17/09/2025
“Pse nuk ha ti, Nënë?” – e pyesja i habitur.
“Çudi! Vetëm Nëna nuk është e uritur.”
Ne, fëmijët, që ngriheshim natën për të ngrënë,
ishim të paditur, të pangopur, të papritur…
Sapo hapnim sytë, e thërrmomin terhanë.
Lugët fluturonin, kruanin sahanë…
Ndërsa Nëna, me një kafshatë buke, ngjente mënjanë:
“S’ka gjë, bir i Nënës, nënat kaq hanë.”
Në drekë, të uritur, na mblidhte rreth saçit.
Nxirrte nga furra kulaçin e ngrohtë,
Nëna, s’i ngopej syri: “mos mbetet zog pa ngrënë.”
Pas bukës, përtypte ndonjë thërrime të lënë.
Në darkë, ca miell misri e bënte oshmare.
“Po ti, Mama? Ti nuk hëngre fare?”
“Hani bijtë e Nënës e shkoni flini gjumë,
se nëse sëmuren, po të hanë shumë.”
Kur ne, si fidane, rriteshim përpjetë,
Kur Nëna, si rrënjët, binte tatëpjetë…
Kur nisëm të kuptonim se si erdhëm në jetë,
atëherë nisëm të kuptonim sekretin, të vërtetën.
Kur Nëna mbeti një grusht me eshtra,
Kur s’kishte më sekret ku të fshihte gjënë e shtrenjtë…
Atëherë zbuluam të pathënat, sekretin e madh:
“Pse nuk hante Nëna?”
Sepse gjithçka ia linte fëmijëve.
Nga “Mami” u bë “Nënë”, pastaj “Nënë e vogël”,
e në fund “Nënockë”.
Mbeti vetëm një shpirt, një foto dhe një kockë.
⸻
Sonte…
Kur djali para TV-së e ka zënë gjumi,
telekomanda i ka rënë nga dora,
dhe gruaja pyet: “Ra djali pa ngrënë??”
Sonte më kujtohet: “Pse s’haje ti, Nënë?”
“Po flija, moj bijë, se nuk bëhet nami.
Një darkë pa ngrënë nuk ta shkrin dhjami.”
Eh… i pasur, i varfër – njësoj është thënë.
I ngopur, i uritur – Nëna mbetet Nënë.
