Straathoekwerk Mechelen

04/07/2025

Echte fijnproevers op post! 😁

24/06/2025

Bekijk het filmpje van onze Gentse collega Bart! Hij vertelt met plezier over zijn job als straathoekwerker, over dakloosheid in Gent, over 'authentiek' zijn op straat en over de belangrijkste eigenschappen om als student uit te groeien tot een sterke sociaal werker of wie weet: straathoekwerker 😉.

Werken als straathoekwerker? Bart studeerde sociaal werk aan VIVES en helpt vandaag elke dag daklozen in Gent. Lees zijn verhaal.

18/06/2025

Twaalf jaar geleden werd het straathoekwerk afgeschaft in Antwerpen. Vandaag klinkt de roep om er opnieuw op in te zetten luider dan ooit. Niet alleen het middenveld trekt aan de alarmbel, ook buurtbewoners en zelfs politiediensten vragen om meer aanwezigheid van straathoekwerkers in hun wijk. Want ook zij zitten vaak met de handen in het haar wanneer het gaat over mensen die overal tussenuit vallen.

Wat doet straathoekwerk? Het werkt aan een kwaliteitsvol leven voor de meest kwetsbare mensen in onze samenleving. En dat heeft op lange termijn onmiskenbaar (neven)effecten op het vlak van overlast en veiligheid.

Achter de zichtbare overlast – die begrijpelijk tot frustratie leidt – schuilen vaak mensen met een zware rugzak. Straathoekwerkers proberen die rugzak te verlichten. Dat heeft een positief effect op het welzijn, de gezondheid en de zelfwaarde van mensen. Maar ook op de buurt, het (in)formeel netwerk én op de samenleving als geheel. Op die manier is straathoekwerk het ontbrekende stukje van de puzzel, een schakel in een groter geheel.

Straathoekwerkers zijn zichtbaar en aanwezig in de wijk: op straten, pleinen, cafés, vzw’s en/of andere plekken waar hun doelpubliek zich bevindt. Ze bouwen langdurige, vertrouwensvolle relaties op met mensen die doorgaans niet of moeilijk bereikt worden. Het gaat zowel over mensen die in het straatbeeld zeer zichtbaar zijn alsook onzichtbare groepen. Ze zoeken samen met hen uit waar zij baat bij hebben: een luisterend oor, een plek in de opvang, het herstellen van een familieband, …

Het belangrijkste daarbij is: straathoekwerkers laten mensen niet los, ook niet als het moeilijk gaat. Dat betekent niet dat het naïeve toehoorders zijn. Straathoekwerkers keuren niet zomaar alles goed wat ze zien en horen. Ze durven vragen stellen, gaan in gesprek en confronteren zowel de mensen met wie ze werken, alsook de samenleving. Zo leggen ze bruggen en bouwen mee aan structurele oplossingen, die iedereen – niet in het minst de meest kwetsbare mensen – ten goede komen.

De buurtbewoners van de Antwerpse wijk Seefhoek willen dat er meer geb***t dan enkel grootschalige politieacties zoals die van gisteren. Ze vragen naast die controles onder andere ook meer straathoekwerkers, een politiekantoor waar je binnen kan zonder afspraak en meer publieke ruimte.

05/06/2025

Tijd voor nog een straatportret van Mechelse bodem. Straatportretten zijn geanonimiseerde verhalen die een unieke inkijk bieden in onze dagelijkse praktijk, die vaak moeilijk te begrijpen is. Veel leesgenot!

Nog steeds vader, nu zonder huis.

Onlangs ontmoette ik Rik tijdens een van de BBQ-sessies van ons nieuwe project Cuisson de Rue. Hij was niet het enige nieuwe gezicht die dag. Hij kwam samen met nog drie anderen uit de nachtopvang. Rik's verhaal is ontnuchterend en komt akelig dichtbij. Hij is 40 jaar, alleenstaande vader, heeft altijd gewerkt, en nooit eerder hulpinstanties of uitkeringen nodig gehad. Nu zit hij al twee maanden in de nachtopvang. Hij begrijpt nog steeds niet hoe alles zo snel mis kon gaan.

Zes maanden geleden kreeg hij te horen dat familieleden van zijn huisbaas in zijn appartement gingen trekken. Jammer, maar geen ramp, dacht hij. Ik werk voltijds, heb geen schulden en mijn 14-jarige dochter woont gedeeltelijk bij mij. Ik vind vast snel iets nieuws. Maar dat liep anders.

Rik ontdekte hoe dramatisch de huurmarkt veranderd is. Voor elk appartement staan tegenwoordig gemiddeld veertien mensen te dringen. Vaak dezelfde gezichten. Dan weet je meestal al meteen: f**k, dit gaat ’m niet worden, vertelt hij. De reacties van de makelaars snijden door hem heen: Ja sorry meneer, maar als alleenstaande vader... Denkt u echt dat u dit appartement kunt betalen? Dat zijn dochter maar halftijds bij hem woont en dat hij een goede baan heeft, doet er niet toe. Het lijkt alsof deze maatschappij alleen nog draait om tweeverdieners.

Hij heeft geluk met zijn werkgever. Die is sociaal en flexibel met werktijden, wat hem ontzettend helpt. Toch moest hij zijn nachtelijke shifts opgeven, want die kwamen niet meer uit met de openings- en sluitingstijden van de nachtopvang. En het OCMW van zijn thuisgemeente? Die kunnen weinig betekenen. Sorry meneer, uw inkomen ligt te hoog voor extra hulp. Had hij schulden gehad, dan was het anders geweest. Maar nu? Kom later nog maar eens terug als je echt in de problemen zit, klinkt het.

Ondanks alles blijft Rik vechten. Hij vindt verrassend veel steun bij zijn lotgenoten in de nachtopvang, iets wat hij nooit had verwacht. Ik vertel hem dat ook ik merk dat er nog altijd veel vooroordelen zijn over mensen die dakloos zijn of in armoede leven. Het is niet altijd hun eigen schuld. Het kan echt iedereen overkomen, zeg ik. Hij knikt en antwoordt: Eerlijk? Tot twee maanden geleden dacht ik precies hetzelfde.

24/05/2025

16/05/2025

Huplakee, nog een straatportret voor jullie! Straatportretten zijn geanonimiseerde verhalen die een unieke inkijk bieden in onze dagelijkse praktijk, die vaak moeilijk te begrijpen is. Veel leesgenot!

Van de zijlijn naar het stadscentrum

Elke dag zat Leo aan de Lamotsite, een pintje in de hand, omringd door mensen die net als hij hun tijd daar doorbrachten. Mensen noemden hen zwervers, verslaafden, daklozen. Maar Leo was vooral een man met een leven dat vastzat: schulden, een zwakke gezondheid door de drank, geen werk, geen daginvulling, geen contact met zijn kinderen. Hij praatte weinig, keek de kat uit de boom.

Dat veranderde toen hij meedeed aan “Piraten van de Dijle”, een project waarbij hij samen met anderen een vlot bouwde en de tocht maakte van Leuven naar Mechelen. Twee dagen op het water, weg van de gewoonte, weg van de Lamotsite. Leo begon te vertellen. Hoe hij het anders wilde, hoe hij iets wou doen met zijn dagen, hoe hij zijn schulden eindelijk wou aanpakken. Hij vroeg of dat kon, of iemand hem daarin kon helpen.

Ik bracht hem in contact met het OCMW en de dienst sociale tewerkstelling van Stad Mechelen. Niet veel later had Leo een job als glutton-bestuurder. Eerst wat onwennig, maar al snel werd hij een vaste waarde in het Mechelse straatbeeld. Mensen begonnen hem te herkennen, een praatje te slaan. Zijn schulden verminderden, zijn verslaving raakte onder controle. Hij genoot van zijn werk, van het contact met de stad en de mensen.

Vijf jaar later rijdt Leo nog steeds trots door Mechelen. Hij is niet meer de stille man van vroeger, maar iemand die gezien en gewaardeerd wordt. Soms gaat hij nog langs bij zijn oude vrienden aan de Lamotsite. Niet om te blijven hangen, maar om contact te houden. Soms helpt hij iemand die het moeilijk heeft, geeft onderdak als dat nodig is. Want hij weet hoe het voelt om nergens heen te kunnen.

En als het eens tegenzit? Dan stopt hij met zijn glutton bij een bekend adres. Voor een gesprek, een luisterend oor, een duwtje in de rug. Zoals dat ooit voor hem gebeurde.

02/05/2025

Met Cuisson de Rue trekken we door Stad Mechelen. Onze mobiele BBQ is niet zomaar een grill: het is een laagdrempelige ontmoetingsplek voor mensen die vaak buiten beeld blijven. Geen voorwaarden, geen drempels … wél een warme maaltijd, een luisterend oor en nieuwe verbindingen.

Zo werken we aan een stad waarin iedereen meetelt.

Lees het verhaal dat we erover schreven voor Sociaal.Net hieronder😀.

"Cuisson de Rue is niet alleen een ontmoetingsplek, maar ook een brug naar hulpverlening."

17/04/2025

Ziehier nog een straatportret van Straathoekwerk Mechelen! Straatportretten zijn geanonimiseerde verhalen die een unieke inkijk bieden in onze dagelijkse praktijk, die vaak moeilijk te begrijpen is. Veel leesplezier!

De kracht van vertrouwen

Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van een van mijn gasten. Hij had een zwaar arbeidsongeval gehad en kon niet meer werken. “Ik heb net een wapen gekocht,” zei hij. “En eerlijk?" "Ik voel me zo k*t dat ik niet meer weet waartoe ik in staat ben.”

Bam. Die kwam binnen.

Ik wist dat hij het al moeilijk had. Zijn moeder was recent overleden, hij kon niet meer werken en door een nieuwe wet viel zijn uitkering weg. Ineens stond hij er financieel alleen voor, zonder vangnet, zonder houvast. Het systeem had hem laten vallen en hij voelde het. Hard.

Ik bleef rustig en stelde voor om af te spreken. Gewoon ergens in het openbaar, om te praten. Toen we elkaar zagen, was hij nog steeds over zijn toeren. Maar hij verzekerde me dat hij het wapen niet bij zich had. Dus ik bleef bij hem. De hele dag. We gingen samen naar een organisatie die beter dan ik kon uitleggen wat zijn volgende stappen waren. Stap voor stap, met iemand naast hem die wist hoe het systeem werkte, voelde hij zich weer een beetje mens. De stress zakte. Er was hoop.

Pas toen het juiste moment daar was, begon ik over het wapen. “Wat wil je ermee?” vroeg ik. We praatten. Over angst. Over woede. Over machteloosheid. En toen, zonder veel gedoe, gaf hij het aan mij. Ik zei hem dat ik het wapen naar de politie ging brengen. Ik legde hem uit dat ik niet hoefde te zeggen waar het vandaan kwam, maar dat als het ooit in een misdrijf was gebruikt, mijn beroepsgeheim ophield. Hij knikte. Hij wist wat hij deed. “Breng het naar de politie,” zei hij. “Doe wat juist is.” Ik bracht het wapen weg.

Sindsdien houden we wekelijks contact. Wat begon als een intense, donkere situatie, is uiteindelijk uitgegroeid tot iets sterks. Een vertrouwensband.

Voor mij is dit straathoekwerk in zijn essentie. Niet alleen voorkomen dat iemand zichzelf of anderen iets aandoet, maar vooral: er zijn. Vertrouwen opbouwen. Niet oordelen. Op het ritme van de andere stappen zetten, zonder druk, zonder dwang. In een veilige omgeving, waarin iemand zichzelf mag zijn.

Want als de samenleving iemand laat vallen, dan vangen wij hen op.

04/04/2025

☀️De stralende zon bracht niet alleen warmte, maar ook de smaken van de Spaanse keuken naar onze mobiele BBQ! Terwijl de grill sissend zijn werk deed, schudde een van onze gasten – als een echte maestro – een verrukkelijke paella uit zijn mouw. 🥘✨ Verse groenten en vlees, saffraan en een flinke dosis gezelligheid maakten het helemaal af. En als dat nog niet genoeg was, toverde een van de gasten zelfgemaakte muffins en appelcake op tafel! ¡Qué rico!

28/03/2025

Vandaag een tweede straatportret dat we graag met jullie delen! Straatportretten zijn geanonimiseerde verhalen die een unieke inkijk bieden in onze dagelijkse praktijk, die vaak moeilijk te begrijpen is. Veel leesgenot! 📖

Ouderliefde in een kleine kamer

Jan en Sonja wonen in een kamertje in een krotpand van een huisbaas die je liever niet tegenkomt. De do**he en keuken delen ze met andere bewoners, en de sfeer in het gebouw is allesbehalve gezellig. Jan heeft geen werk, Sonja is haar uitkering kwijt, en de huur van €600 per maand is simpelweg niet meer haalbaar. Alsof dat nog niet genoeg is, is Sonja net bevallen van een baby.

De spanningen in het gebouw lopen op. Roddels doen de ronde. De buren fluisteren dat Jan aan de drugs zit en dat Sonja niet voor haar kind kan zorgen. Op een dag gaat iemand naar de politie. En daar komt hun grootste angst: wat als ze hun baby afnemen? Ze hebben geen geld, geen stabiele woonplek en geen contacten met instanties die hen kunnen helpen.

Gelukkig ken ik hen al een tijdje. Stap voor stap breng ik hen in contact met mensen die echt iets voor hen kunnen betekenen. Kind en Gezin, het OCMW, een wijkgezondheidscentrum, voedselbedeling… Kleine, maar belangrijke stappen naar iets beters.

Op een dag staat de jeugdpolitie voor de deur. Ze komen kijken hoe Jan en Sonja erbij zitten. De conclusie is hard maar eerlijk: dit is geen plek om een kind op te laten groeien. Maar in plaats van hen meteen te veroordelen, leg ik uit wat ze al hebben opgebouwd. Ze hebben een netwerk, ze krijgen begeleiding, ze wíllen vooruit.

De politie belt Kind en Gezin om hun bevindingen te checken. En daar komt het verlossende antwoord: moeder, vader en kind hebben een sterke band. Ze zorgen goed voor hun baby. Het kind mag blijven. Het probleem zit niet in de opvoeding, maar in geld en huisvesting.

Langzaam maar zeker vallen de puzzelstukjes in elkaar. Er komt weer een inkomen, hulporganisaties zoeken mee naar een betere woonst, en er ontstaat meer stabiliteit. En ik? Ik blijf hen ondersteunen, stap voor stap. Ik luister, geef advies en wijs de weg, zonder te pushen.

Want dat is straathoekwerk: naast mensen staan in plaats van erboven, hen zien als individuen met een verhaal, niet als dossiers. Samen zoeken we naar een toekomst waarin ze op eigen kracht verder kunnen.

27/03/2025

Samen met Netwerk tegen armoede zijn wij op gesprek geweest met minister Melissa Depraetere

27/03/2025

Gisteren werden we getrakteerd op het befaamde pennegerecht van een van onze gasten! Meer dan 20 porties gingen vlot over de toonbank – een duidelijk teken dat het meer dan gesmaakt werd. Maar het mooiste blijft toch om te zien hoe iedereen steeds meer loskomt en verborgen kooktalenten naar boven komen. Dikke merci voor deze topmaaltijd! Volgende week is het de b***t aan een echte paellabaas – we kijken ernaar uit!