင်ကွင်းက သိပ်လှတာပါပဲ။ မိုးရွာပြီးစ အချိန်က ဒီမြို့ကလေးရဲ့ အလှဆုံးအချိန်လို့ ကျမကတော့ သတ်မှတ်မိပါရဲ့။
အဝေးက တောင်တန်းကြီးတွေရယ်၊ အစိမ်းရောင် စပါးခင်းတွေရယ်၊ ရောင်စုံသက်တန့်တခုရယ်၊ တိမ်တွေကြားထဲက ထိုးထွက်နေတဲ့ နေအလင်းရောင်ရယ်…သက်ရှိပန်းချီကားတချပ်လို ဒီမြင်ကွင်းက မကြာခင်ဒီမြို့ကလေးကို ခွဲခွာသွားတော့မယ့် သူတယောက်အတွက်တော့ လွမ်းတသသဖြစ်ရမယ့် မြင်ကွင်းပါပဲ။ ဒီအလှဆုံးမြင်ကွင်းကပဲ ဒီမြို့ကလေးရဲ့ နှုတ်ဆက်လက်ဆောင်ဖြစ်မယ်ထင်ပါရဲ့။ ။
မယ်ကျော့
၁၀၊ ဇူလိုင်၊ ၂၀၂၅။
