22/10/2025
جالبه کیسه
دري وروڼو یو سړۍ د حضرت عمر فاروق (رض) حضور ته راوست.
ویې ویل: دا سړی زموږ پلار وژلی دۍ.
حضرت عمر (رض) ورته وفرمایل:
ولې دې هغه وواژه؟
هغه سړي عرض وکړ:
زه د اوښانو، بزو او پسونو شپانه یم.
یو له اوښانو مې د دوی د پلار له باغ نه د ونو پاڼی و خوړل.
د دوی پلار هغه اوښ په ډبره وواهه او هغه مړ شو،
نو ماهم هماغه ډبره پورته کړه او د دوی پلار مې پرې وواهه، هغه هم مړ شو.
حضرت عمر (رض) وفرمایل:
باید پر تا حد جاري شي.
سړي وویل:
درې ورځې مهلت راکړئ.
زما پلار مړ شوۍ دۍ او یو خزانه یې ما او زما کوچني ورور ته پرې ایښې ده.
که تاسو ما ووژنۍ، دا خزانه ضایع کېږي او ورور مې هم تباه کېږي.
حضرت عمر (رض) وفرمایل:
ستا ضمانت څوک کوي؟
سړي خلکو ته وکتل.
سترګې یې په ابوذر (رض) ولګېدې، وې ویل: همدا سړۍ.
حضرت عمر (رض) وفرمایل:
ای ابوذره! د دې سړي ضمانت کوې؟
ابوذر ؓ عرض وکړ: هو.
حضرت عمر (رض) وفرمایل:
ته خو دا سړۍ نه پېژنې، که وتښتیده نو حد به پر تا جاري کوم!
ابوذر ؓ وویل: زه یې ضمانت کوم.
سړی لاړ. لومړۍ ورځ تېره شوه، دویمه ورځ تېره شوه، درېیمه ورځ هم روانه شوه…
خلک ټول اندېښمن وو چې هسې نه پر ابوذر ؓ حد جاري شي.
خو بالاخره، لږ وړاندې د ماښام اذان څخه، هغه سړی ستړۍ راغی او د حضرت عمر (رض) حضور ته حاضر شو.
عرض یې وکړ: خزانه مې خپل ورور ته وسپارله، اوس ستاسو د حکم پر وړاندې حاضر یم.
حضرت عمر (رض) ورته وفرمایل:
تا خو کولۍ شول وتښتې، څه شی بېرته راوستلې؟
سړي وویل: وېره مې وه چې وفا پر عهد د خلکو له منځه لاړه نشې.
حضرت عمر (رض) له ابوذر (رض) وپوښتل:
ولې دې د ده ضمانت وکړ؟
ابوذر (رض) وویل:
وېره مې وه چې خیر او ښیګڼه د خلکو له منځه ولاړه نشي.
د وژل شوي پلار زامن متاثره شول او ویې ویل: موږ د قصاص نه تېر شو.
حضرت عمر (رض) وفرمایل: ولې؟
هغوی وویل: وېره لرو چې عفو او بخښنه د خلکو له منځه لاړه نشي.
