22/05/2025
Naiintindihan mo ba kung bakit isinama ng ina ang kanyang mga anak sa kabilang buhay?
Sa unang tingin, mahirap unawain ang desisyong ginawa ng isang ina na isama ang kanyang tatlong anak sa isang makadurog damdamin na pamamaalam sa mundong ito. Marami ang nagtaka, nanghusga, at nagtanong: “Bakit pati mga bata? Bakit hindi siya na lang?” Ngunit sa likod ng lahat ng iyon ay isang kwento ng matinding pagod, kawalang pag-asa, at pag-ibig na handang ialay ang lahat pati ang huling hininga.
Araw-araw, pasan niya ang bigat ng mundo. Isang ina na walang katuwang, walang mapagkakatiwalaan, at walang matibay na suporta. Ang allowance para sa kanyang tatlong anak? P2,500 lang sa isang buwan, isang halagang hindi man lang sapat para sa pagkain, gatas, gamot, at iba pang pangangailangan. Habang ang asawa ay isang pulis na tila unti-unti nang nawawala ang atensyon at presensya sa pamilya, siya naman ay araw-araw na humaharap sa realidad ng kakapusan, pagod, at pag-iisa. Sinubukang manghiram ng pera sa iba ngunit wala ding pera ang kanyang nilapitan.🥹
Bitbit niya ang mga bata saan man siya magpunta, sa palengke, sa ospital, kahit saan dahil wala siyang ibang mapag-iiwanan. Madalas ay puyat, malalim ang eyebags, nangingitim ang ilalim ng mata, at kahit gutom na siya ay inuuna pa rin ang mga anak. Lahat ay kinaya niya hanggang sa dumating ang araw na hindi na niya kaya talaga. Idagdag pa ang pakialamerang biyenan. Pasakit na nga ang asawa, mas pasakit pa ang biyenan na pwede sana niyang maging katuwang at maasahan man lang kahit konti.
Para sa ilan, ang kanyang desisyon ay mali, makasarili, at masakit. Ngunit sa mata ng isang inang lubos na nagmamahal at walang nakikitang ligtas na kinabukasan para sa kanyang mga anak, ito ay isang desperadong hakbang upang protektahan sila mula sa higit pang sakit, gutom, at kapabayaan. Sa kanyang puso, mas mabuti nang sabay-sabay silang makapahinga, kaysa maiwang nakatali sa isang mundong walang kasiguraduhang may magmamahal sa kanila gaya ng pagmamahal ng isang ina.
Maaaring ang iniisip niya: “Ako lang ang tunay na makakapag-alaga sa mga anak ko. Kung iiwan ko sila, sino ang magtitiyak na hindi sila maghihirap, hindi sila mapapabayaan, hindi sila masasaktan?” At sa isip niyang pagod na pagod na, baka doon sa kabilang buhay wala nang puyat, wala nang P2,500 na kailangang pagkasyahin, wala nang gutom at pagluha tanging kapayapaan na lamang ang naghihintay.
Hindi natin kailangang tanggapin ang kanyang ginawa, pero sana, matutunan natin siyang unawain. Sapagkat sa likod ng kanyang tahimik na pagyakap sa kanyang mga anak sa huling sandali, may isang ina na umibig hanggang sa dulo, isang ina na sinubukang ibigay ang lahat, kahit wala na siyang maibigay.
Paalam, munting mga anghel. Nawa’y matagpuan ninyo ang walang hanggang kapayapaan at ang ina ninyong walang kapantay ang pagmamahal.🕊️🕊️🕊️
