19/05/2025
Emri im është Tereza, jam 75 vjeçe dhe jetoj vetëm në një apartament të vogël në Bolonjë.
Që kur dola në pension, më shumë se dhjetë vjet më parë, jeta ime është bërë gjithnjë e më e heshtur. Në fillim mendova: "Më në fund pak kohë për veten time." E imagjinova me qetësi duke qëndisur, duke ecur nëpër Parkun Margherita, duke ndjekur atë panoramë që kisha dëshiruar gjithmonë. Por heshtja, ditë pas dite, filloi të peshonte më shumë se çdo lodhje që kisha përjetuar në të kaluarën.
Kam dy fëmijë: Marco jeton në Milano, Chiara në Napoli. Secili me familjen e vet, angazhimet e veta, jetën e tyre. I kuptoj ata, me të vërtetë. Por ndonjëherë ndihem sikur më kanë harruar.
Nipërit e mbesat e mia u rritën larg meje. Nuk i shoqërova kurrë në shkollë, nuk bëra kurrë tortë me ta, nuk u tregova kurrë një përrallë para gjumit. Ata nuk më ftuan kurrë në një festë, apo në një të diel së bashku. As edhe një herë.
Njëherë e pyeta vajzën time:
"Pse nuk do që të vij të të vizitoj? Mund të të ndihmoj me fëmijët..."
Dhe ajo më u përgjigj me një zë të qetë, por të ftohtë:
"Mami, ti e di... Burri im nuk të pëlqen shumë. Ti gjithmonë ndërhyn, ke një mënyrë të vepruari..."
Unë qëndrova e heshtur. Më dhimbte. Sepse nuk doja të imponohesha, thjesht të qëndroja afër. Por mesazhi ishte i qartë: "Nuk je e mirëpritur".
Ish-burri im jeton në një qytet të vogël këtu pranë. Nuk jemi parë prej vitesh. Për Krishtlindje, ndoshta një mesazh. Ftohtë. Mekanik.
Dhe unë qëndroj këtu, e vetme. Në Bolonjë. Ditët e mia janë të gjitha njësoj: Zgjohem herët, fshij ballkonin, shkoj të blej bukë, gatuaj vetëm për veten time. E lë televizorin ndezur, vetëm për të dëgjuar disa zëra në shtëpi.
Në fillim mendova se ishte vetëm një fazë. Por pastaj mbërritën simptomat e çuditshme: takikardi, marramendje, frikë se mos vdes vetëm në gjumë. Kam bërë shumë vizita mjekësore. Test pas testi. Gjithçka është në rregull. Derisa njëri prej tyre më tha:
"Zonja Tereza, ju nuk jeni e sëmurë. Ju jeni e vetmuar."
Dhe kjo fjali më lëndoi më shumë se çdo diagnozë. Sepse nuk ka ilaç për vetminë.
Ndonjëherë shkoj në supermarket vetëm për të dëgjuar zërin e arkëtarit. Herë të tjera ulem në një stol në park, me një libër të hapur, duke u bërë sikur lexoj, duke shpresuar se dikush do të më flasë. Por të gjithë janë me nxitim. Të gjithë po vrapojnë për diku. Dhe unë... unë qëndroj këtu. E vetme.
Shpesh e pyes veten: a bëra diçka gabim në jetë? I rrita fëmijët e mi vetëm. Babai i tyre iku shpejt. Punova pa u lodhur, gatuaja, laja, hekurosja, bëra sakrifica. Isha e rreptë, po, por për t'i mbrojtur. Që të rriteshin mirë. Dhe tani... jam vetëm.
Nuk po kërkoj dhembshuri. Vetëm përgjigje. A kam qenë vërtet një nënë e keqe? Apo është thjesht ky ritmi i jetës moderne, ku nuk ka më vend për një grua të moshuar?
Disa njerëz më thonë: "Gjej një partner, provo internetin." Por unë nuk mundem. Nuk u besoj atyre. Pas kaq shumë vitesh vetëm, nuk kam më forcë të filloj nga e para. Dhe shëndeti im nuk është më ai që ishte më parë.
Nuk mund as të punoj. Më parë, të paktën, kisha kolegë, biseda, të qeshura. Tani vetëm heshtje. Një heshtje aq e dendur sa ndez televizorin që të mos i dëgjoj mendimet e mia.
Ndonjëherë mendoj: nëse do të zhdukesha nesër… a do ta vinte re dikush? Fëmijët e mi? Nipërit e mbesat e mia? Fqinji sipër?
Pastaj ngrihem, bëj një çaj bimor, ulem në kuzhinë dhe them me vete:
“Ndoshta nesër dikush do të më kujtojë. Ndoshta dikush do të më telefonojë. Do të më shkruajë. Ndoshta jam ende e dobishme për diçka.”
Për sa kohë që kam edhe një fije shprese… do të qëndroj këtu.
Nuk pres më gjeste të mëdha.
Një telefonatë në javë do të ishte e mjaftueshme për të ndryshuar ditët e mia. Një video-thirrje për të parë fytyrat e nipërve e mbesave të mia.
Një “Si je, mami?” e sinqertë.
Nuk dua festa, dhurata apo fjalë të mëdha. Dua vetëm të di se, diku, ka ende një cep të vogël në zemrën e atyre, që i rrita me kaq shumë dashuri.
Për këtë arsye, nëse ju që po e lexoni këtë keni një nënë të moshuar...
Mos prisni për një takim të veçantë.
Mos prisni që ajo të ju kërkojë.
Telefononi. Shkoni ta vizitoni. Dëgjojeni. Përqafojeni.
Sepse koha, ajo që ecën kaq shpejt, një ditë do t'ju marrë gjithçka.
Dhe nuk do të kthehet më kurrë...
