Straathoekwerk Mechelen

26/09/2025

Mooi artikel van collega Joris

Aan het centraal station ontvouwt zich in de vroege ochtend een schouwspel. Een groep kinderen in fluohesjes trekt voorbij op uitstap. Aan het mobiele koffiekraampje vormt zich een wachtrij. Toeristen slenteren, terwijl anderen zich haasten naar hun bestemming. Een man met kapotte schoenen en een kartonnen bekertje waarop ‘faim’ staat geschreven, trekt de aandacht.

‘Koffie?’ vraagt Joris. ‘Heel graag!’ Nog voor we goed en wel zitten, zijn we al verwikkeld in een boeiend gesprek over Brussel met al haar harde en zachte schakeringen. Sinds 2018 werkt Joris Sabo voor Asbl Diogenes vzw, een Brusselse organisatie die zich inzet voor straatbewoners. Daarvoor was hij 9 jaar actief bij JES Brussel, waar hij werkte met jongeren. Joris is een doorwinterde straathoekwerker, met een doorleefde kennis van de stad en haar bewoners in de meest kwetsbare positie. Wat hem kenmerkt is zijn integere houding, oprechte betrokkenheid bij gasten en diepe verontwaardiging wanneer het over structureel onrecht gaat. We laten hem hier aan het woord.

'We werken met straatbewoners of wat in het Frans beter klinkt als ‘les habitants de la rue’. Mensen wonen altijd ergens. Ofwel hebben ze onderdak, ofwel maken ze een eigen plekje, waar ze zich op hun gemak voelen. Dat kan een zelfgebouwd hutje zijn, een plekje onder een brug of in een metrostation. Het is geniaal hoe inventief en creatief gasten daarin zijn.'

'Enerzijds bereik ik in Molenbeek iets oudere Maghrebijnse gasten waar druggebruik een terugkerend thema is. Aangezien ik sinds 2009 in deze wijk werk, ben ik er goed verankerd. Anderzijds werk ik vaak met Roemeense gasten. Het gaat om mensen die vaak in de bouw willen werken. Ze beheersen hun stiel zeer goed en werken hard. Maar het is quasi onmogelijk om een legale job te vinden omdat patrons kiezen voor goedkoop en makkelijker zwartwerk. Een extra voordeel in het werken met deze groep is dat ik de taal beheers. Mijn telefoonnummer circuleert ook, waardoor ik makkelijk ingang vind of gasten elkaar doorverwijzen. Ik werk in bepaalde gebieden of regio’s maar laat mij graag ook een stukje leiden door het toeval.'

Lees verder: https://www.samvzw.be/kennis/luisteren-naar-het-ritme-van-het-brusselse-straathoekwerk

20/09/2025

Cultuur raakt. Podium- en digitaal cultuurhuis van Aalst waar muziek, dans, theater en kunst voor jong en oud elkaar vinden.

09/09/2025

🧡 Wat betekent straathoekwerk écht voor onze gasten? Deze zomer gingen we met hen in gesprek tijdens het Mechels Straatsyndicaat. Wat we terugkregen, was geen evaluatie, maar een krachtig verhaal over vertrouwen, nabijheid en verbinding. Over hoe aanwezig zijn op de hoek méér is dan hulpverlening, het is familie, een open deur, een plek waar je telt.

Lees wat wij leerden van onze gasten 👇

03/09/2025

“Presentie is geen methode. Het is een manier van zijn. Van kijken. En ja, ook van verzet.”

Interessant interview!

Volgens Andries Baart is de presentiebenadering urgenter dan ooit. In een tijd van hoge werkdruk en protocollen zoeken professionals naar nabijheid, luisteren en waardig handelen – een zorgvuldige v

20/08/2025

Deze zomer trekt het Mechels Straatsyndicaat door de straten en buurten van Mechelen.

Het Straatsyndicaat is een ontmoeting tussen gasten en straathoekwerkers, met als doel de stem van de gasten te versterken.

Door hun verhalen, getuigenissen en ervaringen zichtbaar te maken, geven we hun perspectieven een plaats in de stad.

Tijdens deze ontmoetingen spraken we over het belang van werken in vertrouwen, nabijheid, de impact van veiligheid op werkrelaties én over de kracht van sterk sociaal werk dat mensen echt ondersteunt.

Stay tuned, more to come!

04/07/2025

Echte fijnproevers op post! 😁

24/06/2025

Bekijk het filmpje van onze Gentse collega Bart! Hij vertelt met plezier over zijn job als straathoekwerker, over dakloosheid in Gent, over 'authentiek' zijn op straat en over de belangrijkste eigenschappen om als student uit te groeien tot een sterke sociaal werker of wie weet: straathoekwerker 😉.

Werken als straathoekwerker? Bart studeerde sociaal werk aan VIVES en helpt vandaag elke dag daklozen in Gent. Lees zijn verhaal.

18/06/2025

Twaalf jaar geleden werd het straathoekwerk afgeschaft in Antwerpen. Vandaag klinkt de roep om er opnieuw op in te zetten luider dan ooit. Niet alleen het middenveld trekt aan de alarmbel, ook buurtbewoners en zelfs politiediensten vragen om meer aanwezigheid van straathoekwerkers in hun wijk. Want ook zij zitten vaak met de handen in het haar wanneer het gaat over mensen die overal tussenuit vallen.

Wat doet straathoekwerk? Het werkt aan een kwaliteitsvol leven voor de meest kwetsbare mensen in onze samenleving. En dat heeft op lange termijn onmiskenbaar (neven)effecten op het vlak van overlast en veiligheid.

Achter de zichtbare overlast – die begrijpelijk tot frustratie leidt – schuilen vaak mensen met een zware rugzak. Straathoekwerkers proberen die rugzak te verlichten. Dat heeft een positief effect op het welzijn, de gezondheid en de zelfwaarde van mensen. Maar ook op de buurt, het (in)formeel netwerk én op de samenleving als geheel. Op die manier is straathoekwerk het ontbrekende stukje van de puzzel, een schakel in een groter geheel.

Straathoekwerkers zijn zichtbaar en aanwezig in de wijk: op straten, pleinen, cafés, vzw’s en/of andere plekken waar hun doelpubliek zich bevindt. Ze bouwen langdurige, vertrouwensvolle relaties op met mensen die doorgaans niet of moeilijk bereikt worden. Het gaat zowel over mensen die in het straatbeeld zeer zichtbaar zijn alsook onzichtbare groepen. Ze zoeken samen met hen uit waar zij baat bij hebben: een luisterend oor, een plek in de opvang, het herstellen van een familieband, …

Het belangrijkste daarbij is: straathoekwerkers laten mensen niet los, ook niet als het moeilijk gaat. Dat betekent niet dat het naïeve toehoorders zijn. Straathoekwerkers keuren niet zomaar alles goed wat ze zien en horen. Ze durven vragen stellen, gaan in gesprek en confronteren zowel de mensen met wie ze werken, alsook de samenleving. Zo leggen ze bruggen en bouwen mee aan structurele oplossingen, die iedereen – niet in het minst de meest kwetsbare mensen – ten goede komen.

De buurtbewoners van de Antwerpse wijk Seefhoek willen dat er meer gebeurt dan enkel grootschalige politieacties zoals die van gisteren. Ze vragen naast die controles onder andere ook meer straathoekwerkers, een politiekantoor waar je binnen kan zonder afspraak en meer publieke ruimte.

05/06/2025

Tijd voor nog een straatportret van Mechelse bodem. Straatportretten zijn geanonimiseerde verhalen die een unieke inkijk bieden in onze dagelijkse praktijk, die vaak moeilijk te begrijpen is. Veel leesgenot!

Nog steeds vader, nu zonder huis.

Onlangs ontmoette ik Rik tijdens een van de BBQ-sessies van ons nieuwe project Cuisson de Rue. Hij was niet het enige nieuwe gezicht die dag. Hij kwam samen met nog drie anderen uit de nachtopvang. Rik's verhaal is ontnuchterend en komt akelig dichtbij. Hij is 40 jaar, alleenstaande vader, heeft altijd gewerkt, en nooit eerder hulpinstanties of uitkeringen nodig gehad. Nu zit hij al twee maanden in de nachtopvang. Hij begrijpt nog steeds niet hoe alles zo snel mis kon gaan.

Zes maanden geleden kreeg hij te horen dat familieleden van zijn huisbaas in zijn appartement gingen trekken. Jammer, maar geen ramp, dacht hij. Ik werk voltijds, heb geen schulden en mijn 14-jarige dochter woont gedeeltelijk bij mij. Ik vind vast snel iets nieuws. Maar dat liep anders.

Rik ontdekte hoe dramatisch de huurmarkt veranderd is. Voor elk appartement staan tegenwoordig gemiddeld veertien mensen te dringen. Vaak dezelfde gezichten. Dan weet je meestal al meteen: f**k, dit gaat ’m niet worden, vertelt hij. De reacties van de makelaars snijden door hem heen: Ja sorry meneer, maar als alleenstaande vader... Denkt u echt dat u dit appartement kunt betalen? Dat zijn dochter maar halftijds bij hem woont en dat hij een goede baan heeft, doet er niet toe. Het lijkt alsof deze maatschappij alleen nog draait om tweeverdieners.

Hij heeft geluk met zijn werkgever. Die is sociaal en flexibel met werktijden, wat hem ontzettend helpt. Toch moest hij zijn nachtelijke shifts opgeven, want die kwamen niet meer uit met de openings- en sluitingstijden van de nachtopvang. En het OCMW van zijn thuisgemeente? Die kunnen weinig betekenen. Sorry meneer, uw inkomen ligt te hoog voor extra hulp. Had hij schulden gehad, dan was het anders geweest. Maar nu? Kom later nog maar eens terug als je echt in de problemen zit, klinkt het.

Ondanks alles blijft Rik vechten. Hij vindt verrassend veel steun bij zijn lotgenoten in de nachtopvang, iets wat hij nooit had verwacht. Ik vertel hem dat ook ik merk dat er nog altijd veel vooroordelen zijn over mensen die dakloos zijn of in armoede leven. Het is niet altijd hun eigen schuld. Het kan echt iedereen overkomen, zeg ik. Hij knikt en antwoordt: Eerlijk? Tot twee maanden geleden dacht ik precies hetzelfde.

24/05/2025

16/05/2025

Huplakee, nog een straatportret voor jullie! Straatportretten zijn geanonimiseerde verhalen die een unieke inkijk bieden in onze dagelijkse praktijk, die vaak moeilijk te begrijpen is. Veel leesgenot!

Van de zijlijn naar het stadscentrum

Elke dag zat Leo aan de Lamotsite, een pintje in de hand, omringd door mensen die net als hij hun tijd daar doorbrachten. Mensen noemden hen zwervers, verslaafden, daklozen. Maar Leo was vooral een man met een leven dat vastzat: schulden, een zwakke gezondheid door de drank, geen werk, geen daginvulling, geen contact met zijn kinderen. Hij praatte weinig, keek de kat uit de boom.

Dat veranderde toen hij meedeed aan “Piraten van de Dijle”, een project waarbij hij samen met anderen een vlot bouwde en de tocht maakte van Leuven naar Mechelen. Twee dagen op het water, weg van de gewoonte, weg van de Lamotsite. Leo begon te vertellen. Hoe hij het anders wilde, hoe hij iets wou doen met zijn dagen, hoe hij zijn schulden eindelijk wou aanpakken. Hij vroeg of dat kon, of iemand hem daarin kon helpen.

Ik bracht hem in contact met het OCMW en de dienst sociale tewerkstelling van Stad Mechelen. Niet veel later had Leo een job als glutton-bestuurder. Eerst wat onwennig, maar al snel werd hij een vaste waarde in het Mechelse straatbeeld. Mensen begonnen hem te herkennen, een praatje te slaan. Zijn schulden verminderden, zijn verslaving raakte onder controle. Hij genoot van zijn werk, van het contact met de stad en de mensen.

Vijf jaar later rijdt Leo nog steeds trots door Mechelen. Hij is niet meer de stille man van vroeger, maar iemand die gezien en gewaardeerd wordt. Soms gaat hij nog langs bij zijn oude vrienden aan de Lamotsite. Niet om te blijven hangen, maar om contact te houden. Soms helpt hij iemand die het moeilijk heeft, geeft onderdak als dat nodig is. Want hij weet hoe het voelt om nergens heen te kunnen.

En als het eens tegenzit? Dan stopt hij met zijn glutton bij een bekend adres. Voor een gesprek, een luisterend oor, een duwtje in de rug. Zoals dat ooit voor hem gebeurde.

02/05/2025

Met Cuisson de Rue trekken we door Stad Mechelen. Onze mobiele BBQ is niet zomaar een grill: het is een laagdrempelige ontmoetingsplek voor mensen die vaak buiten beeld blijven. Geen voorwaarden, geen drempels … wél een warme maaltijd, een luisterend oor en nieuwe verbindingen.

Zo werken we aan een stad waarin iedereen meetelt.

Lees het verhaal dat we erover schreven voor Sociaal.Net hieronder😀.

"Cuisson de Rue is niet alleen een ontmoetingsplek, maar ook een brug naar hulpverlening."