Stories By Mabel

Stories By Mabel Contactgegevens, kaart en routebeschrijving, contactformulier, openingstijden, diensten, beoordelingen, foto's, video's en aankondigingen van Stories By Mabel, Rumst.

EDEL 🧡 (3) //Lieve Frans, ik rij naar huis en ik ween. Ik ween en kan niet stoppen. Wil niet stoppen. Ik ween dikke tran...
08/04/2025

EDEL 🧡 (3) //

Lieve Frans, ik rij naar huis en ik ween. Ik ween en kan niet stoppen. Wil niet stoppen. Ik ween dikke tranen voor zoveel schoonheid en dankbaarheid. Voor een edel mens. Jij werd geëerd zoals een mens van 92 dat verdient. En zoals we dat veel en veel te weinig doen. 

Met verhalen. Die over de oorlog en lastige dagen. Van jij die zag hoe een brood ooit zeven Belgische frank kostte en vandaag veel meer, in euro’s en al. Hoe jij op zaterdag steevast een Financieel Economische Tijd kocht en ook nog twee krasbiljetten. We eren jou als de man die rust vond in zijn vogelkot, maar toch vooral in het midden van de tafel op een familiefeest, omdat je daarvandaan met echt iedereen kon verbinden. Lang leve ‘onze Frans', zo voelde ik, als bron van stabiliteit en rust. Lang leve opa Frans, weerklinkt in brieven van kleinkinderen. 

We hebben je leven geëerd met tijd. 
Met overgave.
Met kleur. 

En ja, ook met het geluid van kanaries. 

Ze zeggen dat je lief was. 
En misschien ween ik wel omdat al jouw lief zijn, 
met zoveel liefde is bedankt, omringd, geëerd. 

Dag Frans. 

Wees terecht trots op je familie. 
Wat een schone mensen stammen van u af. ♡

Veel liefs van mij voor u. 
Ik heb u graag ontmoet. 

X

Lieke

PS. Ik nam een sandwich voor onderweg mee. Ik ben er zeker van dat dat mocht. Ik was verfrommeld en aangedaan en ontroerd. En soms ben ik dan blij dat ik daar een foto van neem (swipe) zodat ik later kan zien hoe een afscheid en een mensenleven zich afzet op mijn gezicht. 

Even alle liefde voor : 

Bloementuin .be 🧡

Rouwcentrum René Van Damme, Dendermonde 💛

Drukwerk

~ dank jullie wel voor jullie zorg, voor jullie kunst en vliegwerk.

KLEURKANARIES 🧡 (2) //Frans, rondom jouw eenvoudige witte kist wordt een kleine tuin gebouwd. Een tuin met kleurrijke bl...
08/04/2025

KLEURKANARIES 🧡 (2) //

Frans, rondom jouw eenvoudige witte kist wordt een kleine tuin gebouwd. Een tuin met kleurrijke bloemen, twee bomen in lentegroen, een bodem van mos, en tussen al dat moois in een paar antieke vogelkooien gevuld met kleurkanaries. Kleurkanaries Frans! De kleurkanaries die jou een heel leven lang fascineren. Je bestudeert ze, je kweekt ze, je keurt ze, je wint er zoveel prijskampen mee. Je bent gek op je gekleurde vrienden en dus zijn ook zij van de partij op je afscheid. Je vriend André van de Bosvrienden bracht ze naar de aula en hij spreekt je toe in een brief vol vriendschap. Hoe hij met een klein vangnetje elk vogeltje voorzichtig in en uit de kooi hielp, onderlijnt de eerbied die weerklinkt in zijn brief aan jou. Jouw geliefde vogeltjes vullen de aula anderhalf uur lang met gekwetter. Ze brengen troost, leven en kleur. (...) 

Lieve Frans, ik vond het een eer om verhalen neer te pennen, om te luisteren, om te vertalen op papier. (...) Op vraag van je familie rijd ik na je dood, opnieuw naar de serviceflat van toen. Ditmaal ga ik luisteren naar de bewoners met wie jij vriendschap deelde. Een van hen verwijst naar je als een “edel mens”. De andere had het over ‘Onze Frans’. Die vrienden van de serviceflat komen naar je uitvaart. Ze willen er zijn, met rollator én droef hart. (...) Je dochter en je zoon openen en sluiten jouw afscheidsviering. Dat lijkt ons mooi, want jouw twee kinderen zijn een leven lang jouw begin en einde. (lees verder in deel 3)

Bloementuin .be 🧡
Rouwcentrum René Van Damme, Dendermonde 💛
Drukwerk

~ dank jullie wel voor jullie zorg, voor jullie kunst en vliegwerk

FRANS 🧡 (1) / Lieve Frans, ik loop al een paar dagen en weken rond met een lijf dat wil wenen en als het weent, wil het ...
08/04/2025

FRANS 🧡 (1) / Lieve Frans, ik loop al een paar dagen en weken rond met een lijf dat wil wenen en als het weent, wil het moeilijk stoppen. Ik ondervind het al wanneer ik weg rijd van Dendermonde, na een bijzonder korte maar krachtige tijd bij je familie. (...) Het is indrukwekkend om te zien hoe de mannen in je leven jouw kist binnen dragen. En je gelooft me vast niet wanneer ik je vertel dat de aula gevuld is met kleurkanaries die vooraan kwetteren en fluiten. Trouwens Frans, die aula, daar op donderdagochtend, zit helemaal vól voor jou. Zoveel mensen die je een voor een groeten, voor ze stilletjes gaan zitten. 

Frans, ik mag je vrouw, je kinderen, je kleinkinderen spreken. Ik leer kleine dingen kennen over jou. Van je voorliefde voor smoutebollen en tompoucen - en hoe het dus maar normaal is dat we die laatste aten op jouw afscheid. Ik leer hoe jij tussen twee wereldoorlogen in wordt geboren als oudste van negen en hoe dat van jou iemand maakt die een leven lang aan conflictpreventie zal doen. Ik vertel hoe jij als kleine jongen langs de treinsporen kolen raapt, die door de machinist gedumpt zijn. Je wordt wiskundeleraar, zo eentje die lijkt op John Travolta. Filmster Frans, of toch bijna. 

Eigenlijk had ik kunnen voorspellen dat jij op je 92, op een doordeweekse dag, een aula zou vullen. Want dat mensen jou graag zien, dat zag ik een paar jaar eerder al, op het huwelijk van je zoon. Toen al zag ik dat iedereen bij je wilde zitten, hangen, zijn. En zelf ervoer ik ons gesprek in jouw serviceflat van toen, als bijzonder fijn. Hoe jij toen vol trots praatte over je zoon en zijn verloofde, je kinderen, petekinderen en hoe blij je was dat je nog een keer kon feesten. (...) Toen ik wegreed op het prachtige huwelijk van je zoon, wist ik dat ik je ooit opnieuw zou ontmoeten in de verhalen van anderen. Als jij zou overlijden, dan zou ik me buigen over jouw afscheid. En zo geschiedde.

FRANS 🧡 (1) / Lieve Frans, ik loop al een paar dagen en weken rond met een lijf dat wil wenen en als het weent, wil het ...
08/04/2025

FRANS 🧡 (1) / Lieve Frans, ik loop al een paar dagen en weken rond met een lijf dat wil wenen en als het weent, wil het moeilijk stoppen. Ik ondervind het al wanneer ik weg rijd van Dendermonde, na een bijzonder korte maar krachtige tijd bij je familie. (...) Het is indrukwekkend om te zien hoe de mannen in je leven jouw kist binnen dragen. En je gelooft me vast niet wanneer ik je vertel dat de aula gevuld is met kleurkanaries die vooraan kwetteren en fluiten. Trouwens Frans, die aula, daar op donderdagochtend, zit helemaal vól voor jou. Zoveel mensen die je een voor een groeten, voor ze stilletjes gaan zitten. 

Frans, ik mag je vrouw, je kinderen, je kleinkinderen spreken. Ik leer kleine dingen kennen over jou. Van je voorliefde voor smoutebollen en tompoucen - en hoe het dus maar normaal is dat we die laatste aten op jouw afscheid. Ik leer hoe jij tussen twee wereldoorlogen in wordt geboren als oudste van negen en hoe dat van jou de man maakt die een leven lang aan conflictpreventie zal doen. Ik vertel hoe jij als kleine jongen langs de treinsporen kolen raapt, die door de machinist gedumpt zijn. Je wordt wiskundeleraar, zo eentje die lijkt op John Travolta. Filmster Frans, of toch bijna. 

Eigenlijk had ik kunnen voorspellen dat jij op je 92, op een doordeweekse dag, een aula zou vullen. Want dat mensen jou graag zien, dat zag ik een paar jaar eerder al, op het huwelijk van je zoon. Toen al zag ik dat iedereen bij je wilde zitten, hangen, zijn. En zelf ervoer ik ons gesprek in jouw serviceflat van toen, als bijzonder fijn. Hoe jij toen vol trots praatte over je zoon en zijn verloofde, je kinderen, petekinderen en hoe blij je was dat je nog een keer kon feesten. (...) Toen ik wegreed op het prachtige huwelijk van je zoon, wist ik dat ik je ooit opnieuw zou ontmoeten in de verhalen van anderen. Als jij zou overlijden, dan zou ik me buigen over jouw afscheid. En zo geschiedde.

10 JAAR (deel 3) //Tien jaar lang met jullie. Met jullie hier. Met jullie die altijd maar volgen. Die ♡-en en reageren. ...
15/01/2025

10 JAAR (deel 3) //

Tien jaar lang met jullie.
Met jullie hier.
Met jullie die altijd maar volgen.
Die ♡-en en reageren.

Tien jaar lang al laten jullie mij dichtbij zijn, daar waar het fijn is, daar waar er pijn is. Sommige van jullie hier werden vrienden. Anderen verdwenen uit het zicht maar nooit uit het hart.

Jullie aanvaarden dat ik maandenlang stil ben. En dan ineens weer zwaaiend verschijn.
Jullie verteren mee met mij, jullie voeden mij. 

Jullie mag ik trouwen. Jullie zie ik rouwen. Jullie gaven vertrouwen. Langs jullie verhalen en jullie graag zien, ging ik leren wat het leven is. Ik leerde stilaan wie ik ben en vooral : wie ik wil zijn. Jullie toonden me liefde, confetti en licht. Jullie toonden me de breuklijnen in jullie leven, en zo zag ik ook de mijne. Jullie bleven wachten, toen het donker werd voor mijn gezicht. 

Jullie zijn hét voor mij al tien jaar. Mijn collega’s. Mijn vrienden. Mijn mensen. En dat gaan jullie geweten hebben. Want dit 2025 is een jubileumjaar en dat vier ik. Want vieren doen we nooit genoeg.

En dus plan ik een rebels Valentijnsfeest in februari en schrijf ik liefdesbrieven een heel jaar lang. Dat boek komt er in het najaar van 2025. En als het even kan, dan graag veel meer coaching, met extra lessen en workshops. En thuis zijn, want thuis leef ik het liefst.

Lieve allemaal, 

Merci. 

Merci voor jou. 
Merci voor ons. 
Merci voor al wat ik met jou mocht leven. 

Tien jaar Stories by Mabel hebben wij samen geschreven. 

X. 

Lieke, en ook Mabel

Pic

10 JAAR (deel 2) // Tien jaar geleden tekende ik bij de notaris, geflankeerd door mijn man en mijn zus, voor een zaak, v...
15/01/2025

10 JAAR (deel 2) // Tien jaar geleden tekende ik bij de notaris, geflankeerd door mijn man en mijn zus, voor een zaak, voor een BVBA, voor een leven, voor onzekerheid, voor een toekomst.

Tien jaar later, zit ik hier in de zetel, te kijken naar de foto’s van toen. ‘Kijk haar nu toch’, terwijl ik terugreis naar de glimlach die ik hier zo draag. Met die glimlach vertelde ik het verhaal van mijn zus en haar Jan. Mijn glimlach verhulde mijn zenuwachtigheid die dag.  Want jongens, onze hele familie zat daar op hun ceremonie. Mijn glimlach verstopte ook dat ik eerder die dag sleurde met banken en brulde omdat het miezerde en ik wilde zo graag zon voor haar, daar. Finaal werd mijn glimlach een ontroerde grimas toen ik onze oudste dochter zag aanwandelen aan de hand van mijn zus. (...)

Tien jaar lang levens eren en de liefde vieren, dat had de vrouw op deze foto nooit kunnen denken. Noch wist ze dat ze nog twee keer mama zou worden. Van twee naar vier kinderen, en uiteindelijk dan toch zelf ook trouwen, met de man die maar blijft zeggen dat ze alles kan. Wist zij veel dat ze zou groeien en bloeien en verloren lopen. Wist zij veel hoe hard de dood kan zijn en hoe die pandemie veel dood maakte.

Kijk ik naar de vrouw op deze foto, dan zie ik ineens hoe mooi zij is. En hoe jammer het is dat ze toen alleen maar omgekeerd dacht. Over haar billen en haar buik en haar veel zijn. Hoe mooi ben jij eigenlijk, dat denk ik als ik deze beelden bekijk. En wat voor een zot mens ben jij toch Biesemans. En dan ween ik een beetje, op een goeie manier. Want vandaag is het tien jaar.

Tien jaar van deadlines, die altijd op scherp staan. Tien jaar van (te) veel geven en ja, soms ook te weinig. En dat spijt me. Van collega’s opleiden, van zotte feesten organiseren, ver voorbij dat wat een ceremonie is. Tien jaar van verhalen, van mensen, van lijmen en knopen en troosten en luisteren en schrijven en ja, tien jaar ook van printers die niet werken. (Lees verder)

Pic

10 JAAR (deel 1) // ‘Kijk haar nu toch’, denk ik elke keer wanneer ik deze beelden bekijk. Ik zie hoe ze lacht, hoe ze s...
15/01/2025

10 JAAR (deel 1) // ‘Kijk haar nu toch’, denk ik elke keer wanneer ik deze beelden bekijk. Ik zie hoe ze lacht, hoe ze staat, hoe de microfoon rust waar hij nooit eerder was. Ik zie de vlecht waar lang aan gewerkt werd die dag en doeme, zo jammer dat haar billen uit die schone rok groeiden.

De vrouw op deze foto wist niet dat haar volgende tien jaar zo zotjes zouden zijn. Dat ze ondernemer zou worden, een team zou gaan vormen, dat ze samen honderden koppels trouwden. Wist zij veel dat ze zo vaak zou gaan spreken over verdriet, gemis, schoonheid en rouwen. Deze vrouw verliet het Europese Parlement, kapot en al. Ze had net zo lang de som gemaakt van maandlonen, tot alle geluk op was. Dag gouden kooi. Hallo zwarte g*t. Ze had het toen vooral zo met zichzelf gehad.

'Kijk haar nu toch’, denk ik elke keer wanneer ik deze beelden bekijk. Dan zou ik haar willen influisteren dat ze daar op haar plek is. Al weet ik ook wel dat ze me toen niet kon horen. En ook nooit had geloofd. Hoe leg je uit aan iemand die niet wist waarheen, dat ze haar plek zou vinden als verhalenverteller. Dat ze beenharde en belachelijk schone verhalen zou gaan vertellen, dragen en verdragen. In binnen- en buitenland. Met vallen en telkens opstaan en ja ook met keihard werken en pionieren. Dat ze zou reizen langs honderden groepen mensen, langs boekskes, kranten, kathedralen, en een pitstop zou houden in Blind Getrouwd. Godbetert.

Vandaag, tien jaar geleden, liep deze vrouw hier binnen bij een notaris in de Kempen. Ze richtte Stories by Mabel op, met het verhaal van Mabel Powers in haar broekzak. Want het is Miss Mabel Powers die haar ooit inspireerde om verhalen te documenteren, en ze zo eeuwig te laten leven.

Het is die Mabel die haar leerde dat verhalen de hartslag zijn van elk mensenleven … (lees verder)

Pic

Kijk maar. Lees maar. Blader wat. Reis met me mee…1 Ik en het klakske. Hier zit ik op weg naar mijn eerste les Slam Poet...
05/11/2024

Kijk maar. 
Lees maar. 
Blader wat. 
Reis met me mee…

1 Ik en het klakske. Hier zit ik op weg naar mijn eerste les Slam Poetry. Ik kijk in de spiegel en ik voel mezelf best cool. Tot ik daar ergens aan een tafel ga zitten tussen mensen die ik niet ken en aan poëzie ga doen. Ik schrijf over de waanzin in Gaza. Mijn hart raast en ik heb buikpijn wanneer ik wat voorlees. Ik voel me plots erg uncool, noch moedig. Damn zeg, telkens wanneer ik nieuwe dingen doe, reis ik langs Bange Biesemans. ‘Kom, geef me dat klakske’, hoor ik mezelf zeggen. Ik trek het wat dieper over mijn ogen terwijl ik spreek vanuit mezelf. Herken jij dat? Zo bang zijn? 

2 Ik & de angst. Wat een voorrecht om de lancering van dit boek te voorzien van mijn pen, stem en de vele verhalen van . Dit boek is een eye opener. Want eerlijk? Ik reis elke dag opnieuw langs een portie angst. En : IK BEN BANG BEU. Gelukkig doet luidop lachen. Ze laat me in de haren krabben. En vooral : maakt wild en jongens toch, dat ben ik veel liever dan bang. Toch?

3 Ik & een nieuwe lichting verhalenvertellers. Ik dompelde mijn pupillen onder in een driedaagse rond huwelijksceremonies. Mijn man kookt dan. Mijn schoonmama bakt lekkers. Ik smijt me drie volle dagen als een gekke. En zij? Zij schuiven aan met duizend vragen, eeuwige honger en kwetsbaarheden. Ik ontmoet hen in de weerstand. In hun schrijfsels. Ik zie ze geboren worden en jongens toch, wat een groep, wag een verhalen! Ik moet veek echt bekomen, van hun kunnen, hun zijn, hun dromen. PS. En ja, heel af en toe stuur ik deze ceremoniesprekers in wording wandelen, door het bos achter mijn huis, in stilte. Kijk maar!

4 Ik & de kleine boef. Wanneer mijn tuinatelier opent voor nieuwsgierige en leergierige verhalenvertellers, dan dek ik de tafel met echt linnen. Met potjes vol lekkers. Met letterkoekjes, noten en draculatanden. Komen mensen in Terhagen leren, dan helpt iedereen in ons gezin. Onze tieners zwaaien van ver. Onze kleintjes openen de deur in pijama. Samen zorgen wij voor een veilig nest want ja, Stories by Mabel is ‘a family affair’. En dat ik mensen de kracht van verhalen mag bijbrengen is ronduit rijkdom. Merci!

Kus. Lieke

BRIEF VOOR BOSSY (deel 3) // Dorien, vanavond, exact één jaar na de lancering van de laatste Bossy, sta ik opnieuw voor ...
24/10/2024

BRIEF VOOR BOSSY (deel 3) // Dorien, vanavond, exact één jaar na de lancering van de laatste Bossy, sta ik opnieuw voor een groep vrouwen. Ik mag het boek lanceren van de enige echte .be . Je gelooft het vast niet maar 1 jaar geleden zat zij in de zaal toen jouw Bossy gelanceerd werd. En een paar maanden geleden vroeg .be me of ik mijn schouders wilde zetten onder haar boeklancering. Dat lijkt zot, maar toonde mij dat wij wilde vrouwen elkaar aantrekken. Wij wilde vrouwen, wij zijn buitenaards. Dat zag ik toen ik jou zes jaar geleden zag binnenwandelen in mijn huis. Dat zag ik toen jij een witte jumpsuit aantrok, je spaargeld pakte en een magazine startte in een wereld die online predikt. Dat zag ik toen je grijnzend vertelde dat je zoontje verwijst naar “het hoedje” dat je droeg om je blote hoofd te beschermen. Lieve Dorien, wij weten niet hoe zwaar het afgelopen jaar was. En blijft. Ik weet niet hoe jouw hart raast in aanloop naar elke controle. Ik weet niet hoe jij ‘s ochtends überhaupt je sokken aankreeg. Laat staan hoe jullie erin slaagden om te verhuizen. Geen idee hoe Nigel en jij dat deden, die kanker ondergaan en doorgaan en stilstaan. (...) Ik negeer bij deze dus de oogrol wanneer ik zeg dat jij buitenaards bent. Niet enkel omdat je uppercuts incasseert. Niet enkel omdat je binnenkort, gegarandeerd, weer iets nieuws lanceert. Ik vind je buitenaards, omdat jij je wilde haren blijft bewaren. Ze groeien terug, dat kan ik zien. (...) Dorien, een jaar geleden lanceerde jij een 11e Bossy issue, getiteld ‘Self’. Elk artikel laat ons reizen naar onze kern. Want met onszelf hebben we het te doen, als vrouw, als ondernemer, als mens. Ik bleef stil achter na het Bossy lanceringsevenement. Zoveel vrouwen. Zoveel gunnen. Zoveel van jouw (schone, positieve, wilde) energie. En weet je? Ik nam die energie mee, elke van die 365 dagen. Ik wandelde meer. Ik soigneerde en eerde mijn haren. Ik kocht een hoed in New York en droeg die trots. Alleen het rode pak ontbreekt nog (knipoog). Lieve Dorien, we zijn een jaar later en ik ben blij dat ik je straks zie, voor wat wilde verhalen, luid oogrollen en geschater. liefs, Lieke

PS. Go follow ♡

BRIEF VOOR BOSSY (deel 2) // Lieve Dorien, exact één jaar geleden maakte jij je klaar voor de lancering van het Bossy nu...
24/10/2024

BRIEF VOOR BOSSY (deel 2) // Lieve Dorien, exact één jaar geleden maakte jij je klaar voor de lancering van het Bossy nummer ‘Self’. Het was lange tijd onzeker of je er zou zijn die avond, maar daar was je. Terwijl ik mijn verhalen voor de lancering nog één keer doornam, bekeek ik je voorzichtig. Je was moe. Zichtbaar ziek. Ik vloekte stilletjes tegen God en al wie horen wil. Ik vloekte luid toen je dat maatpak aan deed dat Marco Borsato instant van ‘Vuurrood’ zou laten zingen. (...) Je knoopte een sjaal rond je mooie hoofd en ik kon alleen maar denken: wat ben jij prachtig, krachtig. En dat terwijl de grond onder je voeten kraakt en het leven kant noch wal raakt. (...) En misschien rol je nu met je ogen en zeg je dat je geen keuze had. Dat je op een trein werd gezet, met de K van kanker en die van klote. Dat je dromen buiten schopt, wanneer de oncoloog aanklopt. (...) Dorien, onze online wereld is er soms eentje van likes tellen, copycats en gegluur. Ondernemen is vaak lastig en ja, soms maken wij het elkaar lastig. (...) Echter, één jaar geleden zag ik een zaal vol lopen met ondernemende vrouwen, voor de lancering van jouw Bossy. Ik zag je zitten naast Nigel. De stille Kempen op de eerste rij, en ook je mama, je papa en broer waren daar zo hard bij. Ik groette je rechterhand en toeverlaat Jennifer. Dag sponsors. Hallo man van de drukkerij. De zaal lachte veel. Luisterde hard. En toen de cover zichtbaar werd, zag ik je groeien uit je stoel. Toen jij slikte, kraakte mijn stem - of was het andersom? Ennuh, ik zal nooit vergeten hoe er applaus weerklonk toen ik over mijn billen sprak. (knipoog) Lieve Dorien, zes jaar geleden trouwde jij in een witte jumpsuit op een schone plek in Poppel en niet veel later bestormde je de wereld met je eigen magazine voor ondernemende vrouwen. Ik volgde online hoe je mama werd. Van een tweeling damn. Ik liep jou en Nigel tegen het lijf in een concertzaal rechts en links. En ja, ook ik vulde die online poll waarin je peilde naar tegels voor je keuken. Ik zag je online fietsen door Gent. Naar school, het park, de onco afdeling, de zee. Ik kwam je tegen in mijn toilet, want daar ligt dat elfde Bossy...(lees verder deel 3)

BRIEF VOOR BOSSY (deel 1) // Lieve Dorien, een eerste ontmoeting is belangrijk. En vaak zegt die veel, zoniet alles. Mij...
24/10/2024

BRIEF VOOR BOSSY (deel 1) //

Lieve Dorien,

een eerste ontmoeting is belangrijk. En vaak zegt die veel, zoniet alles. Mijn eerste ontmoeting met jou vergeet ik niet. Nooit eigenlijk. Het is de lente van 2018. En jij zou gaan trouwen met jouw Nigel, nadat die geheel tegen jouw verwachting in een ring tevoorschijn toverde op een of andere besneeuwde bergtop. Jij zei ja. En mijn zus en ik schreven een memorabele huwelijksceremonie voor 10 mei 2018. (...)

Ik zie nog hoe jij en Nigel zes jaar geleden binnen wandelden bij mij thuis. Jullie praatten urenlang. Het verhaal van een eerste kus. Maar ook van grote dromen. Ik vroeg jou of je nog grote dingen op je bucket list had, naast trouwen. En je antwoordde dat je (a) nog een keer in NY wilde wonen, dat je (b) graag nog een keer onbezonnen met Nigel zou willen uitgaan en (c) dat je een eigen magazine wilde uitbrengen. Daar en dan, zes jaar geleden, aan dat bureau bij mij thuis, vertelde jij dat je de markt van de magazines onderzocht had. Dat er geen magazine was voor ondernemende vrouwen. (...) Ik hoorde je zeggen dat je je spaargeld zou gaan inzetten. En dat iedereen je zot verklaarde. (...)

Lieve Dorien, jij zei JA tegen Nigel, in een witte jumpsuit met veel pit. Jij ging op huwelijksreis, naar New York, een hele maand lang. En toen je terugkwam, pakte jij je spaarcenten en lanceerde Bossy. Nu al elf issues na elkaar. En dat, lieve Dorien, dat blijft effectief zot. (...)

Voor mij blijft het zot om te zien wat voor een zotte doos jij bent. Gij Powerhouse. Gij Bossy. Gij mama van drie. (zucht) Gij vrouw die haar beste vriendin een tondeuse geeft, een wit doek ophangt in haar living en vastlegt hoe haar haren de grond op vallen. Jij wilde liever geen haren die plots uitvallen, chemo na chemo. Jij bent de ondernemer die moest remmen, in volle vaart. Jij bent de vrouw die ons toonde dat een wandeling in het park ‘s morgens, alles is. Jij bent degene die mij Foodprepper doet bestellen - en wat gezonder leven.

En ja, ik ben zo blij elke keer ik je online zie verschijnen.
Want dan denk ik :
kijk, ze is er en yay, die haren van haar groeien weer.
Wilde haren.
Hoe anders...
(lees verder deel 2)

HARTSLAG // … (kucht even) Dus. Dit ben ik. Lieke. Ik hou van mijn naam en hoe die de indruk geeft dat ik als een deuntj...
30/08/2024

HARTSLAG // … (kucht even) Dus. Dit ben ik. Lieke. Ik hou van mijn naam en hoe die de indruk geeft dat ik als een deuntje ben. Mijn naam en het verkleinwoord dat erin staat, laat toe dat ik vaak op kousenvoeten binnenkom. Lie-ke.

Ik ben het Lieke dat voelt met de ogen dicht. Stilletjes luisterend naar al wat niet gezegd wordt. Eeuwig vierentwintig in mijn hart. Ik ben een werker, een wroeter, een zoeker. Ik bezit de eeuwige onrust. Of was het goesting? Ik vind voelen vaak lastig. Jullie voel ik feilloos aan. Mezelf voel ik steevast aan als overweldigend. Niet te beteugelen, en moeilijk te bevrijden. Ik droom van vele levens. Levens met passie. Met overgave. Met hartslag. Jongens toch, mijn eeuwig bonkend hart dat zingt, brult en danst. (komt op adem)

Dans ik dan leef ik. Dan zijn er geen kousenvoeten, dan is er geen stilte, dan mogen wel de ogen dicht. Als ik dans, dan zie je het Lieke dat zo ongelofelijk graag hard leeft. Dan ben ik Lie. Geen Lie-ke. De Lie die durft, die doet, die stampt, die blikken laat zijn, die elke vierkante meter inpakt. Geen wandarmatuur, wel een discobol.

Lieve allemaal, ik ben er eentje die stil kan luisteren. Ik ben de Lieke die verhalen schrijft met een hartslag in. Die afscheid draagt. Die liefde zaait. Maar eerlijk is eerlijk. Als je hier volgt, als je hier leest, als je hier blijven wil, dan heb je te weten dat ik geen deuntje ben. Dat mijn hart wild is en mijn borstkas het maar nét houden kan. En eens voorbij de dansvloer, vecht ik voor een wereld met meer hart(slag). x. Lieke

PS. I ... legde mij vast zoals ik ben. And I love her for that. 

PS. II … ik danste hard hier in Puglia. Ik danste om te vieren dat het gekste, liefste duo getrouwd was. Ik danste om te vergeten dat ik hen zou achterlaten, om daags nadien over de (godverdomde) dood van een allerliefste klein ventje te praten. (zucht)

PS III. Ennuh, nu jij. Want ja, ik wil nog altijd weten wie je bent. En waarom ben je hier?

Adres

Rumst
2840

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Stories By Mabel nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact

Stuur een bericht naar Stories By Mabel:

Delen