08/04/2025
FRANS 🧡 (1) / Lieve Frans, ik loop al een paar dagen en weken rond met een lijf dat wil wenen en als het weent, wil het moeilijk stoppen. Ik ondervind het al wanneer ik weg rijd van Dendermonde, na een bijzonder korte maar krachtige tijd bij je familie. (...) Het is indrukwekkend om te zien hoe de mannen in je leven jouw kist binnen dragen. En je gelooft me vast niet wanneer ik je vertel dat de aula gevuld is met kleurkanaries die vooraan kwetteren en fluiten. Trouwens Frans, die aula, daar op donderdagochtend, zit helemaal vól voor jou. Zoveel mensen die je een voor een groeten, voor ze stilletjes gaan zitten.
Frans, ik mag je vrouw, je kinderen, je kleinkinderen spreken. Ik leer kleine dingen kennen over jou. Van je voorliefde voor smoutebollen en tompoucen - en hoe het dus maar normaal is dat we die laatste aten op jouw afscheid. Ik leer hoe jij tussen twee wereldoorlogen in wordt geboren als oudste van negen en hoe dat van jou iemand maakt die een leven lang aan conflictpreventie zal doen. Ik vertel hoe jij als kleine jongen langs de treinsporen kolen raapt, die door de machinist gedumpt zijn. Je wordt wiskundeleraar, zo eentje die lijkt op John Travolta. Filmster Frans, of toch bijna.
Eigenlijk had ik kunnen voorspellen dat jij op je 92, op een doordeweekse dag, een aula zou vullen. Want dat mensen jou graag zien, dat zag ik een paar jaar eerder al, op het huwelijk van je zoon. Toen al zag ik dat iedereen bij je wilde zitten, hangen, zijn. En zelf ervoer ik ons gesprek in jouw serviceflat van toen, als bijzonder fijn. Hoe jij toen vol trots praatte over je zoon en zijn verloofde, je kinderen, petekinderen en hoe blij je was dat je nog een keer kon feesten. (...) Toen ik wegreed op het prachtige huwelijk van je zoon, wist ik dat ik je ooit opnieuw zou ontmoeten in de verhalen van anderen. Als jij zou overlijden, dan zou ik me buigen over jouw afscheid. En zo geschiedde.
