26/10/2025
Ehtiramın adı kimi – Vətənə ehtiramla yaşadı...
Bəzən bir kəndin sükutunu bir addım sındırır.
O addım da, o nəfəs də, o qürur da Ehtiram idi — Xaçmazın Uzunoba kəndindən çıxıb Vətənin sərhədlərinə qədər uzanan bir ömür.
Martın beşində doğulmuşdu, amma həyatının təqvimi oktyabrın dördündə Vətən uğrunda tamamlandı.
Cəmi 20 yaş… Amma o, 20 ilə elə bir qəhrəmanlıq sığışdırdı ki, bəzilərinin yüz ili də o qədər dəyərli deyil.
Uşaqkən torpaqla oynayardı — amma o torpaq bir gün onun uğrunda şəhid olacağı torpaq idi.
Anası deyir, Ehtiram sakit uşaq idi. Az danışardı, amma hər dediyində qərarlılıq hiss olunardı.
Bir dəfə demişdi:
— “Ana, mən qorxmuram... Mən istəmirəm ki, bir gün Vətən mənsiz azad olsun.”
O gün sanki tale o cümləni eşitmişdi...
Əsgər paltarı geyinəndə o sadəcə bir gənc deyildi — artıq bir millətin oğlu idi.
Kəşfiyyatçı kimi cəbhəyə göndəriləndə gözlərində qorxu yox idi, yalnız bir işıq vardı — Vətən sevgisinin işığı.
O, ölümün gözünə baxa-baxa gülümsəyənlərdən idi. Çünki bilirdi: şəhidlik qorxunun sonu deyil, inancın zirvəsidir.
Suqovuşan döyüşlərində o, səngərin önündə idi.
Gecələr soyuq, yollar çətin, düşmən amansız idi. Amma Ehtiram üçün bütün bunlar sadəcə bir imtahan idi.
Dostları danışır: “Atəş yağırdı, amma o heç vaxt geri çəkilmirdi. Əksinə, ‘gedək, bir addım da irəli’ deyirdi.”
O bir addım — bəzən qələbə ilə ölüm arasındakı məsafə olur.
Ehtiram o bir addımı atdı və əbədiyyətə yüksəldi.
Oktyabrın 4-ü...
O gün Tərtər səmasında mərmilər uçurdu, torpaq titrəyirdi, amma bir igidin adı sükutun içində əbədiləşirdi.
O, düşmən mərmisi ilə deyil, Vətən sevgisinin alovu ilə yanıb şəhid oldu.
Bədən torpağa düşdü, amma ruhu Suqovuşan qayalarına hopdu.
O qayalarda indi də bir səs var: “Qorxma, əsgər, Ehtiram buradadır!”
Bugün Uzunoba kəndinin hər küçəsində onun adı çəkiləndə bir anlıq sükut olur.
Çünki hər kəs bilir — Ehtiram artıq sadəcə bir ad deyil, bir nəsil üçün yol göstəricisidir.
Onun şəklinə baxan uşaqlar artıq “böyüyəndə kim olacaqsan?” sualına belə cavab verirlər:
— “Ehtiram kimi olacağam.”
Şəhidlər haqqında çox danışılır, amma Ehtiram haqqında danışmaq həm də bir borcdur.
Çünki o, Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin Sərəncamına əsasən ölümündən sonra “Vətən müharibəsi iştirakçısı”, “Ağdamın azad olunmasına görə”, “Suqovuşanın azad olunmasına görə” və “Vətən uğrunda” medalları ilə təltif edilib.
Bu medallar onun döyüş yolunun, cəsarətinin və Vətənə sədaqətinin rəsmi təsdiqidir.
Amma ən böyük mükafatı — xalqın qəlbində qazandığı “qəhrəman” adıdır.
Onun adı indi məktəblərdə, tədbirlərdə, dualarda çəkilir.
Hər dəfə bir bayraq dalğalananda, bir uşaq salam verəndə — orada Ehtiramın ruhu yaşayır.
Anası deyir ki, hər səhər oğlu kimi günəşi qarşılayır:
“Günəş doğanda sanki o gəlir, deyir: ‘Ana, mən burdayam...’”
Atası isə qəbrini ziyarət edəndə sakit dayanır — çünki bilir, oğlu Vətənin ən yüksək zirvəsində dayanıb.
Ehtiram Heydərov —
bir kəndin fəxri,
bir xalqın oğlu,
bir Vətənin yaddaşıdır.
Onun həyatı qısa idi, amma izləri sonsuzdur.
Çünki Vətən sevgisi ilə yaşayanlar ölmür.
Onlar torpağa qarışır, amma torpaq da elə Vətənin özü deyilmi?..
Və bəlkə də bu dünyanın bütün yolları bir gün şəhidlərin məzarına aparır — çünki azadlığın yolu oradan keçir.
Ehtiramın adı isə hər dəfə oxunanda, Vətən bir az da azad olur...
