Gazeta Pogradeci

27/07/2025

Voloreka tani, apo e vjetra?

Pikture e piktorit Artan Kaja

27/07/2025

Plazh, gjimnastikë, aktivitete...Pogradeci dikur

26/07/2025

TË PROMOVOSH POGRADECIN NËPËRMJET PIKTURËS

Artan Kaja, piktori i vëçantë i qytetit liqenor

Redaksia e Lajmeve në Radiotelevizionin Shqiptar, transmeton në mënyrë të balancuar informacionet më të rëndësishme, nga vendi, rajoni e bota. Me një shtrirj...

23/07/2025

Me fature e pa fature, me pesticide e papesticide...Dyqan Bulmeti dikur ne Pogradec

18/07/2025

MIKS PESHKU NGA POGRADECI 😋

17/07/2025

PSE MUZEU I POGRADECIT DUHET VIZITUAR

"Senduku i Shqiponjës Dykrenare"

(sqarim: Legjenda që do lexoni më poshtë është krijimtari e pa mbështetur në histori dokumentare, për të plotësuar mungesën e informacionit për këtë fragment druri (foto e postuar më poshtë) që është ekspozuar në Muzeun e Pogradecit.
Muzeu vendosi ta ekspozojë në vitin 2023, si një objekt të veçantë që do të ngjallte interes te vizitorët. Nuk dihet prejardhja e saj, nuk ka një datë historike. Relikja është pjesa ballore e një sënduku )

* Jeni të ftuar të jepni mendimin tuaj për shpjegimin e figurave në këtë relike.

NJË LEGJENDË E LASHTËSISË ILIRE

Në kohët e mugëta, kur toka dhe qielli flisnin ende me njëri-tjetrin dhe orët e natës numëroheshin me ulërima kafshësh, lindi në viset pranë liqenit të lashtë një vajzë e zgjedhur nga perënditë, Enkelejda.

Thuhej se Enkeljda lindi kur yjet e Dyshes u bashkuan mbi malin e Thatë dhe përmbi qiellin u duk shenja e dy shqiponjave që rrotulloheshin në harmoni të përjetshme. Ato ishin dërguese të një profecie të lashtë ilire, që fliste për ardhjen e ruajtëses së Shpirtit të Fisit.

Kur erdhi koha, mjeshtrit e pyjeve, njerëz që nuk flisnin me gojë, por me gdhendje, i sollën një senduk prej druri të malit Pellazg. Mbi të, në mes të spiraleve të kohës dhe luleve të jetës, ata pikturuan Shqiponjën Dykrenare – simbolin e dualitetit të botës: drita dhe hija, burrëria dhe urtësia, lufta dhe paqja.

Një natë, kur errësira nisi të mbulojë fushat e lindjes dhe përbindëshat e humnerës u ngritën nga shpellat, u shfaq Dragobi i Shtegut të Zi, kalorës i stuhive, mbartës i kujtimeve të humbura të popullit. Ai e pa Enkelejden dhe njohu në të dritën që do të shpëtonte botën.

Ai i dha sendukun, por jo për ta hapur. Sepse brenda tij nuk kishte as ar, as stoli, por Frymën e Shqiponjës, thelbin e qëndresës ilire. Ai mund të hapej vetëm kur besimi dhe dashuria të ishin më të forta se frika.

Kur ndodhi përmbytja e madhe dhe toka nisi të harrojë emrin e vet, Enkelejda dhe Dragobi bashkuan duart dhe e hapën sendukun. Prej tij doli një flakë blu, dhe shqiponja dykrenare u ngrit në qiell, duke përplasur krahët dhe duke ndarë errësirën nga drita.

Që atëherë, çdo senduk i gdhendur nga bijtë e pyllit, çdo vajzë që ruan nderin e shtëpisë, çdo shpirt që nuk përkulet, mban në vetvete një copëz të asaj shqiponje.
***
Postimi ka për qëllim të nxisë qytetarët, turistët që ta shikojnë Muzeun e qytetit si një atraksion të qytetit në këtë sezon veror, por edhe më gjërë.
Faleminderit Froseda Angjellari Tola , Drejtore e Muzeut Pogradec, për sqarimin e vazhdueshëm dhe punën e palodhur.
✍️ Gazeta Pogradeci

11/07/2025

LAJM I FUNDIT
Rama kërkon shkarkimin e Drejtorëve dhe Kryetarëve të Njësive Administrative Pogradec
Si e komentoni?

01/07/2025

Amarilda Dokollari
Një Zë Femëror Që Shkruan Me Zemër

Në një kohë kur fjala e shkruar lufton për të mbijetuar mes zhurmës së rrjeteve sociale dhe shpejtësisë së jetës moderne, ka autorë që rikthejnë dinjitetin e poezisë me ndjenjë të vërtetë dhe shpirt të hapur. Një prej tyre është Amarilda Dokollari, autore nga Pogradeci, e cila me dy botimet e saj të para vjen si një zë i sinqertë femëror që e shndërron jetën në vargje.

Librat “Dhimbja e fundit e zemrës” dhe “Në krahët e dashurisë” nuk janë thjesht përmbledhje poezish. Janë një rrëfim i thellë shpirtëror, një kronikë ndjenjash që marrin formë në letër, një thirrje nga zemra e një gruaje që ka ndjerë, dashuruar, vuajtur dhe prapë ka gjetur forcën për të shpresuar.

“Dhimbja e fundit e zemrës” është një rrugëtim emocional nëpër plagët e jetës. Poezitë e këtij libri flasin për mungesën, zhgënjimin, vetminë, për dashuritë që lënë shenjë dhe nuk fshihen kurrë. Është një libër për ata që e kanë përjetuar ndarjen si shkulje nga vetvetja, por që kanë pasur guximin ta kthejnë dhembjen në art.

Nga ana tjetër, “Në krahët e dashurisë” vjen si një himn për ndjenjën më sublime – dashurinë. Amarilda sjell një dashuri të pastër, të çiltër, që nuk trembet nga pengesat, por i përqafon ato. Ky libër është për ata që ende besojnë se dashuria është forca që na ngre kur jeta na përkul.

Ajo që e bën të veçantë penën e Amarildës është sinqeriteti. Ajo nuk fshihet pas metaforave të zbukuruara, por lejon që vargu të jetë i zhveshur nga maskat – një ndjenjë e gjallë që shfaqet e tillë siç është: e dhimbshme, por e bukur.

Në një vend ku letërsia femërore shpesh lihet në hije, Amarilda Dokollari ngrihet si një zë që meriton të dëgjohet. Nga brigjet e liqenit të Pogradecit, ajo sjell një poezi që nuk ka nevojë për shumë fjalë për të prekur thellë. Flet me zemër, për zemrën.

Të dy librat janë një ftesë për të ndalur për pak, për të ndjerë, për të kujtuar, për të dashur. Dhe ndoshta për të kuptuar se edhe në dhimbje ka dritë, dhe se dashuria pavarësisht gjithçkaje është ajo që na bën më njerëzorë.

Për të gjithë ata që kërkojnë ndjenjë të vërtetë dhe poezi që nuk lexohet, por përjetohet – librat e Amarilda Dokollarit janë një udhëtim që nuk duhet humbur.
📚 “Dhimbja e fundit e zemrës” & “Në krahët e dashurisë”
✨ Poezi që frymojnë dashuri, ndjeshmëri dhe shpirt.

30/06/2025

Zbuloni për verën, ushqimin dhe traditën e Taverna Ndona

Elvi Fundo 👏 për promovimin e zonës nëpërmjet CNA

29/06/2025

ZGJIDH POGRADECIN

Në juglindje të Shqipërisë, aty ku liqeni i Ohrit ledhaton butësisht brigjet e qytetit, ndodhet Pogradeci, një qytet që nuk e bën zhurmë reklamën e tij, por që flet me heshtjen e mëngjeseve të qeta, me flladin që zbret nga Mali i Thatë dhe me ndjesinë se gjithçka që ka rëndësi është tashmë aty.

Pogradeci nuk është vetëm një destinacion turistik. Është një ndjesi. Është pushimi nga ritmi i vrullshëm i qyteteve të mëdha. Është aroma e peshkut të sapokapur dhe buka e ngrohtë në sofrën e një bujtine. Është hijeshi e butë që të qetëson pa e kuptuar.

Pas pandemisë dhe mes krizave të njëpasnjëshme, shumë shqiptarë e huaj janë rikthyer te vlerat e natyrës, autenticitetit dhe mikpritjes.

Gërshetimi i traditës me modernen është një tjetër arsye pse duhet të vizitoni Pogradecin këtë verë.

Rruga e re turistike përgjatë bregut, investimet në infrastrukturë, ndriçimi i mbrëmjes që pasqyrohet në ujërat e qeta, janë vetëm disa nga ndryshimet që e bëjnë qytetin gjithnjë e më të aksesueshëm e tërheqës. Bizneset lokale janë më të përgatitura se kurrë për të mirëpritur pushuesit: nga resortet moderne te shtëpitë tradicionale, nga restorantet me kuzhinë vendase te kafet ku ende mund të gjesh të qetë një filxhan kafeje pa radhë e stres.

Kjo nuk është vetëm një ftesë për pushime. Është një rikthim te thelbësorja. Te liqeni i qetë që flet më shumë se një ekran telefoni. Te shëtitjet në Drilon, ku natyra është pikturë e gjallë. Te fshatrat e vogla që ende ruajnë hijen e Lasgush*t e Migjenit. Te historia që fle nën rrënojat ilire dhe tek ujërat që tregojnë më shumë se çdo guidë turistike.

Në një kohë kur shumë njerëz kërkojnë të ikin nga Shqipëria për të gjetur pushime të qeta, ndoshta është koha t’i rikthehemi thesareve tona. Dhe Pogradeci është njëri prej tyre. Jo për t'u vizituar vetëm, por për t’u përjetuar.

✍️ Erjona Llakmani

26/06/2025

TRIUMFI I NJË 6-SHEJE TË ZGJUAR
KUR POGRADECI FITOI KOMBËTAREN E ANATOMISË
Në pranverën e vitit 1974, në një Shqipëri që vlerësonte me përpikmëri dijen dhe disiplinën shkollore, një skuadër prej gjashtë nxënësish të shkollës 8-vjeçare “Gjok Shqiptari” në Pogradec bëri historinë. Ata ishin vetëm 15 vjeç, por me një pjekuri dhe përkushtim që i kalonte kufijtë e moshës, arritën të ngjiteshin në majën e dijes shkollore, duke fituar Çmimin e Parë në Konkursin e VI Kombëtar të Anatomisë për shkollat 8-vjeçare të gjithë vendit.

Një fitore që nuk ishte rastësi, as fryt i fatit. Ishte rezultati i një pune të palodhur, të përditshme, të udhëhequr me vizion dhe pasion nga dy figura të shquara të arsimimit pogradecar: mjeku Isuf Saliçe dhe mësuesja e përkushtuar e anatomisë Suzana Vako. Ata i udhëhoqën nxënësit e tyre jo vetëm drejt fitores, por drejt një standardi të ri formimi.

Ekipi i Pogradecit përbëhej nga Vasilika Mato (Naço), Veselina Jajçari (Gusho), Shpresa Mato (Nikolla), Athina Kërxhalli (Angjo), Arben Zagorçani dhe Silvana Kanina (Xuhano) – pesë vajza dhe një djalë, të cilët do të njiheshin më pas si “gjashtëshja e fortë” e shkollës pogradecare. Ata nuk ishin thjesht të talentuar, por një grup që punoi me vetëdije dhe me një ndjenjë të thellë përgjegjësie për ta përfaqësuar qytetin e tyre në mënyrën më dinjitoze.

Konkursi kombëtar kishte një strukturë të gjerë dhe sfiduese. Fillimisht, ekipi u përball me shkolla të njohura të qytetit dhe të zonës, përfshirë edhe shkollën e fshatit Starovë, ku spikatnin mësuesit Stavri Ruvina dhe Shkëlqim Zgjani, të cilët kishin përgatitur një skuadër të denjë. Më pas, gara vijoi në katër qendra kryesore – Fier, Pogradec, Burrel dhe Vlorë – ku skuadra pogradecare kaloi me sukses përballjet me ekipet nga Korça, Elbasani, Durrësi dhe Tirana.

Finalja madhështore u zhvillua në Pallatin e Kulturës, Pogradec. Interesi ishte aq i madh, saqë qytetarët e Pogradecit e mbushën sallën deri në tejmbushje, duke mos lënë hapësirë as për shokët e shoqet e finalistëve. Skena u kthye në një duel të vërtetë dijeje, një përballje që u quajt nga të pranishmit si “triunfi i titanëve”. Dhe nga kjo përballje, me siguri dhe dinjitet, fituese doli shkolla “Gjok Shqiptari”.

Suksesi nuk mbeti një episod i veçuar. Ky ekip do të shndërrohej më pas në themelin e një brezi të artë në gjimnazin “Muharrem Çollaku”, duke ngritur në nivel më të lartë garat e dijes dhe rezultatet shkollore të Maturës së vitit 1978. Ata e sollën me vete shpirtin konkurues, frymën e bashkëpunimit dhe pasionin për të nxënë vlera që mbeten të rralla edhe në sistemet arsimore të sotme.

Sot, shumë vite më pas, kur protagonistët e këtij suksesi ndodhen në moshë pensioni, kujtimi i atij konkursi nuk është thjesht një medalje e së shkuarës. Është një dëshmi se dija nuk ka moshë, dhe se përpjekja e ndershme për të qenë më i ditur, mbetet një nga format më të pastra të qytetarisë.

Në një kohë kur teknologjia zhvillohet me hapa të mëdhenj dhe ritmi i jetës shpesh mbyt reflektimin, mesazhi që vjen nga kjo histori është i qartë: Sa më shumë përparon teknologjia, aq më shumë i nevojitet shoqërisë njeriu i arsimuar.

Kjo është një histori suksesi që meriton të kujtohet, jo për nostalgji, por për frymëzim. Sepse ndonjëherë, triumfet më të mëdha lindin në bankat e një shkolle të vogël, buzë liqenit, ku dija kultivohet me pasion, përkushtim dhe dashuri për qytetin.

✍️ Kreshnik Mersinllari