IDEA News

11/06/2025

👏👏👏

Mesatarja, më shumë pengesë se sa matës real? Shkrimi i Marieta Mërkurit analizon si deformohet arsimi nga fiktiviteti i notave, presioni ndaj mësuesve dhe mungesa e meritokracisë, duke propozuar reformimin e sistemit të pranimeve në universitete.

11/06/2025

👏👏👏

Arsimi i lartë nuk është pasaportë largimi, por ftesë për të ndërtuar të ardhmen aty ku je. Universiteti “Ismail Qemali” i Vlorës ofron dije, përfshirje dhe mundësi me standarde europiane. Zgjedhja për të qëndruar është zgjedhje e vetëdijshme. Nga Marieta Merkuri.

01/06/2025

Gazepqarë, apo Gazetarë, - këtë gjë e përcakton vetëm etika

Nga Laureta Petoshati

Ka një mëri të fshehur mes medias dhe publikut, për të mos thënë të atyre që konsumojnë median në qytetin tim, Vlorë. Kjo mëri e heshtur është bashkudhëtare me mosbesimin ndaj medias fillimisht, pastaj ndaj disa gazetarëve në mënyrë të veçantë. E them këtë, sepse para pak ditësh, u përsërit e njëjta gjë, që kishte ndodhur shumë vite më parë dhe unë rastësisht dëgjova shprehjen "këta janë gazepqarë, jo gazetarë." Bëhej fjalë për lajmin mbi vdekjen e Artan Lames, në kohën që ai ishte ende i gjallë, por në koma. Lajme të tilla thyejnë humanizmin si një prej kodeve të etikës së gazetarit. Ka pasur raste që janë thyer njëkohësisht të gjitha kodet dhe duket se çdo kod ishte një urë besimi dhe respekti e hedhur në erë, që kërkon kohë të gjatë për t'u rifituar. Mbas vitit 1997, që dikujt i duket i largët, por dikujt i duket sikur ka ndodhur dje, shumë familje në Vlorë, u cënuan nga shpifjet, por më shumë nga gjuha e urrejtjes që përdorte gazeta 55 ndaj atyre që kishin dalë në protestat që pasuan pas rënies së firmave piramidale. Të gjithë ato artikuj që cënonin integritetin moral dhe jetën personale të shumë qytetarëve, pasuan me një mal padish, që gjykata i zvarriti aq sa askush nuk u kujtua më për to. Por dëmi ishte i dyanshëm dhe mbi të gjitha ndaj medias, e cila humbi besimin e publikut. Vlora, qysh atëherë ka një mëri dhe mosbesim saqë dhe kur flitet për lajme me saktësi burimi, me vërtetësi, me objektivitet, prapëseprapë, ka një dozë mosbesimi dhe lajmi mund t'u duket i stisur. Kjo edhe për faktin se në Vlorë para pak vitesh dy gazetarë të kaheve të ndryshme politike, të dy mediave të ndryshme, asaj të shkruar dhe asaj vizive, bëhen shkaktarë të dy ngjarjeve, të cilat nuk sollën vërtetësi lajmi, por dhimbje. Gazetarja Z. L, merr në intervistë për një të përditëshme një ish ushtarak, i cili kishte qenë komandant i Nëndetëseve dhe komandant i Shkollës së Marinës Vlorë. Ai kishte mbaruar shkollën në BRSS me medalje ari. Gazetarja në fjalë e interviston dhe ai ia sqaron që shkollën e lartë ushtarake e kishte bërë në Baku dhe Akademinë Ushtarake e kishte bërë më vonë në Leningrad, pas dy viteve punë në Shqipëri. Për ta bërë më interesante intervistën, ajo e kishte pyetur për të dashurat dhe ai ishte treguar i sinqertë, por gazetarja nuk e kishte ndarë as vendin (Bakuja ishte e Azebajzhanit) dhe as periudhën në Leningad, që ishte i Rusisë. I binte kështu që të hamendësohej se ushtaraku kishte pasur të dashura në kohën që ishte në Rusi dhe që ishte i martuar. Bashkëshortja e tij me gazetën në dorë shkon dhe kërkon ndarje në gjykatë dhe ndahen rreth moshës 80 vjeçare. Rasti i dytë është i gazetarit A.H, i cili në atë kohë punonte në një televizion mjaft të njohur, që tani është bërë kombëtar. Ai raportoi lajmin se një tjetër ish ushtarak madhor, ish komandant tankesh, kishte vrarë veten pas një krize nervore. Në fakt, nuk kishte ndoshur asnjë vetëvrasje, por lajmin do ta kishte porositur ndonjë kundështar politik, pasi ai ishte i angazhuar në një parti politike të majtë. Direkt pas lajmit, fëmijët e tij dhe gjithë njerëzit që i kishte jashtë Shqipërisë, u shqetësuan dhe u nisën deri nga Australia e largët drejt Shqipërisë. Problemi më i madh ishte vajza e tij, që pësoi një parainfarkt, pasi sipas saj, pas vdekjes së nënës nuk duhej lënë i ati që të jetonte vetëm dhe ajo fajësonte veten. Lajmi ishte i rremë. Televizioni u hodh në gjyq dhe pagoi një shumë të konsiderueshme si dëmshpërblim.
Pra, nëse një ndër kodet e etikës së gazetarisë është dhe minimizimi i dëmit që mund të sjellë një lajm nga kurioziteti i tepruar, ose nga dëshira për sensacion, ose hakmarrje, në rastet e treguara kemi thyerjen e disa kodeve dhe në vend që gazetaria ti shërbejë publikut, ta bëjë shoqërinë më të përgjegjëshme, më qytetare, përkundrazi, i shkakton asaj shqetësime dhe dëm moral e shëndetësor. Për etikën mund të flitet shumë, por po aq mund të flitet dhe për pseudo-etikën. E kam fjalën për rastet kur je gazetar në një televizion dhe je porositur që të mos dalin të zemëruar të ftuarit nga emisioni yt. Por në fakt, këta të ftuar, gënjejnë sy për sy, hedhin insinuata për njerëz jo të pranishëm dhe gazetari të bëjë sikur nuk kupton, të heshtë gojarisht, por nuk i hesht shpirti, ndërgjegja. Heshtja në këtë rast është pseudo-etikë. Kjo vjen për shkakun se jo të gjithë jemi të lirë, punojmë në media që sponsorizohen nga dikush që ndikon në lajm dhe cënon paanshmërinë, apo objektivitetin. Gjithsesi, mendoj se ne gazetarët kemi ende punë për të bërë që me anë të lajmeve të sakta, të paanshme, të verifikuara nga disa burime, objektive, pa keqinterpretime, që nuk lëndojnë apo cënojnë humanizmin, madje duke vepruar me dhembshuri dhe pa arrogancë, të heqim shprehjen e rëndomtë që qarkullon prej kohësh: gazepqarë, apo gazetarë! Këtë gjë e bën vetëm etika. Vetëm etika të bën gazetar dhe të fut në profesionin që Gabriel Garcia Marquez e quan “profesionin më të mirë në botë, pasion që s’njeh kufij.”

01/06/2025

ETIKA E RAPORTIMIT NË RASTET E DHUNËS ME BAZË GJINORE.



Edhe një tjetër viktimë...vritet nga vëllai e reja, babai i merr jetën vajzës, autori i krimit ishte bashkëshorti i saj, nga hetimet e mëtejshme rezultoi se pas ngjarjes së rëndë, autor ishte i dashuri i të resë...

Në tërësinë e titujve bombastik, me kryefjalë dhunën me bazë gjinore, shihet se rastet, edhe ato me pasoja fatale për jetën, po shtohen ndjeshëm. E bashkë me rritjen e rasteve duket se rritet dhe konkurenca e titujve me qëllim sh*tjen e lajmit dhe shumëfishimin e klikimeve. Këto të fundit qartazi janë kthyer në epidemi "redaksionale" që duket se pas çdo "liku" humbasin" thelbin në vorbullën e tymnajës së portaleve online. Nëse dikur, dhuna me bazë gjinore, qëndronte e inkuadruar brenda një hapësire hermetike, sot ndodh e kundërta. Flitet, trajtohet si fenomen, i jepet zë dhe kohë televizive, në kronika mediatike dhe në biseda në studio dhe akoma më shumë në portalet online, pa identitet, në jo pak raste.

Por a raportohet konform etikës?

A e kryen media funksionin e vet përmes këtyre raportimeve?

Apo raportimi thjesht duhet konkluduar, pasi është e papranueshme që x media të mos trumbetojë për këtë ngjarje, duke rrezikuar të humbasë shikueshmërinë a klikimet e rastit?



Për vet fuqinë që ka dhe atë që zëri mediatik përfaqëson, mënyra e raportimit, në kuadrin social, është esenca e faktit dhe dilemës së pashmangshme: nëse problemi në fjalë thjesht do të vijojë të ekzistojë, do të vijë duke u zbehur apo rastet fatale do të pushtojnë ende kronikat mediatike.

Thënë kështu, duket se e fajësojmë median duke i veshur shpesh petkun e një vrasësi të heshtur, në rastet kur hapësira mediatike ndaj dhunës me bazë gjinore është pothuaj inekzistente krahasuar me bombardimin mediatik të informacioneve, referuar zhvillimeve politike.

Përballë interesave madhore që gjenerohen nga politika, e cila ka pushtetin e vet edhe ndaj medias, është e domosdoshme të ndihet fuqizëm zëri i gazetarit profesionist, që të jetë në "mbrojtje" të raportimit të tij dhe të rëndësisë së asaj që po raporton, duke kërkuar më shumë hapësirë mediatike, dhe renditje të kronikës që ka në fokus ngjarjen e ditës, që nuk duhet lënë në fund të edicionit informativ pas zhvillimeve politike me te cilat nis dhe mbyllet dita. Peshën që ka dhe i jepet lajmit duhet ta përcaktojë vet gazetari, gazetari profesionist që e di se dhe rendi i kronikave ndikon në nxitjen e informimit të publikut, drejt një reflektimi cilësor.

Pavarësisht varësisë së gazetarit, që duhet të jetë i pavarur, por që realisht nuk është, pasi kushtëzohet nga linja e politikës redaksionale të televizionit apo portalit ku punon, asnjëherë gazetari, ai profesionist, nuk duhet të stepet për ta mbrojtur cilësinë dhe vlerën e lajmit të vet, kur lajmi është në standartet e duhura. Kjo kërkon një profil të konsoliduar gazetaresk, që vjen me kohën dhe emrin që krijohet me eksperiencën.

Në rastet e raportimit të dhunës me bazë gjinore, si në çdo lloj raportimi duhen respektuar standardet etike, duke respektuar të drejtat e viktimave të dhunës, duke ruajtur konfidencialitetin dhe duke trumbetuar fenomenin, por pa ekspozuar identitetin e viktimës e cila jo rrallë herë, pikërisht nga raportimi jo korrekt, bëhet edhe viktimë e bullizimit dhe paragjykimit. Në këtë mënyrë, raportimi në vend që të kryejë rolin e informimit, sensibilizimit dhe të nxitjes së institucioneve përgjegjëse për ndërhyrjen në kohë dhe parandalimin e rasteve flagrante, ndikon negativisht në komunitet, duke shtuar dozat e diskriminimit dhe pabarazisë gjinore në shoqëri. Media duhet të njohë fuqinë dhe përgjegjësinë e saj. Shpesh gjatë raportimit kalohet caku i të drejtës së gazetarit, pasi depërtohet aty ku nuk duhet përsa i takon jetës personale të vajzës apo gruas së dhunuar, përmes dhënies së detajeve që nuk e favorizojnë situatën e saj dhe që nuk lidhen aspak me qëllimin e raportimit.

Por kjo jo vetëm. Rastet e dhunës me bazë gjinore, pasqyrohen në mënyrë të cunguar në media: gazetari është aty, njësoj si autoritetet përgjegjëse për referimin e rasteve, sa herë plas gjëma, kur ndodhë krimi, ndërsa politika redaksionale mediatike duhet të ketë vëmendje të shtuar ndaj tematikës në fjalë me qëllim ndërgjegjësimin për ta denoncuar dhunën dhe parandaluar krimin me bazë gjinore; apo dhe duke mos u mjaftuar vetëm me raportimin sipërfaqësor të rasteve të dhunës me bazë gjinore, por duke e ndjekur përmes investigimit profesional- Sa efikas ka qenë roli dhe angazhimi i instancave ligjore, sa është zbatuar urdhri i mbrojtjes, po roli i psikologut ndaj fëmijëve, viktima edhe ata në familjet ku kryeson dhuna me bazë gjinore. Shpesh gjatë raportimeve për fenomenin në fjalë, gazetarët nuk hezitojnë të realizojnë voxpope me familjarë, të njohur dhe të panjohur të rastit, me dëshirën për të marrë opinionet e tyre, si një mekanizëm ky për ta mbushur kronikën me sinkronet që duket se e bëjnë më interesant lajmin, dhe tek eprori i tij, gazetari justifikon përkushtimin. Por çfarë vlerë ka mendimi dhe opinioni popullor kur krimi ka ndodhur?!

A nuk do të ishte më e vlefshme që të vihen përpara përgjegjësisë mediatike, me detyrimin ligjor për deklaratë publike autoritetet që e kanë për detyrë t'i parandalojnë këto lloj krimesh por që me neglizhencën dhe indiferencën e tyre, duket se janë fajtorët e heshtur që mjaftohen vetëm me justifikimin: viktima nuk kishte bërë një denoncim zyrtar. Po në rastet kur kjo gjë është bërë dhe autori i krimit nuk ka zbatuar detyrimin ligjor për të respektuar kushtet e urdhrave të mbrojtjes, ku është roli i institucioneve, po media përse nuk i raporton, duke i dhënë shumë më tepër zë rasteve të tilla, duke nxitur institucionet ligjore për ta kryer më mirë detyrën?

Sepse sot, media e ka fuqinë për ta bërë këtë por që fatkeqësisht nuk e bën, të paktën jo në nivelin dhe standardin e duhur, për sa kohë nuk e ka dot pavarësinë që duhet të ketë ndaj interesave të lidhura me konjuktura të gjithçfarëllojshme.

Sikur kjo të mos mjaftonte, sot ndihet ndjeshëm mungesa në redaksitë mediatike të njerëzve profesionistë që ta konsiderojnë gazetarinë, më shumë se profesion, pasion.

Gjykoj se si për rastet e raportimit të dhunës me bazë gjinore, ashtu dhe për çdo lloj raportimi, në veçanti me impakt të ndjeshëm social, puna dhe roli i gazetarit duhet të shkojë përtej thjesht raportimit të ngjarjes, përmes investigimit në mënyrë profesionale, me etikën e duhur gazetareske, të arsyeve të vërteta, lidhur me neglizhencën dhe heshtjen e institucioneve ligjore dhe OJF-ve që duket qartazi se në heshtje i japin zë krimit, me moskryerjen në kohë të detyrës së tyre.

Këtu duhet të kryesojë roli i medias, duke shkundur themelet e mosrespektimit dhe zbatimit të ligjit, i cili duke mos e luftuar dot dhunën me bazë gjinore, shpesh bëhet palë me të.

E për sa kohë kjo të vijojë, rastet e dhunës me bazë gjinore do të vijojnë të jenë një arenë klikimesh dhe mundësish përfitimi të atyre që vijojnë të pasurohen a të bëjnë karrierë mediatike, pa lëvizur kurrë asnjë gisht në luftën kundër dhunës me bazë gjinore.
Englantina IMERAJ

01/06/2025

Tema : Sensacionalizimi,si forme e deformimit te lajmit

Kam kohe qe kam filluar te ndjej lodhje ne te pergatiturin e lajmit dhe ne transmetimin e tij .Nuk eshte lodhje nga rrethanat, fenomenet , ngjarjet por nga menyra qe duhet te gjej per ti servirur ato. Kete lodhje e gjej reciproke , tek kolege-koleg besoji , te gjitha duhet te duken “si gjema” “ shok” “skupe “ bingo “ “ terrore” “ ndarje “ edhe kur jane pjese e perditshmerise nder rrjedhe ngjarjesh . Eshte forma e vetme e Sensacionalizimit? Eshte kjo ? lodhje me emer
Si gazetare dhe si qytetare kjo me shqeteson . Sepse kur media fillon te luaje me emocionin dhe jo me misionin, ajo ka humbur rolin e saji .Dhe bashke me te , ne humbim aftesine per te kuptuar dhe shkuar deri ne thelb te gjerave. Mesojme te klikojme dhe lexojme titujt . Mesojme te mos mendojme ,vetem te besojme klishe . Mesojme te mos ndjejme ndjeshem dhe thelle – sepse cdo tragjedie neser do I ndryshohet emri . Ne fillim mendova se isha vetem une , por sa here ndaloj ne biseda , sa here jam mes miqsh njezeri “ Cfare ka ndodhur tani “ ? Jemi ne vorbullen e manipulimit kolektiv, te linearitetit te kendveshtrimit te heshtur por te vazhdueshem. Jam ne marredhenien e ngushte te joshjes ,tundimit dhe provokimit dhe po njesoj shtoj “kete doza” per shikues dhe lexuesin . Megjithate nuk po infomohemi dhe nuk po informojme me .
Nje vrasje kthehet ne tenelovele dhe seriale.Nje deklarate politike shnderrohet ne “ bombe “.Nje figure publike analizohet me shume per veshjen se per permbajtjen. Ngjarjet nuk tregohen per te arritur tek e verteta por per te patur reagime te shpejta, impulsive ,kuriozitet I zbrazet. Ekziston nje zgjidhje e vetme , pergjegjesia . Raporti me veten qe ka cdo gazetar, cdo redactor me pergjegjesine , te lexohet kjo pergjegjesi ne tituj . Kurajua per te ruajtur dinjitetin, kufinjte sepse kur fjala humb besimin , shembet institucioni mediatic. Por koston e larte te nje pune cenuese e japim ne si lexues , si spectator te lajmit per te vleresuar veten dhe qene te vetedijshem . Duke u rikthyer tek thelbi, pergjegjshmeria e media duhet ti thote gjerat si jane , pa drama te panevojshme ,pa fshehje te qellishme dhe pa e shnderruar cdo lajm ne nje spektakel . Ne te gjithe kemi rol ata qe e prodhojne lajmin dhe ata qe e konsumojne .
Vjola Murati

01/06/2025

Etika gazetareske në raportimin mbi çështjet e ndjeshme: fëmijët, dhuna dhe tragjeditë.

Në një realitet mediatik gjithnjë e më të shpejtë, ku informacioni garon me sekondat dhe lajmi shpesh bëhet produkt për konsum emocional, raportimi mbi çështjet e ndjeshme sidomos ato që përfshijnë fëmijë, viktima të dhunës apo ngjarje tragjike mbetet një nga sprovimet më të mëdha për etikën gazetareske në Shqipëri.
Në thelb, çdo gazetar përballet me një dilemë të rëndësishme.Si të informojë publikun pa shkelur dinjitetin e individit? Ku mbaron e drejta për të ditur dhe ku nis e drejta për privatësi?
Raportimi për fëmijët, sidomos në raste dhune, abuzimi apo përfshirjeje në krime, kërkon ndjeshmëri të lartë profesionale dhe respekt të pakushtëzuar për parimet e konfidencialitetit. Kodi i Etikës i Gazetarëve Shqiptarë, por edhe dokumentet ndërkombëtare si Konventa për të Drejtat e Fëmijës, janë të qarta, identiteti i fëmijëve duhet të mbrohet me çdo kusht.
Fatkeqësisht, në shumë raste, mediat shqiptare kanë publikuar emra, fotografi, ose detaje të jetës private të fëmijëve të përfshirë në ngjarje tragjike. Ky ekspozim jo vetëm që shkel standardet profesionale, por edhe thellon traumën e atyre që janë në qendër të ngjarjes.
Në rastet e fatkeqësive, shpesh vihet re një prirje për dramatizim të tepruar dhe përdorim të gjuhës emocionale. Tituj si “makth në familje”, “dita e fundit e një fëmije” apo “tronditet qyteti” shërbejnë për të tërhequr vëmendje, por në shumë raste, marrin përmasat e një shfrytëzimi të dhimbjes.
Raportimi mbi ngjarjet e dhunshme ose tragjike nuk duhet të kthehet në spektakël. Gazetaria profesioniste nuk e ndërton interesin publik mbi ndjeshmërinë, por mbi analizën, saktësinë dhe profesionalizmin.
Në kontrast me rastet problematike, ka edhe shembuj mediatikë ku është treguar kujdes maksimal në ruajtjen e identitetit të viktimave dhe në ndërtimin e një narrative që nxit reflektim shoqëror.Në raste të caktuara, redaksitë kanë zgjedhur të përdorin gjuhë neutrale, të mbrojnë anonimatin, dhe të sjellin ekspertë për të analizuar shkaqet e fenomeneve, në vend që të kufizohen në përshkrimin e pasojave.
Këto janë praktika që duhen nxitur dhe përforcuar përmes politikave të vetërregullimit redaksional, trajnimeve për gazetarët e rinj dhe përfshirjes së kodeve të etikës në marrëdhëniet mes publikut dhe medias.
Në zemër të debatit qëndron balanca mes interesit publik dhe të drejtave individuale. E drejta për të informuar është themelore për një shoqëri demokratike, por nuk mund të jetë justifikim për të cenuar privatësinë, për të riprodhuar traumën apo për të përdorur dhimbjen si mjet klikimesh.
Çdo redaksi dhe çdo gazetar ka përgjegjësinë të pyesë:
• A është ky informacion i domosdoshëm për publikun?
• A mund të jepet ndryshe, pa cenuar privatësinë e personit të përfshirë?
• A po përforcojmë paragjykime apo dhimbje të panevojshme?
Në fund të ditës, një media e përgjegjshme ndërtohet mbi etikën, jo vetëm mbi shpejtësinë e raportimit. Etika nuk është pengesë për lajmin, por garanci që ai lajm të jetë i vlefshëm, i saktë dhe njerëzor.
Në një kohë kur besimi ndaj medias është në rënie, pikërisht trajtimi etik i ngjarjeve të ndjeshme mund të bëhet ura që lidh gazetarin me publikun. Dhe kjo urë nuk ndërtohet me emocione të momentit, por me respekt, kujdes dhe profesionalizëm të qëndrueshëm.
Tedi Merkuri

01/06/2025

1 Qershori
Më shumë se një festë. Një thirrje për përkushtim çdo ditë

Sot është 1 Qershori, dita që i përket fëmijëve.
Rrugët mbushen me ngjyra, sheshet me aktivitete, shkollat me muzikë dhe buzëqeshje. Një ditë që sjell entuziazëm, lodra, dhurata dhe plane të bukura për të festuar ata që janë thelbi më i pastër i shoqërisë sonë,fëmijët.

Por përtej festës, 1 Qershori është një kujtesë. Një thirrje që fëmijëria nuk kërkon vetëm një ditë në vit, por çdo ditë. Fëmijët nuk kanë nevojë vetëm për dhurata e tullumbace një herë në 365 ditë, por për kohën tonë, vëmendjen tonë, dashurinë dhe përkushtimin tonë të përditshëm.

Në një botë që ecën me nxitim, ku angazhimet e të rriturve shpesh duken më urgjente sesa pyetjet naive të fëmijëve, shumë prindër kapen në kurthin e mungesës, mungesës së kohës, mungesës së dëgjimit, mungesës së durimit.
Por koha që i japim fëmijëve tanë sot, është gur themeli për vetëbesimin, sigurinë emocionale dhe të ardhmen e tyre nesër.

Fëmijët nuk kërkojnë prindër të përsosur. Ata kërkojnë prindër të pranishëm.
Ata duan të dëgjohen pa u gjykuar, të përqafohen pa u nxituar, të ndihen të rëndësishëm edhe në momentet më të vogla të ditës.
Një bisedë para gjumit. Një shëtitje dorë për dore. Dhurata më e madhe që mund t’i japim një fëmije është vetja jonë.!Jo versionin të lodhur, të shpërqendruar apo me mendjen tek ekrani, por versionin tonë të vërtetë,të përfshirë, të vëmendshëm, të dashur.

Ndaj kjo ditë duhet të na shërbejë jo vetëm për të festuar fëmijët tanë, por për të rishikuar rolin tonë si prindër.
A po u japim atyre kohën që meritojnë?
A po i shohim vërtet, përtej detyrave të shtëpisë dhe notave në shkollë?
A po i mësojmë të jenë të ndjeshëm, të fortë, të ndershëm, duke qenë ne vetë shembull për ta?
Le të jetë kjo ditë një apel për çdo prind.
Fëmijët tanë nuk presin perfeksionin tonë presin dashurinë tonë.
Nuk kanë nevojë për gjëra të mëdha por për praninë tonë të përditshme.
Koha që nuk u japim sot, nesër nuk do të kthehet më.

1 Qershori është i tyre por përkushtimi është i yni.
Le ta bëjmë çdo ditë një ditë të fëmijëve, jo me lodra, por me zemër. ❤️

01/06/2025

Një hap drejt ndërgjegjësimit. Përvoja ime në Konferencën Ndërkombëtare të Shëndetit

Kam qenë pjesë e shumë konferencave me tema nga media, sociologjia apo bibliotekonomia , fusha që më janë të afërta, të dashura, të përditshme. Por këtë herë, ishte ndryshe. Dy vjet me pare, Ishte hera e parë që mora pjesë në një Konferencë Ndërkombëtare të Shëndetit. Dhe për çudi, nuk hezitova asnjë çast. Tema më intrigoi që në leximin e parë:”Epidemitë e heshtura të sëmundjeve jo të transmetueshme.”
Nga ato epidemi që nuk përhapen përmes prekjes apo ajrit është stresi, një ndër më tinëzaret. Ai vjen pa trokitur, jeton brenda nesh në heshtje, lodh mendjen, dobëson trupin, fsheh emocione e ndërpret ëndrra. Dhe tek të rinjtë, tek studentët tanë, stresi nuk është thjesht një fazë kalimtare por një sfidë reale, e vazhdueshme, e thellë.

Në këtë konferencë të mbajtur sot, me 31 maj 2025, e organizuar me përkushtim nga Fakulteti i Shëndetit në Universitetin “Ismail Qemali” Vlorë, pata kënaqësinë të jem pjesëmarrëse me një prezantim mbi stresin e studentëve gjatë viteve të studimeve universitare, duke hedhur dritë mbi ndikimin e tij në performancën akademike, shëndetin mendor dhe jetën e përditshme të të rinjve.

Si përgjegjëse e Laboratorit Mediatik të Universitetit të Vlorës, ndava me pjesëmarrësit mënyrat konkrete se si kjo hapësirë funksionon si platformë ndërdisiplinore për ndërgjegjësim, vetëshprehje dhe shërim. Qoftë përmes podkasteve ku flitet hapur për çështje të ndjeshme si ankthi, qoftë përmes forumeve ku studentët gjejnë guximin të tregojnë historitë e tyre, media bëhet një urë nga izolimi drejt zërit, nga ngërçi drejt vetëdijes.

Konferenca solli një atmosferë frymëzuese, ku studentët ishin jo vetëm pjesëmarrës, por kontribuues aktivë, të pranishëm me pyetje, ide dhe prezantime kuptimplota. Profesionistë të shëndetit, akademikë dhe të rinj krijuan së bashku një mozaik perspektivash që fliste qartë. Epidemitë e heshtura nuk janë më të padukshme kur flasim për to.

E veçanta e kësaj konference ishte se përkoi me Ditën Botërore të Sklerozës Multiple, duke thelluar ndjeshmërinë ndaj vuajtjeve të brendshme, atyre që nuk i sheh syri, por i përjeton trupi e shpirti çdo ditë. Ishte një përkim simbolik, por shumë domethënës, jo çdo dhimbje është e dukshme, por çdo dhimbje meriton kujdes.

Dua të pergezoj organizatorët e Fakultetit të Shëndetit për këtë përvojë të rrallë dhe me vlerë. Konferenca më pasuroi jo vetëm si gazetare por edhe si njeri që beson se shëndeti mendor është themel i çdo suksesi, dhe se media mund të jetë mjet për shërim, jo vetëm për informacion.

Ishte një hap i vogël për të marrë pjesë, por një hap i madh drejt ndërgjegjësimit tim personal dhe profesional. Dhe nuk do të jetë i fundit.
Marieta Merkuri

26/05/2025

Fotografia e votës ,kujtim personal apo deklaratë besnikërie?

Në çdo sezon zgjedhor, kutia e votimit, simboli më i lartë i lirisë qytetare, shndërrohet gjithnjë e më shumë në një skenë të heshtur të spektaklit politik. Aty ku duhej të sundonte privatësia dhe ndërgjegjja e lirë, sot ndodh shpesh një fenomen sa i çuditshëm aq edhe shqetësues.
Fotografia në vendvotim.

Për disa është “kujtim” një çast që duan ta ndajnë në rrjetet sociale si simbol i angazhimit qytetar. Por për të tjerë, dhe këtu lind dyshimi më i madh, fotografia e votës është një “deklaratë besnikërie”. Një mënyrë për t’i dëshmuar eprorit, punëdhënësit, partisë apo grupit që i përkasin, se “detyrën” e kryen. E gjitha kjo ndodh nën petkun e një fushate ku më shumë sesa bindje, rëndësi merr mbikëqyrja dhe kontrolli i heshtur.

Pse duhen këto foto? A është thjesht një modë e re politike, apo një shenjë frike dhe varësie? Demokracia, si sistem, mbështetet në lirinë e zgjedhjes. Por nëse ajo kthehet në detyrim të dokumentuar, atëherë s’kemi më votë

26/05/2025

https://www.portalishkollor.al/kuriozitet/kur-kujdestaria-humbet-balancen-nje-thirrje-per-reflektim-dhe-kujdes-te-shtuar-ne-shkolle

Në këtë reflektim, Marieta Mërkuri sjell në vëmendje rëndësinë e rolit të mësuesit kujdestar dhe rreziqet që lindin kur ai keqkuptohet. Ajo fton për kujdes, etikë dhe mbështetje më të madhe për fëmijët, në një klimë shkollore të shëndetshme dhe të drejtë.

26/05/2025

26/05/2025

Universiteti i Vlorës “Ismail Qemali”, në bashkëpunim me profesorë të ftuar nga Universitetet ndërkombëtare, organizon Minikursin mbi Shkencën e të Dhënave dhe Inteligjencën Artificiale, që do të zhvillohet në ambientet e universitetit nga 19 deri më 23 Maj 2025.

Ky aktivitet synon të ofrojë një trajnim intensiv mbi konceptet themelore dhe të avancuara të shkencës së të dhënave, me fokus në përpunimin, vizualizimin, modelimin dhe aplikimin e metodave të Inteligjencës Artificiale përmes gjuhës programuese

🔹Data e nisjes: 19 Maj 2025
🔹Ora: 10:30 – 12:00
🔹 Vendi: Salla “Ali Asllani”, Universiteti i Vlorës “Ismail Qemali”

Ceremonia e Hapjes (19 Maj, ora 10:30)

▪Përshëndetja nga Rektorja e Universitetit, Prof.Dr. Aurela Saliaj
▪Përshëndetja nga Dekani i Fakultetit të Shkencave Teknike dhe Natyrore, Prof. Miftar Ramosaçaj
▪Përshëndetje nga profesor i Universitetit Amerikan, Prof. Artur Elezi

Më pas do të zhvillohet një diskutim i hapur mbi Inteligjencën Artificiale me pjesëmarrjen e profesorëve:
Prof. Artur Elezi
Prof. Michael Robinson
Prof. Richard Ressler


Programi i trajnimit:
📅 19 – 23 Maj 2025
📍 Salla C100, Fakulteti i Shkencave Teknike dhe Natyrore

Modulet përfshijnë:

Module 1: Marrja e të dhënave dhe njohje me ciklin jetësor të shkencës së të dhënave
Module 2: Pastrimi dhe riformësimi i të dhënave
Module 3–4: Vizualizimi i të dhënave një- dhe shumë-dimensionale
Module 5: Teste statistikore dhe modelim linear
Module 6: Modelet e klasifikimit dhe metrikat e saktësisë
Module 7–8: Parandalimi i mbi-përshtatjes së modeleve dhe vlerësimi i performancës
Module 9: Rrjetet neurale dhe trajnimi i modeleve të mëdha
Module 10: Inteligjenca Artificiale Gjenerative dhe Inxhinieria e Urdhrave (Prompt Engineering)

🟢Në përfundim të kursit, më 23 maj, do të bëhet shpërndarja e certifikatave për pjesëmarrësit.

Ky kurs është një mundësi unike për studentë, kërkues shkencorë dhe profesionistë që duan të thellojnë njohuritë në një nga fushat më në zhvillim të teknologjisë moderne.

Për më shumë informacion kontaktoni Fakultetin e Shkencave Teknike dhe Natyrore.

https://univlora.edu.al/2025/05/21/minikurs-mbi-shkencen-e-te-dhenave-dhe-inteligjencen-artificiale-ne-universitetin-e-vlores-ismail-qemali/