06/12/2024
Pardon! is een briefwisseling gestart met Monika Triest! Monika (1941) is auteur en voormalig hoogleraar, en is al van lang voor onze geboorte actief in de feministische strijd; ze maakte de burgerrechtenbeweging in de VS mee vanop de eerste rij, en ontwikkelde zowel in de VS als in Nederland de eerste cursussen vrouwenstudies. Ze heeft onder andere gepubliceerd over begijnen, heksen en landvoogdessen, en schreef de boeken “Het andere Amerika, in de schaduw van Trump” en “Wat zoudt gij zonder 't Vrouwvolk zijn? Een geschiedenis van het feminisme in België”.
Wij ontmoetten Monika op een lezing op Luca School of Arts, en langs weerszijden was de bewondering voor elkaars werk en engagement groot! Daar vloeide een briefwisseling uit voort, waarvan we nu graag de eerste brief met jullie delen. Geniet ervan!
—
Beste Sint,
Als ik de keuze heb tussen de aanspraak Sint of Klaas of Sinterklaas, dan kies ik toch voor Sint. Dat klinkt toch gemoedelijker, hoewel het gevaar erin bestaat dat sommigen in ‘Sint’ iets heiligs zien. Nee, vriend sint, zonder hoofdletters ben je een gewoon mens met wie te praten valt. Binnenkort moet jij weer de daken aflopen, zogezegd met jouw bediende ‘zwarte’ Piet, hoewel dat ook al niet meer mag. Piet moeten we nu gewoon piet noemen, op gelijke basis , zelfs gelijkwaardigheid met jou, sint, dat we nu ook met kleine letter moeten schrijven, maar eigenlijk is dat geen zicht, die kleine letters, al was het maar omwille van het respect dat gelieerd gaat met een hoofdletter. Dat leerden we toch al in de kleuterschool? Wie schrijft er nu de heilige schrift met kleine letters?
Toch wil ik nu even tot andere dingen komen, sint, want ik maak me grote zorgen en hoop dat jij (nu mag ik toch jij zeggen?) met je magische krachten er iets kunt aan doen. Je hoeft niet echt over de daken te lopen om te zien dat veel mensen geen dak boven hun hoofd hebben. Sint, kun jij niet alle huidige leegstaande gebouwen – kerken, kloosters, kazernes, enz.- een bestemming geven, zodat ze kunnen dienen voor alle illegalen, daklozen, gedrogeerden, wanhopigen, ex-gevangenen, en vele anderen die ik nu vergeet. Zoals bijvoorbeeld de vrouwen en de mannen, en de kinderen, die proberen te vluchten weg van het oorlogsgeweld, verjaagd van het Noorden van Gaza naar het Zuiden en dan weer omgekeerd. De helicopters van het Westen dropten zogezegd voeding en medicijnen, maar het geraakte niet bij de noodlijdenden, ondanks alle GPS’en van de wereld. En ja, waarom spreken we nog over het Westen, met hoofdletter, en alle zogezegde heilige waarden van vrijheid, vrede en de rest. Diezelfde helicopters droppen ook nog andere dingen boven die dakloze hoofden.
Als jij, sint, nog altijd de grote kindervriend bent, zoals men ons vroeger vertelde, heb je gezien hoeveel kinderen de dood ingejaagd worden, of verminkt voor het leven? Wat doe jij met die beelden, of heb je misschien geen digitale middelen, zoals TV en smartphone? Het kleinste kind heeft nu een smartphone maar wordt toch de dood ingejaagd, samen met die smartphone. Hoe kun jij, sint, dit toestaan? Ons werd vroeger verteld dat jij bij voorkeur ’s nachts over de daken liep, maar ik zou je dat en zeerste afraden, sint. ’s Nachts is waar de meeste projectielen vallen, de kinderen doden in hun slaap en de ouders verwoesten. Hoe moet ik me dat voorstellen, sint, dat je, als papa of mama, op zoek moet gaan naar de restanten van wat ooit eens je kind was?
Beste sint, ik wil je geen nachtmerries bezorgen, en zoek naar positieve dingen in deze wereld, hoe moeilijk die ook te vinden zijn, maar ik beloof het te doen in een volgende brief, want het kan toch niet dat de sint met een burn-out te maken krijgt en piet zijn ontslag krijgt? Neen, ik ga op zoek naar beter nieuws, dat is beloofd.
monika
