19/12/2025
Votoj kundër hajdutëve, kopukëve dhe teveqelave që i kanë zënë frymën gjithçkaje. Votoj kundër të fortëve që e bënë Shqipërinë të dobët dhe flas për të mbrojtur dinjitetin e një Republike që po shuhet!
Të nderuar kolegë deputetë,
Zoti Kryetar,
Të nderuar qytetarë!
Sot diskutojmë buxhetin e shtetit, fabulën e re propagandistike dhe zhgënjimin e ri të shqiptarëve.
Ky duhet të ishte dokumenti që ngjizet nga nevojat e qytetarëve. Por jo. Ky është një buxhet i porositur nga interesat e monopoleve. Është një buxhet që nuk lind nga komunitetet, por nga klientët e pushtetit. Është një buxhet që nuk ndërton zhvillim, por prodhon plagë sociale. Ky është një buxhet që ndan njerëzit dhe krahinat! Ky është një buxhet që bashkon përfituesit në një tryezë!
Në këtë vend, varfëria nuk është thjesht varfëri ekonomike. Varfëria është depersonalizim, është qëllim në vetvete, është mjet relativizimi i tjetrit, është raport dominimi. Është zhveshje e njeriut nga dinjiteti.
Kur prindi nuk i thotë dot më fëmijës se nesër do të jetë më mirë, shuhet e ardhmja, keputet shpresa dhe pozitiviteti i nevojshëm për një shoqëri normale. Këtu është pika kur Atdheu të vret dhe të dëbon.
Familja shqiptare çdo ditë sheh të njëjtën padrejtësi dhe të njëjtën shpërfillje nga shteti. Raporti shtet-individ është i zhveshur nga respekti; është i dehumanizuar.
Varfëria ekstreme të lë pa fytyrë. Ajo prodhon vetëm një mendim, dëshpërimin. Dhe ne sot kemi mijëra shqiptarë pa fytyrë përpara fëmijëve të tyre.
Në këtë realitet, të varfrit bëhen më të varfër. Nga ferri i tyre ndërtohet parajsa e pushtetit, arroganca e tij!
Pasuria sot shpërndahet jo sipas meritës, por sipas afërsisë me Qeverinë. Kjo afërsi nuk është shenjë virtyti, por një hartë vesesh. Oligarku bëhet më i pasur, më shpërfillës, më arrogant, por edhe më shërbëtor ndaj pushtetit!
Sepse sistemi punon për ata që janë tashmë të pasur, duke rrënuar shtresën e mesme dhe duke zmadhuar komunitetin e të varfërve!
Investimet publike nuk hartohen për nevojat e vendit. Ato hartohen për porosi. Aty ku dikush ka interes, aty shfaqet investimi.
Ndaj rrugët me pesëfishin e çmimit, të cilat ndërtohen keq, realizohen aty ku ka më shumë fitim, jo aty ku ka më shumë nevojë.
Shkollat në përgjithësi mbyllen, ndërsa aty ku hapen ndodh që projekti sjell përfitim, jo aty ku fëmijët mësojnë arsim cilësor.
Spitalet modernizohen vetëm në narrativë, ndërsa pacientët trajtohen në kushte të rënda. Onkologjiku mbetet lokomotiva e kësaj drame!
Korrupsioni e dëmton shoqërinë disa herë.
Herën e parë, kur vjedh paratë publike si shembull etik. Herën e dytë, kur e prish cilësinë e çdo vepre publike si dëm fizik.
Rrugët prishen para se të mbarojnë.
Veprat publike degradojnë para se të hapen.
Korrupsioni shkatërron realitetin e përbashkët duke ndërtuar një emërues të përbashkët: atë të një vendi të korruptuar. Ai po shkatërron statusin moral të deputetit shqiptar, i paaftë për t’u rebeluar, i paaftë për të dhënë zgjidhje, i paaftë për një portret të ndershëm.
Shpesh dëgjojmë se SPAK-u do ta zgjidhë problemin. SPAK heton vetëm një përqindje të vogël të korrupsionit real. Sepse problemi nuk është vetëm tek drejtësia. Problemi është te mentaliteti i stimuluar.
Në këtë vend po humbet nderimi për punën e ndershme. I ndershmi shihet si i dobët dhe nuk merret si model. Ndërsa ai që përfiton pa meritë shihet si i suksesshëm, ai krijon trend, ndjekës, vizibilitet! Ai tenton të bëhet edukator për fëmijët tanë.
Erich Fromm na kujtonte se shoqëria është e sëmurë kur nderon përfitimin mbi integritetin.
Një plagë e madhe e shoqërisë sonë është dekulturimi i elitave intelektuale.Mësuesit, pedagogët, studiuesit dhe artistët po varfërohen. Por nuk varfërohen vetëm ekonomikisht. Varfërohen kulturalisht, humbasin gradualisht mundësinë për t’u shprehur, për të ndikuar. Po zhveshen nga autoriteti. Po margjinalizohen dhe heshtin.
Pushtetet autokratike gjithmonë kanë pasur një aleat të madh: dekulturimin. Sepse një shoqëri që e përjeton kulturën si luks nuk reagon. Një shoqëri e dekulturuar nuk mbron veten.
Albert Camus druhej për Francën: po të varfërohej inteligjenca, arrihej te forma më e rrezikshme e tiranisë.
Mendoni Shqipërinë e dalë nga otomanizmi shekullor, nga luftërat dhe komunizmi, Shqipërinë tranzitive, sa afër këtij pohimi është! Në këtë klimë shfaqet edhe një retorikë tjetër. Kryeministri thotë: “Unë jam artist.” Dhe është e vërtetë.
Sepse ai ka ndërtuar një skuadër artistësh të pazakontë. Artistë që nuk prodhojnë kulturë, por prodhojnë fasada. Artistë që nuk krijojnë vepra, por skenarë. Artistë që nuk ndërtojnë institucione, por ndërtojnë iluzione. Artistë ku njëri është më “kreativ” se tjetri në shpikjen e mënyrave të reja të zhvatjes.
Artistë që këndojnë si bretkocat e Aristofanit këngën e korrupsionit! Në aftësinë për të shndërruar paligjshmërinë në normalitet ata shfaqen si gjenialë, të denjë për Nobel! Në talentin për të maskuar dështimin me gënjeshtra janë magjistarë! Ata nxjerrin flakë nga goja e nga kudo!
Kështu u ngrit monumenti i korrupsionit.
U ngrit monumenti i shtetit të privatizuar.
U ngrit monumenti i triumfit të klientelizmit.
U ngrit monumenti i boshatisjes së Shqipërisë.
Ky është arti sublim i këtyre artistëve të pushtetit.
Arti për t’i larguar shqiptarët.
Arti për t’i bërë të rinjtë të padukshëm.
Arti për ta kthyer vendin në një instalacion bosh prej njerëzish.
Në një shoqëri të varfër dhe të dekulturuar, liria nuk mbijeton. Liria nuk jeton në një vend ku shumica lufton për bukën e gojës. Liria nuk jeton as në një vend ku kultura hesht dhe intelektualët varfërohen.
Ky buxhet nuk është buxhet i shtetit.
Është buxhet i porosisë.
Është buxhet i interesave.
Është buxhet i një filozofie që nuk njeh personalitetin e njeriut, por njeh vetëm përfitimin nga depersonalizuesit!
Unë nuk votoj kundër shifrave.
Unë votoj kundër filozofisë që ato përfaqësojnë.
Kundër varfërisë së programuar.
Kundër dekulturimit të qëllimshëm.
Kundër korrupsionit të institucionalizuar.
Kundër modelit që e quan të ndershmin të parëndësishëm dhe të padrejtin të suksesshëm.
Unë votoj për punën e ndershme.
Për shansin e barabartë.
Për kulturën si mbrojtje të shoqërisë.
Për qytetarin që meriton dinjitet e jo depersonalizim.
Arsyen e keni humbur prej kohësh, duke prishur rregullat e lojës demokratike. Keni humbur edhe mëshirën ndaj të ngjashmëve.
Babëzia është bërë shtëpia juaj. E keni gjetur paqen brenda saj, por ajo është iluzive. Barku i babëzisë është prej lastiku: vetëm zgjerohet, nuk është prej mermeri.
Sa më shumë mbushni veten me gropën e interesave personale, aq më shumë boshatiset shpirti i këtij vendi dhe fryma e komunitetit.
Votoj kundër çdo buxheti që sheh shtetin si pronë private dhe qytetarin si peng. Votoj kundër zellit tuaj militant për të mbrojtur çdo marrëzi e poshtërsi!
Votoj kundër hajdutëve, kopukëve dhe teveqelave që i kanë zënë frymën gjithçkaje.
Votoj kundër të fortëve që e bënë Shqipërinë të dobët dhe flas për të mbrojtur dinjitetin e një Republike që po shuhet!
Faleminderit.
