09/08/2025
Matapos ang Mahigit Dalawang Oras sa Hotel Kasama ang Aking Boss, Umuwi Ako para Magluto ng Lugaw para sa Aking Paralisadong Asawa—Hindi Ko Inakalang Pagbukas Ko ng Pinto’y Babaha ng Mga Mensahe na May Account Number...
Paglabas ko ng Oberoi Hotel, kumikislap ang mga neon lights ng Mumbai sa aking pagod na mukha. Maingay pa rin ang lungsod, puno ng trapiko at tao. Pero ang puso ko’y puno ng pagod at bigat.
Kakaalis lang ng aming company director, si Ginoong Verma—iniwan akong mag-isa na parang walang halaga, suot ang gusot na opisina dress at bitbit ang pusong wala nang laman.
Nag-vibrate ang telepono sa loob ng aking bag.
Binuksan ko ito. May natanggap akong bank transfer alert: ₱500,000. Tumigil ang mundo ko. Tumibok ang puso ko ng mas mabilis.
Pero hindi ako natuwa.
Ako si Priya, 28 taong gulang. Isang simpleng empleyada sa opisina na nakatira sa Thane, isang suburb sa Mumbai. Pero kailanma’y hindi naging simple ang buhay ko.
Ang aking asawa, si Ravi, ay dating magaling na engineer. Dalawang taon na ang nakalipas nang maaksidente siya at magkaroon ng paralysis. Simula noon, ako na ang naging asawa, nurse, tagapag-alaga, tagaluto, tagapalit ng diaper, at tagalinis ng kanyang katawan. Araw-araw, naging isa akong makina—walang damdamin, puro responsibilidad.
Pero ngayong gabi, lumagpas ako sa pagiging isang "mapagmahal na asawa."
May ginawa ako na ni sa panaginip ay hindi ko inakalang mangyayari.
Kanina ng umaga, tinawag ako ni Mr. Verma sa kanyang pribadong opisina.
Si G. Verma—isang mayamang lalaki na nasa edad 50 pataas, palaging nakatitig sa akin sa paraang ikinaiirita ko—ay biglang nagtanong:
“Priya, gusto mo bang mailigtas ang asawa mo?”
Tumango ako, kahit nanginginig ang damdamin ko.
Ipinatong niya sa mesa ang isang kontrata. Nakasulat sa itaas ng malalaking letra: ₱500,000. Ang kapalit: isang gabi sa isang hotel.
Napanganga ako. Hindi ako makapaniwala.
Kailangan ni Ravi ng agarang operasyon. Sabi ng doktor, kung hindi siya maoperahan agad, baka hindi siya umabot ng isang taon. Wala na akong natitirang ipon. Wala na rin akong malapitan. Ubos na ang pera ng parehong pamilya.
Pinirmahan ko ang kontrata. Nanginginig ang k**ay ko. Magulo’t hindi maayos ang lagda ko.
Sa hotel, wala na akong naramdaman. Wala akong iniisip. Wala akong emosyon. Basta… tiniis ko lang.
Mas banayad si Mr. Verma kaysa sa inaasahan ko. Pero bawat haplos niya, para bang may kutsilyong tumutusok sa dignidad ko.
Nang matapos ang lahat, iniabot niya sa akin ang isang sobre at ngumiti:
“Magaling ang ginawa mo. Magpapasalamat sa’yo ang asawa mo habang buhay.”
Wala akong nasabi. Yumuko lang ako at tahimik na umalis.
Pagbalik ko sa maliit naming inuupahang kwarto sa Thane, binuksan ko ang pinto.
Mula sa kusina, sumisingaw ang amoy ng mainit na lugaw — isang paalala ng buhay na kailangan kong ituloy, kahit bali ang kaluluwa ko.
Nandoon pa rin si Ravi, nakahiga, nakatitig sa kisame. Umupo ako sa tabi niya at sinimulang subuan siya ng lugaw.
"Nag-overtime ako ngayon. Pagod na pagod ako," bulong ko.
Isang kasinungalingan.
Bahagya lang siyang tumango. Wala siyang tanong.
Tinitigan ko siya — ang lalaking dati kong pinak**amahal, ngayon ay isang anino na lang sa k**a.
Pumatak ang luha ko. Tahimik. Walang hikbi. Diretso sa lugaw.
Nag-vibrate ulit ang telepono.
Binuksan ko. May dagdag na ₱1,000,000 na pumasok.
Napahinto ako.
Binasa ko ang mensahe. Ang mga salitang bumungad sa akin ay nagpabilis ng tibok ng puso ko…
👉 Basahin ang susunod na bahagi sa comments sa ibaba. 👇👇
“After More Than Two Hours in a Hotel With My Boss, I Came Home to Cook Porridge for My Paralyzed Husband—But What I Found Shook My Entire World”
