03/11/2025
Morgen stop ik, denk terwijl ik me nog een glas wijn inschenk. Ik wil en kan zo niet meer verder. Toch boezemt de gedachte aan een leven zonder alcohol me verschrikkelijk veel angst in. Alcohol lost mijn problemen niet op maar het maakt ze wel dragelijker. Me niet meer verdoven lijkt me een onmogelijke opdracht. Ik zou niet weten hoe ik moet ontspannen zonder een glas wijn. Na een lange werkdag nog voor de kinderen zorgen zonder wijn ik wil er zelfs niet over nadenken hoe dat zou zijn. Dat kan ik helemaal niet…..
Zo gingen de jaren voorbij. En dagelijks vroeg ik me af
Waarom Sofie waarom…. Wanneer is genoeg genoeg…. Wat moet er nog gebeuren voor je kan stoppen?
Niemand had door hoe ongelukkig ik was. Hoe eenzaam ik was. Wat een laag zelfbeeld ik had en dat ik me bijna dagelijks een bedrieger voelde in mijn eigen leven. Voor de buitenwereld klopte mijn leven. Goede job, leuke kids veel vrienden. Niemand wist dat ik dagelijks mezelf op de been hield met mezelf te verdoven met wijn. Ik vergeleek mezelf constant met anderen, voelde me altijd minder dan anderen.
Tot het op een dag genoeg was. En ik besliste dat ik zo niet meer verder kon. Geen dag langer wilde ik nog zo verder. Dan ging ik nog liever dood. Dat moment was niet het einde van het lijden maar wel het einde van een levenslange strijd. Ik stond met 1 voet in mijn nieuwe leven. Alcohol was mijn ding en ik had zojuist beslist om het los te laten maar had geen idee hoe mijn leven er zou uitzien zonder.
Toch ontstond er naast het gevoel van angst een gevoel van hoop. En dat gevoel werd dagelijks versterkt door samen te zijn met gelijkgestemden. Mijn verhaal en mijn angsten te kunnen delen. Te ontdekken dat ik niet een soort van alien was. Maar tot het besef te komen dat mensen van alle lagen van de bevolking worstelen met dezelfde issues. Dat er nog mensen zijn die zich anders voelden dan anderen. Zich eenzaam voelden en geen andere manier hadden gevonden dan zich te verdoven om te overleven.
Maar waarom word er alleen zo weinig gepraat over kwetsbaarheden? Waarom word er niet meer de waarheid gesproken ook buiten op straat?
Zeker voor vrouwen blijkt het moeilijk om te uiten dat het moederschap best zwaar kan zijn. Dat het combineren van het huishouden en je job een opgave kan zijn.
Het glas wijn om van de dag te bekomen blijkt algemeen aanvaard. Het vluchten in relaties, sport of shoppen het nieuwe normaal.
Daarom vind ik het nodig om te spreken over kwetsbaarheid en het gevoel te hebben van anders te zijn. Te spreken over het leven niet helemaal te begrijpen en dagelijks te vechten om toch maar staande te blijven.
Maar ook om te spreken over hoop. Over hoe fijn een rustig een nuchter leven is. Hoe vrijheid onbetaalbaar is.
Op dit moment sta ik met twee voeten in mijn nieuwe leven al bijna 8 jaar. Het leven blijft het leven en komt op zijn voorwaarden. Maar ondertussen weet ik dat het niet nodig is om te verdoven. Dat ik anders mag zijn…. En dat dat helemaal ok is!