Botimet ADA

26/04/2025

E SHTUNA POETIKE
KOÇI PETRITI
Koçi Petriti poet shqiptar. Lindi më 1941 në Sovjan të Korçës. Shkollën fillore e të mesme i kreu në Korçë. Pas një periudhe të shkurtër pune si arsimtar, fitoi të drejtën e studimit në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë në Universitetin e Tiranës, ku u diplomua (1967) për gjuhë dhe letërsi shqipe. Me mbarimin e fakultetit, pasi kreu shërbimin ushtarak 2-vjeçar, u emërua arsimtar në Librazhd. Më 1990 emërohet në departamentin e talenteve të reja pranë Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë (Tiranë), ndërsa më 1992 Sekretar i Përgjithshëm i kësaj Lidhjeje. Më 1993 emërohet Dekan i Fakultetit të Historisë dhe Filologjisë të Universitetit të Tiranës, ndërsa vitet e fundit ishte pedagog i jashtëm i këtij fakulteti. U nda nga jeta më 20 prill 2014.
Disa nga botimet e tij:
• Lirikat e majit (Tiranë, 1962)
• Përsëri në udhë (Tiranë, 1867)
• Firma e popullit tim (Tiranë, 1974)
• Prush nëpër shekuj (Tiranë, 1979, çmimi: libri më i mirë i vitit)
• Lulekuqet (Prishtinë, 1981)
• Të dashurova ty (Tiranë, 1988)
• Poezia shqipe (kolana e poezisë shqipe, Tiranë, 1989)
• Në poetikën e Martin Camajt (Tiranë, 1997)
• Lirikat e majit (Tiranë, 2002, ribotim i ndryshuar)
• Albumi i lirikave (Tiranë, 2004)
• Poezi të zgjedhura (Tiranë, 2005)

PËR TY QË TË DUA

Unë emrin tënd e zë rrallë në gojë
kjo do të thotë që në zemër e ruaj thellë
veç në ndodhtë të kthehem në rrenojë
do të dalësh si legjenda mbi një kështjellë
Unë emrin tënd s'e kam vënë në asnjë vjershë
E s'do ta shkruaj as në vargun më me bujë
Kjo do të thotë që gjërat me peshë
rrinë në thellësi dhe është zor t'i ngresh mbi ujë

JU KUJTOVA TE GJITHAVE

Ju kujtova të gjithave juve që them se ju desha
që nga m'ë hershmja
gjer tek e vona,
atë që ish e paputhura,
atë që ish virgjëresha,
atë që ish moll' e sherrit e pelë e harbimeve tona.
Atë që flijoi për tre grosh dashurizën e parë
ate që briroi fill pas muajit të mjaltit nën mua
atë që nguroi n'udhëkryq djall a ëngjëll të marrë
atë që kuptoi që s'ë desha, që sapo i thashë "Të dua"
Ja, po më ngjan sikur ngrihi nga heshtja e honeve
të ndryshme, të shumta si ngjyrat, si zogjtë
ju fluturuat mbi prushin epshor të pasioneve
donit të ngrohesh*t, pendët e bukura dogjtë
Vjen perëndisht edhe ti që të desha së pari
pikëz e artë, flurorja, si rreze e përthyer mbi lotë
te shtrij e të shkoj përmbi buzë sërish si dikur një fill bari
ti nis këndon edhe qan: Dashuria bën xhiro në botë!
Prap unë u desha pa ty
ti prapë u puthe pa mua
erdhën pas teje të tjera, shuan c'rindizet e digjet
erdhën, po s'hyri askush gjer në pronat e tua
mes njeri tjetrit shkon lumi që ndan e bashkon të dy brigjet
Zbriti dhe suta e Veriut
mbrriti edhe krrilla prej Jugut
unë i pranova të gjitha, të gjitha,të gjitha
toka, grua beronjë, palluar prej plugut
qan kur s'ngarkohet me pemë
qesh kur mbulohet me drithra
Ja, ku po vjen dhe m'ë vona, mjellma e fundit
mjellma e fundit brymuar nga vjeshta
hirin hënor të flijimit kalimthi ma shkundi
brymën e ikjes pa kthim më brymoi përmbi vjersha
Unë kështu dimëroj gjer në flirtet e vona
herë i rishuar, herë i rindezur, sa mund
jam gati cdonjë ta ridua sikur t'ish vërtet Dezdemona
pastaj ta harroj si një libër që s'mund ta lexosh gjer në fund.

VALLJA GORARE

Me një shtyrje gjuri ngjitet
Me një thyerje gjuri zbret
Sikur ecën nëpër vitet
Po çon historinë e vet
Sa shpalos një trill shamie
Nga mëngoret e mëdha
Del një re thëllëzërie
Ç’gushëkuqe e ç’guguçe ka
Me çdo palë fustanelle
Fllade mbledh, furtunë përcjell
Herë muros një mur kështjelle
Herë përkulet lule mbjell
Pa kur shenjë bën me vetull
Ç’gurrë gërrnetash rrokullis!
Njëqind shqipe mbledh nën sqetull
Treqind shqipe larg i nis
E me nje shtrëngim të dorës
Shoku shokun supit kap
Brof te shohë nga Guri i Gorës
Mbi Tomorr e mbi Korab
Nën opingat xhufkëkuqe
Tokën dredh e ajrin gris
Herë përzen një nisje lufte
Herë në hon një xhind gremis
Dhe nën vetëtimë të xhufkës
Shoku shokun rrok perkrah
Brof të shohë nga sheshi i luftës
Përtej maleve çfarë ka?
Me një shtyrje gjuri ngjitet
Me një thyerje gjuri zbret
Sikur ecën nëpër vitet
Përcjell historinë e vet…

DASHURI

Ish një vajzë e ish një djalë,
vajza e donte e djali e donte,
po Shkumbini i madh me valë
i kish ndarë e s'i bashkonte.
Dhe thërrisnin: O o o, të dua!
po kjo klithmë e lashtë fjalësh
u dëgjohej: Jooo, s'të dua!
nëpër thashetheme valësh.
E humbisnin të dy shpresën
e shpresonin prap më tepër,
sic humbët dhe drita vesën
dhe e gjen mëngjesin tjetër.
Ooo, të duuaa, nisej fjala,
Jooo, s'të duuaa, mbërritne zallit,
vajza thosh: Më piftë vala!
Të përpiftë! I vinte djalit.
Bot me buzë, bot me duar
anës dallgëve ndërkryer,
herë për jetë dashuruar,
herë për vdekje të zhgënjyer.
Hidhnin fjalën ta kalonin,
shprishej porsi plisi i kumit,
hidhnin gurin të qëllonin,
binte mu në mes të lumit.
Një çast lumi s'ish më lumë
mes dy brigjeve të mallit
dhe u bind e ra në gjumë
dhe u hap e fjeti zallit.
Rendi vajza e rendi fjali
sa u ngrit një erë e marrë,
që rrezoi shkëmbinj nga mali
e një breshër që s'ish parë.
Zgjatën duar, vunë gurë,
shtruan dhimbjet që nuk thuhen
gjer mbi lumë u bënë urë,
të kalojnë ata që duhen.

***

S'rri dot me ty,
s'bëj dot pa ty,
nata ka vesh,
dita ka sy.
Fshehur po dal'
vjedhur po hyj,
nata ka vesh,
dita ka sy.
Nën qiell veç,
nën dhe të dy,
s'rri dot me ty,
s'bëj dot pa ty.

BALLADA E ZOGUT

Shkëmbinjve të huaj përplasi stuhija,
Një zog që me të u përlesh.
Larg vëndit të dashur,
Mbi varrin e tija,
Askush nuk e qau e s’e desh…
As lule,
As gjëmba, s’i mbollën mbi vete,
Askush s’e përfilli atje,
Ndaj zogu pa emër
Vendosi mos tretej
Nën varrin e zi, pa atdhe…
Nga mall’ i zhuritur
Prej kurmit plot plagë,
Një gjëmb picërrak hodhi shtat.
Nën varr, shpirt’ i zogut,
Drejt vëndit të largët, –
Në rrënjë dëshirash u zgjat.
Si doçkë fëmije,
E shtrirë drejt mëmës,
Një bisk’ i nëndheshëm arriu,
Në vëndin e lindjes
Mbiu lule prej rrënjës,
Me mall e dëshira njeriu…

GJETHI DHE DASHURIA

Si lotët e një vashe që humbi dashurinë,
Këputet gjeth’ i plepit e ndehet përmbi dhe.
Dhe këmbët udhëtare e shkelin pa mëshirë,
Siç shkelet dashuria që s’mbetet më e re.
Po koha do të shkojë, pranvera prap do vijë,
Prej gjethit të zverdhuar do lindë gjeth’ i ri,
Si vajza e paputhur, i pastër si fëmijë,
Veç dashuri e shkelur s’këthehet përsëri.

PRANVERA

Qepallat kur i hapi pranvera një mëngjez,
Ngadalë kurm’ i tokës nga afsh’ i saj u ndez;
Me doçkëza fërkoi jeshilin e përgjumur,
Pa siti nëpër zemra sërish ëndrën e bukur,
Si çupë faqeshpuzë shëtiti mes për mes.
Nën velin e mëndafshët, pranvera zbuloi gjinë,
Burbuqet çelën buzët, tërfilët krahët shtrinë,
E dehu gjithësinë me puthje qumështore,
Pa shtiri prush aromash plot gaz nër kraharore,
Sa zogjtë këngëtarë në mall për të u shkrinë.
Me këngë e me ngjyra natyrën e qëndisi,
Dhe ndjenjës i dha flagë dhe trupin e harlisi,
Të riun zog e bëri, dhe djalë çdo plakush,
Sikur përbrenda trupit hyn vjedhur tjetër kush,
Në mijëra vegime ndijimet gudulisi.
Atdheu shpatullgjerë, azgën e vetullzi,
Me hapa pesvjeçarin’ takim i shkon tani,
Leshtorin gjoks çkopsitur, përveshur, vajra-lyer,
Cigar’ i tij nxjerr tym, shkon duke vërshëllyer,
Për punën dhe njerinë të ëmblën melodi…

25/04/2025

THËNIA E DITËS

23/04/2025

PËRJETIME POETIKE 2025
SHKËLZEN ZALLI
Jeta çdo ditë mbushet me ndodhi nga më të ndryshmet që na sjell shpeshherë edhe ngjarje që jo vetëm nuk i duam por edhe nuk mund ti besojmë që kanë ndodhur. Kështu ndodhi kur një mik i mirë yni u nda nga kjo jetë. Ai tashmë është larguar atje në amëshim duke lënë pas atë mirësinë e tij, duke lënë pas veprat e tij të shumta. Shkëlzen Zalli, që botoi shumë e shumë libra tek botimet “ADA” nuk është më midis nesh. Një njeri i thjeshtë që nuk i pëlqenin podiumet, një merakli i vargut dhe veprës së tij që punoi me aq dashuri për veprat që shkroi për fëmijët por edhe për të rriturit.


KARTOLINA E ZILEVE

I thanë Kartolinës,
të bëhet Princeshë,
Me fustane lulesh,
gjerdane në brez.

Kurorën e gdhëndur,
nga vetë zonja Hënë,
Me yje mëngjesi,
kometa me pendë.

Se solli në vite,
vargje e kujtime.
Disa u bënë rritje,
disa, thjeshtë “urime”.

Po tani ç’e do
të bëhesh Princeshë,
Asnjë kartolinë,
s’të mblidhet në shesh.

Vetëm belbëzimet,
përplasen në qyshk,
Si ca llamarina,
në trenin me ndryshk.

-E ç’e dua fronin,
slitën mbi dëborë,
Kur te kartolina,
nuk dridhet një dorë…

Ç’të bëhem Princeshë,
kur nuk ka postier,
Të më dërgojnë ngjyrat,
nga dera në derë.

S’ka aromë bore,
xixa poezie.
S’do të bëhem, thjeshtë
Princesh prej allçie.

DORË, MENDJE DHE SHPIRT

I hapi themelet,
Ku mbaron një arë…
Te dora e Xhaxhit,
Mbiu guri i parë…

Kush djersës, me djersë,
I shton dhe një dorë,
I shtohet respekti,
Quhet “PUNËTOR”

Fletëzës prej ari,
I jep punë e mendje,
Sjell te unaza,
Zëmërzat me gdhendje,

I mbushi me ojna,
Frerët për atllarë…,
Thanë,-Vuri mendjen,
Ndaj quhet “Zejtar”

Të gjithë hedhin ngjyra,
Por ky, u jep shpirt,
Me penel e mbjell,
Pishëzën e blertë,

S’e këput nga mali
Por e rrit dyfish
E ushqen me shpirt,
Ndaj quhet “ARTIST”

MEDITIME NË PUSHIME

Po t’mos kishte brirë,
dashi bëhej dele.
Po t’mos kishte lule,
pema quhej plep.

Po t’mos kishte ujë
lumi zhele-zhele,
E mbulon me myshk,
fytyrën e vet.

Po t’mos kishte shi,
reja bëhej pluhur,
Po t’mos kishte borë,
skitë do ishin drurë.

Po të kishte krahë,
krimbi bëhet flutur,
Po të kishte prush,
shpella quhet furrë.

SIKUR TË ISHA MAGJISTAR

Sikur të isha magjistar,
Me një gungë në shpinë,
Në jetë do ktheja një arrë
Që u bë tavolinë.

Sikur t` isha magjistar,
Do të mbillja retë,
Te kjo fushë, që disa rrjedha
Mbollën një kënetë.

Sikur t`isha magjistar,
Me mjekër të bardhë,
Gjyshen do merrja si kukull
Në klasën e parë.

Sikur t` isha magjistar,
Gjelit, prap në vezë
Do t’i shtroja një krevat
Deri në mëngjes.

GJYSHI SKULPTOR

Gjyshi im skulptor,
Daltën mban në dorë,
Nga trungu i vjetër,
Nxjerr cullak një dhelpër.

Tullac prej mermeri,
I nxjerr krah skifteri,
Dhe e bën freskore,
Te faqja bulore.

Nga uji që ka kova,
Akull sjell te dhoma,
E gdhënd me biçak
E m’dhuron një “cjap”

Por, në ditën tjetër,
Gjyshi,- “art i vjetër”,
I ngri si klloun,
Mustaqet me shkumë.

I kujton çdo natë,
Gjyshes, fustangjatë,
-Po m’i preke,-thotë-
Thyhen si karrotë.

PYETJE PA PËRGJIGJE

-Gjysh, dikur…kur Muji,
luftonte me shpatë,
A vinin avionë
e bomba nga lart?

(Gjyshi s’ka përgjigje
e dridhet si flakë)
-Pse s’flisnin antenat,
nga mali në mal…

Por, ndiznin pishtarë
për të dhënë sinjal?
(Prapë nuk ka përgjigje,
kjo pyetje e “rrallë”)

-Kur mbaronte lufta,
e shkolla në verë…
A shkonte shpatari,
në plazh ndonjëherë?

(Gjyshi sërish hesht,
si zogu në erë)

PAK SHI ME MJEGULL

Shkoj në fshat, sa ikën vera,
Kur liqenin rrethon era.
(Si e mban lugina vallë,
Me kaq, trofta,hije, valë…)

Pak shi edhe pak mjegull,
Peshk i bardhë pjekur në tjegull.
Me komshinë pi dhe nëna,
Verë mjalti me gështenja.

Këtu demi, kurriznxirë,
I drejton lopët me brirë,
Te një derë me lugje stani,
Ku pi viçi e… bidoni.

Thana, më plaka në lagje,
Vulat rozë më lë në faqe.
Të del dhelpra nga një ferrë,
E s’ia bën hiç syri “tërr”

Rrëmben pulën mendjelehtë,
Sikur ble në një market.

S’NA DËGJON KUR KËNDOJMË

Një xhaxha, tullac, pa flokë.
Dhe me thonj gërmon në tokë.
Me ca plisa gjithë vlagë…
I çon drekën pishës plakë.

Xhaxhi, me kthetrat shqiponjë,
S’na dëgjoon as kur këndojmë.
Pa përkulet, i pazë…
Hap si vezë brazdën e re.

Me dihatjen e ngadaltë
Sikur mbush grushtin me mjaltë.
Vallja ime s’e dëfreu…
Se po ndjek zëra nga dheu.

Si flaut, me nota bari,
Që nga gishtat, te lastari.
Me pak lule, e ca shi,
Xhaxhi kthehet përsëri.

NDAJ THINJET Ç’DO VIT

Rri n’dritare, Blerti, ditën duke parë,
Si s’mërzitet lisi,
I ngulur në barë?!

Ne vrapojmë si hije prapa xixëllonjës,
Ai nxin si murg,
Nën dritën e Hënës.

Shtrigat, nga përralla i hidhen në vjeshtë
Ai as që tundet,
Rri e vetëm hesht.

Pa dallim u lë hije përmbi barë,
Si ujkut të murrmë,
Si dash*t manar.

A qau baba lisi, lopa për viçin,
Kur dhia te këmba,
i hëngri filizin?!

Kur bashkë me gripin, bie dhe orteku…
Mjeku shkon te lisi,
A lisi te mjeku?

Pa, po kur i sulet breshëri sa veza…
Ai prap i ngulur,
Mblidhet si thëllëza!!!

-Kush tha se jam ngulur,-tha Lisi pa buzë,
Unë lëviz me hijen,
Nga agu në muzg.

E kur del një syth, nga dega në zgjim,
Ai është, ta dini,
Fluturimi im.

Ju keni avion e trena ekspres,
Njëri sjell vagona,
Tjetri pupla reshë.

Dhe unë kam ca “shina” nga rrënja e lart,
Nuk u sjell qymyr,
Por, blerim e fllad.

Pra, pse akuzoni, se rrikam në vend,
Kur në degën time,
Mblidhen për wikend.

Zgjohen cicërimat e mbushin folenë.
Gjethet mbledhin rrezet
Që shkrihen në rrënjë…

Mos më thyeni zemrën, me thënie të kota,
Ecën brenda meje,
Një botë, sa gjithë Bota.

22/04/2025

Nga botimet më të fundit

Pesha e kujtimeve- Poezi
Autore: Aida Myteberi
Redaktor & korrektor: Afrim Sala

Botimi i parë: 2025
Të gjitha të drejtat i takojnë autores

Shtëpia botuese “ADA”
Adresa: Rr. Mihal Grameno Pall.32 Ap. 7
www. botimetada.com
Cel: 068 22 190 16
Tiranë, Prill 2025

CIP Katalogimi në botim BK Tiranë
Myteberi, Aida
Pesha e kujtimeve : poezi / Aida Myteberi ; red. Afrim Sala. -
Tiranë : Ada, 2025.
64 f. ; 20 cm.
ISBN: 978-9928-823-97-7
1.Letërsia shqipe 2.Poezia
821.18 -1

Parathënie

Pas suksesit të paparashikuar me vëllimin e saj poetik ‘’Në gjurmët e jetës’’ poeteshën tonë, kritika letrare e rendit atë ndër poetët me klas, finese dhe me bollëk mendimesh duke i gërshëtuar ato në modele të shumllojshme artistike.
Autorja e vëllimit të ri poetik "Pesha e Kujtimeve", godet sërish duke i dhënë mendimit të saj, jetën letraro-artistike dhe duke përcjell tek lexuesi i dashuruar pas poezisë , veprën e saj tashmë të dedikuar jetës dhe vështirësive, dashurisë dhe brengave, zhgënjimeve dhe kurimin e tyre, sëmundjeve dhe gjetjen e mënyrave për ti shëruar ato.
Ajo shërben si një urë lidhëse ndërmjet frymëzimit dhe krijimit, ndërmjet fantazisë dhe realitetit, ndërmjet librit dhe lexuesit, gjë të cilën jo gjithkush nga ne mund ta arrijë përveç poetes Aida Myteberi, të cilën kritika letrare e vlerson maksimalisht.
"Pesha e Kujtimeve"... është kaq e madhe sa edhe vetë kjo vepër. Të gjithë ne, e ndjejme këtë peshë...por duke lexuar këtë vëllim poetik, bëjmë që kjo të mos rëndojë kaq shumë!
Duke shfletuar këtë libër, ne lundrojmë nëpër kujtime, të cilat na zgjojnë dhe rizgjojnë emocionet e bukura dhe të hidhura që kemi jetuar dhe përjetuar, a nuk është kjo një mrekulli ?
Lexuesit të dashur i vjen në ndihmë ky vëllim me poezi për të rijetuar ato ndjesi kaq të vyera për gjithsecilin nga ne !

19/04/2025

E SHTUNA POETIKE - IZET SHEHU

Izet Shehu lindi në Lushnjë më 15 dhjetor 1942. Mbaroi gjimnazin në Lushnjë më 1960, ndërsa studimet e larta në Universitetin e Tiranës, Fakulteti Histori-Filologji, dega gjuhë letërsi shqipe. Më 1995 ka kryer Kolegjin e Mbrojtjes së Shqipërisë. Ka punuar si mësues i gjuhës dhe i letërsisë shqipe në Lushnjë dhe Elbasan. Krijimtarinë letrare e nisi qysh në bankat e shkollës. Botoi dendur gjatë viteve gjashtëdhjetë, por, për shkak të biografisë politike, pasi iu pezullua vëllimi poetik “Gjaku im”, do t’i hiqej përfundimisht e drejta e botimit deri në vitin 1990. Është një prej inicuesve dhe themeluesve të Partisë Demokratike dhe në vitin 1991-1996 u zgjodh deputet i kësaj partie në Kuvendin e Shqipërisë. Është dekoruar si mësues me urdhrin “Naim Frashëri të klasit I” dhe me medaljen “Pishtar i demokracisë”. Pas viteve ’90-të boton artikuj, polemika, ese, prozë e poezi në disa nga organet më të rëndësishme kombëtare. U nda nga jeta më 25 nëntor 2012 në Tiranë.

Vjen sot në rubrikën “E SHTUNA POETKE” nën kujdesin e Shtëpisë Botuese ADA.

SHKËLQIM

Shkujdesur njerëzit harlisen me detin,
Ndërsa dielli vetëmburret me madhështinë e vet,
Mbasdite gushti, horizont i ndezur,
Ora diellore ritmikisht troket.
Piktor nëse s’je apo poet,
Rastësisht kalimtar i këtij çasti solemn,
Ngopu me ajër e sodit i qetë
Shkëlqimin marramendës që para teje rend!

Bëj kujdes ti mbi breg, ti mbi det më kujdes,
Mos u ligështo nga orgjitë dhe barbaritë e peshkaqenëve,
Ndërsa njerëzit në breg e në detin diellorë
Përtypin me hamendje filologjinë e të rënëve.
Sepse, pasi të hesht ky rremet shkëlqimtar,
Sepse, pasi të ngrijë magji e penës dhe penelit,
Të lutem mos e humb drejtpeshimin, o udhëtar,
Midis ëndrrës së gërdallosur nën verbimin e diellit.

RRËSHQANORI

Ditët thërrmove duke thurur dithirambe
Për shpirt skëterrën që shterpëzoi çdo gjë.
Tani, për turp, kërkon medalje.
Pse shkrove për të.
Ndaj, pa të keq, troket derë më derë:
“Jepjani një dekoratë mëkatarit të mjerë!”
Kështu çan gërmazin, miza duke vrarë,
Nga tavolina në tavolinë,
Nga trotuari në trotuar,
Në qytezën e drobitur ku sajove dithirambe,
Në qytezën e mashtruar ku askush më s’ta var.

A e keni parë si qurravitet një rrëshqanor i këtillë,
Që guaskën e poshtërsisë jargos si kërmill?

Ditët përtyp duke thurur dithirambe
Për monstrën që e neverit edhe ferri.
Mjeran, çfarë kërkon në orët e tua të mbrame,
Që troket si lypsar për një medalje nderi?

ZGAVËR E VJETËR

Zgavër e vjetër
Plot jetë e vdekje,
Mbi eshtrat e tua
S’gjete kurrë prehje.
Me myshk mbuluar,
Gjallë dhe e vdekur
Gërdallë në këmbë
Buzë honit mbetur.
Zjarr mbi rrënoja
Shuan edhe ndez
Të erdhi prapë koha
Diçka të rrëfesh.
Zgavër e vjetër
Plot jetë dhe vdekje
Bluan edhe vuan
Në jetë të jetëve.

PABESIA

Më rrëqeth pabesia,
Hija e saj e shuplakur,
Më le shenjë në trup e shpirt,
Më mbërthen me kurth të ashpër.
Më rrëqeth pabesia,
Vuaj e heq hijet e saj.
Brenda meje mpikset dhimbja,
Brenda meje dhimbjet mbaj.
Syrin ngrij në qiell të shpresës,
Kafkën kalb në dheun e zi.
Më mundon krism’ e kujtesës
Nëpër rrënjë në thellësi.

KAPËRCIM MBI YJE

I vogël fare, kërthi sa më s’ka
ullishtes rropatesh duke kapërcyer mbi yje
një bulkth këndonte, krraurinte një korb
një çati e vjetër kërkëllinte në thyerje.
Pse erdha kaq shpejt, pse kaq shpejt erdha.
Në agim i përgjumur, në muzg u zverdha.

Më herët të kisha lindur, ose më pas
I trembur në dimër, në verë plot tallaz.
Se kështu, ah kështu, mes ajrit të kuq
Në pjerrtësinë me gurë si kali gërmuq.
I vogël fare, i brishtë sa më s’ka
Me qafën në zgjedhë duke pëllitur si ka.

Mes mashtrimit, sa keq, duke ruajtur qielloren
Kapërceva hijet, dredhitë e skoret
Dikush, diku, pilat apo horr.
Vret e grabit e sërish mbahet shenjtor.
Troket pa të keq, lyp nder e lavdi.
Dhe pse vë në treg lëkurën e tij.

ÇMENDINË E RRUMBULLT

Në ëndërr a zgjëndërr, kjo s’ka rëndësi
Më kërkonin të njohurit e mirë dhe të liq
Lexoja mesazhet e bëja llogari:
Pse ndodh kjo me mua, pse ndodh s’e di.
Larg mund të jesh, apo fare afër
Natyrën duke përpirë a duke prekur një flatër.
Më kërkonin të njohurit e më kërkojnë sërish
Në çmendinën time nën qiellin e trishtë.
I çmendur në je, apo të quajmë të tillë
Me penë në dorë, apo me një kokë gjithë shkëlqim
Në ëndërr a zhgjëndërr, kjo s’ka rëndësi
Në sajesën time i mbështjellë rri.

Me lehtësi më shkruan apo me mund
Kafazin e vetizolimit nuk arrij ta shkund
Ai që po ikën dhe ai që po vjen
Në çmendinë të rrumbullt drejtësi nuk gjen.

KËRKOJ

Natën eci si Homeri,
Ditën bëj si Diogjeni,
Për të marrë mos më merrni
Nëpër rrugë kur më gjeni.
Më i verbër se i verbëri
Nëpër shtegun sterrë të zi,
Sfidë nuk i bëj diellit,
Tek kërkoj me qiri.
Natën eci si Homeri,
Ditën bëj si Diogjeni,
Mbledhur me lëkurë terri
Për të marrë mos më merrni.

GJYSMË I PËRHUMBUR

Qielli qëmton yjet,
Pylli rrallon drurët,
Era thyen fyejt
I përplas mbi gurët.
Gjysmë i përhumbur
Endesh dhe ofshan.
Në ajër bëhesh flutur,
Në pyll bëhesh panjë.
Qielli rrëzon yjet,
Pylli përkul drurët,
Era flatërthyer
Turfullon mbi shkurret.
Rri po s’të rrihet,
Veten tund e shkund,
Hapësirë e mpirë
Zgavër e pafund…

19/04/2025

… Malli për fëmijërinë, për rrugët e shkollës, për lojërat e dikurshme dhe për njerëzit e tij të dashur është i pranishëm në çdo varg…

Autor: HASAN IMERAJ
Titulli: RRËFIME NGA MALET E ZEMRËS
Redaktor: Autori
Foto kopertina - Sanije Rrapi
Fotot që shoqërojnë poezitë - Kryesisht Maliq Imeraj
Dizajner i librit - Armela Imeraj
Sponsor i përgjithshëm - Isak Imeraj

Të gjitha të drejtat i takojnë autorit

Shtëpia botuese “ADA”
Adresa: Rruga Mihal Grameno Pall. 2 Ap. 7
Cel.: 068 22 190 16
Tiranë, prill 2025

CIP Katalogimi në botim BK Tiranë
Imeraj, Hasan
Rrëfime nga malet e zemrës :
poezi / Hasan Imeraj.
- Tiranë :Ada, 2025.
ISBN: 978-9928-823-96-0
1.Letërsia shqipe 2.Poezia
821.18 -1

Autori sjell në mënyrë brilante një larmi poezish për lexuesin e dashur. Nisur nga titulli “Rrëfime nga malet e zemrës” na lë të kuptojmë për ndjesi dhe përjetime të mëdha, fillimisht vegon në kohën e fëmijërisë duke lundruar në ato pellgjet nostalgjike, aty ku hodhi hapat e parë, vishet me lotin e mallit, nis dhe ngrihet në “Malet e zemrës” ku na flet me gjuhën e zogjve. Duke degëzuar kaq bukur në shtigjet e vendlindjes, sjell në harmoni tingujt e jetës. Meditimin e hënës e zbraz si dhimbje, mungesë, mall dhe nostalgji ndaj të ëmës e cila i mungon prej vitesh, pastaj diellin ja vesh të atit në kraharor si krahasim të ngjashëm të karakterit të tij! Prindërit i portretizon me figura të pasura letrare si karakteristika që jetojnë në përjetësi…
“Rrëfime nga malet e zemrës” është një përmbledhje poetike që shpalos një nostalgji të thellë dhe një dashuri të pashoqe për vendlindjen, natyrën dhe historinë e Kalisit. Autorit i vlon zemra për rrënjët e tij dhe i shpreh ato përmes vargjeve që janë të ngarkuara me emocione, kujtime dhe peizazhe të gjalla.
Në poezitë e tij, ai përshkruan me një ndjenjë të thellë lidhjen me malet, lumenjtë dhe natyrën që e ka rritur. Malli për fëmijërinë, për rrugët e shkollës, për lojërat e dikurshme dhe për njerëzit e tij të dashur është i pranishëm në çdo varg. Poezia e tij është një përzierje e nostalgjisë, krenarisë dhe dhimbjes për kohët e shkuara dhe ndryshimet e pashmangshme që koha sjell.
Gjithashtu, një pjesë e rëndësishme e përmbledhjes është përkushtimi ndaj historisë dhe heronjve të vendlindjes, sidomos dëshmorëve të Kalisit, të cilët janë përjetësuar në vargjet e tij si figura të lavdishme të së kaluarës. Autori reflekton edhe mbi fenomenin e emigracionit, duke përshkruar ndarjen nga vendlindja si një plagë të hapur që nuk shërohet lehtë.
Stili i tij poetik është i thjeshtë, i ndjerë dhe i pasur me metafora, duke e bërë çdo poezi një tablo të qartë dhe të prekshme për lexuesin. Përmes përdorimit të dialektit dhe vargjeve ritmike, ai arrin të krijojë një atmosferë autentike që tërheq çdo lexues që ka përjetuar mallin për vendlindjen.
Në përgjithësi, “Rrëfime nga malet e zemrës” është një vepër e fuqishme, një dëshmi poetike e një dashurie të pakushtëzuar për atdheun dhe për njerëzit që e kanë formuar autorin. Për këdo që kërkon të gjejë një copëz të shpirtit shqiptar mes vargjeve, kjo përmbledhje është një lexim i domosdoshëm!

Rovina Hysa & Eljona Imeraj

16/04/2025

Një libër apo një histori mund të shihet në aq shumë versione, sa ka lexues… Kushdo merr atë çka do prej saj… thotë Xh. Stejnbek. Kështu ndodh edhe me një poezi a me një cikël poetik. Ndaj në rubrikën e re “PËRJETIME POETIKE” shtëpia botuese “ADA”, do të sjellë herë pas here poezi nga autorë të ndryshëm.

MAJËMALET
Buzët e agimit
Puthin majëmalet:
Si për t’i zgjuar...
Pastaj dielli
Me rreze i përkëdhel:
Duke i përqafuar...

QIELLI I JETËS
Më lëvizin këmbët
S’di sesi:
Disi i dehur,
Kuturu...
Se qielli i jetës
Është kaq i mugët,
Sa pakëz dritë
Shohim diku...

UDHËTIMET E SHPIRTIT
Udhëtimet e shpirtit
Ku s’më kanë shpënë:
Në tokë e qiell
Dhe n’diell e hënë...
Herë i gëzuar,
Me gaz në buzë,
Herë i bezdisur,
Nga djajtë në rrugë...
Po, nëpër jetë,
Veç, ec e ec,
Dhe n’bie diku,
Prap shpirti m’tërheq...

SA SHPESH!
Sa shpesh, shihemi,
Sa shpesh!
Sa zemra, s’tepërmi,
Më rreh...
Dhe vetes i them,
Nëpër çudi:
A thua do t’biem
Në dashuri...?!

IKU POEZIA
Dikur poezia
Të ndoqi me gaz:
Me ty dashuruar...
Po, nëpër vite,
Nga ti u spraps
Diku larguar...
Se në zemrën tënde,
Të thatë, të ftohtë:
Nuk ndjehej ngrohtë...

HAVZI NELAJ
Poeti luftoi
Për fjalën e lirë...
Që njeriu të ndjehej:
I lumtur, i lirë...

Po, diktatura,
Me shpirtin-gjakatar,
Poetin e ylltë
E vari në litar...

Qielli i përlotur
U drodh n’pikëllimë...
Dhe malet e Kukësit
U tundën n’oshtimë...

Njerëzit, tmerruar,
Në sy kur e panë:
Në ferrin e kohës,
Shtangën në ofshamë...

Ai sytë i mbylli,
Si një Krisht i Ri:
Poema më e dhemshur,
Vetë jeta e tij...

PAPRITUR
Ndjehesha bosh,
Krejt bosh:
Se dita më ngjante
Krejt e zymtë...
Kur, papritur,
Kaloi një vajzë,
Që më buzëqeshi
Dhe më fali ca dritë...

MOS KUJTO!
Mos kujto,
Se të kam harruar
Atje, larg...

Nga malli për ty
Dhe qiellin
Përflak...

Se zjarri i zemrës,
Është zjarr i rrallë:
Me flatra, me valë...

PËRDITË SHOH MALET
Përditë shoh malet,
Aq madhështorë:
Herë me blerime,
Herë me dëborë...

Atje, të përjetshëm,
Për mot e jetë,
Me këmbët në tokë,
Me kryet tek retë...

Diçka prej malesh,
Thellë vetes kam ndjerë:
Shkrepëtimave të kohës,
N’rrebeshe e erë...

Ndaj e hedh vështrimin,
Majëmaleve, ngaherë...

Marrë nga libri “PËRDITË SHOH MALET…” i Basir Bushkash*t
Botim i shtëpisë botuese “ADA”

15/04/2025

Të marrët në vetminë e tyre duhet të mëshirohen, por kur bashkohen ata bëhen të rrezikshëm.

Send a message to learn more

14/04/2025

Në treg numri më i fundit i revistës letrare-artistike OBELISK 285
Organ i Shtëpisë Botuese”ADA”
www.botimetada.com
Periodike letraro-artistike
Viti XVII-të i botimit - Nr.285
PRILL 2025
Del në datë 15 të çdo muaji.

Rregjistruar në ISSN
International Centre 45
rue de Turbigo, 75003 PARIS
FRANCE
ISSN: 2225-7896

Adresa e redaksisë:
Rruga : Mihal Grameno Pall.32 Ap.7 Tiranë
cel: +355 68 221 9016
e-mail: [email protected]

Revistën “Obelisk” mund ta gjeni në libraritë kryesore në Shqipëri
(me çmim 150 lekë).

“Obelisk” mund ta lexoni edhe në internet në adresën:
www.botimetada.com

Abonimet Europë: 1 vit - 25 euro+pp,
Amerikë: 1 vit - 30 usd+pp.

Për çdo vërejtje, sugjerim apo bashkëpunim kontaktoni në
e-mail: [email protected]

Nr. llog. B.K.T
Lekë: 515001834
IBAN – AL0220511650001834VAIDALLA
Shtypet në shtypshkronjën
e Shtëpisë Botuese “ADA”

Tiranë 2025
Tirazhi: 250 copë

NË KËTË NUMËR

TREGIM:
-MENDJET E NJERZVE - nga Ramiz GJINI
-BREZI I ZHGËNJIMEVE - nga Murat ALIAJ

POEZI:

-RUZHDI KERAJ
-AGIM LIKA
-FATMIR MUSAI
-PETRIT SULAJ
-TOMORR DYRMISHI
-HASAN IMERAJ
-OLIANA DADOLLI

CIKËL POETIK:

-MOJ PRANVERË JE “MAGJISTARE”
nga Përparim HYSI

- NË DITËN BOTËRORE TË POEZISË
nga Pirro Millona MINELLA

-UNË JAM NJË TJETËR - nga Pirro LOLI

- RUDYARD KIPLING -
në perkthime mjeshtrash

- NOBELISTË NË OBELISK -
ZHOZEF BRODSKI

- HAIKU NGA RICHARD WRIGHT
Përkthyer nga Kujtim AGALLIU

12/04/2025

Çdo fundjavë në rubrikën " E shtuna poetike" shtëpia botuese "ADA" do përcjellë për ju nga krijimtaria më e mirë e autorëve shqiptarë e të huaj.
Kam kënaqësinë që këtë rubrikë, ta nis me një emër të njohur të poezisë shqipe: MUSA VYSHKA

MOLLA
Në autobus shëtis unë me tim bir
Dhe si fëmijë ai zë shpejt një shok,
Shokun që zuri sot unë e njoh mirë,
Është djali i asaj që e kam dashur fort.
E desha, por ajo donte një tjetër
Dhe kaq se jeta s’mori fund.
I lumtur jam në shtëpinë e shtrenjtë
Asnjë gjurmë dhimbjeje s’duket asgjëkund.
Dhe më vjen mirë, oh, sa më vjen mirë,
Që tani është e lumtur edhe ajo.
I biri bisedon sot me tim bir,
Për lodrat, për makinat, për ҫfarëdo.
Nuk ia urrej aspak burrin që mori,
Jam gati që ta njoh e ta zë mik,
Të bisedoj me të dhe disa orë
Për vitet tona që ikën vërtik.
Jam gati. Jeta është kaq e mirë,
Ai që do shpejt lumturinë e gjen.
Kënaqet djali i saj sot me tim bir
Nga lumturia syri u shkëlqen.
Ai në sy i përngjason asaj,
I lumur qofsh! Me shpirt i bëj urim.
Nga xhepi nxjerr një mollë e ua ndaj
Gjysmën atij, gjysmën djalit tim.

MOS E KTHE KOKËN PAS
(Mikut tim Fatos Arapi)

Mos e kthe kokën pas edhe në qofsh i fundit!
Do të të vijë turp nga gjurmët që mbolle pa lavdi.
Mos i jep dorën kurrë dinakut që të mundi!
Mos qaj, nëse ke dhembje! S’të mëshiron njeri.
Mos e kthe kokën pas! Asgjë s’ke lënë pa parë!
Ato, që dot s’i bëre, janë tretur përgjithnjë.
Një dashuri të shkelur a një premtim të vrarë
Do t’i kesh pas si hije e s’i largon dot më.
S’do ta mësosh kurrë tradhëtinë që të mundi!
Nga mijëra pikëpyetje qielli me zjarr u mbush.
Edhe kur ta kuptosh, që je përherë i fundit
Duhet ta dish përjetë që pas të ndjek dikush.

STUDENTJA
Ajo hyri ngadalë, e heshtur, e hutuar
As “mirëmëngjes” të tjerëve nuk u tha
Veç foli nëpër dhëmbë në kulm e pikëlluar
“O zot i madh! Më la!
Të gjithë e dëgjuan të qetë e fjalëtretur
E askush s’kish guxim
Ta pyeste: - Bukuroshe në dashuri ke mbetur
A në ndonjë provim?!

ANTIHIMN
Dikush e shet më lirë bezen e kuqe.
Atje vrapo e bli nja dhjetë flamuj!
Në vizaton në to shqiponjë o qyqe,
Ti e di vete! Mos i trego askujt!
S’ke punë me data e lloqe historie!
Letërnjoftimin hidhe në hale!
Vrapo në rrugë të fshehta pabesie,
nga vdekja e nderit s’vdiq askush mbi dhe!
Vrapo e fshihu e mos dil në ballë!
Më mirë gjarpër se shqiponjë kokëtrashë!
Kjo kohë nuk ka kohë për përralla,
atdhe, liri, lavdi... më the të thashë!
Më mirë gjarpër a qyqe se shqiponjë!
Ti e di mirë e mos ia thuaj askujt.
Gjersa ne s’dimë se ç’ngjyrë ka horizonti
Ti bridh e mbaj në xhep njëqin flamuj.

NE NJËZETVJEÇARËT
S’ngjitëm trakte, s’vramë as spiunë,
Ne nga djepet e soditëm luftën,
pas një krisme një mëhallë tundëm,
vetëm britmat patëm për furtunë.
Ne s’e pam” atdheun të plagosur,
Kur si lumë i buronte gjaku,
ne e pamë, veç, kur fashat flaku
dhe u nis në shtegun e pasosur.
Në s’i falëm fasha ne për plagë,
në s’i lagëm buz” e krahëror,
i dham” djersën, vrullin ton” rinor,
që askush të mos ja ndalë hapën…

CREDO
Jam këngë që i kanë mbetur fjalët,
Që s'di se ku ia vodhën melodinë.
Jam kumuri që e trazojnë hallet,
Tallazet që nga gjithë anët vijnë
Jam shqetësim që vij nga mijëra zemra,
Që rri te vatr' e këngës natë e ditë,
Jam dashuri që praron mijëra emra
E nëpër horizonte u bën dritë.
E për gjithçka që bëra në këtë jetë
Jam gati të gjykohem n'amshim.
Po dijeni... do vijë Zoti vetë
Të sjellë lule përmbi varrin tim.

GENCI E VILI
(Kushtuar dy poetëvë të pushkatuar nga diktatura.)

Dhe s’di se kush qan i pari
Shkumbini plak apo Rrapuni,
Por di që këto vise qajnë
Akoma, e nuk i zë gjumi.
Dhe s’di si del ende Polisi
E më krekoset përballë botës,
Por di që vetë Skënderbeut
Iu pre buzëqeshja sipër sofrës.
Dhe s’di se kush qe vargu i fundit,
Që gdhin me një figurë të vdekur,
Por di që poezia vetë
Erdhi e qau mbi ta e heshtur.
Dhe s’di në cilin rrokje e varg,
Dhimbjet mbi tela rimash mbetën,
Por di që vdekja u përlot
Kur ata po falnin jetën.
Dhe s’di si zbriti nëpër rreshta
Dielli aty të ndizte flakët,
Por di që zbriti në Bërzeshtë
Zoti që t’u mjekonte plagët.
Dhe s’di në cilin varg ka mbetur
Ajo, e fundit poezi,
Veç di që rron e nuk ka vdekur
E madhërishmja dashuri.