08/12/2025
Prej fillesave drejt lavdisë, asaj të përkohshme po aq sa të përjetshme, asaj të rrëmbyer po aq sa të fituar, rrjedha e lumit të ngjarjeve të mëdha të kombit tonë, ka prurë me vete deri sot, ditë e data të përveshura me madhështinë e lavdisë. Të tilla jo më shumë për nga suksesi, sesa për nga domethënia, jo më shumë për nga përfundimi sesa për nga qëllimi. Ndër të tilla ditë dhe data, guximi është petku që përvesh me madhështi 8 dhjetorin, Ditën e Rinisë!
Në përjetime e rrëfime, të lexuara a të dëgjuara, vetë historia - me gjithë misterin që zgjedh ta zbulojë ngadalë ndër breza, - lë të kuptohet se as koha, as protagonistët e saj nuk i kishin përzgjedhur në përfytyrimet e tyre studentët si firmëtarët e kthesës së madhe politike dhe shoqërore drejt pluralizmit të demokracisë. Mbrujtur me besim më shumë se me qëllim, të dashuruar pas utopisë së lirisë, më shumë se të vetëdijshëm për atë çka i priste pas heqjes së perdes së hekurt të Shqipërisë monokratike, studentët e 8 dhjetorit 1990 nuk punuan për historinë. Ata luftuan për të drejtat që popuj të tjerë ndër shekuj gëzonin duke ngujuar ndërgjegjen shoqërore të shqiptarëve në një dylyftim fatal me panoramën katastrofike të krejt shoqërisë në Shqipërinë komuniste. Ngujim në kullën e reflektimit kolektiv me qëllim lirinë, demokracinë.
Ajo që më pas do të shndërrohej në një ortek që përpara do të merrte çdo hallkë të kalbur të sistemit të kaluar, për ta zëvendësuar atë me një erë të re të zhvillimit, shërben sot më shumë se kurrë për të kujtuar rininë e viteve 2020 se në çastin kur frika vritet duke nënqeshur e sfiduar vdekjen, kauza bëhet e drejtë dhe e vërtetë, e pafriguar nga askush veç forcës së ZOTIT!
Sot, me sytë pas nga 8 dhjetori i vitit 1990, shikimin na e përul ndrojtja ndaj guximit të atyre që patën fatin dhe forcën t’i rrahin gjoksin historisë. Ata, studentët e atij viti në apogje. Shqipëria e brezit tonë, sot, dhimbshëm në perigje. Ata, heronjtë e shekujve të egër. Ne, brezi i një tjetër kohe të egër që gërryen si erërat e akullta të dimrit Shqipërinë që trashëguam. Kohët e egra kërkojnë heronj dhe heronjtë nuk lindin vetvetiu të tillë. Ata lartësohen deri në martirizim në çastin që dëgjojnë kushtrimin e kohës dhe vendosin të vrasin rehatinë. Heronjtë janë me fat që jetojnë në kohërat që i thërrasin. A do jemi të denjë për ta merituar përzgjedhjen si të tillë, edhe ne, brezi i një tjetër kohe të egër për Shqipërinë?!
Gëzuar 8 dhjetorin, Ditën e Rinisë! E pavdekshme qoftë vepra e Azem Hajdarit dhe e studentëve te viteve 1990!
Forumi Rinor i Partisë Demokratike, Dega Vlorë
