
09/08/2025
"Si Luntian at si Muning: Kuwento ng Hirap at Ginhawa"
Sa isang tahimik na baryo sa tabi ng lawa, nakatira ang isang matandang mangingisdang si Mang Kardo. Sa kanyang maliit na kubo, may kasama siyang pusang kulay abo na ang pangalan ay Muning. Si Muning ay matalino at masipag manghuli ng daga, ngunit may kakaibang ugali — mahilig din siyang tumitig sa mga isda ni Mang Kardo na para bang iniisip kung paano niya mahuhuli ang mga ito.
Isang umaga, maagang bumangon si Mang Kardo upang mangisda sa lawa. Kasama niya si Muning, na nakaupo sa dulo ng bangka, nakatanaw sa kumikislap na tubig. Doon, nahuli ni Mang Kardo ang isang napakagandang isda na kulay pilak na tinawag niyang Luntian dahil sa bahagyang berdeng anino sa kanyang mga kaliskis.
Ngunit bago pa mailagay sa sisidlan, biglang dumulas si Luntian mula sa kamay ni Mang Kardo at nahulog sa sahig ng bangka. Tumalon si Muning para hulihin ito — hindi para kainin, kundi dala ng likas na kuryosidad. Sa kanyang pagkakatalon, nadala niya ang isda at sabay silang nahulog sa lawa.
Ang Hirap
Sa ilalim ng malamig na tubig, si Luntian ay nahirapang huminga dahil sa sugat mula sa lambat. Si Muning naman ay takot na takot at nagtatadyak para makaahon. Hindi marunong lumangoy si Muning, kaya unti-unti siyang nalulunod.
Nakikita ito ni Luntian, at kahit siya ay sugatan, ginamit niya ang kanyang buntot at katawan upang itulak si Muning papalapit sa gilid ng bangka. Sa wakas, nahawakan ni Mang Kardo si Muning at iniahon ito, at saka mabilis ding nasagip si Luntian.
Nang gabing iyon, sa halip na lutuin, inalagaan ni Mang Kardo si Luntian sa isang malaking palanggana ng malinis na tubig upang maghilom ang kanyang sugat. Si Muning naman ay nanahimik sa tabi ng palanggana, parang may paghingi ng tawad sa mga mata.
Ang Ginhawa
Lumipas ang ilang linggo. Gumaling na ang sugat ni Luntian. Isang umaga, dinala siya ni Mang Kardo sa lawa upang palayain. Habang nakatingin, parang ngumiti si Luntian at umikot sa paligid ng bangka bago tuluyang lumangoy palayo.
Pero hindi doon natapos ang kanilang kuwento.
Bawat umaga, tuwing manghuhuli si Mang Kardo, laging may lumalapit na grupo ng mga isda sa kanyang bangka. Laging nandun si Luntian, para bang nagdadala ng iba pang isda upang tulungan si Mang Kardo sa pangingisda.
Dahil dito, hindi na sila nagkulang sa pagkain at kita. Si Muning ay natutong tumitig na lang sa isda at hindi na manghuhuli ng buhay na hindi kailangan. Sa halip, siya ang nagbabantay sa kubo at sa mga huli ni Mang Kardo.
Aral ng Kuwento
Minsan, ang ginhawa ay hindi agad dumarating. Kailangan muna nating pagdaanan ang hirap, pagtitiis, at sakripisyo. Tulad ni Luntian at Muning, ang pagtutulungan at kabutihan ay may gantimpala na higit pa sa inaasahan.