14/11/2025
မင်းချစ်ရသူကို
ရင်ထဲက ပလ္လင်ပေါ်မှာထားပြီး
မင်းကိုချစ်တဲ့ကိုယ့်ကိုတော့
အနားက အရံခုံမှာ ထိုင်ခိုင်းထားတာ
မတရားဘူးလို့ မအော်ဟစ်ရက်လောက်အောင်
ကိုယ်ကမင်းကို ချစ်ခဲ့တာပါ...။
"ချစ်လား" ဆိုတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့မေးခွန်းဟာ
လေထဲမှာ ပျော်ဝင်ပျောက်ကွယ်သွားရပေါင်းများပြီ။
မင်းရဲ့ တိတ်ဆိတ်ခြင်းက
အဖြေမှန်ကို အကြိမ်ကြိမ်ပေးပြီးသားပဲလေ။
ခပ်တွေတွေ ငေးကြည့်နေတတ်တဲ့
မင်းမျက်ဝန်းညိုတွေထဲမှာ
သူ့အရိပ်တွေ ထင်ဟပ်နေတာ
ကိုယ်မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်းနဲ့ပဲ
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်လိမ်ညာနေခဲ့ရတယ်။
အတူတူရှိနေတဲ့ အချိန်တွေမှာတောင်
မင်းရဲ့စိတ်က ကိုယ့်ဆီမှာမရှိဘူး။
ကိုယ့်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းနဲ့
မင်းရဲ့အတွေးတွေက ဘယ်ဆီလွင့်နေလိုက်တာလဲ့...
မင်းရဲ့ ဟိုးအဝေးက တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီ
ခရီးထွက်သွားမှန်း သိနေတဲ့အခါတိုင်း
ဒီလက်ကို လွှတ်ချပြီး ထွက်ပြေးသွားလိုက်ချင်စိတ်ကို
ခက်ခက်ခဲခဲမျိုချရင်း... ကိုယ်ပြုံးပြနေခဲ့ရတယ်။
ရယ်မောနေရင်း ရုတ်တရက်
စကားသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားတတ်တဲ့မင်း...
ပျော်ရွှင်ခြင်းရဲ့ အထွတ်အထိပ်မှာ
အတိတ်က ပုံရိပ်တစ်ခုကို သတိရသွားတတ်တဲ့မင်း...
အဲ့ဒီအခါတိုင်းမှာ ကိုယ်က
ဘာမှမသိတဲ့ လူတစ်ယောက်လို
စကားလမ်းကြောင်းလွှဲပေးရတာလည်း အမော။
ကိုယ်က မင်းအတွက်
မင်းရဲ့အထီးကျန်ခြင်းကို ကုစားပေးမယ့်
ဆေးတစ်ခွက်လား။
ဒါမှမဟုတ် သူထားခဲ့တဲ့ ကွက်လပ်ကို
ခဏတာ ဖြည့်ပေးရတဲ့ အရုပ်တစ်ရုပ်ပဲလား။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်...
မင်းအနားမှာ နေခွင့်ရနေသမျှတော့
ဘယ်လိုနေရာကမဆို ကိုယ်ကျေနပ်ခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့လေ... အချစ်ရယ်...
မှန်တစ်ချပ်ရှေ့မှာ ကိုယ့်မျက်နှာကိုယ်ပြန်ကြည့်ရင်း
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သနားလာတဲ့ ညတွေလည်း ရှိတယ်။
ငိုပိုင်ခွင့်မရှိတဲ့ မျက်ရည်တွေက
ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ အသံတိတ် ကြွေကျခဲ့ရတယ်။
ဒီဇာတ်လမ်းမှာ ကိုယ်ဟာ
နာကျင်ရဖို့ သက်သက်ပဲ ပါဝင်နေရသူလားလို့
ကိုယ့်နှလုံးသားကိုယ် ပြန်မေးရင်း
အဖြေမရှိတဲ့ ညတွေကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရပေါင်းများပြီ။
တစ်နေ့နေ့မှာတော့...
ကိုယ့်ရဲ့အချစ်စစ်တွေက
မင်းရင်ထဲက ရေခဲတောင်ကို အရည်ပျော်စေမလားလို့...
အဲ့ဒီမဖြစ်နိုင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုတည်းနဲ့ပဲ
အသက်ဆက်နေရသူမို့...
မင်းမချစ်မှန်းသိရက်နဲ့
ဆက်ချစ်နေဦးမယ်ဆိုတာကိုတော့...
မင်းယုံကြည်ပေးပါ အချစ်ရယ်။
အညတရ-zero
