25/11/2025
Skrapari im është një festë që e marr gjithmonë me vete
Shkelqim Çela
Skrapari është i vetmi vend ku e ndjej që nuk kam ku të shkoj në tej, shkurt, një vend ideal për të vdekur
Kur më ndodh ndonjë projektim astral, habitem si ka mundësi që pëlqej Stonsat dhe këngët tipike skraparllie (kjo është një mrekulli tipike, mos u gaboni nga këngët e orkestruara që nuk janë autentike, kënga e Skraparit nuk pranon instrument!)
Nuk është virtuoze si kënga artistikisht e ndërlikuar e Bregut, apo si interpretimet shtangesë të Arjan Shehut, por është palcë.
Skrapari është i vetmi vend ku e ndjej që nuk kam ku shkoj me tej, shkurt një vend ideal për të vdekur.
Në paralel me muzikën, i vetmi vend ku kam ndjerë diçka të ngjashme ka qenë Central Park West në Manhattan - një vend ëndrrash, ku kisha bindje absolute që nuk do mund të jetoja dot ndonjëherë, po ku në të vërtetë jetova, mu në rrugën 74, midis Amsterdamit dhe Columbus-it.
Kur arrita atje, e ndjeva që nuk kisha ku shkoja më.
E njëjta gjë me Vërzhezhën, jo me qendrën ku kanë qenë shtëpitë e të parëve të mi (mansione guri në mënyrën e tyre), por çuditërisht pak me lart, rrugës që të çon në mal (Gropovëth), ku ka qenë një pemë mitologjike (Vidhi i Shemes), ku ka lartina me emra si Bregu i Erës, apo Bregu Jeshil, ku gjen varret e të parëve të mi, që i rreh flladi i luginës (mbyllja e Kronikës së Çyçkëve flet pikërisht për ta).
Ne ato varre projektoj fare mirë timin, edhe pse jam ateist, edhe pse nuk pres jetë të përtejme, edhe pse fundi këtu për mua dmth vërtet fund.
Para ca ditësh pashë këtu në FB një varr në Sevran, që quhet Varri i Mirë.
E njëjta tipologji, i njëjti breg që e rreh era dhe blerimi (një tjetër vend në Skrapar, mbi Çorovodë quhet Bregu i Sehirit). Edhe dëgjova këtë këngë të mrekullueshme me pamje nga Blezëncka, që më arrin pothuaj programatike ne hemisferin tjetër, në vende me famë, një oqean përtej.
Dhe une e di ç'është në bazë të gjithë kësaj: nuk ësht as patriotizem, as ngrehje krahinore, as indoktrinim patriarkal, është pak shtangie nga e bukura siç unë e perceptoj atë, por më shumë e kryesisht është nevoja e pashuar për identitet.
Të gjitha këto nga dikush i lindur në alidemin lindor, që mbase flet në dialektin qytetar të Tiranës postmoniste prej prindërish të ardhur, dhe nuk mundet të flasë dialektin unik të zonës, por që do e njihte midis 100 të folmeve të tjera.
Po, Skrapari im është një festë që e marr gjithkund me vete.
-------------
Marrë nga faqja e FB e autorit. Nga redaksia i janë bërë shkrimit disa ndryshime të vogla në stilin grafik, për një perceptim më të mirë nga masa e gjerë e lexuesve të thjeshtë.
Ndjesë autorit! ( ...)
