03/07/2025
Histori dritheruese😢 Mos e humbisni kete ngjarje te bukur 😢💔
𝗔𝗷𝗼 𝗻𝘂𝗸 𝗳𝗹𝗶𝘀𝘁𝗲 𝗽𝗿𝗲𝗷 𝘁𝗿𝗲 𝘃𝗶𝘁𝗲𝘀𝗵. 𝗗𝗲𝗿𝗶 𝗮𝘁ë 𝗱𝗶𝘁ë 𝗸𝘂𝗿 𝗻𝗷ë 𝗯𝘂𝗿𝗿ë 𝗵𝘆𝗿𝗶 𝗻ë 𝗯𝗮𝗻𝗸ë 𝗱𝗵𝗲, 𝗽ë𝗿 𝗵𝗮𝗯𝗶𝗻ë 𝗲 𝘁ë 𝗴𝗷𝗶𝘁𝗵ë𝘃𝗲, 𝗿𝗮 𝗻ë 𝗴𝗷𝘂𝗻𝗷ë 𝗽𝗮𝗿𝗮 𝗽𝗮𝘀𝘁𝗿𝘂𝗲𝘀𝗲𝘀.
Për tre muaj rresht, askush nuk dinte as emrin e saj. Nuk bënte muhabet, nuk ankohej, nuk kërkonte ndihmë. Ishte thjesht… aty.
Lustronte dyshemetë derisa pasqyronin dritën, pastronte çdo dorezë metalike dhe linte pas një aromë të lehtë limoni dhe ajri të pastër.
Kur përfundonte, banka nuk shkëlqente thjesht nga pastërtia por nga një ngrohtësi që ndjeje me shpirt. Ajo i jepte gjithçka nga vetja.
Shumica e punonjësve e shpërfillnin. Disa tallen me të.
“Hej, memece!” i thoshte me ironi një përgjegjës kredish.
“A ke harruar një qoshe?”
Ajo s’thoshte asnjë fjalë. Një psherëtimë e lehtë, dhe vazhdonte të fshinte.
Disa murmuritnin pas shpine:
“Është e frikshme të mos e dëgjosh kurrë.”
“Mos është ndonjë e çuditshme?”
Por ajo vazhdonte. Heshtur. E përkushtuar.
Në listën e pagës shkruante “Aleptina”. Vetëm pak veta e thërrisnin ashtu. Askush nuk e pyeste nga vinte. As nuk e linin të fliste.
Ajo që nuk e dinin, ishte se dikur ajo kishte një zë një zë të mrekullueshëm dhe një jetë plot ëndrra.
Disa vite më parë, ajo ishte Alia. Një mësuese e re dhe e dashur, e apasionuar pas fëmijëve dhe pikturës. Jetonte thjesht, por e lumtur derisa ndodhi nata që i ndryshoi gjithçka.
Ishte një mbrëmje qershori. Alia sapo kishte përfunduar një akrelik me lule lila, kur ndjeu aromën e tymit. Fillimisht mendoi se ishte ndonjë fqinj që kishte djegur ushqimin. Por më pas, dëgjoi të bërtitura në shkallë. Një zjarr kishte shpërthyer në apartamentin përballë aty ku jetonte Lesha, një djalë i vogël, me prindërit e tij.
Pa menduar dy herë, Alia kapi kutinë e veglave të babait dhe theu derën. Zjarri kishte përpirë dhomën. Tym i zi, flakë përreth. Brenda gjeti Leshën dhe nënën e tij të shtrirë pa ndjenja.
Mori djalin në krah, frymëmarrja e saj ishte e vështirë. Dritarja ishte e vetmja dalje.
Zjarrfikësit britmuan nga poshtë:
“Hidhe djalin këtu! Në rrjetën e shpëtimit!”
Alia e vendosi Leshën në rrjetë… dhe pak çaste më vonë, ajo vetë humbi ndjenjat. E nxorën zjarrfikësit në momentin e fundit. Lesha mbijetoi. Nëna e tij jo.
Disa muaj më vonë, vdiq edhe nëna e Alias nga tronditja.
Atëherë, Alia pushoi së foluri.
Largoi veten nga arsimi. Rrinte e mbyllur në shtëpinë e vogël, me një akuarium dhe pikturat e saj. Ditët e saj mbusheshin me heshtje… dhe bojë.
Më pas, me këshillën e të atit, sh*ti apartamentin dhe u zhvendos në një vend më të lirë. Mori punë si pastruese. Askush nuk pret fjalë nga një pastruese, apo jo?
Tre muaj më vonë, ajo filloi punë në bankë.
Dhe pastaj… ndodhi.
Një mëngjes, një veturë e zezë luksoze ndaloi para hyrjes. Zbriti drejtori rajonal.
Kostum me porosi, syze të errëta. Të gjithë u ndreqën, u drejtuan, u përkulën.
Aleptina nuk ngriti kokën. Po lustronte dorezat e derës me dorezat e saj të verdha.
Por drejtori ndaloi. E pa. E njohu.
Në heshtje, iu afrua, u gjunjëzua përpara saj, i hoqi me kujdes dorezat dhe i puthi pëllëmbët plot plagë.
“Aliá…” pëshpëriti me lot në sy. “Të kam kërkuar për vite me radhë…”
Një heshtje e thellë pushtoi sallën.
Fshesëtarja e heshtur… dhe drejtori rajonal?
“Ti shpëtove djalin tim,” tha ai. “Ia dhe jetën atij… dhe ma ktheve mua.”
Djali ishte Lesha. Drejtori nuk kishte ditur kurrë emrin e gruas që e kishte nxjerrë djalin nga flakët. Kishte kërkuar, por ajo ishte zhdukur.
Deri sot.
Alia i dridhur buzët. Dhe pas vitesh të tëra, më në fund tha një fjalë.
“L-Lesha?”
Drejtori pohoi me kokë, me sytë plot lot.
“Po. Po bëhet mjek. Siç ëndërroje ti dikur.”
Gjithçka ndryshoi.
Alia nisi trajtime mjekësore. U ndihmua nga psikologë dhe artistë. Bëri ekspozitën e parë me pikturat e saj. Çdo telajo rrëfente atë që nuk kishte mundur të thoshte me zë.
Ajo nuk e mbante më shaminë për t’u fshehur por për të nderuar atë që kishte qenë.
Dhe një ditë, në një nga ekspozitat e saj, një djalë i ri iu afrua:
“Përshëndetje… jam Lesha.”
Alia buzëqeshi, me sytë e mbushur nga lotët. I zgjati dorën dhe për herë të parë pas afro dhjetë vitesh, preku dorën e atij që kishte nxjerrë nga flakët.
𝐍ë 𝐧𝐣ë 𝐛𝐨𝐭ë 𝐪ë 𝐠𝐣𝐲𝐤𝐨𝐧 𝐬𝐡𝐩𝐞𝐣𝐭 𝐝𝐡𝐞 𝐩𝐚 𝐞 𝐧𝐣𝐨𝐡𝐮𝐫 𝐬𝐡𝐩𝐢𝐫𝐭𝐢𝐧 𝐞 𝐭𝐣𝐞𝐭𝐫𝐢𝐭, 𝐀𝐥𝐢𝐚 𝐭𝐫𝐞𝐠𝐨𝐢 𝐧𝐣ë 𝐭ë 𝐯ë𝐫𝐭𝐞𝐭ë 𝐭ë 𝐭𝐡𝐣𝐞𝐬𝐡𝐭ë:𝐇𝐞𝐬𝐡𝐭𝐣𝐚 𝐧𝐮𝐤 ë𝐬𝐡𝐭ë 𝐝𝐨𝐛ë𝐬𝐢.
𝐂𝐢𝐤𝐚𝐭𝐫𝐢𝐜𝐞𝐭 𝐧𝐮𝐤 𝐣𝐚𝐧ë 𝐭𝐮𝐫𝐩.𝐃𝐢𝐬𝐚 𝐡𝐞𝐫𝐨𝐧𝐣 𝐧𝐮𝐤 𝐤𝐚𝐧ë 𝐧𝐞𝐯𝐨𝐣ë 𝐩ë𝐫 𝐦𝐞𝐝𝐚𝐥𝐣𝐞.𝐌𝐣𝐚𝐟𝐭𝐨𝐧 𝐧𝐣ë 𝐳𝐞𝐦ë𝐫 𝐪ë 𝐝𝐚𝐬𝐡𝐮𝐫𝐨𝐧 𝐧ë 𝐡𝐞𝐬𝐡𝐭𝐣𝐞. 💛
