Women's Blog Armenia

18/09/2025

Կոնֆետները բաժանվում են
2 մասի․
1․ Համեղ են
2․ Դրանք մնա հերդ կուտի

16/09/2025

👦🏻- Պապիկ, ինչո՞ւ ես ամեն օր նույն համարին զանգում...
Ամեն առավոտ թոռը տեսնում է, թե ինչպես է պապիկը տարօրինակ հեռախոսազանգեր կատարում...
Նա նստում էր աթոռին, վերցնում տան հին հեռախոսը և հավաքում իր ձեռքի հեռախոսի համարը՝ մի քանի վայրկյան թողնում, որ մի քանի զանգ գա, ապա անջատում...
👦🏻- Պապիկ, ինչո՞ւ ես սա անում.
մի օր հետաքրքրասիրությամբ հարցրեց թոռնիկը...
Ծերունին տխուր ժպտաց։👴🏻
👴🏻- Որովհետև, երբ քո տատիկը կենդանի էր, նա ամեն օր զանգում էր այս ժամին։
Եվ չնայած գիտեմ, որ հիմա ոչ ոք չի պատասխանի, համարը հավաքելը ինձ այնպիսի զգացողություն է տալիս, կարծես դեռ սպասում եմ նրան...👵🏻
Երեխան լռեց...🙎🏻‍♂️
Հաջորդ օրը, առանց պապիկի իմացության, նա զանգահարում է տան հեռախոսին՝ ճիշտ նույն ժամին։
Պապիկը դողացող ձեռքերով վերցնում է հեռախոսը…
Եվ մյուս կողմից լսվում է աշխարհի ամենաքաղցր ձայնը.
💁🏻‍♂️— Բարև, պապիկ…
Ես ուղղակի ուզում էի ասել, որ այս պահին դեռ կա մեկը, ով մտածում է քո մասին։

Երբեմն սերը չի մեռնում, այն պարզապես փոխում է իր "ձայնը"...🗣️
Եվ վերածնվելու համար բավական է միայն մեկ հեռախոսազանգ...📞

17/08/2025

💰 Էստոնացի միլիարդատեր Ռեյն Լոհմուսը մոռացել է իր միլիարդի գաղտնաբառը (ձախ լուսանկարում)

Էստոնիայի խոշորագույն մասնավոր բանկերից մեկի՝ LHV Bank-ի համահիմնադիր Ռեյն Լոհմուսը կորցրել է իր Ethereum կրիպտոարժույթային դրամապանակի հասանելիությունը, որի արժեքը ներկայիս փոխարժեքով (4,600 դոլար) կազմում է 1.16 միլիարդ դոլար։
2015 թվականին նա մոտ 30 ցենտ գնով նախնական մետաղադրամների առաջարկի (ICO) ժամանակ 75,000 դոլար է ծախսել կրիպտոարժույթի վրա, սակայն հետագայում կորցրել է դրամապանակի բանալին։
2023 թվականին Լոհմուսը հայտարարել է, որ չի կարող վերականգնել հասանելիությունը։ Նրա խոսքով՝ 2010-ականների կեսերին ապարատային դրամապանակները դեռևս լայն տարածում չունեին, և թվային ակտիվների անվտանգ պահպանման հարցերը ոչ մեկին քիչ էին անհանգստացնում։
Ռեյն Լոհմուսը պատրաստակամություն է հայտնել կիսվել այդ ակտիվների զգալի մասով յուրաքանչյուրի հետ, ով կօգնի իրեն վերականգնել դրամապանակի հասանելիությունը։ Սակայն Ethereum-ի մասնավոր բանալիների վերականգնումը, հաշվի առնելով պաշտպանության բարձր մակարդակը, գրեթե անհնար է. նման դեպքերը, ցավոք, հաճախ են հանդիպում կրիպտո համայնքում։

💰 Նմանատիպ պատմություն է եղել նաև բրիտանացի Ջեյմս Հաուելսի հետ (աջ լուսանկարում)

Մեծ Բրիտանիայի դատարանը արգելել է տղամարդուն աղբանոցում փնտրտուքներ կատարել՝ բիթքոյններ պարունակող կոշտ սկավառակը գտնելու համար, որը նա դեն էր նետել 2013 թվականին և այժմ արժե մոտ 598 միլիոն ֆունտ ստեռլինգ (730 միլիոն դոլար)։
Ջեյմս Հաուելսի խոսքով՝ սկավառակը սխալմամբ դեն է նետվել իր նախկին զուգընկերոջ կողմից 2013 թվականին, և նա վերջին 12 տարին անցկացրել է սկավառակը գտնելու կամ դրամապանակ մուտք գործելու փորձերով՝ արժույթը վերադարձնելու համար։
Հաուելսը կազմակերպել է փորձագետների խումբ՝ կոշտ սկավառակը որոնելու համար։ Այնուամենայնիվ, Նյուպորտի քաղաքային խորհուրդը խնդրել է դատավորին մերժել հայցը, որը պահանջում էր մուտք գործել աղբանոց կամ 495 միլիոն ֆունտ ստեռլինգ (604 միլիոն դոլար) փոխհատուցում։
Դատավոր Քեյզեր Քեյսին ասել է, որ հայցի համար չկան և դատավարության ժամանակ հաջողության չկան։

16/08/2025

Այս պրոդուկտը պետք է ունենան բոլորը, եթե կարևորում են իրենց առողջությունը։
Wildberries-ի արտիկուլը` 215461173

02/08/2025

Լոպեսը` 37,000$-ի ուտելուց հետո… 😭😂

29/07/2025

85 տարեկան է, ուր գնում է կնոջ ձեռքն է բռնում։ Երբ նրան հարցրեցին «ինչո՞ւ է կինդ այդքան ցրված, կարծես մեկին է նայում: ""
Պատասխանեց՝ Ալցհեյմեր ունի, էլ ոչինչ չի հիշում... Նա նույնիսկ չգիտի, թե ով եմ ես, եւ տարիներ շարունակ չի ճանաչել ինձ"..
-«Դու դեռ շարունակում ես հոգ տանել եւ հոգ տանել նրան ամեն օր, չնայած որ նա այլեւս չի ճանաչում քեզ: "
Ծերունին ժպտաց եւ ասաց.
«Նա չգիտի, թե ով եմ ես, բայց ես գիտեմ, թե ով է նա..
ՆԱ ԻՄ ԿՅԱՆՔԻ ՍԵՐՆ Է»💖

26/07/2025

Երբ Ֆրեդին ընդամենը մի քանի օրական էր, մայրը նրան նետեց Ֆլորիդայի փողոցներից մեկի աղբամանի մեջ։ Նա այնքան բարձր լաց եղավ, որ մի անցորդ գտավ նրան և ոստիկանություն կանչեց։ Փոքրիկ Ֆրեդիին տարան հիվանդանոց և 13 օր անց որդեգրեցին։ Ֆրեդիին որդեգրեցին Քվինսիից Նեյթան և Բեթի Ֆիգերսները։ Նրանք արդեն դուստր ունեին, բայց երբ լուրերում լսեցին լքված երեխայի մասին պատմություն, գնացին ապաստարան՝ նրան վերցնելու։ Ֆիգերսները լավ չէին ապրում. հայրը աշխատում էր Ֆլորիդայի համալսարանում, իսկ մայրը՝ տնային տնտեսուհի։
Դպրոցում Ֆրեդիին ծաղրում էին որպես «աղբամանի երեխա», քանի որ բոլորը գիտեին նրա պատմությունը։ Երբ նա մեծացավ, գտավ իր կենսաբանական մորը՝ պարզվեց, որ նա թմրամոլ է, և նա այլևս երբեք նրան չտեսավ։
«Իմ որդեգրող ծնողները ինձ սեր և ապագա տվեցին։ Նրանք են, որոնց ես համարում եմ իմ հայրն ու մայրը»։
Երբ Ֆրեդին 9 տարեկան էր, Նեյթան Ֆիգերսը նրան գնեց կոտրված 1989 թվականի Macintosh համակարգիչ՝ 25 դոլարով։ Նա համակարգիչը դրեց խոհանոցի սեղանին, որդուն տվեց պտուտակահան և թույլ տվեց անել այն, ինչ ուզում է։ Ֆրեդին մի քանի անգամ հավաքեց և ապամոնտաժեց համակարգիչը։ Ապա ավելացրեց հոր հին ռադիոյի մասերը։ Եվ հին Մակինտոշը կրկին աշխատեց։ Ահա թե ինչպես տղայի մեջ իսկական կիրք առաջացավ։ Ի դեպ, Մակինտոշը մինչ օրս աշխատում է և պահվում է Ֆիգերների տանը։

13 տարեկանում Ֆրեդին ստացավ իր առաջին աշխատանքը։ Քվինսի քաղաքը վարձեց դեռահասին համակարգիչներ վերանորոգելու համար։ Եվ Ֆրեդին 15 տարեկանում հիմնադրեց իր առաջին ընկերությունը՝ «Ֆիգերս Քոմփյութերս»-ը։ Նա համակարգիչներ վերանորոգեց ծնողների հյուրասենյակում և ստեղծեց սերվերներ, որոնց վրա հաճախորդները կարող էին պահել իրենց տվյալները։ Այնուհետև նա սկսեց ստեղծել բջջային հավելվածներ, ինչպես նաև ծրագրային ապահովում առևտրային ընկերությունների համար։
Համալսարանում մի քանի կիսամյակ անց Ֆրեդին թողեց ուսումը։ «Ես այս ուղին չէի խորհուրդ տա ուրիշներին», - ասում է Ֆիգերսը։ «Բայց ես չեմ զղջում իմ ընտրության համար։ 17 տարեկանում ես արդեն ունեի 150 հաճախորդ, որոնց անհրաժեշտ էին կայքեր և սերվերներ տվյալներ պահելու համար։ Անվերջանալի էր»։
19 տարեկանում Ֆրեդին ստացավ իր առաջին արտոնագիրը։ Նա հորինեց մի սարք, որը օգնում է բժիշկներին հեռակա կերպով վերահսկել իրենց հիվանդների վիճակը, ապա այն վաճառեց Կանզասի մի տեխնոլոգիական ընկերության 2.2 միլիոն դոլարով։
Երբ Ֆրեդին 20 տարեկանից փոքր էր, նրա հայրը հիվանդացավ Ալցհայմերի հիվանդությամբ։ Այնուհետև նա մշակեց GPS հետևորդ՝ կապի գործառույթով, և տեղադրեց այն հոր սպորտային կոշիկների մեջ։ Այսպիսով, նա միշտ գիտեր, թե որտեղ է իր հայրը։ Այս սարքը օգնել է դեմենցիայով տառապող շատ մարդկանց։
25 տարեկանում Ֆրեդի Ֆիգերսը մշակել էր ավելի քան 80 օգտագործողի ծրագիր և ստացել հինգ արտոնագիր։
Ֆրեդին հիմնադրեց բարեգործական հիմնադրամ, որը կրթաթոշակներ է տրամադրում ուսանողներին, օգնություն է ցուցաբերում բնական աղետների դեպքում և օգնում է անօթևաններին։ «Ես հիմնադրումը սկսեցի իմ անձնական աշխատավարձով։ Ես հիշում եմ, թե որտեղից եմ եկել, և վստահ եմ, որ կարելի է գնել ամբողջ աշխարհը, բայց կորցնել հոգիդ, և ես դա չեմ ուզում։ Ես ուզում եմ փոխել աշխարհը դեպի լավը։ Լավը միշտ վերադառնում է։ Եվ ճակատագրի դեմ լավագույն վրեժը հաջողությունն է»։

25/07/2025

21/07/2025

Երբ ծնվեց Նոան, մայրը հիվանդանոցում հրաժարվեց փոքրիկից ...
Երիտասարդ հորն էլ՝ Բենին, ով ուներ Դաունի համախտանիշ, բժիշկներն ասացին, թե նա չի կարողանա երեխա մեծացնել, չի հասկանա կերակրման ժամանակացույցը, չի իմանա՝ ինչպես մխիթարել լացող մանկանը։
Մի խոսքով` գլուխ չի հանի։

Բայց Բենը չլսեց նրանց։
Նա սեղմեց նորածնին կրծքին, համբուրեց նրա ճակատը և շշնջաց․ ։

Եվ նա իսկապես սիրեց նրան։
Բենը կերակրում էր նրան դողացող ձեռքերով, սովորում օրորոցայիններ ու գիշերները օրորում նրան մինչև լուսաբաց։
Նա կես դրույքով աշխատում էր տեղական սննդի կետում` անձեռոցիկներ ծալելով՝ խնայելով յուրաքանչյուր սենթը Նոայի ապագայի համար։

Մարդիկ նրան խեթ էին նայում ու ծածուկ խոսում։
Այլ ծնողներ հարցնում էին․ ։
Բենը պարզապես ժպտում էր ու հպարտությամբ գլխով անում․

02/07/2025

Эрнест Хемингуэй однажды написал:
«Самый трудный урок, который мне пришлось усвоить во взрослом возрасте — это необходимость продолжать идти вперёд, даже когда внутри всё сломано».

Эта истина — грубая, обнажённая и болезненно универсальная.
Жизнь не останавливается, когда мы истощены, когда сердце разбито, когда душа измотана до предела.
Она продолжает двигаться — безжалостно, безразлично — требуя, чтобы мы шли в ногу.
У жизни нет кнопки «пауза» для горя, нет антрактов для исцеления, нет момента, когда мир уступает дорогу и позволяет нам залатать свои раны.
Она ожидает, что мы будем нести своё бремя в молчании, идти вперёд, несмотря на весь внутренний груз.

Самое жестокое? Нас никто не готовит к этому.
В детстве нам рассказывают сказки о стойкости с аккуратными, обнадёживающими концовками — истории, где страдание имеет смысл, а каждая буря заканчивается ясным небом.
Но взрослая жизнь лишает нас этих утешительных иллюзий.
Она учит, что выживание редко бывает поэтичным.
Чаще всего — это появляться там, где хочется исчезнуть.
Это улыбаться сквозь боль, которую никто не видит.
Это продолжать жить, даже когда кажется, что ты разваливаешься изнутри.

И всё же… мы продолжаем.
В этом — тихое чудо человеческой природы.
Даже когда жизнь неумолима, даже когда надежда кажется далёкой — мы идём дальше.
Мы спотыкаемся, падаем, разбиваемся о дно — но поднимаемся.
И в этом находим силу, о существовании которой даже не подозревали.
Мы учимся утешать себя так, как когда-то надеялись, что утешат другие.
Становимся тем голосом поддержки, который так искали.
Постепенно приходит понимание: стойкость — это не всегда великие подвиги.
Иногда это просто шёпот: «Продолжай идти».

Да, это изматывает.
Да, это несправедливо.
Да, бывают дни, когда тяжесть всего становится невыносимой.
Но каждый, даже самый маленький шаг вперёд — это доказательство того, что мы не сдались.
Что мы всё ещё боремся. Всё ещё держимся. Всё ещё отказываемся позволить тьме поглотить нас.

Эта тихая решимость — жить, пробовать, надеяться — и есть самое смелое, что мы можем сделать.

⸻

А какой самый трудный урок пришлось усвоить тебе во взрослой жизни? И как он тебя изменил?

—————————————————
Если вы ещё не подписаны на нашу страничку, скорее всего, больше никогда нас не увидите. Поэтому не забудьте подписаться и поставить лайк странице Culture Connection, чтобы не пропустить ещё больше интересных фактов!

Друзья, пожалуйста, соблюдайте нормы культурного общения в своих комментариях. Спасибо!

30/06/2025

Երևի շատերդ տեսել եք, որ ես շատ հաճախ ձեռնափայտով եմ հազիվ քայլում ։

16 տարեկանում Տեր-Հովհաննիսյանների հայտնի հոգևորականների ցեղից լուսահոգի Գաբրիել պապս, ինձ ու եղբայրներիս խաղից կտրելով ստիպողաբար տարավ Մայր աթոռ ժամերգության։

Ես հանդիմանեցի պապուս, թե Աստված էս «շենքում չի» ու որպես ապացույց աջ ոտքով հարվածեցի Մայր տաճարի պատին հայտարարելով թե «Դե որ Աստված ստեղա, թող ինձ պատժի...» Այդ օրը, ես պետք է գիշերեի պապուս տանը Էջմիածնում։ Հունվար ամիսն էր, ձմեռային արձակուրդներ։ Շատ ուշ երեկոյան, հայրս եկավ ու որոշեց, որ չմնամ Էջմիածնում և իր հետ տարավ մեր տուն՝ Երևան։ Առավոտ շուտ, ընկերներիս հետ գնացի սառած կանալի վրա հոկեյ խաղալու, և վերջում տուն գալիս ընկա և այդ ոտքս, որով հարվածել էի Մայր տաճարի պատին սարսափելի կոտրեցի 4 տեղից։ Բժիշկները երկու ժամ վիրահատելուց հետո մի կերպ հավաքեցին ոտքս, բայց թաթի հատվածը այդպես էլ ծուռ մնաց մոտ 20աստիճան։

Հետագայում նույն ոտքս ևս մի քանի անգամ կոտրեցի ծնկի հատվածում, և արդեն 40 տարի է, տարիքիս հետ ավելի հաճախ, ծունկս տեղից դուրս է ընկնում պարբերաբար։

Իհարկե ամեն անգամ էլ ձեռնափայտս վերցնելուց հիշում եմ 1985թ-ի Հունվարի 6- ը և Մայր Տաճար գնալիս համբուրում եմ պատի այն հատվածը, որին խփել էի ոտքով։ Ասածս ի՞ նչ է՝ ես չեմ նախանձում բոլոր նրանց, ովքեր հանդգնեցին հարձակվել Սուրբ Էջմիածնի վրա։

Ի՞ նչ ասեմ «լավ եղեք» բայց արխային չլինեք))) աջ ոտքս վկա...

20/12/2024

Դիտել և կիսվել